RoyanvanVelse
Melbourne tram
In Melbourne rijdt de tram al sinds 1884. Toen was het nog een paardentram. Inmiddels is het tramnetwerk uitgegroeid tot maar liefst 250 kilometer en is het het grootste stedelijk netwerk van de wereld geworden. Deze kleuren groen en geel werden in de jaren 80 van de vorige eeuw geïntroduceerd. Dat is ook de tijd waar dit tramstel uit stamt.
Een wrak ontdekken
Ik heb inmiddels best veel wrakken mogen bekijken onder water. De schepen van de eerste wereldoorlog in het Schotse Scapa Flow, die van de tweede wereldoorlog in Normandië en Malta, de reusachtige olietanker Amoco Cádiz in Bretagne. En zo zijn er nog wel meer. De diepste hiervan (de Léopoldville in Normandië) lag op maar liefst 58 meter. Maar het mooiste, het leukste en het fijnste wrakje is toch dit schip, de Benzène, gezonken in 1967 in de haven van Ile du Levant, een eilandje voor de kust van Hyères. Samen met een ander wrak werd het daar afgezonken als golfbreker ter bescherming van de kleine haven. Het ligt niet zo diep (maximum 6 meter) waardoor veel duikers er helemaal geen interesse in hebben. Er wordt dan ook niet op gedoken. Behalve door ons. Het licht is prachtig zo vlak onder de oppervlakte, er zit heel veel klein leven en soms komt er wat groters voorbij. Op deze foto zijn we het wrak aan het opmeten om er een onderwaterkaart van te maken.
Eindelijk deze...tand
Al jarenlang zit ik te azen op deze foto: een rustig liggende tandbaars die me recht in de ogen kijkt. Ik heb er inmiddels al vele honderden gemaakt van zwemmende tandbaarzen en zelfs tandbaarzen die op mijn handen komen liggen, maar ontspannen liggend op een steen blijkt toch wel heel erg lastig. Op een bepaalde manier voelen ze zich sneller bedreigd wanneer ze op een rots liggen dan wanneer ze vrij zijn en sneller weg kunnen komen. Maar nu is het eindelijk gelukt. Ik zwem tegen de stroming in naar hem toe zodat hij mij weliswaar kan zien maar niet kan horen of voelen. Ik ga rustig in het wier liggen en schiet een paar plaatjes. Totdat andere duikers die nieuwsgierig zijn naar wat ik aan het doen ben, de tandbaars ongewild verjagen. Ik heb 2 foto's: het resultaat van 10 jaar wachten op het juiste moment :)
Nederlandse Antillen • Bonaire
Nederlandse Antillen • Bonaire
Standaardleguaan
Je kunt bijna niet op Bonaire komen zonder ook een fotootje te maken van dit prehistorisch uitziende dier: de leguaan. En het is relatief simpel om het beest vast te leggen. Deze bevond zich bij een terras aan het water (Captain Don's). Terwijl mensen op een paar meter afstand aan het eten en het drinken waren, lag hij lekker in de zon. En model liggen vond hij helemaal prima. Ook wanneer ik erg dichtbij kwam maakte hij geen aanstalten om weg te gaan.
Kasteel van Hennemont
Dit is één van de kastelen in Saint-Germain-en-Laye, niet ver van Parijs, en vlakbij het kasteel waar de Zonnekoning werd geboren in de 17e eeuw. Er schijnt een onderaardse gang te lopen tussen de twee châteaux. Maar dit kasteel is heel bijzonder voor mij: hier heb ik op school gezeten, een deel van de lagere school en mijn hele middelbare school. Brede trappen, hoge plafonds, smalle hoge deuren, haarden in de leslokalen, plafondschilderingen en houten vloeren. Ik herinner me alles als de dag van gisteren en ben erg gelukkig dat ik daar 10 jaar lang op school heb mogen zitten. Toen ik eens terugkwam waren ze onderhoud aan het plegen. Weliswaar minder mooi voor de foto, maar wel goed dat dit monumentale pand behouden blijft.
Koning van Portugal
Lissabon. Het Mosterio de São Vicente de Fora en de aangebouwde kerk zie je al van verre liggen. Ze zijn tegen de heuvel gebouwd en eenmaal binnen voert een wandeling door de kloostergangen of over het dak je even terug naar tijden waarin het gebouw werd bewoond door monniken. Je wordt er overmand door een serene vrede terwijl enkele exposities je iets meer vertellen over de geschiedenis van zowel klooster als stad. In één van de ruimtes rusten de koningen van Portugal die regeerden vanaf de 17e eeuw tot aan 1910. Twee markante graftombes in het midden van deze ruimte staan zij aan zij en aan het hoofd daarvan knielt een in wit marmer gehouwen vrouw, wenend, met haar handen in haar gezicht. Zij is de weduwe van de koning en de moeder van de kroonprins die in 1908 werden vermoord en nu daar hun laatste rust hebben gevonden. Zelfs meer dan honderd jaar later is het tafereel nog steeds hartverscheurend. Haar tweede zoon werd gekroond tot koning maar in 1910 werd de monarchie in Portugal afgeschaft. Na het einde van het koningschap kende Portugal verschillende staatsvormen en werd het uiteindelijk een dictatuur, onder leiding van Antonio Salazar die in de jaren 20 van de vorige eeuw de macht kreeg. Hij werd uiteindelijk op 25 april 1974 middels een geweldloze staatsgreep afgezet. Deze actie kreeg later meer bekendheid onder de naam Anjerrevolutie. De datum van 25 april heeft nog steeds veel betekenis voor de Portugezen als zijnde het begin van de democratie en deze vind je op veel plaatsen terug.
Nederlandse Antillen • Bonaire
Nederlandse Antillen • Bonaire
Hilma Hooker
Een bijzondere duikstek op Bonaire is de Hilma Hooker. Dit is de naam van een wrak dat sinds 1984 op een maximum diepte van iets minder dan 30 meter ligt. Het schip vervoerde drugs en werd aan de ketting gelegd in Kralendijk. Daar begon het na verloop van tijd water te maken. Om te voorkomen dat het in de haven zou zinken en een blokkade zou vormen, werd het de zee opgesleept om daar voor anker te gaan. Dat is ook de plek waar het uiteindelijk zonk. Nog steeds rust het op stuurboordzijde met een intacte schroef en roer. Het is een geliefd duikobject in helder water dat goed te bereiken is vanaf de kant. Tarpons houden zich schuil bij het schip en een grote groene murene heeft bezit genomen van de kajuiten. De Hilma Hooker hoort eigenlijk wel in het logboek te staan van de ervaren duikers die het eiland hebben bezocht.
Waterbus Changi...Vil
In tegenstelling tot wat je zou denken bestaat Singapore niet louter uit wolkenkrabbers. Ook dit beeld hoort erbij: een volle waterbus in het noordoostelijke Changi Village.
Zwart bounty-strand
Op 7.500 kilometer vliegen van Parijs hang je boven de grens tussen de Atlantische Oceaan en de Caribische Zee, alle twee prachtig en blauw van kleur. Op deze breedte worden ze het hele jaar verwarmd door de tropische zon. Wanneer het vliegtuig daalt ontdek je een groot eiland met bergen, bossen en stranden. De koraalriffen tekenen zich heel duidelijk af in het heldere water en bij de westelijke aanvliegroute ligt er tijdens de landing aan de linkerhand een grote stad: Fort-de-France, de hoofdstad van het eiland Martinique. Eenmaal aan de grond ben je ondanks de acht tot negen uur vliegen “gewoon” in Frankrijk. Je hebt geen visum nodig, de Franse en de Europese vlag wapperen broederlijk naast elkaar in de warme wind, er staan Franse politie en douane te wachten en de munteenheid is de euro. Buiten de terminal hebben de auto’s Franse nummerplaten en de voertaal is Frans. Het Antilliaanse eiland Martinique behoort tot de Bovenwindse Eilanden en is onderdeel van Frankrijk als DOM (overzees departement), evenals andere gebieden in de wereld die nog nauwe banden hebben met de Franse metropool. De hoofdstad van het 70 kilometer lange eiland is niet altijd Fort-de-France geweest. De oorspronkelijke capitale was Saint-Pierre, in het noordwesten tegen de Montagne Pelée aan gelegen, een vulkanische berg met een top van 1397 meter. Die top wordt meestal verhuld door wolken. Het havenstadje was een mondain centrum voor cultuur totdat in mei 1902 na enige in de wind geslagen waarschuwingen de vulkaan weer uitbarstte. 30.000 mensen vonden de dood in een hete drukgolf en de ramp kende slechts twee overlevenden. Een daarvan zat ik de gevangenis van de stad. De muren waren zo dik en stevig dat hij beschermd werd en het na kon vertellen. Ook de schepen die voor anker lagen in de haven overleefden de ramp niet en zonken naar de bodem. Een daarvan, de Roraima, werd in de jaren ’70 van vorige eeuw teruggevonden op een diepte van 60 meter. De wereldbekende pionnier van het onderwaterleven Jacques-Yves Cousteau noemde haar het wrak met de witte haren, vanwege de lange witte plantaardige slierten die langs het wrak groeien. Een ander koopvaardijschip, de Belem, kreeg op die tragische dag geen ankerplaats toegewezen en moest buitengaats blijven wachten. Dit was haar redding. Precies honderd jaar na dato, op 8 mei 2002, kwam dit prachtige schip tijdens de herdenkingen met volle zeilen terug naar Saint-Pierre, sterker en mooier dan ooit tevoren. De vulkaan is stil sindsdien maar nog steeds wakker. De sporen van het geweld van toen zijn nog goed te zien. De stranden in het noorden zijn vulkanisch zwart en niet wit. Het effect is verrassend, want het geheel ziet er erg exotisch uit, met kokospalmen en mooi water. Maar de kleur van het zand is anders dan je zou verwachten. Op deze foto is Anse Céron te zien, met op de achtergrond de uit de zee rijzende rotspunt la Perle.
Nederlandse Antillen • Bonaire
Nederlandse Antillen • Bonaire
Slavenhuisjes
In de tijd dat Bonaire werd ontdekt had niemand gedacht dat het ooit zo’n populaire bestemming zou worden. Het was aan het eind van de 15e eeuw en de Spanjaarden die Bonaire ontdekten noemden het eiland een ‘isla inutila’ (nutteloos eiland) omdat er geen kostbaarheden waren te vinden. Niet veel later werden langdurig gestraften aangevoerd en als dwangarbeiders ingezet om er zout te winnen. Toen het eiland onder Nederlands gezag kwam in de 17e eeuw werd deze zoutwinning intensiever. Zout was een kostbaar goed en de Nederlandse handel voer er wel bij. Het kreeg de naam wit goud. Slaven werden naar Bonaire gehaald en aan het werk gezet in ruime zoutpannen om de productie op te schroeven. Voor hen werd dit de witte hel. Nog steeds vindt er delving van zout plaats in het zuidelijke deel van het 40 kilometer lange benedenwindse eiland in de Caribische zee, echter wel volgens een werkwijze die past bij de 21e eeuw. De slaventijd is dan wel voorbij, maar er zijn nog wat herinneringen aan die tijd. Zo staan op twee plaatsen tussen zee en zoutpannen nog slavenhuisjes, waar de slaven konden overnachten wanneer zij hier aan het werk waren. De ene nederzetting is wit van kleur, de andere oranje. De huisjes zijn klein en bieden weinig comfort, maar vertegenwoordigden in de 19e eeuw wel een verbetering van de conditie van de slaven.
Komanmeer tussen de..
Het Komanmeer is een stuwmeer tussen de bergen in het noorden van Albanië. De natuur is er bijzonder ruig en mooi. Niet eens zo heel lang geleden vormde een oude, kleine ferry op dit stuwmeer de enige verbinding met het noorden. Of je moest er een hele dag rijden langs gevaarlijke afgronden voor overhebben. Die laatste optie was in de wintermaanden sowieso uitgesloten. Tegenwoordig verbetert het wegennet in Albanië zienderogen en is de ferry uit de vaart gehaald.
Texel by air
Ik ben best een flink aantal keren op Texel geweest, maar nog nooit met de boot. Altijd via de lucht. En wat is er nu lekkerder dan een stukje over de stranden vliegen voordat je landt op het eiland? Texel vind ik een heerlijk eiland. Je kunt er fantastisch uitwaaien of bruinbakken op het strand, genieten van de natuur en de rust, maar ook de gezelligheid opzoeken. Opvallend bij het aanvliegen van Texel zijn de enorme Noordzeestranden, de zeehonden die je als zwarte stipjes in groepen bij elkaar ziet liggen op de zandplaten, en de 150 jaar oude rode vuurtoren aan de noordzijde van het eiland. Het gevaarte torent maar liefst 45 meter boven de zeespiegel uit en het is te bezoeken wanneer je toch in de buurt bent van het nabijgelegen De Cocksdorp. Verder naar het zuiden ligt Den Burg, met 7.000 inwoners het grootste dorp van het eiland, dat vanuit de lucht oogt als een middeleeuws vestingstadje.
Elevador in het niets
Vanuit de hoogte genomen verdwijnt ie imposante Elevador toch helemaal in het niets en wordt hij vrijwel nietszeggend tussen de gebouwen. Als je er bovenop staat piep je overigens wel anders (ik in ieder geval wel).
Op safari
Het nationaal park van Chitwan ligt in het tropische deel van Nepal. Wanneer je je door het oerwoud worstelt, te voet, met een kano of op de rug van een olifant, lijkt het of alles om je heen mee deint: het hoge gras dat de savanne vormt, de takken van de bomen en de dieren. De Bengaalse tijgers die hier leven bewegen zo snel en zo stil dat je ze maar zelden ziet. De krokodillen die rond je kano zwemmen lijken traag en sloom maar met één snelle actie slaan ze met hun staart tegen de boot die daardoor gevaarlijk begint te schommelen in het ineens dreigende water. Olifanten stampen heen en weer en breken alle takken die hun pad kruisen, terwijl de kleine Aziatische neushoorns de enige dieren lijken te zijn die gewoon af en toe stil staan om zich te laten bekijken. Ook de blauwe ijsvogels gunnen je maar een kort moment van verwondering voordat ze elders heen vliegen, buiten je bereik. Het is er wel wat druk soms maar het is een prachtige safari-ervaring. Tip: zorg ervoor dat je als eerste of als tweede op de olifant zit. Dan zit je namelijk vooraan, kijk je met de olifant mee en zie je de meest interessante dingen. Daar kijkt hij namelijk ook naar. Zit je er als derde of vierde op, dan zie je vooral zijn achterwerk en alles wat de olifant zelf niet interessant vindt. Dus geen hertjes, geen neushoorns.
Pulpit Rock
De Pulpit Rock is een bekende rots in het zuiden van Victoria. Het ligt voor Cape Schanck, een kaap die eeen natuurlijke grens vormt tussen het ruige oceaanwater en de rustigere water van Western Port.
Het Koningsfort
Op 15 kilometer varen vanuit de Franse zuidkust liggen de eilanden van goud. Eeuwenlang dienden deze grote stukken rots in de Middellandse zee als schuilplaats of toevluchtsoord voor Moren, verstoten monniken en piraten. Zelfs de 16e eeuwse kaper Barbarossa heeft er zijn uitvalsbasis gehad. Maar er waren ook militaire garnizoenen gelegerd. De strategische positie van de eilanden ten opzichte van de kust en de marinehaven Toulon is na de tweede wereldoorlog wat verloren gegaan. Het middelste eiland, Port-Cros genaamd, viert dit jaar inmiddels zijn 51-jarig bestaan als natuurreservaat boven en onder water. Toch steken vier oude en massieve forten nog steeds trots uit boven de rotsen en de begroeiing en blijven zij onverstoorbaar waken over de wijde omgeving. Vanuit de kustplaats Le Lavandou komt na een oversteek van een half uurtje de haven van het eiland Port-Cros in zicht. 20 minuutjes lopen en klimmen verder ligt het Fort de l’Estissac waarvan de toren van verre al is te zien. De stervormige buitenmuren van dit hoger gelegen fort worden omgeven door een slotgracht die altijd leeg heeft gestaan bij gebrek aan water op het eiland. In de zomermaanden is dit gebouw in tegenstelling tot de andere bouwwerken wel vrij toegankelijk voor het publiek en via een smalle binnentrap kun je de toren op van waar je een grandioos uitzicht hebt over de eilanden van goud en de kust. Daarboven begrijp je waarom deze zee liefkozend de Grote Blauwe wordt genoemd. De ruimte eronder, waar vroeger soldaten verbleven, herbergt een permanente tentoonstelling over het natuurreservaat. In l'Estissac speelt een deel van mijn roman Het Koningszwaard zich af, toen in de 17e eeuw de Franse kroonprins daar werd voorbereid voor de troon. Ik heb dan ook heel wat uren doorgebracht in en om dit fort en de andere vestingen op het eiland. In de zon heb ik historie en fictie afgestemd op elkaar, hetgeen je ook terug kunt zien in de trailer van mijn boek: https://www.youtube.com/watch?v=3K2BQelp-pk&feature=youtu.be
De basiliek van buite
Op speciaal verzoek, bij deze dan ook een foto van de buitenkant van de basiliek van Yamoussoukro, waar mijn vorige foto & tip over ging (glas in lood). En let erop: deze basiliek is groter dan de St Pieter in Rome!
Basiliek in de jungle
In het donkere en mysterieuze Afrika, ten zuiden van de grote meren van Ivoorkust, steekt een enorme koepel uit boven de groene wouden. Het is die van de grootste basiliek ter wereld. Het contrast met de omgeving oogt onnatuurlijk. Deze basiliek met de naam Notre-Dame-de-la-Paix is een stuk groter dan de Sint-Pieter in Rome die daar hemelsbreed meer dan 4.000 kilometer vandaan ligt. De vijfhonderd meter lange toegangsweg naar de ingang is geheel geplaveid met marmer terwijl de perfect symmetrische tuinen eromheen geïnspireerd zijn door die van Versailles. Als bezoeker besef je meteen dat dit indrukwekkende bouwwerk hier eigenlijk niet hoort te staan. Het domein van 130 hectare past op geen enkele wijze bij de wereld die eromheen ligt. De benutting van elke vierkante meter is te doordacht en te rationeel. De wereld buiten de gezegende grond wordt deels begrensd door vijvers vol met krokodillen. De dieren bewaken de basiliek. Achter het water ligt de stad, Yamoussoukro, sinds tientallen jaren de hoofdstad van Ivoorkust. Vroeger was het niet meer dan een dorpje en de eerste Ivoriaanse president Félix Houphouët-Boigny is er dorpshoofd geweest. Tijdens zijn regeringsperiode vanaf het einde van de koloniale tijd tot aan zijn dood in 1993, zorgde de alom geliefde en gerespecteerde president ervoor dat zijn geboorteplaats de hoofdstad werd van het land en zich verder ontwikkelde. Tot op heden is zijn ambitie nog niet helemaal van de grond gekomen want de ministeries en de ambassades bevinden zich nog steeds in de havenstad Abidjan, tevens de grootste stad van het land. Maar het is voor lokale begrippen zonder meer een belangrijke en volwaardige stad met ruim 200.000 inwoners. In de jaren ‘80 van de vorige eeuw liet Houphouët-Boigny hier de 158 meter hoge kerk oprichten en financierde de kostbare bouw daarvan zelf. De basiliek is in 1990 gewijd door paus Johannes Paulus de tweede. 18.000 mensen kunnen in het bouwwerk plaats nemen waarvan 7.000 zittend. De grootste kerk die er bestaat op deze aarde is gewoonweg prachtig. Maar ik herken als ik door dit meesterwerk heen loop niet wat ik in de oude kerken van Europa zie. De basiliek is te nieuw, ze is te groot en te leeg. De glimmende vloeren van Italiaans marmer durf ik amper te betreden. Achter mijn luid klinkende voetstappen worden ze meteen weer aangeveegd door mannen en vrouwen die hier de hele dag door mee bezig zijn. Het lukt mij niet om geschiedenis in te ademen. Ik mis de uitstraling en de sfeer alhoewel er heel veel aan de decoratie is gedaan. Maar ook de mensen mis ik. Het lijkt wel alsof dit gebouw niet voor gewone stervelingen is bestemd. Een toonbeeld van fenomenale decoratie wordt gevormd door de meer dan 7.000 vierkante meter aan glas-in-lood ramen. Het is het grootste oppervlak ter wereld. De ramen zijn in Frankrijk gemaakt en geven hoofdzakelijk het thema van de vrede weer. Daarnaast herken ik afbeeldingen van apostelen en van belangrijke momenten uit het christendom. Op een van de ramen is Houphouët-Boigny zelf te zien. In het gekleurde glas begeleidt hij Jezus tijdens zijn intocht in Jeruzalem. Dat is wat je ziet op deze foto. Bij het verlaten van de basiliek draai ik me nog een keer om en kijk ik naar het kruis bovenop de koepel. Het is van massief goud en lijkt de zonnestralen te vangen. Elders in Ivoorkust hebben veel mensen het moeilijk en lijden ze honger. De strijd tussen godsdiensten of stammen mondt regelmatig weer uit in geweldsexplosies en het stabiele land lijkt af en toe wat te wankelen. Hier is daar echter niets van te merken.
De witte stad
Casablanca mag in Marokko dan wel de stad zijn met de meeste inwoners maar het is niet de hoofdstad en vertegenwoordigt ook niet het meest toeristische deel van het land. Onder de reizigers bevinden zich vooral zakenmensen die neerstrijken in de luxueuze hotels nabij de haven of het centrum. De stad doet zijn naam eer aan: wit huis, witte huizen, witte stad. Smalle stegen en hoge gebouwen zijn beschilderd in deze lichte kleur. Zo ook dit oude hotel dat nog stamt uit het koloniale tijdperk.
Arnhemse Schans
In het Openluchtmuseum in Arnhem kun je echt uren en uren doorbrengen. Al wandelend of rijdend met een heuse ouderwetse tram kom je het verleden van Nederland tegen. Oude gebouwen, oude ambachten, vroegere gebruiken. In plaats van slopen werden bouwwerken verplaatst naar dit 44 hectare grote gebied. Het is een verrassend stuk erfgoed. En, eerlijk gezegd, van deze nachtelijke foto zou je toch niet verwachten dat hij in het Gelderse Arnhem is genomen?
Barracuda!
Een jaar of 20 geleden kwamen ze bijna niet voor in het noordelijke deel van de Middellandse Zee. Het was alsof de soort daar uitgestorven was of zelfs nooit was geweest. En ineens, langs de kusten van Zuid-Frankrijk, zwommen de eerste verkenners rond, in kleine groepjes, slank, lang, zilver van kleur, met verticale strepen op de flanken: barracuda's. Familie van de tropische barracuda, kan deze soort, Sphyraena sphyraena, zo'n 1,60 meter lang worden. Inmiddels, jaren later, zwemmen ze rond in scholen van honderden tot wel duizend exemplaren. Van bovenaf gezien zijn ze donker waardoor ze niet opvallen tegen de bodem van de zee en daarin lijken op te lossen. Van onderaf echter glinsteren ze, zilver afstekend tegen het blauwe water, soms opgaand in de glinsteringen van de oppervlakte en daardoor weer verblindend onzichtbaar. Met z'n honderden vormen ze voor duikers een waar spektakel waarin de kleuren zilver en blauw elkaar afwisselen en elkaar uit lijken te dagen. Ook al kunnen ze tot 100 meter diep zakken, vaak zwemmen ze niet ver onder de oppervlakte, tussen 10 en 15 meter maar, in die grote scholen, waarbij ze elkaar volgen en de voor hen kenmerkende spiralen vormen. Ze draaien dan om elkaar heen naar boven toe, om daarna weer hun koers te vervolgen in de stroming. Barracuda's zijn pelagisch, hetgeen inhoudt dat ze in open zee leven. Het zijn ook nog eens predatoren, jagers dus, met een slechte reputatie. Met hun scherpe tanden, cilindrische lichaam en grote ogen zijn het echte hunters. Menig duiker blijft dan ook netjes uit de buurt als er barracuda's in aantocht zijn. Die reputatie is onterecht. Een duiker kan heel dicht bij zo'n school komen en wanneer hij of zijn niet al te veel beweegt, kan er ook moeiteloos de school in worden gedoken. Een muur van barracuda's opent zich dan als er rustig bijna tegenaan wordt gezwommen, waarna naar binnen kan worden gegaan en de duiker helemaal omringd wordt door die roofvissen. In het begin houden ze nog wat afstand, zwemmen ze met een boogje om de duiker heen, maar wie zich weet te gedragen, wordt opgenomen in de groep. Ze scheren dan rakelings langs de duiker heen. Het is bijna een uitnodiging om verder mee te zwemmen in de school en ze te vergezellen in een reis in het Grote Blauw. En wanneer je te midden van al dat zilver zwemt, voel je ook niet zo'n ontzettende behoefte om er van weg te zwemmen. Luchtvoorraad, duiktijd en koers zijn hierbij echter wel weer wat belemmerende factoren en na een paar keer kijken op de meters komt het besef dat een duiker echt geen barracuda is en dat dit verblijf eindig is. Een sprookje van drie kwartier, adembenemend, even op bezoek bij gastvrije wezens in een heel andere wereld.
Inventief schaatsen
Even wat verkoeling... In dit dorpje is er geen schaatsbaan en hebben de kinderen geen schaatsen. Wel ligt er ijs op de weg die schuin naar beneden loopt. Met metaaldraad die ze vasthouden onder hun voeten gaan ze toch de helling af. Het schaatsen is opnieuw uitgevonden.
Lokale scheepswerf
Toen ik in Ivoorkust woonde werd ik 's ochtends vaak wakker van de mannen op het strand die met hun kano's in alle vroegte de zee opgingen om te vissen. Ze waren van de Kroumen stam en waren iedere ochtend in de weer met hun netten. Uiteindelijk heb ik mijn ritme erop aangepast en ging ik iedere morgen rond 6 uur hardlopen met een groepje lokale medesportievelingen om uiteindelijk een duik te nemen in de zee en op te drogen in de opkomende zon. De Kroumen hadden allerlei soorten kano's ,maar meestal waren ze erg primitief en rank, doch bijzonder zeewaardig. Ze verstonden de kunst van het varen en waren één met de Atlantische Oceaan. De foto beeldt een plek uit waar de wat luxere boten werden gebouwd of gerepareerd. De Kroumen zelf hadden meestal niet de middelen voor grotere boten als deze.
Mount Everest, 8848..
Het Himalayagebergte spreekt tot de verbeelding van velen. Het is het gebergte waar de Yeti woont, de verschrikkelijke sneeuwman. Letterlijk betekent het woord Himalaya: waar de sneeuw vandaan komt. En achter deze bruine en kale bergen ligt hij dan: de Mount Everest, met een top op maar liefst 8848 meter hoogte. Op 5500 meter al heb ik door het verminderde zuurstofgehalte wat last van hoogteziekte. Dat openbaart zich door ontzettende hoofdpijn en verwardheid en het verdwijnt gelukkig weer na een dag. Ik ben dus blij dat ik de hele berg niet op hoef. De Mount Everest torent boven het bergmassief uit en het voelt aan als een privilege om deze reus onder de bergen van zo dichtbij te mogen aanschouwen. Het is de hoogste berg op aarde. Van verre lijkt het niet zo moeilijk om hem te beklimmen. Maar van afstand zie je niet dat er op die hoogte wel heel weinig zuurstof is en dat de temperatuur er kan dalen tot min 60 graden. Ook kan er wind staan met een kracht van honderden kilometers per uur. Boven de 8000 meter is het over het algemeen het gevaarlijkst voor de klimmers. Velen hebben de Mount Everest expeditie dan ook niet overleefd.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
