RoyanvanVelse
Do you Saint-Tropez?
Wanneer je het liedje 'do you do you do you Saint-Tropez'' neuriet, zal menig Fransman meteen terugdenken aan een film uit de jaren 60: de gendarme van Saint-Tropez. En het is inderdaad zo dat je niet in Saint-Tropez komt, maar dat je Saint-Tropez dóet, oftewel beleeft. Bijvoorbeeld bij Sénéquier, het terras in de jachthaven. Rode stoelen, rode luifels, rode tafels. Je betaalt niet zozeer voor de consumptie maar voor het uitzicht over de jachten en de jetset die voor jou heen en weer paradeert. Sénéquier is al bijna 130 jaar oud, zij het eerst als patisserie en later pas als luxe terras. Of 's avonds bij de discotheek Papagayo. In het begin van mijn 20er jaren kwam ik wel in deze nagenoeg onbetaalbare discotheek aan de haven. Duur maar prachtig. Maar je krijgt wel echt waar voor je geld met de shows die er ook worden gegeven. De stranden van Saint-Tropez zijn de Plages de Pampelonne. Ook daar wil je gezien worden. Uiteraard heb je er de nodige duurdere en nog duurdere beach bars & restaurants, al dan niet met zwembad erbij. Saint-Tropez kreeg waarschijnlijk internationale bekendheid dankzij Brigitte Bardot, die daar aan het eind van de jaren 50 haar huis La Madrague kocht, prachtig gelegen aan de azuurblauwe zee. Dus, wil je erbij horen, en do yóu Saint-Tropez?
Storm op komst
Storm op komst in Normandië. Het water begint tegen de dijken aan te beuken en de lucht is grauw. Nog even en golven slaan bij hoog water zelfs over de dijken heen. De foto heb ik genomen op het strand van Tourlaville, bij Cherbourg. De dijken zijn in de 18e en 19e eeuw gebouwd en deze aanleg duurde maar liefst 70 jaar. Deze dijken hebben de Nederlanders geïnspireerd tot de eigen dijkenbouw. Napoleon zelf is tot twee keer toe naar Cherbourg gereden om toe te zien op de voortgang van dit enorme project. Met een lengte van 3,7 kilometer dienden deze dijken aanvankelijk ter bescherming van de haven van Cherbourg tegen de Engelsen. Forten die erop gebouwd werden herbergden duizenden soldaten. Het waren hele dorpen geworden met zelfs een eigen café. De Duitsers stortten een flinke lading beton over de dijken tijdens de tweede wereldoorlog. De impacten van de beschietingen van D-Day zijn vandaag nog steeds goed te zien. De dijken betreden is verboden omdat ze tot militair terrein zijn verklaard. Ik ben toch een keer geweest, om het zogenaamde Fort Central te bezoeken. Met een bootje voeren we vlak achter de dijk, uit het zicht van de wachtposten op het vasteland. We zijn overboord gesprongen om vervolgens naar de dijk te zwemmen en daar aan land te gaan. Een aantal uren hebben we in de tunnels en het fort rondgelopen terwijl we ons verdekt hielden. Ik heb de bunkers kunnen zien, de gangenstelsels, de munitiekelders, cellen zelfs, en de kroeg. Indrukwekkend en gevaarlijk omdat veel op instorten staat en er overal gaten zijn in de vloeren. Geen fototoestel bij me helaas. En na afloop zijn we weer weggezwommen naar de boot die ons op kwam halen.
Tropisch blauw
Tropisch blauw langs de zuidkust van het eiland Martinique. Het gigantische witte strand Les Salines rechts, helder en warm water, en recht voor je het eilandje Le Diamant.
Traditioneel de was..
Na decennia van onderdrukking en achterstand wordt Albanië steeds moderner. Dat geldt in ieder geval voor de hoofdstad Tiranë en voor de vakantieoorden langs de Adriatische kust. Wanneer je het land intrekt, zoals hier in de buurt van Peshkopi, in de bergen, is de situatie toch wel anders. Het gaat er weliswaar beter dan tijdens de dictatuur, er is vrijwel overal elektriciteit, maar stromend water is nog niet voor iedereen beschikbaar. In de meest afgelegen dorpen is er niet zo heel veel veranderd. De vrouwen doen het werk en de mannen praten over politiek terwijl ze raki drinken. Soms moeten ze een heel eind lopen voor water, zoals hier om de kleren te wassen.
De troon van de keize
In de Verboden Stad staan verschillende tronen waar de Chinese keizers op gezeten hebben. Dit is er één van. Bezoekers verdringen zich voor de openingen van de gebouwen om dit te kunnen aanschouwen. Het is dan ook niet zomaar een troon van zomaar een keizer. De eerste keizerlijke dynastieën stammen van tweehonderd jaar voor Christus. De laatste twee waren de Ming- en de Qing-dynastie. Het land heeft als keizerrijk bestaan tot in 1912. De toen regerende keizer Xuantong zat net vier jaar op de troon toen hij werd afgezet. De Republiek China werd vervolgens uitgeroepen. In 1949 werd het land de Volksrepubliek China onder leiding van de communistische dictator Mao Zedong. De Verboden Stad waar de keizers woonden was goed beveiligd. Hij wordt omringd door een hoge muur en een gracht met aan elke kant een poort. Mocht een eventuele vijand toch een tunnel graven onder de gracht en de muur door, dan zou hij moeite hebben om door de zware tegels van de pleinen heen te komen. Deze zijn namelijk in verschillende dwarse en elkaar overlappende lagen gelegd om te voorkomen dat indringers toch naar binnen kunnen komen. De keizer sliep zelf nooit twee nachten achter elkaar in hetzelfde bed om te voorkomen dat mogelijke indringers hem konden vinden.
Terugkeer van de...ke
Dat Napoleon 200 jaar geleden de slag bij Waterloo verloor is algemeen bekend. Nadat hij was overleden op het eiland Sint-Helena, waarnaar hij verbannen was, werden zijn resten in 1840 teruggebracht naar Frankrijk. Daar kreeg de keizer alsnog een glorieuze staatsbegrafenis. Sindsdien rust hij in een groot en prachtig graf onder de Dôme des Invalides. In dezelfde Invalides staat een standbeeld van de keizer. Dit werd gemaakt in 1833 met behulp van het metaal dat afkomstig was van kanonnen die in 1805 waren buitgemaakt op de Oostenrijkers en de Russen. Het beeld heeft op verschillende plaatsen in Parijs gestaan voordat het in 1870 naar de Invalides werd vervoerd. Tijdens het transport over het water echter viel het beeld in de rivier de Seine en het bereikte zijn eindbestemming pas in 1911. Het beeld was door de tijd erg beschadigd geraakt en is onlangs gerestaureerd. Sinds april van dit jaar staat het weer op zijn plek, uitkijkend over de binnenplaats, dicht bij het graf van Napoleon.
ZEIL
Hier op deze foto staat het schip de BELEM, dat deze dagen ook te zien is tijdens SAIL in Amsterdam. Deze foto heb ik echter genomen in de Caribische wateren van het eiland Martinique, voor het stadje Saint-Pierre. De stad Saint-Pierre werd in 1902 weggevaagd door een vulkaanuitbarsting van de Montagne Pelée. 30.000 mensen vonden hierbij de dood in een hete drukgolf en de ramp kende slechts twee overlevenden. Een daarvan zat ik de gevangenis van de stad. De muren waren zo dik en stevig dat hij beschermd werd en het na kon vertellen. Ook de schepen die voor anker lagen in de haven overleefden de ramp niet en zonken naar de bodem. Een daarvan, de Roraima, werd in de jaren ’70 van vorige eeuw teruggevonden op een diepte van 60 meter. De wereldbekende pionnier van het onderwaterleven Jacques-Yves Cousteau noemde haar het wrak met de witte haren, vanwege de lange witte plantaardige slierten die langs het wrak groeien. Ik heb een paar keer af mogen dalen naar dit mythische wrak. Een ander koopvaardijschip en zusterschip van de Roraima, de BELEM, kreeg op die tragische dag geen ankerplaats toegewezen en moest buitengaats blijven wachten. Dit was haar redding. Precies honderd jaar na dato, op 8 mei 2002, kwam dit prachtige schip tijdens de herdenkingen met volle zeilen terug naar Saint-Pierre, sterker en mooier dan ooit tevoren. En ze doet nog steeds vele havens aan in de wereld. (en het zwarte puntje rechts in beeld is geen vlekje maar een helikopter ;) )
De sleurhut
De heremietkreeft heeft feitelijk het principe van de sleurhut (mede) uitgevonden. Hij heeft altijd zijn huisje mee. Dit is een grotere soort (dardanus calidus, herkenbaar aan de haartjes op zijn poten). Hij kan zo'n 10 cm groot worden. Het achterlijf van de heremietkreeft is week en kwetsbaar en dat verstopt hij dan altijd in een schelp dat hem als pantser dient. Hij verdedigt zich met zijn sharen, waarvan de linker meer ontwikkeld is dan de rechter. Als hij niet geheel teruggetrokken is in zijn schelp wordt hij verraden door zijn kleur: fel rood. Wanneer hij schrikt trekt hij de schelp over zich heen. Maar na een tijdje wordt hij toch nieuwsgierig en verschijnen er wat pootjes onder de rand. Niet veel later verschijnen er ook oranje sprieten en gluurt de heremietkreeft naar de buitenwereld alvorens met zijn voorlichaam tevoorschijn te komen. De benaming heremiet is overigens niet geheel terecht. Vaak wordt de kreeft vergezeld door een anemoontje welke op zijn schelp leeft. Met zijn uitstekende tentakels biedt de anemoon bescherming aan zijn gastheer. In dit geval hebben ze geen last van elkaar. Integendeel zelfs. Dankzij elkaar heeft de één een plek om te wonen en voelt de ander zich een stuk veiliger. Dit noemt men symbiose: het samengaan van twee levensvormen. Wanneer de heremietkreeft groeit moet hij op termijn een andere behuizing zoeken. Na het vinden van een lege schelp tast hij eerst af of deze wel groot genoeg is voor hem. Vervolgens gaat hij er in zijn oude schelp naast liggen, wacht tot er geen gevaar dreigt, laat de oude behuizing vervolgens los en kruipt dan vliegensvlug met zijn abdomen (achterlijf) in de nieuwe schelp. De verhuizing is een feit. (Tekst is afkomstig uit mijn boek: 'Onderwaterleven in de Middellandse Zee', dat ik eind 2011 heb gepubliceerd)
Apollonia
Apollonia is een archeologisch wonder in Albanië, niet ver van de stad Fier. Ver voor de jaartelling begon streken de Grieken hier neer en bouwden er hun stad. Vandaag worden er nog steeds opgravingen gedaan. Hier staan we, oog in oog met de oudheid, kijkend naar opgelijnde beelden zonder hoofden, en graven van meer dan tweeduizend jaar oud. Het is uniek en sensationeel.
Voormalig Romeins for
Lissabon wordt van bovenaf wordt gedomineerd door eeuwenoude bouwwerken als grote kerken en het van oorsprong Romeinse fort Castelo de São Jorge. Langs de muren van het fort, waarvan hier de toegang zichtbaar is, staan nog steeds oude kanonnen opgesteld, en over de metalen lopen van deze oude vuurmonden heen kijkend heb je een adembenemend uitzicht over deze koloniaal en tropisch ogende hoofdstad. De vele grote pleinen, de overwegend oranje daken, reusachtige kerken en de brede rivier komen hier allemaal samen tot hun recht op één plaatje. Op wandelavontuur langs de kantelen van het fort bemerk je overigens hoe hachelijk het gesteld was met de veiligheid van soldaten in de tijd dat er om deze muren gevochten werd. Een misstap betekende een gewisse dood, hetgeen op sommige plaatsen voor bezoekers nog steeds een echt gevaar vormt.
Short final
Wanneer je dit ziet, weet je dat je een minuut later bent geland op het Caribische eiland Martinique en dat je vakantie kan beginnen. Hier hangen we op nog geen 100 meter boven de grond (eigenlijk water). Voordat het vliegtuig landt heeft het een mooie draai gemaakt over een baai terwijl je het hele eiland kunt overzien. Links in de verte de vulkaan, links voor je de hoofdstad Fort-de-France, rechts de mangrovebossen, onder je parelwitte stranden en aan de andere kant van het eiland de Atlantische Oceaan. Short final wordt touchdown en zodra de deur opengaat voel je de tropische warmte al. Ik vloog zelf (behalve op dit momentje even) dus daarom kon ik deze foto van de landing ook maken.
Mijn stam, mijn thuis
Een 150e foto vind ik weer zo'n mijlpaal, waar ik echt een bijzondere foto voor uit wilde kiezen. In al die jaren van reizen zijn er zoveel bijzondere plekken en mooie ontmoetingen geweest dat het heel lastig is om een plek eer te bewijzen zonder de rest onrecht aan te doen. Gelukkig kan ik er nog heel veel plaatsen de komende tijden en komt de rest ook aan bod. Op deze foto zie je de baai ten oosten van Tabou, een Ivoriaans stadje in de buurt van de grens met Liberia. Hier heb ik een jaar gewoond, in het witte huis dat je door de palmbomen heen links op de foto ziet. Nu ik deze foto weer zie gaat mijn hart meteen al sneller kloppen. Ik woonde er, ik werkte er, en ik voelde me er thuis, met de Madingo en de Krumen stammen om me heen. Vroeg in de ochtend keek ik naar de vissers die in hun kano's de zee op gingen waarna ik met plaatselijke mensen ging hardlopen over het strand alvorens een duik te nemen in de warme Atlantische Oceaan. Daarna kon de werkdag beginnen. Elke dag weer, bij zonsopgang. Ik had het huis voor mij alleen, maar vaak was het een zoete inval van vrienden uit Liberia en Ivoorkust. Er was altijd eten voor iedereen en de schare huisdieren werd ook steeds groter: een jong aapje, 2 mangoestes en zelfs een python. Buiten moest je oppassen voor slangen en krokodillen en soms zelfs voor andere stammen die hun rituelen bedreven. Het was echt een heftige maar bijzondere periode in donker Afrika. Deze foto heeft daarom zoveel waarde. Een herinnering aan hoe dat prachtige land eruit ziet maar ook, en misschien vooral, aan al die fantastische mensen die ik daar heb mogen ontmoeten en waarbij ik mij thuis voelde. En slechte herinneringen zijn er weliswaar ook, maar de goede en de fijne hebben met de tijd de overhand gekregen. Daarom is het bijna een foto van weemoed. Ergens zou ik het land nog wel eens als toerist willen bezoeken maar misschien houd ik liever de herinneringen levend zoals ze nu zijn.
Verloren beertje
Wie van ons is er niet eens een peluche beertje of een pop kwijtgeraakt? Dit beertje hier zit in eenzaamheid te wachten tot hij weer opgehaald wordt. Of hij geniet van de zon. Of het is zo'n beertje die stoelen reserveert voor anderen. De groene stoelen staan in de Jardin des Tuileries, dat park voor het Louvre waar Lodewijk XVI gedwongen heen verhuisde vanuit Versailles ten tijde van de revolutie. Dat park ook waar hij terechtgesteld werd middels de guillotine. Parijzenaars en toeristen komen hier graag om te flaneren, om op de stoelen rond de vijvers uit te rusten en wat te eten en te drinken. Parijs is dan wel een grote stad maar het kent veel van dit soort plekken waar je even helemaal tot rust kunt komen.
De oude stad
Bhaktapur is de oude stad nabij Kathmandu. Een levend museum wordt het wel eens genoemd. De gebouwen zijn oud en voorzien van heel veel houtsnijwerk. Stuk voor stuk kunstwerken. Te veel om te zien eigenlijk. Maar prachtig om mee te maken. Hopelijk is er nog veel overeind gebleven na de laatste aardbeving.
Nederlandse Antillen • Washington Slagbaai NP
Nederlandse Antillen • Washington Slagbaai NP
Just another paradise
Buiten de zee om kent Bonaire ook de nodige hoogtepunten op het droge. Het letterlijk hoogste punt, de Brandaris, ligt op 241 meter boven zeeniveau. Het bevindt zich in het nationaal park Washington-Slagbaai, in het noorden van het eiland. Een terreinwagen is vereist om dit park te betreden en het dorre, droge gebied te ontdekken. Je kunt er de auto verlaten en een van de wandelpaden inslaan. In de rust maak je meer kans op vele vogelsoorten en op leguanen. Er bevinden zich een aantal zoutmeren die saliña’s heten, en het landschap wordt vooral gekenmerkt en gesierd door hoge cactussen. Dichter bij zee echter wordt de kust ruig en verschijnen er kliffen waartegen de branding te pletter slaat. Kleine stranden met dood koraal in plaats van zand worden afgewisseld door zandstrandjes met een adembenemende blauwe zee, zoals Makaya II (foto). De palmbomen ontbreken, hetgeen wat verwarrend is in deze tropische omgeving.
De oversteek
Burenge, in het zuiden van Rwanda. Mensen maken zich gereed om per kano de overtocht te maken naar buurland Burundi. Rwanda mag dan well vlak onder de evenaar liggen maar het klimaat vond ik er niet bepaald aangenaam. Dan weer warm overdag en ijskoud in de nacht, wat te maken heeft met de hoogtes. 's Nachts zakte de temperatuur tot 5 graden. Het land wordt dan ook niet voor niets land van 1000 heuvelen genoemd.
Kleine krijgertjes
Op het strand bij Grand-Bassam geven kinderen een demonstratie van hun krijgskunst. De schaduwen op het zand maken het nog echter. Na deze vertoning van kracht willen ze nog maar één ding: met ons het water in en daar zo veel en lang mogelijk ravotten.
Witte olifant
Vorige week heb ik de 'dag van de olifant' gemist. Bij deze alsnog een bijzonder oude en witte olifant. Farm Ameib is 30 kilometer verwijderd van Usakos. Het landschap is verlaten. De weg is zanderig en stoffig en we parkeren de auto om een stuk tegen de berg op te lopen. De rotspartijen zijn fenomenaal. Overal staan dode struiken tussen een beetje levende begroeiing en behalve ons is er helemaal niemand. Bij de top van een heuvel komen we aan bij Philipp's Cave, een oeroude grot met slechts één langgerekte opening. We kunnen gewoon naar binnen en voor ons, op de wanden, aanschouwen we de bushmen rotsschilderingen die duizenden jaren oud zijn. Vooral de grote schildering van de witte olifant vind ik mooi. De witte olifant staat stil, de poten strak en het hoofd iets opgeheven. Hoe oud de tekeningen zijn, is omstreden. Maar men schat dat ze er al meer dan 5.000 jaar zitten. Vanuit de grot kun je uitkijken over het landschap. Kale bergen, dorre bomen en granietformaties liggen voor ons. Het is doodstil. Het is een stilte die ik in mijn leven nog nooit heb meegemaakt. Het zweept druipt van mijn lichaam af en er is geen zuchtje wind. Geen takje beweegt en er is geen teken van leven. Geen ritselend blaadje, geen vogel, geen insect. Helemaal niets. Zo'n stilte komt bijna bedreigend over en we zijn even uit het veld geslagen. We gaan een moment uit elkaar om ieder voor zichzelf te genieten van dit zeldzame verschijnsel en uniek moment.
Communistische kunst
Weer een foto van Tirana, de hoofdstad van Albanië. Ik prijs mij gelukkig dat ik er een jaar heb mogen wonen en werken en getuige heb mogen zijn van de opleving van dit prachtige land. Ik ben ook blij dat ik weer terug geweest ben om nog eens te kijken, nu als toerist. Op deze foto het Nationaal Historisch Museum, het grootste museum van het land, dat bijzonder opvallend is dankzij de levensgrote communistisch geïnspireerde mozaïek op de voorgevel. In het museum wordt de geschiedenis van het land weergegeven, van de oudheid tot de middeleeuwen, en later van de strijd tegen het fascisme tot aan de dictatuur van Enver Hoxha en zijn opvolger die eindigde in 1991.
Ruige natuur
Angola is één van de grootste landen van Afrika. Ik heb er meer dan een jaar doorgebracht en wekelijks met kleine toestellen of helikopters over de uitgestrekte natuur mogen vliegen. Savannes en rotspartijen kenmerken dit land. Op vele plaatsen is het onherbergzaam en onbewoond. Maar het is er prachtig. Door de oorlog is jammer genoeg het wild voor het grootste deel verdwenen. Er zijn weliswaar nationale parken geopend, maar het zal nog vele decennia duren voordat deze bewoond worden door de giraffen, neushoorns en olifanten van vroeger. Er liggen nog steeds te veel landmijnen.
Van het eiland af
Hier vaart een man van 'zijn' eiland af, één van die 1200 paradijselijke eilandjes in de Stille Oceaan. Paradijsjes voor zonliefhebbers, voor strandliefhebbers, voor snorkelaars en voor duikers. Onder water is het wat minder dan 20 jaar geleden. Het koraal heeft het zwaar te verduren. Maar er zit nog volop vis en verder van de eilanden staat het gebied garant voor veel haaien, dolfijnen en ook walvishaaien. Een eldorado voor de liefhebber van de natuur onder water.
Skanderbeg
Skanderbeg verwierf zijn heldenroem in de 15e eeuw. Nog steeds prijkt zijn familiewapen trots op de rode Albanese vlag: de zwarte tweekoppige adelaar. Gjergj Kastrioti was van adellijke en Albanese afkomst maar werd in zijn jeugd gevangen genomen door de Ottomanen en gedwongen om te vechten in hun leger, waar hij de hoogste rangen bereikte. Hij kreeg er zijn nieuwe naam Skanderbeg: Skander naar Alexander de Grote en beg naar ‘prins’. Uiteindelijk keerde hij zich tegen de Ottomanen en vocht hij voor de vrijheid van zijn geboorteland Albanië. Hij deed dit vanuit het kasteel Krujë, waar hij naar verluidt ook werd geboren rond 1405. Maar liefst 35 jaar lang wist hij de vijand uit het oosten tegen te houden. Pas na zijn dood viel Albanië. Het hele land eert de volksheld nog steeds. Skanderbeg is dan ook het boegbeeld van de meest triomfantelijke tijd die Albanië ooit heeft gekend. Het grote plein in Tirana draagt zijn naam en wordt gedomineerd door het standbeeld van de held te paard, met naast hem de rode vlag. Hij kijkt uit naar het Nationaal Historisch Museum, het grootste museum van het land.
Betancuria, de oude..
In de 15e eeuw werd het eiland Fuerteventura veroverd door de Franse ontdekkingsreiziger Jean de Béthancourt, die in dienst stond van het toenmalige Spanje. Waar zijn kamp was opgeslagen ontstond een dorp, dat nog steeds naar hem vernoemd is en Betancuria heet. Tot bijna 200 jaar geleden is het de hoofdstad van Fuerteventura geweest. Er wonen nu nog maar rond de 200 mensen. De overheid is druk bezig om het kleine historische centrum weer op te bouwen, waarvan de grote bezienswaardigheid de kerk Santa Maria de Betancuria is (zie foto). Met meer dan 600 jaren stamt dit gebouw uit de tijd van de ontdekkingsreizigers en is het een van de oudste kerken van het eiland. De kerk heeft wel te lijden gehad onder een zware aardbeving in de 17e eeuw waarbij enkel de klokkentoren ongeschonden bleef. De rest is toen herbouwd. Ondanks de weinige attracties hier komen er veel toeristen en kent het dorp opvallend veel winkeltjes met souvenirs van het eiland. De route er naartoe is in ieder geval al de moeite waard.
Openluchttheater
In het stadspark van de Albanese hoofdstad Tirana ligt dit openluchttheater. Het is vervallen. Albanië wordt beetje bij beetje opgebouwd na de extreme communistische dictatuur die duurde tot aan het begin van de jaren '90. Maar niet alles kan tegelijk. Ondertussen maakt een sportvereniging dankbaar gebruik van de ruimte onder het podium di nu dienst doet als kleedruimte.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
