RoyanvanVelse
Cachot van Cyparis
Het is alweer ruim honderd jaar geleden sinds in Martinique de vulkaan Montagne Pelée voor het laatst moordde in een niets ontziend geweld. Dat was in 1902. De berg was al een tijd onrustig maar er werd geen evacuatie bevolen door de autoriteiten die meer aandacht hadden voor de op handen zijnde verkiezingen dan voor het dreigende gevaar. In de maand mei van dat jaar vond de eruptie plaats en een gloedwolk bestaande uit halfvloeibare lava, gas, steen en as verwoestte alles in de wijde omgeving. De hoofdstad Saint-Pierre aan de voet van de berg verdween van de aardbodem door toedoen van deze drukgolf die een temperatuur bereikte van honderden graden Celsius en wel 30.000 mensenlevens opeiste. Twee mannen slechts overleefden de ramp. Een daarvan, genaamd Cyparis, zat op dat moment gevangen in een cel waarvan de muren zo dik waren dat ze zijn leven redden. Saint-Pierre is sindsdien weer opgebouwd. In 1929 vond er nog een uitbarsting plaats maar omdat de omgeving tijdig werd ontruimd vielen er ditmaal geen slachtoffers. Vandaag de dag is de vulkaan nog steeds wakker en wordt hij voortdurend in de gaten gehouden door vulkanologen. Het stadje aan zee is niet meer de hoofdstad van het door Frankrijk bestuurde eiland en blijft de sporen dragen van de ramp uit 1902. Van alle gebouwen is alleen de kerk tamelijk ongeschonden overeind blijven staan tijdens het natuurgeweld. Van de gevangenis en het ooit zo vermaarde stadstheater zijn enkel nog ruïnes over. Het cachot van Cyparis staat er nog steeds en is vrij toegankelijk
Bewoond eiland
De Malediven kennen ook bewoonde eilanden. Die zijn net zo paradijselijk als de toeristen resorts alleen zie je soms aan het zand dat er gewerkt wordt, liggen er vissersbootjes in het water en is het er gewoon wat drukker. Een 'couleur locale' die net zo prachtig is als de eilandjes uit de folders.
Geen woorden
Voor wat er in Auschwitz is gebeurd tijdens de tweede wereldoorlog zijn geen woorden. Het is er ook doodstil als je er rondloopt. Ik voelde me zelfs al schuldig door foto's te nemen. Maar, zoals de schrijver George Santayana op papier zette: "Wie de geschiedenis niet kent is gedoemd ze te herhalen". Dat staat ook in het kamp te lezen.
President van Liberia
Liberia is een staat van voormalige slaven. Aan het begin van de 19e eeuw werd het land door de VS aan vrijgelaten slaven geschonken. Deze raakten weldra in conflict met de plaatselijke bevolking en meer dan een eeuw lang waren de autochtonen op hun beurt slaven van de nieuwe zwarte heersers. De naam Liberia stond weliswaar voor vrijheid maar niet voor de oorspronkelijke bewoners. Joseph Roberts was halverwege de 19e eeuw de allereerste president van Liberia. In deze tijd waren er slechts twee onafhankelijke staten in Afrika: Liberia en Ethiopië. Het beeld staat in de hoofdstad Monrovia.
In opspraak
Een erg bijzondere foto voor mij omdat deze op de cover staat van mijn boek 'Reizen door landen in opspraak'. Het is altijd lastig om een juiste, pakkende cover te kiezen voor een boek. In mijn geval zijn er heel wat ontwerpen gemaakt met verschillende foto's, van zee, van oerwouden en van woestijnen. Maar deze won het wat mij betreft: een foto die ik heb genomen in Noord-Albanië. Het gebergte is ruig en desolaat, hetgeen staat voor de moeilijkheid van de missies in die landen in opspraak. Mijn auto rijdt beneden over een slecht begaanbare weg en voert het beschermde teken van het Internationale Rode Kruis. Het staat voor een stukje eenzaamheid in den vreemde. Jammer genoeg wordt het rode teken ook af en toe als schietschijf gebruikt. De kleur van het gebergte is wat donker. In mijn boek komen dan ook regelmatig de donkere kanten van de mens naar boven, alhoewel er in die jaren ook genoeg momenten van trots en plezier waren. Meer foto's zijn te zien via mijn website: http://www.ecritures.nu/albums/3
Massief van de Moren
Laatste vakantiedag en één van de laatste foto's van de zomervakantie dit jaar, genomen vanaf het terras van ons huis waar we met vrienden een mauresque drinken. Een mauresque is een apéritif met Pastis, een vleugle amandelsiroop, koud water en ijsklontjes. Amandelsiroop zou door de Moren geïntroduceerd zijn, en vandaar de naam 'mauresque': op z'n Moors. De Moren, islamitische Arabieren, teisterden Frankrijk, Spanje en Portugal tot rond het jaar 1500. Toen werden ze eindelijk verjaagd. Hun invloeden zijn echter nog steeds zichtbaar in Zuid-Frankrijk en in Iberië: je vindt de Moren terug in de architectuur en veel donkere huiden hebben dat aan de Moren te danken. Op de foto is een deel van het Massif des Maures te zien, een bergketen die voert van Hyères naar Fréjus en is vernoemd naar de Moren. Op de foto liggen de bergen bij Giens en Hyères en het geheel is genomen vanaf Ile-du-Levant, het meest oostelijke van de eilanden van goud.
Veilig varen
In het nationaal park van Chitwan kun je met primitieve kano's de rivier over. Ze worden voortgestuwd door een bootsman met een lange stok en terwijl je langzaam over de rivier glijd, ontdek je van alles langs de oevers, van prachtige vogels tot heuse krokodillen. We worden gewaarschuwd om de armen binnenboord te houden vanwege die krokodillen. Het is doodstil op het water en de randen van het oerwoud zijn dichtbegroeid. Vogels vliegen op wanneer we langskomen en onder overkappingen van hout en takken zien we af en toe de kop van een krokodil die in het water ligt. De bootsman van een tegemoetkomende kano die leeg tegen de stroming in terugkomt roept dat er een stukje stroomafwaarts een kano met toeristen is aangevallen door een grote krokodil. Het ritje wordt wat spannender ineens. We bekijken blauwe ijsvogels en maraboes, prachtige vogels die hier in het oerwoud voorkomen. Ineens schreeuwt de bootsman en zien we onder de kano de silhouet van een reusachtige krokodil. Het is niet zo'n klein beest als langs de oevers maar echt een groot monster. De bootsman had hem aanvankelijk niet gezien terwijl hij op de bodem lag en heeft hem per ongeluk met de stok op de kop geraakt. De krokodil kronkelt en het water spat dreigend op. Maar we varen door en er gebeurt gelukkig niets. Je begrijpt het al: in Chitwan moet je echt een kanotocht maken!
Belles Tuileries
Het park van de Tuileries is een heerlijke plek om te flaneren. Het is er met name als het lekker weer is aardig druk maar op een gezellige manier. Mensen zitten rondom de vijver en spelen met kleine bootjes op het water. Of ze nemen een drankje op een van de terrasjes. Aan het einde van de Tuileries, waar tijdens de Franse revolutie aan het eind van de 18e eeuw de guillotine stond en de Franse koning Lodewijk XVI en zijn Oostenrijkse vrouw Marie-Antoinette werden geëxecuteerd, ligt het Louvre. Dit was het koninklijk paleis totdat de zonnekoning Lodewijk XIV het paleis van Versailles liet bouwen. Het museum dat nu ondergebracht is in het voormalige paleis is fenomenaal. Het speelde niet alleen een rol in de befaamde Da Vinci Code, maar herbergt schatten als de Mona Lisa van Leonardo da Vinci en de Venus van Milo. De arc de triomphe du Carroussel die hier op staat is een triomfboog die in een rechte lijn staat ten opzichte van de grote Arc de Triomphe van Napoleon boven de Champs-Elysées en de Grande Arche van La Défense die door president Mitterrand werd gebouwd. De glazen piramides vormen tegenwoordig de ingang van het Louvre. Er kan weliswaar en rij staan maar het Louvre is groot genoeg om veel mensen te ontvangen en je zou het eigenlijk niet mogen missen als je een tijdje in Parijs doorbrengt.
Verlaten stranden
Deze foto is genomen op het schiereiland Jandia (Fuerteventura). Hier ga je niet snel liggen maar over het algemeen zijn de stranden goed toegankelijk en nodigen uit tot zonnen, wandelen en zwemmen. De Atlantische Oceaan is warm genoeg in de zomermaanden, met een watertemperatuur van 22 graden. De gemiddelde buitentemperatuur ligt in die periode boven de 25 graden. Ook in de winter is het aangenaam, alhoewel de watertemperatuur dan toch wel onder de 20 Celsius duikt. En wanneer je het zwemmen niet ziet zitten is een fotowandeling langs de oceaan beslist een aanrader.
Gewoon onder water
Deze foto geeft mooi weer hoe het 'gewoon' onder water is rondom het Caribische eiland Martinique. Dus zonder de dolfijnen en schildpadden, maar simpelweg wat iedere duiker of snorkelaar kan zien. Mooi zand, mooi water en heel veel diversiteit.
Adriatisch strandleve
Het strand bij Durrës, aan de Albanese Adriatische zee, onder de rook van de haven. Nog geen strandtentjes met ijs en andere verfrissingen.Maar wel een paard en wagen met fruit om te verkopen en een fiets met bagagedrager die ook wat kan vervoeren. Zomer in Albanië. Het is alweer een tijdje terug en tegenwoordig is Durrës een wat meer mondaine badplaats aan het worden, minder bestemd voor de dagjesmensen uit de hoofdstad Tirana, maar meer op de rijkere toeristen.
Friendship Highway
De Friendship Highway is een 800 kilometer lange weg die voert van de Tibetaanse hoofdstad Lhasa naar de Nepalese grens bij Zhangmu. Daar bevindt zich de Friendship Bridge die je lopend over kunt steken om in het andere land terecht te komen. Het geordende en georganiseerde Tibet gaat daar over in het rommelige Nepal. De weg voert over bergpassen die wel 5.500 meter hoog zijn, langs de Mount Everest en prachtige tempels. Het laatste stuk is een afdaling naar 'maar' 1.750 meter hoogte terwijl de temperatuur met enkele tientallen graden stijgt.
Louis de Funès
Veel van ons kennen hem vast nog wel: de Franse komiek Louis de Funès die ontzettend veel films maakte in de vorige eeuw. Echte klassiekers zijn de films waarin hij de gendarme uit Saint-Tropez vertolkt. Hij jaagt op nudisten, gaat naar Amerika, komt buitenaardse wezens tegen, mengt zich met de jet-set, vangt boeven en infiltreert binnen de hippie-beweging. De gendarme is niet weg te denken uit de geschiedenis van Saint-Tropez en de gendarmerie (politiebureau) van waaruit zich dit alles afspeelde staat er nog steeds. Heel wat oudere toeristen maken dan ook een foto van dit inmiddels historische gebouw.
Ontdekkingsreizen
In Lissabon, in dit wat afgelegen stadsdeel Belém staat de Torre de Belém, een toren uit het begin van de 16e eeuw die ooit op een eilandje in de Taag stond, maar die door landwinning inmiddels verbonden is geraakt met het vasteland. Beroemde zeevaarders vertrokken voor de bouw van dit kasteeltje al vanaf deze plek, waarvan bekende namen prins Hendrik de Zeevaarder en Vasco da Gama zijn. Deze laatste wist een alternatieve en snellere route naar India te ontdekken.
Holocaustmonument
Het holocaustmonument in Berlijn is inmiddels 10 jaar oud. Het bestaat uit 2711 betonblokken ter nagedachtenis aan de verschrikkingen tijdens de tweede wereldoorlog. Als je tussen deze blokken doorloopt raak je vanzelf gedesoriënteerd. Dat was ook de bedoeling van de ontwerper.
Boudhanath
In Kathmandu brengen we veel tijd door bij de grote, witte en indrukwekkende Boudhanath, een oude boeddhistische tempel. Het is een van de grootste stupa's ter wereld en stamt uit de veertiende eeuw. De vele gebedsvlaggetjes die van de top naar de zijkanten reiken geven de stupa een feestelijk aspect. Eromheen staan gebouwen, tempels en winkels. De veelzijdigheid maakt het geheel aantrekkelijk voor alle bezoekers. Het is een uniek plekje in Kathmandu.
Nederlandse Antillen • Bonaire
Nederlandse Antillen • Bonaire
Tropisch zand
Voor wie geen genoeg heeft van al het water rondom Bonaire, bestaat er de mogelijkheid om vanuit Kralendijk met een bootje over te steken naar Klein Bonaire. Het kleine eilandje bevindt zich vlak voor de westelijke kust en kent geen voorzieningen. Het bestaat uit stranden van zand, koraal of rots en een grote dorre vlakte met veel struiken. Hier kun je je een aantal uren bewegen alsof je je op een onbewoond eiland bevindt, ver van alles, met de kust van het hoofdeiland aan de horizon. Hier heb je ook de gebieden waar zeeschildpadden hun eieren leggen. Tot de activiteiten behoren wandelen, zonnebaden en snorkelen. Er staat ook één barbecue die gebruikt kan worden. Verder is er niets te koop en moet je dus alles meebrengen. Het snorkelen is er fenomenaal. Je kunt aan de schipper vragen of hij je iets verder af wil zetten langs het eiland, waarna je je door de zachte stroming mee kunt laten drijven langs de kust terwijl je schildpadden of engelvissen observeert. Aan land heb je kans dat je wat vogelsoorten tegenkomt, waaronder de visarend.
Estissac
Dit vind ik één van mijn mooiere foto's van het Fort de l'Estissac op het eiland Port-Cros. Het speelt een belangrijke rol in mijn laatste roman 'Het Koningszwaard', alhoewel het tempeliersklooster op het naastgelegen eiland Ile-du-Levant eindelijk belangrijker was. Leuk aan zo'n oud fort is om de geschiedenis te achterhalen. Zo werd het in de 18e eeuw aan flarden geschoten door de Engelsen en daarna door Napoleon weer opgebouwd. De ronde toren werd toen half vierkant (niet zichtbaar hier). Dat moet je wel weten wanneer je een roman schrijft dat zich afspeelt tussen 1680 en 1703. De slotgracht heeft altijd leeg gestaan. Volgens het bouwen van de militair architect Vauban moest een vesting beschikken over een slotgracht, maar op de eilanden van goud zoals de eilandengroep genoemd wordt, was en is er gewoon geen water. Je kunt er dus rustig doorheen lopen om het fort vanuit een nog ander perspectief te bekijken. Sensorvlekjes had ik zelf niet gezien. Grrr. Dat krijg je als je de foto's selecteert met je scherm in de volle zon. Leermomentje.
Markies van Pombal
Grote delen van Lissabon werden helemaal verwoest door de aardbeving van 1755 en werden vervolgens opnieuw opgebouwd, onder leiding van de staatsman markies van Pombal, waarvan dit standbeeld trots troont op de rotonde voor het noordelijke Eduardo VII park. Het was de kans om de stad een moderner en logischer stratenplan toe te kennen. Vanaf de noordkant van het park heb je een onneembaar uitzicht over deze stad en zie je hoe de rotonde overgaat in de befaamde Avenida da Liberdade, de weelderige flaneerpromenade van de stad, en kun je de straten met de ogen volgen tot aan de rivier de Taag.
Vrienden
De moderne techniek en de digitalisering hebben toch de nodige voordelen: vanochtend heb ik deze foto genomen en nu staat hij al online. Rondom het eiland Port-Cros aan de Franse zuidkust waren de tandbaarzen een jaar of 20 geleden vrijwel uitgestorven. Nu zwemmen er zo'n 500 rond en als je rustig aandoet kun je ze ook redelijk dicht benaderen. Dat kan dan zulke foto's opleveren. Mijn buddy Jochem zwemt met hem mee terwijl ik maar blijf klikken, zonder van koers te veranderen, zodat de baars zich niet bedreigd voelt. Toen we met z'n drieën bijna tegen een rots aanzwommen boog de tandbaars af en was deze fotosessie afgelopen.
Koning van het zand
Een paar honderd meter van de piramides vandaan staat wat voor mij het meest betoverende is van heel Egypte: de Sfinx. Het is een gigantisch beeld van een leeuw met een mensenhoofd. De leeuw ligt op zijn buik op het zand, het hoofd trots omhoog houdend. Het gezicht zou dat van farao Cheops kunnen zijn. In de 4500 jaar van haar bestaan is de Sfinx vaak bedolven geweest onder het zand en steeds opnieuw uitgegraven. Dat is een flinke klus wanneer je beseft dat het beeld 73 meter lang en 20 meter hoog is. De neus is aan het einde van de Middeleeuwen van de Sfinx verwijderd door een vandaal die het beeld zag als een symbool voor heidenen. Erosie en kanonschoten door de eeuwen hebben het ook geen goed gedaan. De eerste keer dat ik tegenover de Sfinx sta ben ik wat teleurgesteld. Het monument ligt tegen de stad Caïro aan en is inmiddels meer een toeristische attractie dan iets wat je respectvol komt vereren. Hij is lang niet zo hoog als ik had gedacht en hij is zwaar gehavend. Maar toch. Het voelt aan alsof ik tegenover een godheid sta en alle geboden trotseer. De koning van het zand. 'A sphinx can never cry and sphinxes never die' zijn regels uit ht liedje 'The Sphinx' van Amanda Lear dat ik regelmatig luister sinds de middelbare school. Een ontmoeting met de echte sfinx deed me altijd dromen. Een sfinx liegt niet, een sfinx sterft niet. Met mijn voeten in het warme zand bekijk ik de vereniging van eeuwigheid en onsterfelijkheid. Hij is een godheid zonder verleden en zonder toekomst, trots, onbereikbaar, geheim en onbekend. Hij is een verschijning in de woestijn en wanneer ik gehurkt het warme zand beroer met mijn vingertoppen lijkt het alsof ik voor een kort moment het oneindige mag aanraken. Dat oneindige waar geen mens besef van heeft. Het betoverende waar geen ratio tegenop kan. Heel even is het alsof de Sfinx mijn gedachten kan lezen, alsof we in gesprek raken. Ik sta oog in oog met het eeuwige. Maar de fantasie en de vervoering duren niet zo lang, veel te kort, omdat ze bruut worden verstoord door andere toeristen die op hun beurt voor het beeld willen staan voor een foto. Wat mij aangaat is het een symbool van Egypte dat me nooit meer loslaat. Het is bedwelmend en overweldigend, iets wat je niet eens uit zou moeten proberen te leggen.
Pagode voor de vrede
Pokhara is een best wel drukke sta in Nepal. De stad ligt tussen de bergen aan een groot meer op een hoogte van slechts 900 meter. In de verte ligt duidelijk zichtbaar de besneeuwde bergketen Annapurna. Pokhara is het vertrekpunt van veel trektochten door de bergen. De stad lijkt wel te bestaan om het toerisme. Er zijn meer buitenlanders dan Nepalezen. Op een dag huren we paarden en gaan we de berg op naar de spierwitte Vredespagode. De paarden zijn niet vooruit te branden maar klimmen moeiteloos over de slechte paden tegen de berg op. De pagode wordt versierd door goudkleurige Boeddha's en van die plek is het zicht over het meer en de bergen fantastisch. Het is echt een plaats om wat langer te blijven zitten en simpelweg te genieten van de natuur.
Nomaden
Tussen de Tibetaanse bergen in liggen wat dorpjes waar de mensen leven zoals ze altijd hebben geleefd. Er zijn zelfs dorpen waar bigamie nog bestaat en waar vrouwen recht hebben op meerdere mannen zolang die maar familie zijn van elkaar. Toch hebben ze ook in deze verre dorpen last van de Chinese overheersers: in elk gehucht is het verplicht om de rood met geel gekleurde Chinese vlag te laten wapperen. Dat is anders voor de nomaden. De overheid heeft huizen laten bouwen voor deze zwervende bevolkingsgroep maar ze verkiezen toch de zware trektochten door de bergen. Hier staan hun tenten in het ijskoude landschap.
Dorp uit duizenden
In Angola ontwikkelen de steden zich redelijk snel, zeker de hoofdstad Luanda. Maar daarbuiten, in veel dorpen, lijkt het leven al vele tientallen jaren stil te staan. Daar leven de mensen nog steeds in dorpen als hier, tegen de berg, in hutten die enig gerief kennen. Portugees is dan wel de officiële voertaal in Angola, maar in veel van deze dorpjes kun je daarmee niet terecht. Het is dan ook alweer 40 jaar geleden dat Portugal de macht overdroeg aan één van de partijen die streden voor de onafhankelijkheid van het land
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
