RoyanvanVelse
La Grande bleue
Miljoenen jaren geleden was de Middellandse Zee zo goed als uitgestorven. Het schuiven van de continenten had bergketens als de Alpen en het Taurus gebergte doen ontstaan, maar had tegelijkertijd de Middellandse Zee afgesloten van de Atlantische Oceaan. De zee stond vrijwel droog. Het was een gat met een maximum diepte van 5 kilometer, met her en der lagunes met wisselende zoutgehaltes, omringd door kale vlaktes met lagen zout die wel 10 meter hoog konden zijn. Het weinige water kwam van de regen en vanuit rivieren als de Rhône en de Nijl die zich in het reusachtige gat stortten waarbij ze canyons tot 3 kilometer diep vormden. In het weinige water zat nog amper leven. 5,5 miljoen jaar terug werd de verbinding met de Atlantische Oceaan ter hoogte van Gibraltar weer hersteld ten gevolge van een grote aardbeving. Honderd jaar lang stroomde het water via de ontstane vernauwing de Middellandse Zee binnen waardoor het peil van de wereldzeeën meer dan 10 meter zakte. Maar de Middellandse Zee leefde weer en via de Straat van Gibraltar konden nieuwe levensvormen de zee binnenkomen en zich daar verder ontwikkelen in het westelijk deel en een iets warmer oostelijk deel. De Romeinen noemden haar “mare nostrum” (onze zee). Toen aan het eind van de 19e eeuw het Suezkanaal werd gegraven, kwam er ook een verbinding met de nog warmere Rode Zee tot stand waardoor sommige soorten uit deze zee heel voorzichtig de Middellandse Zee konden gaan ontdekken.
Gemarmerde krab
Wanneer je op het strand of op de rotsen zit, met uitzicht over de Middellandse Zee, heb je soms wel de tijd om rustig om je heen te kijken. De kans is groot dat een kleine zeebewoner op hetzelfde moment ook naar jou zit te staren, ietwat verscholen tussen de rotsen, af en toe dapper naar voren tredend. Daarbij beweegt hij voortdurend zenuwachtig zijn tandjes. Hij heeft uitstekende ogen en bij het minste onraad rent hij vliegensvlug terug naar de beschutting van rots en steen. Deze zeebewoner behoort tot de stam van de geleedpotigen. Dat is de grootste in het dierenrijk en bestaat uit dieren die voorzien zijn van een uitwendig skelet in tegenstelling tot bijvoorbeeld vissen en mensen, die een inwendig skelet hebben. De gemarmerde krab leeft in het deel van de zee waar net wel en net geen water staat. Zijn vorm is onmiskenbaar: een rechthoekig, bijna vierkant schild met bijna onnatuurlijk rechte lijnen. Als hij jong is, is zijn schild roodachtig. Later wordt dit bruin-paars met gele marmeringen, welke ook zichtbaar zijn op de pootjes. De buik kan wit of geel zijn, waarbij mannetjes er een driehoekige tekening op hebben en vrouwtjes horizontale ribbels. De voorste pootjes hebben geen haartjes, de overige wel. De ogen liggen in twee kleine inhammetjes. Dit krabbetje kan meerdere uren buiten het water doorbrengen en is goed bestand tegen de zon. Zolang er vocht in zijn kieuwen zit houdt hij dit vol. Hij is schichtig van nature maar wanneer je een stukje brood vlak voor hem neerlegt, zal hij zeker naar voren komen om te ontdekken en te proeven. Hij voedt zich met ongewervelde diertjes en met organisch afval en wat zacht brood kan er ook nog wel bij. Om te kunnen groeien moet hij af en toe van schild veranderen. Dit vervellen doet hij in ondiep water. In die periode is hij uiterst kwetsbaar. Regelmatig vind je in de zee een verlaten schild terug dat zo gedetailleerd is dat het op een dode krab lijkt. In de periode van mei tot juli draagt het vrouwtje haar eitjes onder het achterlijf met behulp van de achterste pootjes. Heel veel tijd heeft de gemarmerde krab niet, want hij wordt slechts 4 jaar oud. Voor veel kinderen en ook volwassenen is hij een trouwe speelkameraad die weliswaar dreigend zwaait met zijn scharen maar weinig uit kan richten tegen mensen. Vluchten is bij een dreiging verreweg de beste optie voor hem
Wisseling van de wach
Je kunt het niet missen, elke dag weer tijdens de wisseling van de wacht bij Buckingham Palace: de wisseling van de wacht. Het gaat gepaard met veel ceremonieel en muziek.
Onbegaanbaar...Sossus
Ik ben drie keer in Namibië geweest. Dat was ook best te doen aangezien ik in het buurland Angola woonde. Dan is het nog een heel eind vliegen, maar je gaat er iets sneller heen dan wanneer je uit Europa komt. Eén keer ben ik er zelfs een weekendje heen gegaan samen met een collega om te squashen. De dichtstbijzijnde squashbaan vanuit Luanda lag namelijk in Windhoek. De keer in Sossusvlei hadden we echt slecht weer. Regen, onweer en bliksem. Heel mooi zijn de foto's van de duinen dan ook niet geworden. Ik was weliswaar van plan om nog eens terug te komen, maar er zijn ook nog zoveel andere plekken te ontdekken in de wereld dat Sossusvlei al snel niet meer bovenaan stond in het prioriteitenlijstje. Toch is het leuk om die oude foto's nog eens te bekijken te dromen van die tijd van gtoen.
Manta's!
Weer een onderwaterfoto, maar nu vanuit een ander deel van de wereld. Hier heb ik heel lang zonder te bewegen op de bodem gezeten terwijl meerdere mantaroggen telkens weer vlak over mij heen scheerden. Soms kwamen ze zelfs met hun buik tegen mijn hoofd aan. Ze zwommen rondjes op dit poetsstation en kwamen steeds weer terug. Als dan na drie kwartier je luchtfles leeg begint te raken, ga je echt met heel veel tegenzin weer naar de oppervlakte.
Museum onder water
Gisteren publiceerde ik een foto van een Sfinx onder water. Deze ligt al jaren in de Maarsseveense Plassen, naast allerlei andere objecten die er voor duikers zijn afgezonken. Zo staat er een piramide, een kasteel, liggen er auto's. Over het ontstaan van die Sfinx en de piramide schreef ik afgelopen week trouwens de volgende blog: http://www.duikeninformatie.nl/de-leeuwvissen/ Vandaag was ik in België om te duiken in het Zilvermeer, nabij Mol. Daar is een compleet museum in gericht onder water. Over de bodem van de plas staan allerlei beelden en schilderijen, die je aan de hand van kompaskoersen kunt opsporen en bekijken. Het maakt het duiken gewoon nóg leuker. Deze foto is van een aantal krabben die op de bodem staan afgebeeld, maar er is zoveel meer te zien daar.
Natte Sfinx
Dat Sfinxen niet alleen in Egypte staan, of in het British Museum, bewijst deze foto. Deze heb ik onder water genomen in de Maarsseveense Plassen. Ook in Nederland kan het water opvallend helder zijn.
Tabou
Het dorp Tabou, aan de Atlantische Oceaan, vlakbij de grens van Liberia. Hier heb ik een tijd gewoond en dit was iedere keer weer het uitzicht vanuit huis. Het was er warm en vochtig, met vaak zon maar ook regelmatig tropische regenbuien. Ik had er wat huisdieren: 2 mangoestes, een aapje en een python. En het was ook heerlijk om iedere dag opnieuw die zee in te duiken, 's ochtends vroeg voordat ik aan het werk ging.
Wasdag?
Als je niet beter weet, doen al die gekleurde vlaggetjes in Tibet denken aan was die vrolijk wapperend te drogen hangt. Deze kleurige gebedsvlaggetjes kom je werkelijk op de meest ondenkbare plaatsen tegen, zelfs op de hoogste bergpassen. De blauwe, witte, groene, gele en rode vlaggetjes zijn bedrukt met mantra’s en gebeden en horen in de wind te wapperen. Door de wind gaan de gebeden naar boven en komen deze ten goede van degene die de vlaggetjes ophangt. Wanneer de vlaggetjes verweren en de opdruk vervaagt betekent het dat de gebeden zijn opgenomen. Oude vlaggetjes blijven dan hangen en er komen weer nieuwe naast, hetgeen heel vrolijke taferelen oplevert.
Jokhang tempel
In het oude centrum van Lhasa staat de bijna anderhalve duizend jaar oude Jokhang-tempel, de eerste boeddhistische tempel van Tibet. Het bouwwerk is op een meer gebouwd en wat er nog over is van dat water, is een vijver geworden in het complex. Vlak buiten de tempel, in een niet toegankelijke binnentuin, staat een oude keizerlijke inscriptie in steen waarin China verklaart de soevereiniteit van Tibet altijd te zullen respecteren. Er zijn veel mensen op straat die met de klok mee rond de tempel lopen. Even wandelen we als enigen eigenwijs tegen de richting in maar dat geven we al snel op. Sommige mensen werpen zich op de grond met het gezicht naar de tempel gekeerd. Anderen gaan vooruit door zich om de paar meter op de grond te werpen en Boeddha te aanbidden. Ze hebben wel bescherming op hun knieën en handen. Heel veel Tibetanen lopen met gebedsmolens rond. Deze draaien ze rond, ook weer in de richting van de klok. Tijdens de eerste en de laatste draai worden gebeden of mantra’s uitgesproken die op de molen geschreven staan. Daar tussenin gaan de gebeden wel door maar hoeven ze niet hardop gezegd te worden. Een veel uitgesproken mantra is ‘Om mani padme hum’. Een van de vertalingen die ervan gegeven wordt is ‘eer aan de juweel in de lotus’ maar het omvat veel meer. Het gaat onder meer over lijden en over mededogen. De muzikale weergave van deze mantra is ook buiten het boeddhisme zeer bekend en zet aan tot rust, dromen en meditatie. De oosterse melodie is er een die zowel op de voorgrond als op de achtergrond niet verveelt en veel ten gehore wordt gebracht. We zijn wat verbaasd wanneer we een oude vrouw zien lopen met een swastika oftewel hakenkruis op haar rug. Hier heeft het echter niet de negatieve betekenis die het in het Westen heeft. In het Boeddhisme is de swastika een heilig symbool. De vrouw mag het dragen om te laten zien dat zij de respectabele leeftijd van tachtig jaren gepasseerd is.
The Shard
The Shard is een bekend maar nieuw gebouw in de Britse hoofdstad. Het staat er pas sinds 2012, en met een hoogte van 310 meter, is dit pand naar men zegt en volgens de reisgidsen het hoogste gebouw van Europa. De Eiffeltoren echter is 324 meter hoog. Het hangt dus een beetje af van de definitie die je geeft aan het begrip "pand" of "gebouw". In The Shard heb je kantoren, restaurants, een hotel en extreem dure appartementen. Deze foto heb ik vorige week genomen vanuit onze hotelkamer in Londen. Je hebt eigenlijk helemaal geen zin om de gordijnen dicht te doen als je gaat slapen.
Het antieke...Alexand
Vanaf het moment dat de Franse zanger Claude François zijn enorme hit "Alexandrie Alexandra" uitbracht, raakte ik gefascineerd door deze Egyptische stad. Ook al is de vuurtoren verzonken in de Middellandse Zee en ook al is de antieke bibliotheek al eeuwen terug afgebrand, het blijft een prachtig stukje Egypte. Het was ooit zelfs de hoofdstad en het werd gesticht door niemand minder dan Alexander de Grote. In de stad staat trots de rode granieten zuil van Pompei. Al zeventien eeuwen houdt hij zich staande in een serapeum, dertig meter hoog en geflankeerd door sfinxen. Het serapeum, een tempel die gewijd is aan de hellenistische god Serapis, is grotendeels verwoest maar je kunt er nog doorheen lopen. Ook onder de grond. De granieten pilaar is puntgaaf en lijkt net als vele andere bouwwerken uit het oude Egypte de eeuwigheid uit te dagen. Daarnaast liggen de leeuwen met mensenhoofden al sinds mensenheugenis op wacht, vriendelijk kijkend en versteend.
Elevador da Glória
Om in Lissabon wel lopend afstanden af te leggen maar daarbij minder te hoeven klimmen zijn elevadors in het leven geroepen. De elevador van Santa Justa verbindt de wijk Baixa met de wijk Chiado, die 30 meter hoger ligt. Het is een lift in een gietijzeren constructie die niet echt binnen het straatbeeld past maar daarom misschien juist zo bijzonder is. Bovenin bevindt zich een terras met behalve de mogelijkheid om te drinken, ook de kans om weer van een uitzichtpunt over Lissabon te genieten. Elders (zie foto) is de elevador da Glória een vervoermiddel dat wordt ingezet om de hoogte in te gaan. Het betreft in dit geval geen lift maar een 19e eeuwse tram die over een spoor de steile helling omhoog en omlaag schuift. De twee aparte tramstellen zijn gebouwd voor de hoek van die helling en zien er scheef afgesleten uit.
Tropical view
Vanuit een Cessna heb ik hier een prachtig uitzicht over de Caribische zijde van het eiland Martinique. Stranden zijn afwisselend wit en zwart, hetgeen veroorzaakt is door de uitbarstingen van de vulkaan Montagne Pelée. Deze vulkaan is overigens nog steeds actief, maar de laatste grote en zeer dodelijke uitbarsting stamt van iets meer dan 100 jaar geleden. Hierbij werden de hoofdstad en al haar inwoners weggevaagd.
Richard Coeur de Lion
Een mooie Franse naam voor de Engelse koning Richard Leeuwenhart, oftewel Richard I, die in de 12e eeuw over Engeland regeerde. Deze koning had een goede reputatie opgebouwd als krijger en als leider. Hij bracht het grootste deel van zijn leven buiten Engeland door: hetzij in Frankrijk waar hij woonde, hetzij op kruistocht. Zo zijn er meer Franse teksten te vinden in het oude en het moderne Engeland. "Honi soit qui mal y pense" (schande aan hem die er slecht van denkt) staat bijvoorbeeld in het wapen van het Verenigd Koninkrijk, en "Dieu et mon droit" (God en mijn recht), voor het eerst gebruikt door Richard Leeuwenhart, staat in het wapen van Engeland. Hiermee zou Richard I hebben aangegeven dat hij recht had op de Franse kroon. Niet alleen in Groot-Brittannië zie je deze tendens. Ook in Nederland, met "Je maintiendrai" (ik zal handhaven) in het wapen van het koninkrijk, doet men sinds 1815 mee aan de Franstalige traditie. De eerste koning van Nederland was dan ook een Fransman (Lodewijk-Napoleon). De spreuk werd echter gebruikt in de periode erna, vanaf de tweede koning van Nederland. Oorspronkelijk komt hij weer uit de 16e eeuw (Willem van Oranje). Zo zie je maar wat het onderschrift van dit prachtige standbeeld voor de Houses of Parliament allemaal teweeg kan brengen.
Landingsstranden
Dit is één van stranden waar op 6 juni 1944 de geallieerden landden om Europe te bevrijden van de nazi's. Veel van de stranden zijn opgeruimd inmiddels, maar op sommige plaatsen zijn de sporen van die dag en die weken bewaard gebleven. De kunstmatige haven bij Arromanches ligt er nog voor een deel bijvoorbeeld. Op deze foto zie je het strand van Duitse zijde, met prikkeldraad en versperringen. Hier lagen de Duitsers toen vroeg in de ochtend de enorme invasiemacht aan land kwam.
Britse ridderzaal
Dit is pas een echte ridderzaal. Deze bevindt zich in de White Tower, het bijna 1000 jaar oude fort dat midden in de Tower of London staat. Het was ooit verdedigingswerk, toen koninklijk paleis, toen weer gevangenis. Ik was hier afgelopen weekend om het eerste hoofdstuk van het vervolg op mijn roman "Het Koningszwaard" te schrijven. Eén van de koningen liet in de 17e eeuw de wapenuitrustingen van de Engelse heersers hier tentoonstellen. Er staan prachtige exemplaren tussen, waaronder het harnas van koning Henry VIII. Hierbij een aanblik van één van de facetten van deze ruimte, vol met schilden en kurassen. Met recht een ridderzaal!
Karnak
Dit is één van de obelisken van Karnak, in het bekende Luxor. Eén van de andere obelisken uit die stad staat nu overigens op de Place de la Concorde in Parijs.
Wisseling van de wach
Buckingham Palace en de wisseling van de wacht: het hoort er zeker bij wanneer je in Londen bent. De traditionele en ceremoniële wisseling vindt plaats om 11.30 uur (niet iedere dag, afhankelijk van het seizoen). Een uur voordat het zover is, is het al druk met toeristen die vooraan willen staan. De wisseling zelf duurt erg lang. Het meest spectaculaire vond ik toch wel het aanmarcheren van groepen soldaten in rood, en na bijna drie kwartier hun vertrek. Dat zijn ook de momenten om foto's te maken. Tussendoor wordt er veel muziek gespeeld.
Veel te hoog
Het grote rad London Eye hoort inmiddels bij het stadsbeeld van de Britse hoofdstad. Toch was het de bedoeling dat deze attractie na het jaar 2000 maar een paar jaartjes zou blijven staan langs de Thames. Het gevaarte is ruim 130 meter hoog en een rondje duurt een half uur. Je hangt dus vaak stil. Daarvoor betaal je het luttele bedrag van 40 Britse ponden. Wij hebben er vanaf gezien. Ik vond het een hoop geld voor iets wat ik eigenlijk niet leuk vind: veel te hoog. Vanuit de hotelkamer op de 11e verdieping met ramen van plafond tot vloer hebben we al een fantastisch uitzicht over de stad.
Wassen of spoelen
Of dit nu echt wassen is, daar kun je over twisten. Maar in de Albanese hoofdstad in 1992 (het jaar dat in deze foto maakte), was er weinig water voorhanden. Kinderen gingen vaak de fonteinen in, niet alleen om te spelen, maar ook om schoon te worden. Het nuttige met het aangename verenigd dus. Ik heb niet zo heel veel foto's die het thema wassen uitbeelden eigenlijk, dus op deze wijze draag ik dus toch een klein beetje bij aan het maandthema :)
Die oude muur
Aan het begin van de jaren 60 werd er een muur opgetrokken om een scheiding te maken tussen het oosten en het westen van Berlijn. Na jaren van onderdrukking werd de muur opengebroken in 1989, en werden de mensen in het oosten van de stad en van het verdeelde land eindelijk bevrijd. Door de jaren heen is er steeds meer van de muur afgebroken. Op sommige plekken staan nog wat delen, als herinnering aan de Koude Oorlog. De muur liep ook vlak langs de achterkant van de Brandenburger Tor, die je hier op de foto ziet, en vandaar achter de Reichstag langs. Waar hij precies liep, ligt nu een dubbele rij stenen in het asfalt. Het geeft je een heel duidelijk beeld van hoe het toen was, nog geen 30 jaar geleden.
Campidoglio
Bovenop de heuvel Campidoglio (oftewel: Capitool) kun je tussen de vele mensen wandelen over het door Michelangelo ontworpen plein met daaraan grenzend het oude Senatorenpaleis en twee paleizen waarin de Capitolijnse musea zijn gehuisvest. In het midden staat een beeld van keizer Marcus Aurelius te paard. De grote brede trap die naar het plein voert is eveneens door de vermaarde beeldhouwer gecreëerd en wordt aan de bovenkant geflankeerd door de enorme en prachtige witte beelden van Castor en Pollux, zonen van Zeus in de Griekse mythologie. Onderaan staan beelden van antieke leeuwen die de toegang lijken te bewaken.
Belle époque
In de Roemeense hoofdstad wordt veel gerestaureerd. Sommige gebouwen zijn al klaar en ademen de grootheid van weleer uit. Het oude bankpaleis uit 1890, nu nationaal bankmuseum, is daar een goed voorbeeld van. Het wordt gezien als één van de mooiste gebouwen van Boekarest. Wanneer je ervoor staat kun je door het glas tussen de straatstenen een kijkje nemen naar oude funderingen en kelders die daar nog liggen, zoals op vele plaatsen in de oude stad het geval is. De iets recentere maar ook 19e eeuwse voormalige spaarbank oftewel C.E.C. paleis staat daar niet ver vandaan en is eveneens indrukwekkend te noemen. Het werd ontworpen door de Fransman Paul Gottereau die ook elders in de stad op bouwwerken zijn stempel drukte, zoals op het Cotroceni Paleis. De bank is verkocht aan de overheid om er een museum in onder te brengen maar de herinrichting heeft nog niet plaats gevonden. Het fungeert nog immer als bank. Tegenover staat het nationaal historisch museum (zie foto), dat ook stamt uit dezelfde tijd en in 60 zalen een overview geeft van de geschiedenis vanaf de prehistorie tot aan het heden. De tweede helft van de 19e eeuw was met recht een Belle Époque voor de stad en heeft vele architecturale schoonheden opgeleverd.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
