RoyanvanVelse
Dinant en de Gaulle
In Dinant vochten Franse soldaten in de eerste wereldoorlog tegen de Duitsers en één van de jonge officieren die daarbij gewond raakte, was luitenant Charles de Gaulle, de latere général de Gaulle uit de tweede wereldoorlog en nog later de president van Frankrijk. De brug over de Maas is naar hem vernoemd. Langs het water staat zijn standbeeld, met op de achtergrond de hoge rots met daarboven de citadel. Voor het gesteente is in de 13e eeuw de kerk Collégiale Notre-Dame gebouwd. De brug zelf is bijzonder om nog een reden, en wel om de vele beelden van saxofoons die aan weerszijden in allerlei kleuren zijn opgesteld. Deze muziekinstrumenten zie je in het hele stadje terug: als verlichting in de straten en van glas voor het gemeentehuis. Het is namelijk twee eeuwen geleden dat hier Alfred Sax werd geboren, de uitvinder van de saxofoon. Het stadje van 13.000 inwoners is verrassend. Het zijn niet alleen de vele terrasjes en restaurants die er een trekpleister van maken, maar zeker ook de geschiedenis en de cultuur. Tot die cultuur behoort ook het Leffe huis dat is ondergebracht in een voormalig klooster, en de Leffe brouwerij iets buiten de stad. Leffe wordt tegenwoordig op moderne wijze gebrouwen in Leuven, maar in het Leffe huis wordt het bier gepresenteerd als in een museum. Bij de toegangsprijs hoort ook een kleine proeverij. Dinant is bij uitstek geschikt voor een dagje weg, en nog beter voor een weekend. Voor degenen die naast stad ook natuur willen proeven, liggen de Ardennen overal om je heen met de mogelijkheid om te wandelen, te kanoën of de druipsteengrot La Merveilleuse te ontdekken. En voor de culinaire genieters: de Belgische Ardennen zijn beslist bourgondisch te noemen!
Gewoon Parijs
Een mooie plek in Parijs: place de la Concorde. Alles raast om je heen en je hebt een mooi blikveld naar belangrijke delen van de stad. Tijdens de kerstmarkt wordt langs de la place de la Concorde ook het grote rad opgesteld. Wanneer je rechtuit kijkt op deze foto, dan zie je in de verte de Madeleine-kerk, groot en imposant. In de straat daarnaartoe ligt aan de linkerkant Maxim's, een restaurant dat nog steeds de reputatie heeft het duurste en beste van de hoofdstad te zijn. Links op de hoek staat de Amerikaanse ambassade, die velen wel kennen vanuit de Da Vinci code. Wanneer je achterom zou kijken, zou je eerst de Obelisk zien staan. Deze naald is afkomstig uit de tempel van Luxor in Egypte en is aan het begin van de 19e eeuw door de Egyptische onderkoning geschonken aan Frankrijk. De reis wordt in goud afgebeeld op de Obelisk. Verder doorkijkend naar achteren ligt het Parlement. Links liggen de Champs-Elysées, de bekende boulevard. Winkels zijn niet vrij in de kleuren van hun gevels. Zo moest de McDonald's daar de kleuren donkerrood en goud nemen in plaats van het bekende felrood en geel. Aan het einde van de Champs staat dan de Arc de Triomphe, de triomfboog ter ere van de overwinningen van Napoleon. De vier grote beelden op het bouwwerk herinneren aan de Franse revolutie van 1789. Rechts liggen de Tuileries, een mooi park waarin tijdens diezelfde revolutie de guillotine werd opgesteld en waar uiteindelijk de Franse koning en zijn vrouw Marie-Antoinette werden onthoofd. De Tuileries zijn heerlijk om doorheen te wandelen, met wat uitnodigende terrasjes om uit te rusten. Na een kleine Arc de Triomphe (du Carrousel) kom je dan bij het Louvre, het grootste museum van Frankrijk. Vroeger was dit het paleis van de koningen, totdat de zonnekoning Lodewijk XIV het paleis in Versailles liet bouwen. Er valt nog veel meer te zien vanaf die place de la Concorde. De Eifeltoren natuurlijk, met zijn ruim 300 meter hoogte. Maar ook de grote gouden koepel van de Invalides, boven het graf van keizer Napoleon. In Parijs kom je altijd ogen tekort.
De levende vulkaan
Het tropische eiland Martinique in de Caribische zee oogt rustig vanuit de lucht. Zoals meestal wordt in het noorden van het stukje land de top van de 1400 meter hoge Montagne Pelée verborgen door wolken. Een vochtig regenwoud groeit op de flanken van de berg en loopt door tot aan de exotische stranden langs de kust. Maar het zand onder de palmbomen en in de zee is zwart van kleur in plaats van wit. Het past in eerste instantie niet helemaal bij het beeld dat velen hebben van tropische lagunes. De oorzaak hiervan schuilt schijnheilig en bedrieglijk tussen de wolken: de nog steeds actieve vulkaan. Het is alweer ruim honderd jaar geleden sinds de vulkaan voor het laatst moordde in een niets ontziend geweld. Dat was in 1902. De berg was al een tijd onrustig maar er werd geen evacuatie bevolen door de autoriteiten die meer aandacht hadden voor de op handen zijnde verkiezingen dan voor het dreigende gevaar. In de maand mei van dat jaar vond de eruptie plaats en een gloedwolk bestaande uit halfvloeibare lava, gas, steen en as verwoestte alles in de wijde omgeving. De hoofdstad Saint-Pierre aan de voet van de berg verdween van de aardbodem door toedoen van deze drukgolf die een temperatuur bereikte van honderden graden Celsius en wel 30.000 mensenlevens opeiste. Twee mannen slechts overleefden de ramp. Een daarvan, genaamd Cyparis, zat op dat moment gevangen in een cel waarvan de muren zo dik waren dat ze zijn leven redden. Saint-Pierre is sindsdien weer opgebouwd. In 1929 vond er nog een uitbarsting plaats maar omdat de omgeving tijdig werd ontruimd vielen er ditmaal geen slachtoffers. Vandaag de dag is de vulkaan nog steeds wakker en wordt hij voortdurend in de gaten gehouden door vulkanologen. Het stadje aan zee is niet meer de hoofdstad van het door Frankrijk bestuurde eiland en blijft de sporen dragen van de ramp uit 1902. Van alle gebouwen is alleen de kerk tamelijk ongeschonden overeind blijven staan tijdens het natuurgeweld. Van de gevangenis en het ooit zo vermaarde stadstheater zijn enkel nog ruïnes over. Het cachot van Cyparis staat er nog steeds en is vrij toegankelijk voor een ieder. De foto heb ik vanuit een Cessna genomen. Ik ben nu 6 keer op Martinique geweest en ik heb nog steeds geen foto van de vulkaan kunnen nemen zonder die wolken eromheen.
De grote muur
In het nieuws werd vandaag melding gemaakt van het feit dat de Chinese Muur beetje bij beetje verdwijnt. Enerzijds door erosie maar anderzijds doordat mensen er steeds weer een stukje vanaf halen voor allerlei doeleinden, onder andere voor souvenirs. Vanaf ongeveer 300 voor Christus werd er gebouwd aan deze muur die China moest behoeden tegen aanvallen uit het noorden. 20 eeuwen lang werd er aan gewerkt. De muur was ooit zo'n 8.000 kilometer lang waarvan driekwart daadwerkelijk muur was. De rest bestond uit geulen of natuurlijke hindernissen als water of rotspartijen. Op sommige plekken was de muur ook niet hoger dan 2 meter: net genoeg om naderende troepen de kans te ontnemen om te zien wat er achter het obstakel lag. Gemiddeld zou de muur zo'n 7 meter hoog zijn geweest met een breedte van 5 meter. Dit stuk muur ligt niet ver van Beijing. Ik vraag me bij het beklimmen al heel snel af hoe de kleine Chinezen in die vroegere tijd over de muur konden lopen. Er zijn weliswaar paden over de muur maar ook veel trappen. De treden daarvan zijn bijzonder onregelmatig. Het ene moment maak je heel kleine stapjes en meteen daarna moet je letterlijk naar boven klimmen zo hoog als de treden zijn. Ik stel me Chinese ridders in harnas voor die met moeite naar boven weten te komen. Zelfs zonder uitrusting is het best vermoeiend. De bewakers van toen verbleven waarschijnlijk in de vele wachttorens die we tijdens onze tocht tegenkomen. We gaan naar binnen, staan op de uitkijkposten, helemaal alleen in het grote China. Van daaruit bekijken we de muur in de verte terwijl hij slingerend en onverstoorbaar tegen de berg opgaat. Het is een ongelooflijk groot en indrukwekkend bouwwerk dat heel wat mensenlevens heeft gekost tijdens de bouw. Men beweert dat het er miljoenen zijn geweest. De genoemde gemiddelde hoogte van 7 meter valt dan wel mee, maar op de plaatsen waar wij lopen is de muur toch aanzienlijk hoger. Als vijand denk je wel 2 keer na voordat je daar tegenop durft te klimmen.
Fuerteventura, eiland
Fuerteventura ligt in het oostelijke deel van de Canarische eilanden, op zo’n 100 kilometer afstand van zuidelijk Marokko. Het is in tegenstelling tot Tenerife, Gran Canaria en Lanzarote een wat minder bekend eiland van de Spaanse archipel terwijl het toch relatief groot is met een lengte van 110 kilometer. Fuerte en ventura staan voor hard en wind. Wind is dan ook wel een kenmerk van dit eiland dat verder gesierd wordt door goddelijke stranden en een maanachtig landschap waar weinig groeit. Het is op een paar plaatsen na lang niet zo groen als de andere eilanden. De vulkanen zijn al heel lang niet actief en de hoogste berg reikt naar iets meer dan 800 meter. De kliffen langs de kust, zoals bij La Pared bijvoorbeeld, zijn gevaarlijk hoog en ruig en passen goed bij het wat onherbergzame decor dat het eiland kenmerkt. Of het erg is dat de wind de hele jaar door waait hangt af van wat je komt doen op Fuerteventura. De windsporter is gezegend met die voortdurende luchtbeweging en er komen dan ook veel windsurfers, brandingsurfers, kitesurfers en zeilers naar deze plaats om van hun activiteit in de Atlantische Oceaan te genieten. In de zomer zorgt de wind voor een aangename verkoeling waar veel strandgangers blij mee zijn en sommigen nemen hun eigen maatregelen tegen de wind. Daar waar op de Noordzeestranden kuilen worden gegraven, worden op sommige stranden van Fuerteventura kleine bunkertjes gebouwd. Het zijn muurtjes die aan drie kanten worden opgetrokken met stenen en die beschutting bieden tegen zowel wind als inkijk. In het noorden waait het naar men zegt iets meer dan in het zuiden en daar is het ook wat minder warm. Dat noorden lijkt inmiddels een Britse kolonie te zijn geworden terwijl in het zuiden, op het schiereiland Jandia, vooral Duitsers komen. Er is genoeg te doen, van lui zonnebaden tot quad rijden door een avontuurlijk landschap, van sportduiken tot zelfs kameelrijden. De kust kent zowel ontoegankelijke rotspartijen als kleine stranden in verscholen baaitjes en daarnaast uitgestrekte zandstranden met uitzicht over een betoverende oceaan die allerlei kleuren blauw vertoont. Beroemd zijn in het noorden de witte stranden van El Cotillo en in het zuiden die van Jandia. De Playa de la Barca (op de foto) is zo’n natuurlijke schoonheid. Dit lange zandstrand wordt gescheiden van het vasteland door een ondiepe lagune en weer een zandstrook. De oceaan is blauw en uitnodigend maar soms verraderlijk ruig. Mensen wandelen en zonnen hier, regelmatig naakt ook op dit eiland waar veel naturisten komen.
Bliksem boven...Sossu
Kwalitatief is het weliswaar niet de beste foto die ik ooit gemaakt heb, maar hij is wel redelijk uniek. Bliksem boven het prachtige en bijna buitenaardse Sossusvlei. Vanuit onze kulala ('plek om te slapen' in het Swahili) in de Desert Lodge kijken we aan het eind van de dag uit over de magische woestijn. Er huppelen wat gemsbokken rond maar verder is er geen leven te bekennen. We maken ons op om de zonsondergang mee te maken. De kulala is opgebouwd uit klei maar heeft 3 wanden van tentdoek en een rieten dak. Het achterste gedeelte herbergt een mooi uitgeruste badkamer met volop stromend water. En dat midden in de woestijn. Boven de badkamer bevindt zich een dakterras dat je van buitenaf met een ladder kunt bereiken. De kulala staat op een verhoging van houten palen, hetgeen ongedierte weg moet houden. Binnen is de hut voorzien van alle comfort. Elektriciteit is voorhanden en op de matrassen liggen dikke dekbedden tegen de nachtelijke kou. De zonsondergang schijt surrealistische effecten te hebben en die willen we niet missen vanaf ons terras. Maar die avond verschijnt er opeens bewolking, heel veel bewolking zelfs en we missen de zonsondergang. Weldra begint het te regenen en te onweren. Ik maak foto's van de bliksemschichten boven de zandduinen. Het is prachtig en zeldzaam maar het is niet exact waar we op gehoopt hadden. De volgende morgen staan we om 5 uur op. Het heeft de hele nacht geregend en het waait. Dit fenomeen komt niet zo vaak voor en het water blijft overal staan in de woestijn. Toch gaan we naar Dune 45 en Death Vlei, ook al regent het steeds harder. Na een letterlijk bliksembezoek aan de duinen keren we terug naar de Desert Lodge. De stroom valt uit en de 12 kulala's beginnen te lekken. Ze zijn niet bestand tegen deze hoeveelheid regen. Het is alsof de klei langzaam wegsmelt. De directie besluit de lodge per direct te sluiten nu de wegen nog enigszins begaanbaar zijn. Gewoonlijk regent het 15 mm per jaar in Sossusvlei. In de afgelopen 24 uur hebben we dus voor vele jaren regen gehad. De weg terug naar Windhoek is er een vol met problemen. We raken een aantal keren vast in de modder, bij de Spreetshoogte Pass is het donker en mistig en kunnen we de weg niet eens meer zien en we zijn echt alleen op de wereld. Bij Rehoboth uiteindelijk bereiken we de verharde weg weer en stopt het ook op miraculeuze wijze met regenen. Ons Sossusvlei-avontuur is voorbij. Ik woonde en werkte er niet zo heel ver vandaan (Angola) maar heb helaas niet meer de gelegenheid gehad om het nog eens met mooi weer opnieuw te beleven. Er lagen alweer andere bestemmingen in het verschiet.
Monsterachtig en mooi
Monsterachtig en mooi tegelijk hangt hij tegen de stroming in tegen een achtergrond van blauwe oneindigheid, schuw en nieuwsgierig, af en toe zijn rugkam overeind zettend om indruk te maken. Het moment erop strijkt hij comfortabel neer op de rotsen, waarbij hij met beide ogen de omgeving in de gaten blijft houden: de bruine tandbaars. De beste manier om hem te bewonderen is tegen de stroming in. Dan heb je de meeste kans dat hij niet schrikt van het geluid dat je maakt onder water. Niet zo heel lang geleden vreesde men dat de tandbaars weldra uit zou sterven. Er was veel op gevist en in het noordwestelijke deel van de Middellandse Zee waren tandbaarzen schaars geworden. Er waren toen bijna geen mannetjes meer waardoor de voortplanting ernstig bedreigd werd. Net als vele andere vissen begint de tandbaars het leven namelijk als vrouwtje. Later pas, als ze meer dan 10 jaar oud is, kan ze van geslacht veranderen. Wanneer er echter bijna geen soortgenoten meer zijn, blijven de vrouwtjes zoals ze zijn en komt er geen nageslacht. Er moeten immers mannetjes zijn om de eieren te bevruchten. Gelukkig hebben beschermende maatregelen ervoor gezorgd dat de populatie tandbaarzen groeiende is en je ze weer tegenkomt op plekken waar ze geheel verdwenen waren. Met een gewicht tot ruim 60 kilogram kan een tandbaars behoorlijk indruk op je maken. Het is één van de grotere vissen langs de Zuid-Franse kust maar hij is totaal ongevaarlijk. Hij is zelfs erg benaderbaar. Soms kun je er gewoon op wachten tot hij komt kijken wat je aan het doen bent. Met wat geluk wordt hij wel 40 jaar oud. Het lijkt erop dat dit voor veel exemplaren nu ook gaat lukken. (bron: het door mijzelf geschreven boek 'Onderwaterleven in de Middellandse Zee')
Mag het of niet?
Eén van de bijzondere plekjes in Albanië. Ik heb mijn auto dan wel geparkeerd, maar de twee verkeersborden die onder elkaar langs de weg staan kunnen de gemiddelde weggebruiker wel aan het twijfelen brengen. Zelf liep ik niet veel risico om bekeurd te worden. Mijn nummerplaten waren namelijk van de geheime dienst (hoe geheim ben je dan kun je je vervolgens afvragen) dus er was geen politieagent in het hele land die mij vragen durfde te stellen. Net zoiets als corps diplomatique platen (die had ik in Ivoorkust) maar dan net wat afschrikwekkender.
1200 paradijsjes
1200 eilanden tellen de Malediven. Paradijselijke stranden, onbewoonde en bewoonde eilandjes, en een heerlijke Indische Oceaan. Tijdens de laatste live-aboard die ik daar gedaan heb, hebben we in 14 dagen tijd zo'n 450 haaien geteld tijdens onze duiken: hamerhaai, zwartpunt, witpunt, grijze haai, walvishaai, luipaardhaai. Prachtig onder water. Maar ook boven water zijn de Malediven een onvergetelijke ervaring. Ik kon in ieder geval geen genoeg krijgen van dat exotische gevoel.
Nederlandse Antillen • Bonaire
Nederlandse Antillen • Bonaire
Juveniele visarend
Ik moest het goed vermelden van de bevriende bioloog aan wie ik deze foto liet zien: het betreft een juveniele mannetjes visarend. Gefotografeerd op Klein Bonaire. Het leukste was eigenlijk nog het fotograferen zelf. Ik had eigenlijk geen zin om (net als iedereen) te gaan snorkelen op Klein Bonaire maar meer om het verlaten gebied in te gaan, op fotojacht. Het besluipen van deze jonge visarend heeft heel wat tijd gekost maar ook veel mooie plaatjes opgeleverd. We hielden continu oogcontact en uiteindelijk mocht ik hem op een meter afstand naderen en op mijn gemak alle foto's maken die ik wilde, terwijl hij werd gestreeld door de wat harde maar warme wind. Dat is aan zijn veren ook wel te zien.
De onderaardse stad
Parijs is een enorme wereldstad. Maar daar beneden, onder al die monumenten, ligt nog een stad met maar liefst zes miljoen inwoners: het domein van de doden. De in steen gegraveerde tekst bij de ingang liegt er niet om: ‘Stop, hier is het rijk van de dood’. Aan het eind van de 18e eeuw raakten de begraafplaatsen in de Franse hoofdstad overvol en vormden ze een bedreiging voor de volksgezondheid. De overheid besloot om de daar begraven doden elders onder te brengen en wel in oude gangenstelsels op 20 meter onder de stad. Deze werden voorheen gebruikt om bouwstoffen uit te winnen en stonden leeg. Schedels en beenderen van maar liefst zes miljoen mensen werden verplaatst en over 1,7 kilometer aan gangen opgestapeld. Ze vormen nu een macabere en menselijke verzameling in wat het ossuarium van de Catacomben wordt genoemd. De Catacomben zijn als ondergronds museum opengesteld voor het publiek. Met een gemiddelde temperatuur van 14 graden en weinig licht is de overstap naar het hiernamaals kil en donker. 130 traptreden naar beneden zorgen voor een geleidelijke overgang van zonlicht naar het duistere dodenrijk. Eerst verklaart een expositie het ontstaan van deze tunnels en wat verder, in de galerie Port-Mahon, staan sculpturen uit die tijd. Ze stellen de gelijknamige grootste stad van Minorca voor, waar de kunstenaar ooit gevangene was van de Britten. Dan wordt de ingang naar het ossuarium zichtbaar, met de dreigende en waarschuwende tekst. Miljoenen mensen rusten hier, bijna kunstig tentoongesteld in lage onderaardse gangen, binnen handbereik en overal om je heen. Tussen deze miljoenen inwoners liggen veel beroemdheden die anoniem geworden zijn in de massa. Onder hen zijn de schrijver Rabelais, de enigmatische man met het ijzeren masker, de toneelschrijver Racine, de filosoof en wiskundige Pascal en Robespierre, de grootheid uit de Franse revolutie. Geen van allen is ooit nog geïdentificeerd. De dood en de Catacomben hebben ze opgeslokt. De lampe sépulcrale is het eerste monument dat werd opgericht in dit verborgen rijk. Hierin werd stroperige pek verbrand, enerzijds om de lucht te zuiveren, en anderzijds om met zijn flikkerende schijnsel over de doden te waken. Het donker verhult veel van de beenderen maar de beklemmende aanwezigheid van al deze bewoners van weleer voel je alom wanneer je stappen weerklinken in de holtes van de aarde. Het is geen klassiek museum maar een indrukwekkend graf en je weet niet wie je voor je hebt. Aan het einde en na de trappen omhoog lacht het daglicht je weer toe. Bij de uitgangscontrole worden alle tassen geïnspecteerd. Helaas is dit niet onterecht want dagelijks nemen respectloze bezoekers schedels en beenderen mee, verhuld in hun kleding of in rugzakken. Vanaf iedere ochtend al ligt er bij de uitgang een indrukwekkende stapel menselijke resten die later weer terug gaan naar het ossuarium, daar waar ze al eeuwenlang thuis horen, bruut en onnodig verstoord na een tijdloze rust. Sommige levenden zien de dood blijkbaar als een souvenir. Maar de Catacomben zelf zijn het die een indrukwekkend en monumentaal souvenir vormen.
Atomium Brussel
Het Atomium is een wat vreemd ogend gebouw op het Expoterrein in de Belgische hoofdstad Brussel, pal tegenover de grote beursgebouwen. Het bouwwerk is 102 meter hoog en bestaat uit 9 sferen oftewel bollen die ieder een diameter hebben van 18 meter. Deze zilverkleurige bollen staan met elkaar in verbinding middels buizen met elk een lengte van 23 tot 26 meter en een doorsnede van iets meer dan 3 meter. Roltrappen, gewone trappen en een lift die zich verplaatst met een snelheid van 5 meter per seconde, geven de bezoekers de kans om 6 verschillende bollen te bezoeken. Het imposante kunstwerk moet de kristalstructuur van ijzer uitbeelden, maar dan 165 miljard keer uitvergroot. In de loop der jaren is het link gerenoveerd en verstevigd omdat het aanvankelijk niet was bedoeld om de jaren en misschien ook wel de eeuwen te trotseren. Op deze foto is één van de futuristische gangen met roltrap te zien die de bollen met elkaar verbindt.
Rijkdom
Monaco staat natuurlijk voor rijkdom. Maar je kunt er gelukkig ook heen zonder er te wonen en zonder naar het casino te hoeven. En het eten in de restaurants is niet duurder dan elders aan de Côte d'Azur. Een paar tips. Uiteraard het prinselijk paleis. Maar ook het museum met de autocollectie van prins Rainier. Of het oceanografisch instituut met zeeaquarium waar duikpionier Cousteau erg veel mee van doen had. Het casino niet te vergeten. Of je vergapen aan de jachten en de dure auto's.
Stupa Gyantse
Langs de Friendship Highway van Lhasa naar de grens met Nepal, ligt de stad Gyantse. Van veruit zie je het kasteel op een berg al liggen. De stupa is groot en bevat vele nisjes met Boeddhabeelden. De toegangen tot deze nisjes zijn laag hetgeen de bezoekers dwingt om het hoofd te buigen tijdens het achteruit verlaten van deze ruimtes. De bergen rondom het stadje zijn kaal maar niet veel verder begint het Himalayagebergte met de uitdagende en alles trotserende Mount Everest.
Vredige houtkap
Een vredige houtkap vlakbij Monrovia, de hoofdstad van Liberia. Maar op het moment dat ik deze foto neem staan de rebellenlegers van Charles Taylor nog maar op enkele kilometers afstand in een zoveelste poging om de stad in te nemen. Het vredige van deze foto is verraderlijk en slechts schijn. Het is de plek waar de rebellen een slachting aanrichtten onder de burgerbevolking van de hoofdstad. En toch overwint de natuur het weer en veegt de bloedige sporen weg.
Bewaker van de Grieke
Een actueel onderwerp deze week: Griekenland. Hier een bewaker voor het Grieks parlement in Athene. Het is minder spectaculair dan de wisseling van de wacht maar hij staat hier wel heel sereen.
Hassan II moskee van.
Het kostte even tijd tijdens het bezoek aan de fenomenale Hassan II moskee in Casablanca: heel even waren er geen andere bezoekers te zien en kon ik deze plaat schieten van de binnenzijde. Deze moskee is absoluut de grote trekpleister van de stad. Vernoemd naar de toenmalige koning is deze enorme constructie in zes jaar tijd opgericht. In 1993 was het werk gereed. Het is de op twee na grootste moskee ter wereld en het kan 25.000 mensen tegelijk ontvangen. Het is voor een deel boven de oceaan gebouwd en tijdens het gebed kunnen de grote deuren aan oceaanzijde geopend worden. De Koran zegt immers dat Gods troon op het water is. Ook het dak kan open, geruisloos en in slechts drie minuten tijd. In tijden van ramadan wanneer de moskee helemaal vol is blijkt het luchten van het complex bij gebrek aan zuurstof geen overbodige luxe.
Echt voor Pampus
In de 17e eeuw lagen schepen van de Verenigde Oostindische Compagnie vaak voor Pampus voordat ze bij de grote havenstad Amsterdam konden aanmeren. Pampus was toen de naam van een ondiepe vaargeul en het wachten was op hoog water. Twee eeuwen later verdween de geul en werd het een eiland in de Zuiderzee: Pampus. Op het eiland werd een verdedigingswerk gebouwd om Amsterdam te beschermen tegen een aanval over zee. De Zuiderzee is inmiddels geen zee meer maar is met het bouwen van de Afsluitdijk het IJsselmeer geworden. Nog steeds liggen er wel eens schepen voor Pampus. Maar de uitdrukking 'voor Pampus liggen' heeft te maken met apathie en lusteloosheid of zelfs met flink wat slokken op. Het komt wel een beetje overeen met het lange wachten dat de scheepsbemanningen soms moesten verduren na een lange reis over de wereld en waarbij ze weinig anders konden doen dan hangen en ja, voor Pampus liggen.
Mistroostige Death...
Na een nacht regen en onweer is Death Vlei mistroostiger dan ooit. De vallei staat vol met dode bomen waarvan sommige wel 500 jaar oud zijn. Vlei staat overigens niet voor 'vallei', maar voor 'tijdelijke kleine waterpoel'. Na de zeldzame regen van de afgelopen nacht klopt dit ook wel. De plek ziet eruit alsof het einde van de wereld al geweest is, maar door de nattigheid zal er weldra en tijdelijk weer nieuw leven op af komen.
Nederlandse Antillen • Bonaire
Nederlandse Antillen • Bonaire
Vlucht van de pelikaa
Ik ben helemaal weg van de witte pelikaan. Die heb ik dan wel in het wild mogen aanschouwen maar nog niet kunnen fotograferen. De bruine pelikaan is dan een mooi alternatief want dit dier is al even indrukwekkend.
Nederlandse Antillen • Bonaire
Nederlandse Antillen • Bonaire
Nieuwsgierige wilde..
Deze ezels op Bonaire behoren wel degelijk tot de categorie 'wildlife'. Eeuwen terug werden ezels ingevoerd door de Spanjaarden en daarna verwilderden ze. Er lopen er nog steeds heel wat rond op Bonaire. Een deel daarvan (ongeveer de helft) is ondergebracht in het Donkey Sanctuary. Een ander deel (waaronder deze 3) geniet nog van de echte vrijheid. Ze zijn niet bang. Deze ezels staan afwachtend en nieuwsgierig te kijken maar maken geen aanstalten om ook maar iets anders te doen dan bewegingloos toe te kijken. Mooie dieren.
De oudste vis
Meer dan 5 miljoen jaar geleden was de Middellandse Zee een groot gat waar bijna geen water meer in stond. De zee was opgedroogd. Water uit de Nijl en de Rhône stortten kilometers diep deze leegte in en groeven canyons door de voormalige zeebodem. Er lagen stapels zout van wel 10 meter hoog en er waren nog kleine waterpoeltjes met een hoog zoutgehalte waar weinig soorten in konden overleven. Eén van de sterke vissen die stand wist te houden was dit oranje vlaggenbaarsje. Toen er ter hoogte van Gibraltar een breuk ontstond duurde het 100 jaar voordat de zee weer gevuld was met water uit de oceanen. Het waterniveau in de wereld daalde met een paar meter om de ruim 5 kilometer diepe zee te vullen. Het vlaggenbaarsje zwemt nog steeds vrolijk rond als één van de oudste bewoners. Hij gedijt altijd in grote scholen op een diepte van 20 meter. Ik heb er jaren over gedaan om hem eindelijk eens mooi op de foto te krijgen. Op 20 meter heb je minder licht, die vlaggenbaarsjes bewegen de hele tijd, maar eindelijk is het gelukt! Een prachtig prehistorisch dier.
Crematies langs de...
In tegenstelling tot bij het Boeddhisme waar de doden gecremeerd worden op een berg, wordt in het Nepalees Hindoeïsme gecremeerd langs het water, zoals hier bij de Bagmati-rivier. Hiervoor zijn plaatsen gereserveerd voor de gewone mensen, een plek voor de notabelen en een plaats voor leden van het koningshuis. Terwijl het lichaam op de stapel ligt zijn vrienden en familie aanwezig. Het ruikt er onmiskenbaar naar brandend mensenvlees, een geur die mij onaangenaam doet herinneren aan oorlogen waar ik in het verleden in verzeild ben geraakt. Sommige doden mogen niet gecremeerd worden: wanneer de overledene lepra had, een zwangere vrouw was, een kind was, is overleden aan een slangenbeet of als het een Hindoe-heremiet betrof,
Egypte • Pyramides omgeving Cairo
Egypte • Pyramides omgeving Cairo
In de schaduw van...C
In het rijk van Alexander de Grote waren er zeven wereldwonderen waarvan slechts de grote piramide van Cheops gespaard is gebleven. Duizenden jaren geleden lag deze piramide buiten de stad. De stad is inmiddels uitgegroeid tot aan de voet van deze prestigieuze graftombes. Cheops was in die tijd 146 meter hoog, tegenwoordig 10 meter minder. De ooit puntige top is nu afgevlakt. Daarnaast staan de piramides van Chepren en van Mykerinos, in een dusdanige lijn ten opzichte van elkaar dat geen enkel van de bouwwerken het zonlicht weghoudt van de ander. Chepren staat op deze foto rechts. En het lijkt alsof hij toch een schaduw werpt op de andere piramide. Het kan ook veroorzaakt zijn door de wolken voor de zon. Bijzonder hier was dat het licht telkens weer van intensiteit veranderde hetgeen ook een prachtig effect had op de drie piramides. Van de hele serie die ik hier maakte heeft bijna iedere foto wel een andere kleur.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
