Argentinië
Argentinië
Zuid Amerika
Lione Kolsteren
Impressie van Patagonie, deel 4 (slot)
Vuurland sprak tot de verbeelding. Het uiterste puntje van Zuid-Amerika, waar stormen vele schepen op de kust liet stuk slaan, waar niemand woonde en waar geen mens ooit kwam. In deze dagen is dat anders. Ushuaia was lange tijd een onbeduidend plaatsje, ver weg van de rest van de wereld, en zo zagen ook de Argentijnen dit. Totdat de regering premies begon uit te delen voor wie zich hier wilde vestigen. Vrijwillig ging je hier immers niet heen!! Er kwam ook een marinebasis. Dit alles om aan de onderkant van dit continent een belangrijke stad te hebben. Tegenwoordig is toerisme een belangrijke economische peiler van de stad. Ushuaia ligt schitterend ingeklemd tussen de bergen van Vuurland en het Beaglekanaal, de doorgang voor schepen onder Zuid-Amerika door. Maar steeds belangrijker voor de stad wordt het gegeven dat dit het startpunt is voor cruises naar Antarctica. Een bestemming in opkomst! Grote cruiseschepen zie ik door het Beaglekanaal varen op weg naar het continent van ijs. Ushuaia zelf is rommelig gebouwd. Het is hier inderdaad El fin del Mundo, het einde van de wereld. Als de regen- of hagelbuien over de stad stormen geeft dat een haast onwerkelijke sfeer. De bomen van Vuurland staan bijna in een hoek van 90 graden, door die altijd beukende wind. Het schijnt de 50.000 inwoners van de stad niet te deren: er moet gewerkt en verdiend worden. De bedrijvigheid hier is groot. Even buiten de stad ligt het Nationale Park Tierra del Fuego. De natuur is hier fascinerend: bossen, meren, gletsjers, moerassen.
Ons reisdoel de volgende dag is het Isla Martillo, een eiland even onder Vuurland. Het is 80 kilometer rijden vanaf Ushuaia naar de Estancia Harberton. Dit was de eerste boerderij die hier (in 1886) gesticht is. Van daaruit is het een klein half uurtje met de zodiak naar Isla Martillo. Als we aanmeren worden we opgewacht door pinguïns. Verbaasd, maar niet uit het veld geslagen, kijken zij ons aan. Het lijkt alsof ze ons begroeten. We lopen rustig tussen deze dieren die verder geen moment aandacht aan de paar bezoekers schenken. Het is een overweldigende ervaring, want dit is een pinguinkolonie waar nauwelijks mensen komen. Wat ik hier en nu zie was honderden, duizenden jaren geleden ook al zo. Als ik over het eiland loop zie ik links van me het laatste stukje bewoonde wereld, de bergen van Vuurland en rechts voor mij moet Antarctica liggen. Dat is relatief dichtbij, maar nog altijd zo’n 1000 kilometer. Daartussen ligt niets meer. Ik krijg een “einde van de wereld”-gevoel. Hier houdt het inderdaad op en hier is het ruig en prachtig en puur! De striemende regen is opgehouden en de doorbrekende zon zet dit totaal stille eiland in de prachtigste kleuren groen.
De vlucht van Ushuaia naar Buenos Aires duurt 4 uur. Dat gaat heel wat sneller dan de heenreis, bedenk ik me, als ik de Patagonische vlakte ver onder mij zie voorbij glijden. Het voorlopige einddoel is het warme Buenos Aires, een schitterende bruisende metropool. We zullen daar nog vijf relaxte dagen gaan doorbrengen. Maar dat is een ander verhaal. Buenos Aires, een opvallend prettige stad, is een ander verhaal waard, en misschien wel meerdere. De V is bijna volbracht. Een lange reis naar het zuiden die lang in onze herinnering zal blijven. De liefde voor Patagonië was een liefde op het eerste gezicht en zal nooit meer verdwijnen. Een ultieme reis bestaat niet, iedere reis is uniek en altijd weer vol wonderen en verrassingen. Deze reis naar Patagonie komt er wel heel dichtbij. Aan de V voeg ik in gedachten de W toe. De W waar Patagonië voor mij voor staat: woest, weids, wonderschoon en waanzinnig mooi.
De foto's van deze reis zijn in de afgelopen tijd al op deze site geplaatst (reisreporter Lione Kolsteren).