Roadtrip Argentinië 1 - Born to be Wild
Buenos Aires omgeving
Argentinië
Nicoliene
Roadtrip Argentinië 1 - Born to be Wild
Buenos Aires, eind februari. Het werk zit erop. Het eerste doel voor mijn vrije dagen is: een auto kopen voor een roadtrip door Argentinië. Het idee ontstond toen ik weken eerder in Puerto Madryn een rode Chevrolet pick-up te koop zag staan,oud, groot, tikje gehavend. Ik zag me al rijden, door het stof op de oneindige Patagonische wegen, tent en hond achterin. Hond? Ach ja, part of the dream. De oude Chevy bleek boven budget, maar de gedachte aan de roadtrip was trending topic in mijn hoofd. Ieder zijn droom. En de start van een droom is de eerste stap zetten.
Op het terras met een goede café doble bladerde ik langs te koop-staande auto's, keek, keurde, vergeleek. Al snel concludeerde ik dat moderne auto's, zeg maar van de laatste 20 jaar, niet mijn ding zijn. Te volwassen, te volmaakt, te saai. Mijn oog viel op een GMC Oldsmobile, met van die mooie ronde vormen. En weer op een Chevy, een oude favoriet uit Amerikaanse films. Maar waar heb je bij gebrek aan een hond een laadbak voor nodig. Dan de afdeling Jeeps. Altijd al een zwak voor gehad, de robuuste vormgeving, stoer en toch ook vrouwelijk. En daar stond ie, Jimi! Wit met grijze kap, brede banden, stoere treeplanken, de onschuldige ronde koplampen. De beschrijving in het blaadje klonk als een contactadvertentie. Bouwjaar 1968. Er zijn veel mooie dingen gemaakt in die tijd. En er zijn vast nadelen, maar vooral ook voordelen te noemen van een auto op leeftijd: bewezen staat van dienst, degelijk en bij gebrek aan elektronica eenvoudig te repareren langs de weg. In geval van nood. Maar dat is voor doemdenkers.
Ik schakelde de hulp in van Miguel, want als blondje (eigenlijk rood, maar dat gelooft niemand) zonder enig verstand van auto's is het altijd een goed idee een man mee te nemen als er typische mannenzaken gedaan moeten worden. Miguel had ook wat voorwerk gedaan en kwam met zeer degelijke en verstandige alternatieven als de Renault Kangoo. In plaats van een stoere roadtrip met Jimi zag ik me ineens in een soort pausmobiel rijden. Miguel zuchtte en we maakten een afspraak met de Jeep-verkoper. Ik zag Jimi daar staan, perfect in de lak. Liefde op het eerste gezicht, ik zag de droom levendig in beeld en nam al zijn fysieke beperkingen voor lief. Het is net als een kat uit het asiel halen. Als het echte liefde is, kijk je ook niet op een scheel oog. De mannen constateerden dat mijn jeep een 'goede motor' had en 'makkelijk Patagonië en het einde van de wereld ging halen'. Mooi. Verkocht. Het was een feit, mijn eerste auto ooit. Jimi was geboren, en van mij. Jimi, als in Jimi Hendrix. Bold as Love, net als ... Jimi. Ik hoop alleen dat mijn Jimi een langer leven beschoren is.
Na een relaxte laatste avond in Buenos Aires en pannenkoeken met stroop laad ik Jimi's laadbak vol met tent, rugzak, boeken, routekaarten, 5 liter water, een campingkooksetje, eten en snacks. Ik lijk op alles voorbereid. Lijk, want ik ben niet zo van de voorbereidingen. Als je vooraf alle wijze lessen en goedbedoelde adviezen in acht neemt, is het avontuur eigenlijk al een vroege dood gestorven. Wel heb ik mijn route doorgesproken met Miguel, zuid-west door de provincie Buenos Aires richting Sierra de la Ventana, zo'n 600 kilometer verderop. Buenos Aires uitkomen blijkt nog niet zo eenvoudig. De zeldzame borden boven de snelweg schreeuwen plaatsnamen die mij herinneren aan mijn trips naar Iguazu ... ten noord-oosten van Buenos Aires. Na zo'n 2,5 uur heb ik toch een afslag gevonden die overeenkomt met een weg op mijn routekaart. Het avontuur is begonnen. Trots als een pauw, met een ongelooflijk gevoel van vrijheid en kinderlijk triomfantelijk ben ik op weg met Jimi door het oer-Hollands aandoende polderlandschap, alle ramen open (ook een beetje omdat ze gewoon niet allemaal dicht blijven zitten). Ik voel me ontzettend Easy Rider. Born to be Wild.
Dat mannen jaloers zijn op vrouwen met stoere auto's blijkt als ik na een kilometer of 300 aangehouden word door een politieagent. Hij vraagt naar mijn papieren, die ik hem vol trots aanreik. Autopapieren, verzekering, eigendomsbewijs (das nog wel een interessante, want hoewel Jimi echt van mij is staat ie niet op mijn naam - bureaucratisch dingetje), verklaring van rijbevoegdheid, rijbewijs, groene kaart, blauwe kaart... alles. Het is mijn eerste politiecontrole, en vol goede moed wacht ik af tot de agent mijn papieren keurt. Ik krijg ze terug, hij knikt goedkeurend, geslaagd voor de eerste test. Dan zegt hij dat ik alleen een 'bekeurinkje' krijg – niet eens voor te hard rijden – maar omdat ik zonder licht rijd. Overdag. Het is de wet, en die behoor je te kennen, zegt hij gedecideerd als ik hem vertel dat het mijn allereerste dag op de weg is. Ik zucht, trek mijn wenkbrauwen op, terwijl elk verweer wordt genegeerd. Een jonge agente vult mijn gegevens in op een hatelijk groen briefje en vraagt of ik even wil tekenen. Ik scan het briefje, de overtreding, mijn gegevens, het bedrag van de boete, 715 Argentijnse pesos. WAAAT? 140 Euro? Ik ben niet erg bekend met Nederlandse boetes maar heb een ernstig vermoeden dat ik opgelicht word. Dat vermoeden wordt bevestigd als er een vrachtwagen passeert, zonder licht, en zonder aanhouding. Ik teken niks, protesteer, haal verhaal, maak wat wegwerpgebeuren, trek bekken. Dan komt het kleine, pedante politiemeneertje terug, begint me allerlei verwijten naar mijn hoofd te smijten, zegt iets over het niet opvolgen van bevelen, veronachtzaming van de wet en gevangenissen. Hij leest mijn gezicht en vermoed hoogstwaarschijnlijk dat ik vind dat hij gewoon een zielig, machtswellustig mannetje is met een klein... eh... autootje. Ik teken. Onder protest. Met mijn ego enigszins gekrenkt en een cynische grijns om mijn mond dat dit mij moet overkomen op dag één van mijn roadtrip, rij ik verder, richting zuid-west.
Foto's
