RoyanvanVelse
Het Panteon
In Lissabon vond ik eigenlijk alles wel mooi, en wat mij betreft verdient het ook het predicaat 'leukst hoofdstad van Europa'. Heuvelachtig, vol met geschiedenis en cultuur, gemoedelijk, betaalbaar, (bijna) alles op loopafstand en anders met de tram. Prachtig gewoon. Koningen werden in Portugal begraven in cryptes in het klooster. In het Panteon dat niet ver van het klooster ligt, wordt aan bekende Portugezen de laatste eer bewezen. Hier liggen presidenten, kunstenaars en ook de zangeres Amalia Rodriguez, die het melancholische Portugese levenslied, de fado, wereldwijd bekend maakte.
Hard werken?
In Ivoorkust wilde ik een soort wachtruimte laten bouwen voor mijn kantoor. Mensen die me wilden spreken moesten altijd in de brandende zon wachten (binnen was daar geen ruimte voor) en ik vond dat je dat die mensen gewoonweg niet aan kon doen. Het is daar niet zo dat je een afspraak maakt maar je gaat gewoon om 7 uur 's ochtends voor de deur zitten en je wacht de hele dag tot je je woordje mag doen. Maar het duurde zo ontzettend lang voordat die hut eindelijk stond en een dak had. Nu ik achteraf de foto's bekijk die ik maakte van de bouw, snap ik ook waarom. Er is er welgeteld één aan het werk. En de rest?
Stad van de saxofoon
De brug van het Belgische stadje Dinant is bijzonder, en wel om de vele beelden van saxofoons die aan weerszijden in allerlei kleuren zijn opgesteld. Deze muziekinstrumenten zie je in het hele stadje terug: als verlichting in de straten en van glas voor het gemeentehuis. Het was in 2014 namelijk precies twee eeuwen geleden dat hier Alfred Sax werd geboren, de uitvinder van de saxofoon.
Vredig wapentuig
In de haven van het eiland Port-Cros staat nog een kanon. In het verleden diende het om Frankrijk te beschermen tegen de Engelsen en de Hollanders, die steeds maar weer het eiland voorbij wilden komen om de vloot van de Franse koning in de havenstad Toulon aan te vallen. Het kanon wordt in de 21e eeuw nog steeds gebruikt. Voor de sier enerzijds, maar ook als zitje, lekker in de zon en aan de waterkant.
Op de markt
Met paard en wagen naar de markt om daar de net geoogste groenten te verkopen. Een foto uit een al wat oudere doos, maar tijdens mijn laatste verblijf in Albanië was het in de provinciesteden nog net zo. Daar staat de tijd nog enigszins stil.
Union buildings
Van Zuid-Afrika zie ik de meest prachtige foto's voorbijkomen, van de big five, van reservaten en van andere dieren. Van de hoofdstad Pretoria zie ik niet zo heel veel, dus bij deze een plaatje van deze stad waar de regering zetelt. Deze foto is genomen met de rug naar de Union Buildings met uitzicht over de stad. Uniegebouw heet het meer dan 100 jaar oude regeringsgebouw omdat het land vroeger nog een unie was en niet de republiek van Zuid-Afrika werd genoemd.
Dwangarbeid in...Tsje
In het oude fort van Terezin (in het Duits Theresienstadt) richtten de nazi's in 1940 een concentratiekamp in. Al gauw werd het gebied rond het fort een getto waar Joden werden opgesloten en op beestachtige wijze werden behandeld door de Duitsers. Het kamp werd tijdens de oorlog bezocht door het Internationale Rode Kruis. Vlak voor het aangekondigde bezoek werden mensen overgeplaatst, werden er winkeltjes en cafés ingericht, en werd er een nep sanitaire inrichtingen gebouwd met douches, spiegels en wasbakken. Het Rode Kruis was tevreden en had zich door de nazi's laten foppen. Een kwart van de in totaal 140.000 gedeporteerden stierf in Terezin zelf, door ondervoeding, ziekte, marteling of executies. Het merendeel werd echter naar de vernietingingskampen in Polen gebracht. "Arbeit macht frei" staat hier ook nog steeds boven de poort. Nog geen 20.000 Joden die hier zaten hebben de vrijheid uiteindelijk gekend. De laatste SS kampcommandant is na de oorlog ter dood veroordeeld en in 1947 in zijn eigen Terezin opgehangen. De galg staat er nog steeds.
Heldin van Frankrijk
Het verhaal van Jeanne d'Arc is bijzonder in de Franse geschiedenis. Hoe kon een vrouw van nog geen 20 jaar oud heel Frankrijk veranderen en een man tot koning laten zalven? Velen kennen haar als 'Maid of Orleans' naar het gelijknamige liedje van Orchestral Manoeuvres in the Dark. In de 15e eeuw was Jeanne een boerenmeisje die de stem van God hoorde. Ook belangrijke heiligen spraken tot haar. Ze kreeg van boven de opdracht om het beleg van Orléans te breken. Frankrijk was toen in oorlog met de Engelsen. En zo gebeurde het dat deze jonge meid geloofd werd, het vertrouwen kreeg en een belangrijk legeraanvoerdster werd en zelfs Karel VII op de troon van Frankrijk kreeg. Of ze nu echt zonder enige militaire ervaring een geduchte krijgsvrouw was of dat ze meer een icoon was voor de Franse troepen, is nog altijd onderwerp van discussie. Maar ze was sterk, intelligent en vastberaden en door haar vele connecties had ze ook macht. Uiteindelijk viel ze in verkeerde handen en na een gevangenschap met verschillende vluchtpogingen werd ze berecht voor ketterij. Ze eindigde in Rouen op de brandstapel op 19-jarige leeftijd. 20 jaar later werd ze geschoond van alle aanklachten. Aan het begin van de vorige eeuw werd ze door de paus eerst zalig verklaard en in 1920 zelfs heilig verklaard. Nu, zoveel later, lijkt het alsof Jeanne d'Arc niet op de brandstapel is geëindigd maar dat een ander in haar plaats daar is geëxecuteerd. Volgens de laatste onderzoeken zou ze haar leven verder hebben doorgebracht als huisvrouw in een teruggetrokken kasteel. Of we ooit de waarheid zullen weten is nog maar de vraag. Al met al was Jeanne d'Arc een heldin, en dat rechtvaardigt ook de vele standbeelden van haar persoon in Frankrijk, zoals hier in Parijs, op de Place des Pyramides, vlak bij de Place de la Concorde en de Tuileries.
Die Alte Feste
Namibië was ooit een Duitse kolonie. Sommige Duitse sporen zie en proef je nog in de hoofdstad Windhoek. Een daarvan is dit fort, de Alte Feste, waarvan de bouw begon aan het einde van de 19e eeuw. Na de eerste wereldoorlog werd Windhoek bezet door het Zuidafrikaanse leger en was het gedaan met de Duitse invloeden. Op deze wat oudere foto staat het Reiterdenkmal nog op zijn oude plek, een monument ter ere aan de Duitse gevallenen tijdens de Herero en Namaqua oorlog aan het begin van de 20e eeuw. Het monument was wat controversieel omdat de oorlog meer gezien werd als genocide.
Nederlandse Antillen • Washington Slagbaai NP
Nederlandse Antillen • Washington Slagbaai NP
Ruige natuur
Bonaire staat voornamelijk bekend om de zee. Divers Paradise heet het dan ook. Buiten de zee om kent Bonaire echter de nodige hoogtepunten op het droge. Het letterlijk hoogste punt, de Brandaris, ligt op 241 meter boven zeeniveau. Het bevindt zich in het nationaal park Washington-Slagbaai, in het noorden van het eiland. Een terreinwagen is vereist om dit park te betreden en het dorre, droge gebied te ontdekken. Je kunt er de auto verlaten en een van de wandelpaden inslaan. In de rust maak je meer kans op vele vogelsoorten en op leguanen. Er bevinden zich een aantal zoutmeren die saliña’s heten, en het landschap wordt vooral gekenmerkt en gesierd door hoge cactussen
De andere kapel
Gisteren plaatste ik een foto van het kapelletje op het eiland Port-Cros. In de beschrijving verwees ik ook naar de kapel op het naastgelegen eiland Ile du Levant, waar alleen in de zomermaanden en dan ook nog op maandag een kerkdienst wordt gehouden. De pastoor komt dan speciaal met de boot vanaf de kust naar het eiland gevaren. Dit is de kapel op Ile du Levant. Je moet een heel stuk klimmen om er te komen. Het werd gebouwd in de jaren 50 van vorige eeuw en werd gedoopt tot Notre-Dame. De bisschop van Fréjus kwam om de muren te zegenen nog voordat het dak erop zat. En vanaf dat moment reeds werden er diensten gehouden. Het pad ernaartoe kreeg de toepasselijke naam 'Corniche de la Chapelle'.
Verse kokosnoot
In het Westafrikaanse Ivoorkust heb ik heel wat hardgelopen langs het strand. Het was heerlijk om kilometers af te leggen in het mulle zand, langs kleine vissersdorpjes die verscholen lagen tussen de palmbomen. Ik liep altijd een aantal kilometers heen en dan weer dezelfde afstand terug, samen met lokale jongeren. Bij het draaipunt gingen we dan altijd zwemmen terwijl onze bezwete kleren in de zon konden opdrogen. Vaak kregen we op het rustpunt van zo'n kleine dorpsbewoner wat kokosmelk aangeboden, zo vers als het maar kan. Zijn laarzen waren te groot voor hem maar hij was er maar wat trots op. De machete beheerste hij al op jonge leeftijd, en hij wilde nooit iets voor terug voor zijn diensten. Hij vond het al prachtig dat hij even bij ons mocht zijn en mee de oceaan in mocht. Veel meer over mijn jaar in Ivoorkust kun je trouwens lezen in mijn 5-delige blog onder de titel 'Marathon in Ivoorkust'.
Rubens, natuur en...k
In het prachtige en rumoerige centrum van Antwerpen staat een huis dat vroeger niet in het centrum stond. Het was nog wat afgelegen toen de schilder Peter Paul Rubens het in 1610 kocht. Maar de stad groeide langzaamaan naar het huis toe en vier eeuwen later is het omringd door andere schoonheid en moderniteit. Dat Rubens een groot kunstenaar was, dat weten ook velen buiten België. Hij leefde van 1577 tot 1640 en liet prachtige werken na. Maar dat het huis waar hij dertig jaar lang woonde en werkte zelf een kunstwerk is, ontdek je pas wanneer je in Antwerpen bent. Hij kocht het na een lang verblijf in Italië en de invloeden die hij opdeed in dat land zie je terug in de woning die hij geheel liet verbouwen. Het ziet eruit als een paleisje uit de Renaissance. Je treedt via een hoofdpoort binnen naar een binnenplaats waarvan de versieringen en beelden fenomenaal zijn. je keert terug in het verleden en bevind je ineens in het oude Italië. Wanneer je onder de portiek doorloopt bevind je je in de tuin, die weliswaar omgeven is door moderne gebouwen, maar die doet begrijpen dat dit ooit een oase van rust moet zijn geweest. Recht voor je, aan het einde van een pad in deze rustige omgeving, staat een tuinpaviljoen dat door Rubens zelf gecreëerd is en voorzien van prachtige beelden. De kunstige rondgang gaat door ín het huis van de meesterschilder, zoals hij vanaf zijn twintigste jaar al werd genoemd. Je kunt er de ingerichte eetkamer bezoeken, een slaapkamer en de kunstkamer, waar Rubens als collectioneur zelf zijn verzamelingen bewaarde. In een grote ruimte, het atelier, werd veel van zijn werk gemaakt. Niet alleen door hemzelf maar ook door collega’s en leerlingen, maar wel altijd met het Rubens keurmerk dat garant stond voor kwaliteit. Hier hangen nog steeds grote werken zoals ‘Neptunus en Amphitrite’ van Jacob Jordaens die eerst werd beïnvloed door Rubens maar op den duur een eigen stijl wist te ontwikkelen. ‘Hendrik IV’ in de strijd om Parijs is een doek van de meester hemzelf en geeft goed aan dat hij ook een historieschilder was. Eveneens prachtige schilderijen van hem zijn ‘De heilige Sebastiaan’ en ‘Adam en Eva’. Tijdens de rondgang krijgt de bezoeker een map te leen met informatie over de verschillende kunstwerken. Zo lees je dat bevelhebber Sebastiaan ter dood was veroordeeld in het oude Rome omdat hij christen was, maar dat hij zijn executie overleefde. Zo ontdek je welke machten Neptunus had. Het is niet alleen kunst maar ook geschiedenis. Na zijn dood werd Rubens begraven in de Antwerpse Sint-Jacobskerk. Zijn huis onderging een aantal veranderingen totdat het in de 20e eeuw aan een grondige restauratie werd onderworpen. In 1946 werd het een museum. De balie voor tickets en informatie is een tijd geleden buiten het museum geplaatst om geen geweld te doen aan de authentieke sfeer die er hangt. Met de gezellige binnenstad volledig om je heen is het Rubenshuis een culturele, waardevolle en verrassende ontdekking.
Rijdende kunstwerken
Wie in Nepal of India is geweest kent ze wel: die fantastisch beschilderde bussen en vrachtwagens die gestaag over de weg vooruitkomen. Ik heb in een Frans artikel ooit gelezen dat dit ontstaan is in India, bij een transportmaatschappij die op deze wijze haar wagenpark versierde. Hoe het ook zij, iedere vrachtwagen is een ontdekking op zich en vaak ook een plezier voor het oog.
Geen kerkdienst meer
Het kapelletje van het eiland Port-Cros werd in 1866 in gebruik genomen. Voorheen was dit onderkomen een militair gebouw op het eiland. Het kerkje is vernoemd naar de heilige Saint-Tropez. Maar er wonen slechts enkele tientallen mensen op dit eiland voor de kust van Le Lavandou en Hyères. In de zomer zijn het er weliswaar meer, maar dan nog zijn er slechts 140 gastenbedden beschikbaar op het eiland. Daar kun je de jachten die in de haven liggen bij optellen, maar dan nog is het niet heel druk. Daarom wordt er alleen in de zomermaanden, in juli en augustus een kerkdienst gehouden. De pastoor komt dan met de boot vanaf de kust en op maandag gaat hij naar het naastgelegen eiland Ile du levant toe voor de dienst. Vandaag is de kapel voor de eerste keer sinds de zomer weer gesloten.
Palmplantages
Kilometers en kilometers lang zijn ze, die palmplantages langs de oceaan. En zo tropisch, zo mooi, zo indrukwekkend. De bomen dienen om palmolie te produceren, een bron van inkomsten voor het land. Ze vormen hele bossen waarin je best kunt verdwalen. Omdat ze aangelegd zijn, lopen de meeste paden redelijk recht waardoor je niet gaat dolen maar uiteindelijk toch weer bij een uitgang terecht komt. En van de weg af wil je eigenlijk niet. Tussen de bomen bevindt zich namelijk veel struikgewas en daarin weer allerlei ongedierte, waaronder ook veel slangen.
Ons Utreg
De Domtoren en de Domkerk. Die moet ik toch ook een keer op Columbus zetten als ik er zo dicht bij in de buurt woon :) De Domtoren is het hoogste gebouw van de stad Utrecht. Met maar liefst 112 meter boven de grond komt niets er voorbij. In de stad mag er ook niet hoger gebouwd worden: de toren moet van alle kanten te zien zijn. Nu vlieg ik wel eens over Utrecht heen, en dan moet ik er echt naar zoeken. Dan steekt deze prachtige toren niet meer af tegen de lucht maar gaat hij op in de massa eromheen. Je kunt Utrecht nog eens anders bekijken door de 465 treden van deze toren te beklimmen. Of ga bij Domunder onder de Dom om 2000 jaar geschiedenis van dit stukje Utrecht te ontdekken.
Vrijmetselaarstempel.
Dit is de Masonic Temple in de Liberiaanse hoofdstad Liberia. Tot de staatsgreep van Samuel Doe in 1980 hadden de vrijmetselaars veel politieke invloed in Liberia, hetgeen deze reusachtige tempel ook verklaart. Daar wordt het de Grand Lodge genoemd. Samuel Doe verbood vrijmetselarij en de grootmeester van de orde, de toenmalige president van het land, werd tijdens de staatsgreep gedood. Toen ik deze foto nam was de burgeroorlog in Liberia in volle gang. Monrovia bood een relatieve veiligheid, alhoewel er spertijd was vanaf 7 uur 's avonds en ik altijd met een gewapende escorte over straat ging. De NPFL troepen (rebellen) van Charles Taylor lagen op dit moment op slechts een paar kilometer afstand van de stad en konden ieder moment de laatste aanval openen. Toen Taylor berecht werd voor zijn oorlogsmisdaden gaf hij aan dat wat hij gedaan heeft (massamoorden) net zo erg is als het aansluiten bij een broederschap als de vrijmetselaars, verwijzend naar deze tempel. De tempel heeft wel te lijden gehad tijdens de oorlog maar staat er nog steeds en hoort weer toe aan de vrijmetselaars. Alleen zijn deze hun macht in het land kwijt nu.
Geen goudvis
Dis is geen goudvis maar een apogon. Deze vis uit de Middellandse Zee houdt zich meestal op buiten het licht, langs rotwanden, vlak voor spelonken of bij de ingang van grotten. Zolang hij maar kan schuilen. Samen met kleine groepjes soortgenoten wacht hij daar tot de duisternis intreedt om tevoorschijn te komen en actief te worden. Dan gaat hij op jacht naar larven, eitjes en kleine schaaldieren. Kenmerkend voor de 15 cm lange apogon, vanwege zijn kleur ook wel rode kardinaalbaars genoemd, zijn naast die felle kleur de grote zwarte ogen met daar doorheem twee horizontale witte streepjes. Het visje is hierdoor feilloos herkenbaar. Je moet echter wel de kans krijgen hem te treffen omdat hij zich al gauw op dieptes van 10 meter en meer ophoudt, zo goed verscholen als hij maar kan. In de wintermaanden daalt hij zelfs af naar 200 meter. In de zomermaanden vindt het paringsritueel plaats. De eitjes die het vrouwtje vervolgens legt kleven samen tot een bal van wel 20.000 stuks. Na de bevruchting neemt het mannetje deze enorme hoeveelheid in de bek om de ongeboren visjes tijdens de gehele broedperiode te beschermen tegen vijanden. De ietwat doorzichtige onderkaak wordt hierdoor opgerekt hetgeen de apogon een andere aanblik geeft. Door de onderkaak heen en in de wat geopende bek zie je de duizenden eitjes goed zitten. De broedperiode duurt een hele week, tot het moment dat de eitjes in de beschermende duisternis van de nacht uitkomen en het mannetje de larven vrijlaat. Dit gehele proces kan zich meerdere malen herhalen. Wanneer dit het geval is zonder tussenpozen kracht het mannetje tussendoor niet de kans om zich te voeden. Dan kost deze vaderlijke toewijding hem uiteindelijk het leven, omdat hij uitgeput en ondervoed raakt. Gelukkig gaat het niet altijd zo en overleeft hij moeiteloos een enkele week vasten waarna hij weer wat kleur brengt in die plekken onder water die zijn verstoken van licht.
Hoba, de grootste...m
Ik ben wel benieuwd hoeveel Reisreporters dit verhaal gaan lezen over een steen in de woestijn. Van de foto kon ik niet iets heel aantrekkelijks maken. Maar toch... degene die doorleest wordt beloond met wat kennis. Hemel en aarde komen wel vaker met elkaar in botsing. Zo’n 80.000 jaar geleden gebeurde dat ook in Namibië, niet ver van de noordoostelijke stad Grootfontein, toen de meteoriet Hoba insloeg. Wat overbleef en in 1920 ontdekt werd, was geen krater maar een brok metaal met een gewicht van zo’n 60 ton: de grootste meteoriet die ooit op aarde is gevonden. Zolang zo’n gevaarte nog door de ruimte vliegt heet het een meteoor. Na de inslag krijgt het de benaming meteoriet. De neergestorte Hoba bestaat uit ijzer, nikkel en een klein deel kobalt en is minder indrukwekkend dan je zou denken. Enerzijds door zijn afmetingen: nog geen 3 bij 3 meter met een hoogte van minder dan 1 meter. En anderzijds omdat er geen spectaculaire krater is, hetgeen zou kunnen betekenen dat de aarde en Hoba op het moment van de inslag ongeveer dezelfde snelheid hadden. Hij ligt in een soort van arena die eromheen is gebouwd, alsof hij na zijn lange vlucht uitgestreden en verslagen is. Heel veel meer heeft de directe omgeving niet te bieden. Maar, niet ver naar het noordwesten ligt het fenomenale Etoshapark. De gigantische zoutpan waar het voornamelijk uit bestaat is zelfs vanuit de ruimte waar Hoba vandaan komt te zien. Het nationaal park beslaat meer dan 22.000 vierkante meter. Vier van de Big Five wonen hier: olifanten, leeuwen, jachtluipaarden en neushoorns. De buffels ontbreken dus maar hun afwezigheid wordt ruimschoots gecompenseerd door meer dan honderd zoogdieren die hier te zien zijn, groot en klein. Giraffes, gazelles, oryxen, struisvogels, vlakvarkens, gieren, hyena’s, zebrapaarden, jakhalzen, kudu’s, impala’s, springbokken… een waar paradijs voor de natuurliefhebber en de fotograaf. Verschillenden kampen in het park bieden een luxueus onderdak. Je hoeft ze eigenlijk niet eens te verlaten om olifanten, leeuwen en neushoorns bij de drinkplaatsen te aanschouwen. Lui zijn biedt echter niet de ultieme beloning, want wanneer je bij het aanbreken van de dag door het park rijdt, zijn de dieren wakker, actief en laten ze zich veelvuldig zien. Zo zie je witte olifanten die deze kleur bereiken door zand over elkaar heen te spuiten, troepen olifanten die op luttele meters afstand van je stil blijven staan, je recht aankijken en met de oren wapperen om je te verjagen, leeuwen die schijnbaar ongeïnteresseerd op korte afstand van de auto liggen, zo dichtbij dat je ze kunt ruiken. Het park biedt het ultieme Afrika-gevoel. En wanneer je na een dag vol indrukken in een comfortabel bed kruipt en het licht in de kamer uit is, kan het in sommige lodges gebeuren dat een grote schaduw voor je raam opduikt. Een zebrapaard neemt dan zijn territorium terug voor de duur van de nacht en durft dan zo dichtbij te komen. Namibië heeft de grootste meteoriet, kent een prachtige Namib desert met de rode zandduinen van Sossusvlei als grote publiekstrekker, herbergt prehistorische rotstekeningen waar je nog gewoon bij kunt komen, en ligt langs een ruige Atlantische oceaan die eindigt op het droge zand. Binnen en buiten de parken leven de mooiste dieren, van pelikanen boven de zandheuvels tot aapjes die zich ophouden langs de grote wegen. Ook gevaarlijkere dieren als krokodillen en nijlpaarden kom je uiteindelijk tegen. En dat alles in een sfeer van gemoedelijkheid in een uitgestrekt en prachtig landschap. Een bestemming om niet te missen.
Krijger in ruste
In Blieron, vlak bij de Liberiaanse grens, staat hier de grafsteen van een krijger en een danser. Authentieker kan haast niet in dit kleine dorp. De begraafplaats zakt langzaam weg in de rivier door verscheidene landverschuivingen. Vandaag ben ik een serie blogs begonnen onder de titel 'Marathon in Abidjan' om wat meer te vertellen over wat ik een jaar lang in Ivoorkust en Liberia heb gedaan.
Cursusje Pastis
Goed eten en drinken hoort bij de Franse cultuur. Om de trek op te wekken , om de spanning tot het eten op te bouwen, of gewoon omdat het lekker is, wordt er voor de maaltijd vaak een apéritif genuttigd. In de middag zowel als in de avond. En wanneer je zuidelijker komt in Frankrijk, is dat steeds vaker een pastis, een alcoholische drank met de smaak van anijs. Hij smaakt beter als het buiten warm is omdat het een verkoelende werking heeft. Wanneer je aankomt op een zonnig terras waar de verschillende flessen al staan te wachten onder de parasol, met wat zoutjes of olijven, kun je je alleen nog maar overgeven aan dit witgele duivelse of juist hemelse goedje. Niet voor niets wordt er 130 miljoen liter per jaar van geconsumeerd in Frankrijk. Het percentage alcohol van pastis dient minstens 40% te bedragen. Om echt ‘pastis de Marseille’ te mogen heten moet dit 45% zijn. Het wordt in de regel niet puur gedronken maar aangelengd met water: 2cl pastis, 5 doses water en wat ijsklontjes. De drank is ontstaan na het verbod op de gevaarlijke alcohol absint, bijna 100 jaar geleden. Er was behoefte aan een sterke drank op basis van anijs, en dat werd pastis, dat een troebele kleur krijgt wanneer je het aanlengt met water. Tegenwoordig zijn de merken Ricard en Pastis 51 de marktleiders. De slogan ‘gelukkig als een 51 in het water’ is erg populair. Een recente radio-commercial van Ricard speelt in op de kracht van de herhaling: een dosis Ricard, een dosis water, een dosis water, een dosis water, een dosis water, een dosis water, een ijsklontje, een ijsklontje. Met als moraal dat je niet bang moet zijn om in herhaling te vallen om te genieten van je drankje. Pernod, een apéritif dat ook de nodige bekendheid geniet, is overigens geen pastis maar een 40% alcoholhoudende anijsdrank. Het verschil zit erin dat pastis ontstaat door maceratie of inweking, en pernod door destillatie. Soms wordt de anijssmaak wat aangepast, of verdwijnt de witgele kleur om plaats te maken voor rood of groen. Door een scheutje amandelsiroop, grenadine of muntsiroop toe te voegen ontstaan achtereenvolgens de mauresque, de tomate en de perroquet. De mauresque is mijn favoriet en is wat zoeter van smaak, en is vernoemd naar de Moren die ooit het zuiden van Frankrijk teisterden. De amandelen in de limonade hoorden oorspronkelijk thuis bij de meer oostelijke culturen. Grenadine is een siroop dat in essentie werd gemaakt van granaatappels maar tegenwoordig rode vruchten als ingrediënten heeft. Het geeft de pastis een rode kleur waardoor de benaming ‘tomaat’ is geboren. Perroquet staat in het Frans voor ‘papegaai’ en groen is dan ook de kleur die de drank krijgt wanneer er muntsiroop aan wordt toegevoegd. Er zijn veel meer varianten te bedenken, maar deze drie mixen zijn toch wel de meest voorkomende. Het merk Janot heeft blauwe pastis op de markt gebracht. Dit is leuk voor nachtclubs maar de voorkeur van de consument blijkt toch bij de traditionele kleur te liggen. Ook is er een alcoholvrije variant op de markt gekomen onder de naam Pacific. Je drink het op dezelfde wijze als pastis, maar het is gewoon een anijsdrankje. Pastis is niet weg te denken uit de Provence en Marseille, waar het ook vaak liefkozend ‘pastaga’ wordt genoemd. En wanneer er na de warme maaltijd nog steeds behoefte is aan een drankje met anijssmaak, wordt er geen pastis meer geschonken maar een digestif, zoals bijvoorbeeld Marie Brizard, een likeur op basis van anijs. Deze wordt puur genuttigd, meestal met glace pilée, oftewel crushed ice. Tchin-tchin!
L'heure de l'apéro
Tijd voor een aperitief. Nu de zomer voorbij gaat denk ik weer terug aan de vakantie. Hier een foto van het terras bij het huis waar ik iedere zomer verblijf. De drankjes staan klaar voor de vrienden die zo een pastis of rosé komen drinken. Soms komen er wel 30 mensen langs om van de gezelligheid te genieten met een fantastisch uitzicht over de Middellandse Zee. De kust ligt 15 kilometer verderop en vanaf een uur of 9 kleurt de horizon rood en zie je de zon achter de bergtoppen verdwijnen. Ik heb wat heimwee naar Ile du Levant nu.
De sikkel zonder hame
Albanië is inmiddels al meer dan 20 jaar niet communistisch meer. De hamer en de sikkel zijn uit het straatbeeld verdwenen en in de grote steden is het leven echt modern geworden. Op het platteland is het nog wat minder. Ook al zijn daar de mobieltjes wel gemeengoed en heeft ieder kind nu ook onderwijs mét computers, toch kom je nog veel armoede tegen. De opgeheven sikkel doet dan even terugdenken aan toen.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
