RoyanvanVelse
Grote geelstaart
De grote geelstaart, of barnsteenmakreel (seriola dumerili). Het heeft best wat jaren geduurd voordat ik deze vis kon fotograferen. Deze roofvis leeft namelijk in open zee, is heel erg snel, en laat zich niet benaderen door fotografen. Dit is een groot exemplaar van zo'n anderhalve meter (ze kunnen 2 meter worden). Ik was eigenlijk goudbrasems en tandbrasems aan het fotograferen in de stroming, toen ik vanuit mijn ooghoeken iets groots aan zag zwemmen. En hij kwam recht op mij af. Een paar keer klikken en ik had hem. Het puntje van zijn staart ontbreekt weliswaar omdat ik gewoonweg geen tijd meer had om met de zoom te spelen. Maar ik ben er blij mee!
Love story
Dit soort foto's maak je niet vaak: duiker en tandbaars die zo innig zijn met elkaar. Vrienden voor het leven lijkt het wel. Het was een mooie duik vanochtend en de vissen werkten goed mee. Eerst viel deze de gele badeend nog aan, maar daarna was zij een en al genegenheid.
She lies
Een vreemd beeld zo, drijvend in de Oslofjord tegenover de Opera. Gemaakt van roestvrij staal en glas reflecteert dit kunstwerk de zonnestralen waardoor het er iedere keer wat anders uitziet. 'She lies' heet het
Vriendelijk of gemeen
De murene, ook wel moeraal genoemd, ziet er eng uit met z’n kleine oogjes en z’n slangvormige lichaam. Bij deze verschijning houdt menig mens instinctief wat afstand en niet onterecht in dit geval. Wanneer hij beweegt is het alsof er een slang met grote handigheid over de bodem sluipt, in een zigzagpatroon dat zijn richting onvoorspelbaar maakt. Overdag zul je hem echter niet vaak op deze wijze aantreffen omdat hij een nachtelijke jager is die zich tijdens daglicht verbergt in spleten en spelonken. Zijn kop steekt dan uit de rotsen, waarbij zijn bek steeds open en dicht gaat om de ademhaling te vergemakkelijken. Zo glijdt het water beter langs de kieuwen. Maar ook in dat holletje, met zijn korte kop en brede kaken, ziet de murene er nog bedreigend uit. Soms jaagt hij vanuit die positie, waarbij zijn kop en kaken ineens naar voren schieten, de prooi pakken, en weer terugkomen in de oorspronkelijke houding. Snel en doeltreffend. De murene is een rover. Hij jaagt op vissen en weekdieren. Hij verlaat bij het invallen van de schemering zijn schuilplaats en gaat op zoek naar eten. Hierbij kruipt hij over de bodem of zwemt hij in het open water. Het is niet bepaald een lieverdje. Hij is sterk, kan erg agressief zijn wanneer hij in het nauw wordt gedreven en zijn lange scherpe tanden kunnen flinke verwondingen veroorzaken met daarna nog de nodige infecties. Deze laatste worden veroorzaakt door het ietwat giftige slijm en de vele bacteriën die het dier met zich meedraagt. Mensen echt aanvallen doet hij in de regel niet. Het is meer zelfverdediging wanneer bijvoorbeeld iemand een hand in zijn schuilplaats steekt. De jongere exemplaren lijken overigens wat agressiever dan de oudere. Mogelijk moeten ze zich nog bewijzen of voelen ze zich sneller bedreigd dan de murenen die alles al meegemaakt hebben. Naar bepaalde garnalensoorten toe is de murene zeer vriendelijk. Soms zie je hem met de bek open, als bij de tandarts, terwijl schoonmaakgarnalen zorg dragen voor zijn mondhygiëne door parasieten op te eten. Het is een prachtig dier om te zien. Vanuit zijn holletje lijkt het alsof hij je altijd in de gaten houdt, of er een soort van contact is met hem. Hij volgt je met zijn ogen en deinst niet terug wanneer je dicht in de buurt komt. Hij heeft geen schubben op zijn lijf, maar heeft daarentegen een dikke, gladde huid. Hij oogt paarsachtig van kleur, met een patroon van gouden glitter dat de staart tot aan achter de kop bedekt. Zijn karakteristieke neusgaten geven hem een wat menselijk gezicht. Zijn zwemslag is sierlijk wanneer hij tussen rotsen en koraal een weg zoekt naar een spelonk of een prooi. Het gezichtsvermogen van de murene is erg slecht, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door zijn reukorgaan, welk onmisbaar is voor de jacht. Een ontmoeting met dit dier is zeker mooi. Een murene wordt alleen agressief wanneer je hem uitdaagt. Dat neemt natuurlijk niet weg dat voorzichtigheid altijd geboden is. Aangezien het dier zich in zijn eigen leefomgeving bevindt, zal het die ook verdedigen. Hij is zeer territoriaal ingesteld. Wanneer je dat respecteert, is het een dankbaar en geduldig beest om te observeren. Zowel mens als murene kunnen er vaak niet genoeg van krijgen. Kijken en bekeken worden in alle stilte onder water. De oude Romeinen hielden murenen als huisdieren, in zogenoemde murenaria. Dit waren kunstmatig aangelegde vijvers. Men beweert dat slaven soms als maaltijd dienden voor deze murenen. Ze zouden beter smaken als ze gevoed werden met mensenvlees. Sommige murenen sleten hun levensdagen als gezelschapsdieren, andere werden gezien als een culinaire delicatesse voor de bewoners van het Romeinse rijk. Je ziet ze nog terug in antieke mozaïeken. Murenen worden overigens nog steeds wel eens gegeten, maar kunnen toxisch zijn. Hierdoor kom je ze niet vaak tegen op de menukaart van restaurants. In het wild kom je de murene gelukkig wel veel tegen. Na de eerste schrik die veroorzaakt wordt door het slangachtige uiterlijk, is hij een lust voor het oog. Zijn wat chagrijnige kop doet na verloop van tijd zelfs vriendelijk aan.
Le Prêcheur
In het noorden van het tropische eiland Martinique ligt het dorpje Le Prêcheur, aan de voet van de nog immer gevaarlijke vulkaan. Wanneer je rond het middaguur door dit Caribische dorpje rijdt, vind je er zoals overal op het eiland enkel maar rust. De mensen zijn gemoedelijk, schuilen wat in de schaduw op het heetst van de dag en lijken wat te twijfelen tussen siësta of niet. Op dit moment lijkt het eiland wel verlaten. Tropisch paradijs!
Wrecked
Sommige schepen worden ontmanteld. andere eindigen als wrak. Langs de kust van Zuid-Frankrijk liggen maar liefst 600 scheepswrakken, uit alle tijden. Vaak liggen ze heel diep, maar soms zijn ze heel bereikbaar en zie je ze zelfs al vanaf de oppervlakte liggen. De Benzène ligt al sinds 1967 op de ondiepe bodem van het eilandje Ile du Levant om de haven te beschermen tegen wind en golven. Op de achtergrond zie je één van de 5 forten van het buureiland Port-Cros.
Binnenkant staafkerk.
Op speciaal verzoek, hierbij ook een foto van de binnenkant van de staafkerk van Gol (zie mijn eerdere post van vandaag). Het is geheel van hout.
Staafkerk van Gol
Het meest indrukwekkende gebouw van het Openluchtmuseum in Oslo is de houten staafkerk van Gol, die uit de 12e eeuw stamt. Hier betreed je iets heel bijzonders en authentieks. In de 11e eeuw lieten de Vikingen hun goden Odin en Thor los en bekeerden ze zich tot het christendom. Deze kerk komt uit de periode dat de nieuwe godsdienst zich in Scandinavië verspreidde.
Raak!
Gisteren was het raak. Na jaren geduld onder water is het mij eindelijk gelukt om twee grote geelstaarten (of barnsteenmakrelen) op de foto te zetten. Ze leven vooral in open zee, zijn groot, snel en ongrijpbaar, maar eindelijk is het gelukt. De foto is niet mooi genoeg (vind ik) voor Columbus, maar staat uiteraard wel in mijn verzameling Middellandse Zee soorten op mijn eigen website (onder Galerij op www.ecritures.nu). Daarna kwam een tandbaars spontaan voor mij poseren en aan het einde van de duik mocht ik deze school barracuda's op nog geen meter afstand op de foto vastleggen. Deze roofvissen hebben een slechte reputatie maar zijn feitelijk niet zo gevaarlijk.
Standard bensin
Op sommige plaatsen in de wereld kom je nog van die oude tankstations tegen. Deze is weliswaar niet meer in gebruik en staat bij Oslo, in het openluchtmuseum, waar je de afgelopen 9 eeuwen aan historie van het land kunt aanschouwen.
Hello, is it me you'r
Het water is koud geworden ineens. De storm heeft maar twee nachten geduurd maar toch is de watertemperatuur gezakt van 22 naar 17 graden. En onder water is het nog wat onstuimig. Veel vissen verschuilen zich dan ook in de luwte van de stroming. Deze tandbaars, dit meisje, zwemt eerst voor mij weg. Maar ook zij voelt zich blijkbaar wat eenzaam in de blauwe en ogenschijnlijk verlaten zee. Al snel hangen wij tegenover elkaar. Ze zwaait met haar vin om wat aandacht te trekken. Zoek je misschien naar mij? Zal ik voor je dansen op de bewegingen van de stroming? Wil jij even bij mij blijven? Ik zou haar aan kunnen raken, ik zou haar kunnen strelen, maar zoiets doe je niet tijdens een eerste ontmoeting. Haar ogen rollen en observeren mij en houden tegelijkertijd de omgeving in de gaten. Misschien komen er nog meer speelkameraadjes voor haar. Heel lang zweven wij gewichtloos en in stilte om elkaar heen. Maar uiteindelijk ben ik degene die de magie verbreekt. Ik moet verder want mijn plaats is elders. En terwijl ik aanstalten maak om weg te zwemmen draai ik mij nog even om en beloof haar snel weer terug te komen. En weer zwaait ze naar mij met haar gracieuze vin en haar betoverende blik. Naar wie zoek jij?
Aan het einde van het
Aan het einde van het pad staat een bankje. Het bankje is nieuw, maar het smalle pad is al vele eeuwen oud. Het werd ooit uitgehakt in de rotsen langs de Middellandse zee, en gebruikt door de Moren, door piraten, door Tempeliers en door monniken. Al deze bevolkingsgroepen verbleven in een bepaalde periode op het eilandje Ile du Levant. Het paadje wordt deels overwoekerd door planten en voert op sommige plaatsen langs steile afgronden. Juist op die plekken brokkelt het wat af en vallen stenen in de diepte, waar ze verzwolgen worden door de azuurblauwe zee. Sinds ik kan lopen, wandel ik al over dat pad, om uit te kijken over de andere eilanden die iets verder liggen, en over de kust, 15 kilometer hier vandaan. Zeker overdag is het genadeloos warm en is de zon meedogenloos. Daarom komt er ook bijna niemand. Vanaf het bankje heb je een prachtig uitzicht maar niemand gaat er zitten. Zelfs de meest vermoeide wandelaars niet. Het is te warm, te heet, te onherbergzaam. Een klein stukje verderop kun je de schaduw in, tussen de bomen waarvandaan ooit Tempeliers uitkeken naar het land dat hen had verraden. Mijn laatste roman gaat hierover, en mijn volgende gaat verder met dit verhaal. Maar ook ik ga hier vandaag niet zitten. Het nieuwe bankje past niet bij de geschiedenis die ik beschrijf. Maar het is fotogeniek genoeg om te eren met een plaats in deze galerij.
Het einde van een...m
Scheepswrakken hebben allemaal hun verhaal, waarbij het ene wat heldhaftiger is dan het andere. Maar elke geschiedenis is het waard om te onderzoeken, ook al heeft het betreffende schip een roemloos einde gekend. Een verloren schip komt dan weer tot leven. De Benzène ligt al sinds 1967 in de haven van het Zuidfranse eilandje Ile du Levant, zo’n 15 kilometer uit de kust van Le Lavandou. Het werd bijna 50 jaar geleden afgezonken om de haven te beschermen tegen golven. Vooral tijdens de krachtige mistral die uit het Rhônedal komt waaien, beuken zowel de zee als de windvlagen bij voortduring op haar flanken en haar bovendek. Na al die jaren raakt het scheepskarkas langzamerhand vermoeid en begint het uit elkaar te vallen. Nog even en het zal geheel onder water verdwijnen. De 60 meter lange Benzène werd in 1936 gebouwd om brandstof te vervoeren. De tanker deed dienst bij de Franse marine onder het registratienummer A633. In de tweede wereldoorlog, op 3 juli 1940, was het schip aanwezig tijdens de Britse aanval op de Franse vloot bij het Noordafrikaanse Mers el-Kébir. De Britten waren bang dat de Franse schepen zich na de wapenstilstand aan zouden sluiten bij Duitsland. Bij deze enigszins controversiële actie sneuvelden 1300 Fransen. De Benzène overleefde het gevecht en werd in november 1942 weer ingezet bij een zeeslag. Echte wapenfeiten verrichtte ze overigens niet. Tijdens haar loopbaan werd de A633 meerdere keren verbouwd, zoals vaker gebeurde met dit soort schepen. Maar na 30 jaren dienst werd haar een andere rol toebedeeld. De kleine haven van Ile du Levant werd sinds een paar jaar beschermd door het wrak van de Polyphème, maar dit was niet voldoende om de veiligheid van de aanlegsteiger te borgen. De Benzène werd aangewezen om in het verlengde van dit wrak afgezonken te worden. Vanaf dat moment bepaalden twee roestige wrakken jarenlang het havenbeeld van dit idyllische vakantie-eiland. De Polyphème is inmiddels geheel verzwolgen door de Middellandse zee en is in de jaren 80 bedekt door grote stenen die haar beschermende taak hebben overgenomen. De Benzène doet nog steeds trouw dienst maar verdwijnt zienderogen onder de zeespiegel. Het wrak heeft zich ontpopt tot een prachtig kunstrif. De maximum diepte bij het roer bedraagt 6 meter, hetgeen betekent dat je er al duikend lang kunt verblijven en dat het er licht is, vol met kleuren. Op sommige plekken kun je het wrak nog in, alhoewel steeds meer ijzeren panelen los raken en een gevaar vormen voor duikers. Maar ook zonder te penetreren heb je het meest prachtige uitzicht op ladders, buizen en ketels. Het gevaarte biedt voorts fantastische en fotogenieke doorkijkjes. De Benzène is op sommige plekken volledig begroeid met parasolwier, terwijl er veel vissoorten in en om het schip gedijen. Vooral jongere dieren hebben hier een veilig heenkomen gevonden. Scholen oblada’s zwemmen heen en weer over het dek, slijmvisjes verstoppen zich in de openingen, inktvissen komen soms spontaan tevoorschijn en af en toe kun je een verdwaalde tandbaars spotten. Zee-egels en zeesterren klampen zich vast aan het karkas terwijl gekleurde girelles zenuwachtig om je heen bewegen. Op en boven het zand rondom het wrak vind je grote pietermannen, gevlekte dwergtarbots en jonge sepia’s. Zelfs voor verwende duikers en fotografen is zo’n ogenschijnlijk onbeduidend wrakje, verrassend interessant en mooi. In de nacht komt de Benzène nog veel meer tot leven. De vele schorpioenvissen die zich overdag schuil houden worden bij de inval van de nacht actiever en gaan onverschrokken op jacht. Kleine congeraaltjes kronkelen over het zand en scholen calamares patrouilleren rondom de Benzène. Heel bijzonder aan hun formatie is dat alle inktvisjes vooruit zwemmen, behalve de achterste: die zwemmen achteruit om het kielzog van de school in de gaten te houden. Ook kleine sidderroggen en pijlstaartroggen komen in de buurt van de Benzène wanneer het donker is. Op het moment dat je als duiker in de handen klapt verschijnen er sterren en vonken in het water. Dit magische effect wordt veroorzaakt door fluorescerend plankton. Wanneer een schip een wrak wordt, betekent dit niet altijd het einde. Soms is het juist een begin. Dit is ook het geval bij de Benzène. Doordat ze zo dicht bij de oppervlakte ligt, hebben zowel beginnende als gevorderde duikers er plezier van. Ook snorkelaars kunnen hier van alles ontdekken. Omdat duiken in havens verboden is, moet je het schip van de veilige noordzijde benaderen. Dat kan vanaf een boot, maar ook gewoon vanaf de kant. Het is typisch een wrakduik voor iedereen. Het is een onopvallend, roestig en lelijk ogend gevaarte dat onder water voor een ware betovering kan zorgen.
Buckingham Palace
Het paleis van Elisabeth II móet je natuurlijk gezien hebben als je in de Britse hoofdstad bent. Het is er wel vaak erg druk, zeker rond de dagelijkse wisseling van de wacht. Maar je bent er in ieder geval op loopafstand van een park en allerlei andere mooie plekjes.
De enige Vikinghelm..
Lieverdjes waren de Vikingen zeker niet. Ze zijn berucht geworden als plunderaars en moordenaars, ofschoon dat niet voor allen gold. Maar 1.200 jaar later wordt er nog steeds vol ontzag gesproken over deze zeevarende Noormannen uit Scandinavië. En hun geschiedenis blijft fascineren. In de Noorse hoofdstad Oslo biedt het Historisch Museum een prachtig overzicht van het bestaan van dit volk dat bestond uit boeren, handelaren, zeelieden en krijgers. De tentoonstelling is bereikbaar gemaakt voor zowel jong als oud en biedt een blik in het leven en de dood van de Vikingen. Wapens, buitgemaakte voorwerpen en verschillende soorten ornamenten worden hier tentoongesteld. Maar het pronkstuk van de collectie is toch wel ‘s wereld enige bewaarde Vikinghelm. Je kunt slechts gissen naar de plekken waar deze helm allemaal is geweest.
Trots op blauw
Gisteravond was het redelijk rustig in Lille. Dat kon ook bijna niet anders: elke 30 seconden kwam er wel en politiebusje voorbij rijden en de oproerpolitie stond ook klaar op strategische plekken. En zoals hier op de Grand' Place te zien is: de Fransen zijn trots op hun blauwe jongens!
Koud in de Himalaya
In de buurt van de Himalaya is het koud, zeker in de winter. Met z'n tweeën zijn we de eerste toeristen die het land weer in mogen na een periode van afsluiting. Daarom komen we ok niemand anders tegen tijdens onze tocht door dit door China bezette gebied. Maar ook de pover ingerichte hotels zijn nog niet berekend op toeristen in deze winter. Geen verwarming, geen warm water. Overdag is het nog het lekkerst. Je went aan de kou in dit gebied, zeker als je er een tijd verblijft. De zon geeft je dan extra warmte op deze hoogte. In dit stadje, Gyantse, hebben de inwoners het ook niet breed. Een grote stoepa en het kasteel op de achtergrond zijn echter attracties waar toeristen in het hoogseizoen op af komen. Zo kan er toch nog wat handel worden bedreven.
Het Oseberg schip
Op het schiereiland Bygdøy dat je over land of, leuker nog, over het water vanuit Oslo kunt bereiken, liggen meerdere musea. Eén daarvan brengt je weer terug naar de Vikingen: het Vikingschepenmuseum. Hier liggen maar liefst drie schepen waar de Vikingen mee gevaren hebben. Nadat ze de zeeën en oceanen hadden bedwongen, zijn ze uit de vaart genomen om begraven te worden met hoogwaardige Vikingen. Aan boord waren allerlei schatten gebracht, waaronder een kar, sleden en houtsculpturen. Deze waren bestemd voor de overledenen. Het best bewaarde schip van de drie is het Oseberg schip, dat werd gebouwd rond het jaar 820. De bemanning van dit ontzettend goed geconserveerd schip bestond uit zo’n 30 man. Het Gokstad schip is iets langer en is gebouwd rond het jaar 900. Het Tune schip stamt ook uit deze periode en is 150 jaar geleden al ontdekt. Dit schip verkeert in de slechtste staat en is tentoongesteld zoals het is gevonden. De schepen, ook wel drakars genoemd, hadden opmerkelijk weinig diepgang waardoor ze zowel op oceanen als op rivieren konden varen. Voor die tijd was dit een unicum. Vitrines vol met schatten, wapens en gebruiksvoorwerpen maken dit museum nog rijker dan het al is. Hier kun je onderduiken in de geschiedenis van de mannen en de vrouwen die een deel van Europa en ver daarbuiten terroriseerden. Er zijn ook steeds meer aanwijzingen dat zij degenen waren die Amerika ontdekten in hun snelle en sterke boten met fraai houtsnijwerk aan de voor- en achtersteven.
Wisseling van de wach
De wisseling van de wacht bij het koninklijk paleis van Oslo doet niet onder voor die van Buckingham Palace. Sterker nog. Ik vond het veel mooier. Minder druk, minder poespas, geen dranghekken, en je kunt wel veel dichterbij komen. Iedere dag om 13.30 uur!
Kukës
In de tijd dat ik in Albanië woonde (1992 en 1993) moest ik voor mijn werk ook veel door het land reizen. Omdat de wegen erg slecht waren, betekende dat ook altijd dat er één of meerdere overnachtingen aan vastzaten in smoezelige hotels zonder stroom of stromend water. De enige uitzondering vormde het hotel in Kukës. Hier was weliswaar niet altijd stromend water maar meestal wel elektriciteit. We namen dan zelf wat flessen water mee om mee te kunnen wassen in de ochtend, en in de winter een elektrisch kacheltje om het niet al te koud te hebben. Dit was ook het enige hotel waar ze ook iets van ontbijt hadden: een bolletje rijst met wat vleesjus eroverheen. En vooral: het was er schoon. De kamers waren netjes ook al waren ze zonder comfort. 20 jaar later ben ik nog eens terug geweest naar dit hotel van waaruit je een adembenemend uitzicht hebt over het grote meer en de bergen. Op deze foto zie je het weliswaar niet, maar het hotel was volledig vervallen. Alles was kapot en het leek wel of het op instorten stond. Overnachten hoefden we dit keer overigens niet want het wegennet naar de hoofdstad Tirana is inmiddels een stuk verbeterd.
Bijzondere brug
De Tower bridge over de rivier de Thames is bij velen zeer bekend. Ook bij hen die nog niet in Londen zijn geweest. Deze brug is gebouwd aan het einde van de 19e eeuw, en is dus lang niet zo oud als de Tower of Londen die daar vlakbij ligt en bijna 1.000 jaar oud is. De brug kan zelfs open in het midden, om grotere schepen door te laten, Het ophaalmechanisme werk vroeger aangedreven door stoom. tegenwoordig is het elektrisch.
Leven in Angola
Eén van de straatbeelden in Angola. Een deel van de woningen bestaat uit hutten van klei en leem, terwijl wat meters verderop woningen van steen en beton ontstaan. Tijdens de Portugese kolonisatie heeft Angola flink wat ontwikkelingen doorgemaakt, maar de ellenlange en bloedige burgeroorlog heeft heel veel verwoest. Het zal nog wel generaties duren voordat het land hier helemaal overheen is. En niet in de laatste plaats omdat het land nog is bezaaid met landmijnen.
Apollonia
Langs de weg naar het Albanese zuiden liggen de ruïnes van Apollonia, een stad die 2500 jaar geleden werd gesticht door Griekse kolonisten. Sommige muren staan nog overeind en de zuilen hebben de tijd getrotseerd. Nog steeds worden er beelden teruggevonden in de grond. Sinds kort wordt alles geëxposeerd in een nabijgelegen museum. Op de foto zie je het nabijgelegen oude klooster ,et op de achtergrond de voorgevel van de tempel. De foto is een ingescande dia en stamt uit 1992 of 1993, uit de jaren dat ik in Albanië woonde en werkte.
Kasteel van Gyantse
De stad Gyantse en vooral het kasteel zien we vanuit de verte al liggen wanneer we naderen over de zogenaamde Friendshap Highway, de weg van Lhasa naar de grens met Nepal. Het kasteel boven op een berg kun je niet missen. In hetzelfde stadje kun je de grote stupa bezoeken en vooral de vele nisjes met Boeddhabeelden. De ingangen tot de nisjes zijn laag, hetgeen de bezoekers dwingt om het hoofd te buigen tijdens het achteruit verlaten van de ruimtes. De bergen om het stadje zijn bruin en kaal maar daarachter verschijnen de besneeuwde toppen van nog hoger gebergte. Een oude muur omringt het complex.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
