RoyanvanVelse
Kinderen in...oorlogs
Rwanda tijdens de burgeroorlog of genocide van 1994. Er vinden nog voedseldistributies plaats, voor zover het nog mogelijk is. Uit een grote zak maïs zijn korrels op de grond gevallen en kinderen storten zich erop om iets extra's te eten te hebben. Veel is het niet, maar alle beetjes helpen. Het is gewoon een verschrikkelijk tafereel om te zien. Helemaal omdat we weten dat veel van deze kinderen de oorlog niet hebben overleefd. Dit is dus de andere kant van de mensheid en het is goed om ook dit te tonen. Ik werkte overigens in Rwanda voor het Internationale Rode Kruis. Ook het gros van mijn medewerkers daar heeft het niet overleefd.
Strandlopertjes
Zit zijn erg leuke vogeltjes zo langs het strand. Je ziet ze veel heen en weer rennen in de branding maar ook tussen de keien. Heel schuw zijn ze niet waardoor je rustig de tijd kunt nemen om ze te bekijken of te fotograferen. Ook in Nederland zie je ze.
Lelijke steen?
De allermooiste foto is dit niet. Het is ook niet het allermooiste stuk steen. Maar het verdient toch een plek in de Columbus galerij, net zo goed als het in het British Museum in een vitrine ligt. Want het is de steen van Rosetta. Deze steen werd in 1799 door troepen van Napoleon gevonden in Egypte en betekende een doorbraak in de ontcijfering van hiëroglyfen. Er staat een tekst op de steen, weergegeven in drie verschillende schriften: in demotisch schrift, in het Griekse alfabet en in hiëroglyfen. Wat nooit eerder mogelijk was, geschiedde. De steen diende als een soort woordenboek waarmee de geheimen van de hiëroglyfen bloot konden worden gelegd. De steen is weliswaar niet heel groot maar ligt veilig opgeborgen achter glas, en is van onschatbare waarde geweest om meer over de oude Egyptenaren te weten te komen
Namib desert
De woestenij in Namibië blijft fascineren. Niet alleen de rode zandheuvels van Sossusvlei of de woestijnduinen bij Swakopmund met uitzicht over de Atlantische Oceaan. Ook dit landschap, een mengelmoes van dor en een beetje groen.
De stad en de vulkaan
Vulkanen zijn in de regel wel fotogeniek, zeker als er wat wolkjes rond de top hangen, zoals hier. De stad Saint-Pierre, die je op de voorgrond ziet, werd zo'n 100 jaar geleden volledig verwoest door een uitbarsting van de Montagne Pelée. Vandaag is de vulkaan nog steeds actief.
De deuren van...Hatsj
Dit is één van de doorgangen in de tempel Deir el-Bahari. Deze werd gebouwd in opdracht van koningin Hatsjepsoet. Het gebouw ziet er qua vorm erg modern uit, met steile trappen die naar een plateau leiden en verdiepingen die aan onze hedendaagse architectuur doen denken. De aankleding is echter onmiskenbaar van toen, met zuilen en beelden. Hatsjepsoet was een van de weinige vrouwelijke farao’s en kon als vrouw in die tijd eigenlijk geen farao zijn. Daarom werd zij vaak afgebeeld als man en wist het gros van de bevolking niet dat zij eigenlijk een vrouw was. Er wordt meer over haar verteld. Dat zij regentes was bijvoorbeeld en dat zij haar eigen neef heeft omgebracht omdat ze de macht niet aan hem af wilde staan toen hij de leeftijd bereikte om zelf te regeren. Niet alle gidsen vertellen hetzelfde verhaal maar heel erg is het niet. Het is heerlijk om meerdere kanten te horen en jezelf nog iets voor te kunnen stellen.
Ook dit is Afrika
Afrika bestaat niet louter uit oerwouden en woestijnen, grote stranden of wilde dieren. Dit is zo'n typisch stadje in de omgeving van Tabou, niet ver van de grens met Liberia. Het is nog wat slecht weer ook. De grote doorgaande weg wordt door iedereen gebruikt: auto's, voetgangers, dieren. Er is zelfs stroom voorhanden. En iedereen lijkt de hele dag in beweging te zijn.
Duitsland • Noord Rijnland-Westfalen
Duitsland • Noord Rijnland-Westfalen
Tempel van Atlantis
Vele duizenden jaren geleden lag in de Atlantische Oceaan een eilandenrijk met een ongeëvenaarde technologische en culturele voorsprong op de rest van de wereld. Het was in de prehistorie. Van klassieke oudheid was nog geen sprake. De vooruitstrevende bouwstijl op de eilanden doet vandaag echter denken aan beschavingen die tienduizend jaar later pas opkwamen. De bewoners van dit land, de Atlantiërs, leefden in rust en in weelde. Maar de vrede en de voorspoed werden uiteindelijk ruw verstoord door aardverschuivingen en vloedgolven ten gevolge waarvan het hele rijk ten onder ging. Atlantis werd verzwolgen door het water en zonk naar de bodem van de oceaan. Van generatie op generatie werd het trieste lot van Atlantis doorverteld waarbij spijtig genoeg veel kennis verloren ging. De exacte plaatsaanduiding van waar het rijk lag werd onzeker en van de kostbare overgebleven schatten verloor men het spoor. Ruim tweeduizend jaar geleden zette de Griekse schrijver en filosoof Plato het relaas voor het eerst op schrift. Hiermee werd de nog aanwezige kennis zeker gesteld voor de toekomst en weldra begon de hele wereld een zoektocht naar de verzonken beschaving. Of het nu aan het begin van onze jaartelling was, in de Middeleeuwen of in de 21e eeuw, steeds opnieuw werd er gezocht naar het opgeslokte land. De Middellandse Zee, de Zwarte Zee of de Atlantische Oceaan zouden volgens deskundigen dit grootste mysterie van de mensheid verbergen. Sommige historici deden de overlevering af als zijnde een mythe, anderen verdiepten zich serieus in dit stuk geschiedenis. Afstammelingen van de Atlantiërs zouden volgens sommigen zelfs nog steeds voortleven en zich aangepast hebben aan het water. Op een dag ondernemen ook wij de onzekere expeditie naar Atlantis. Vol met ideeën en verwachtingen beginnen we aan het eerste deel van onze reis. Deze voert ons over land door het Duitse landschap. We hebben uitrustingen bij ons om onder water te kunnen gaan voor het geval we de poort naar Atlantis weten te vinden. Onze aanwijzingen stoppen in Siegburg, op 120 km afstand van de Nederlandse grens. Hier moet het dan zijn. We gaan op zoek en een teken met de aanduiding “Dive4Life” bevestigt ons vermoeden dat we in de buurt zijn van ons einddoel. De tekst kunnen we vertalen als duiken voor het leven of duiken om te overleven, zoals de vroegere Atlantiërs het hebben moeten doen. De eerste fase van de reis zit erop. Met onze spullen sjouwen we trappen op en we komen aan bij een waterpoel. Aan de oevers kijken we met enige emotie en verrassing naar het oppervlak. Het water lijkt ongewoon helder en het is alsof er licht naar boven straalt. We buigen voorover en voelen de temperatuur: het is aangenaam warm. We raden de omtrekken van bouwsels die er niet thuishoren. Snel kleden we ons om en zijn we klaar voor de afdaling in het onbekende. Met een kloppend hart vol spanning en verwachting laten we ons in het water vallen om meteen een paar meter af te zakken. We kijken om ons heen en worden terstond tegemoet getreden door een grote haai. Het is de Poortwachter. We hadden er al iets over vernomen. Hij is groter dan wij en dwingt respect af. Voorzichtig buigen wij af om ons te laten zakken naar een diepte van 20 meter, buiten het zicht van de haai. Het wordt wat donkerder en eenmaal op de bodem begint onze ontdekkingstocht. Op de bodem staan oude muren en antieke gebouwen. Voor een deel zijn ze nog heel. Ze zijn opgetrokken in vroegere Griekse stijl en trotseren nog immer de tijd. Het middenplein wordt opgevuld door een ronde constructie dat rust op zuilen met sierlijke ornamenten. Voorzichtig zwemmen we door een deur en belanden we in een donkere kamer alvorens we via een andere opening het huis verlaten. Een grote stenen tablet geeft de afbeelding van een poort weer met daarachter een oude stad. Boven die stad ligt water en een zeilschip vaart aan de oppervlakte. Zou het een sculptuur van Atlantis zijn? Het puntgave beeld van een groot hoofd dat iets verderop hangt doet denken aan de beelden op Paaseiland. We hebben duidelijk iets gevonden. Het is een dorp, een stad onder water, maar het is moeilijk om vast te stellen of dit Atlantis is. Na een eerste verkenningsronde knielen we naast de ruïnes op de bodem en kijken naar boven. Het zonlicht dringt door tot op deze diepte en in de stralen van de zon zien we boven ons op de rand van een plateau een rij beelden en zuilen staan. Ze worden van achteren belicht hetgeen ze een bijna goddelijke aanblik geeft. De aantrekkingskracht van de beelden is vrijwel magisch en zonder het echt te beseffen drijven we naar boven toe. Daar aangekomen hangen we oog in oog met statige beelden en tempels. Ze zijn gehavend door de tijd en de elementen maar staan nog steeds trots overeind. De beelden stellen mannen en vrouwen voor die de armen gekruist houden voor de borst. De pilaren vertonen behalve scheuren ook vele versieringen en beeltenissen van mensen die dansen of zitten. Achter een omgevallen zuil staat een steen met in blauwe letters de inscriptie “Atlantis”. Dit is het bewijs. We zijn dus aangekomen op onze plaats van bestemming. Na al die jaren staan de paleizen nog overeind. Iets daar vandaan ligt de fraai afgewerkte boot waarmee de Atlantiërs naar de oppervlakte konden reizen. Hij ligt uitnodigend klaar om te vertrekken. Zolang als er lucht in onze flessen zit blijven we in dit verleden hangen, zoekend en onderzoekend in dit onbekende water, door een stad heen die is achtergelaten door haar bewoners. Tijdens onze opstijging worden we opnieuw begroet door de haai. Eenmaal aan de rand van het water praten we na met iets van twijfel of we dit door zullen vertellen. Maar we mogen het niet voor onszelf houden. Zeker niet na die duizenden jaren. Atlantis bestaat en is nu bereikbaar voor iedereen.
De heilige paus
Hier ligt dan paus Johannes Paulus II, in de Sint Pieter. Van 1978 tot 2005 was deze Pool de vader van de katholieke kerk. Hij was een goede paus, een sympathieke paus, en ik heb hem een keer mogen ontmoeten. Met zijn voorganger Johannes Paulus I heb ik zelfs een half uur één op één mogen doorbrengen om ongedwongen van gedachten te wisselen. Johannes Paulus II is 84 jaar oud geworden en deze goede man, waar ik een groot bewonderaar van was, is in 2014 heilig verklaard.
Uitrusten in het park
In het najaar is het nog steeds warm in Boekarest. De nodige mensen zoeken dan wat verkoeling en vertier in de vele stadsparken. Op een bankje slapen ze, bellen ze of kletsen wat. En dat het liefst in de schaduw. Wij twee gingen op een bankje in de volle zon zitten: lekker genieten van de warmte, wat zonnestralen meepikken om bruin te worden. Maar we waren de enigen die de warmte echt konden waarderen.
Kharolaglacier
Een stop bij de Kharolaglacier, op 5560 meter hoogte in Tibet. Het is echt ijskoud maar het prachtige uitzicht, de zon en de vrolijke gebedsvlaggetjes doen je in dit land toch telkens weer de kou even vergeten.
Dreigend gebergte
Pokhara vond ik niet de leukste bestemming in Nepal. Chitwan en de hoofdstad Kathmandu/Bakhtapur hebben veel meer indrukken achtergelaten. Ik vond Pokhara te druk, te toeristisch, te commercieel. Er waren meer bezoekers dan lokale inwoners leek het wel. Toch was het leuk om even wandelend de bergen in te trekken, ver weg van alle drukte. En dit soort taferelen vond ik daarbij wél mooi: van die hoge en besneeuwde toppen die ineens verschijnen achter de wolken terwijl je zelf in de warmte van de zon staat. Dreigend en bedreigend bijna.
Het ruige noorden
In het ruige noorden van Albanië, tegen de grens met Montenegro, ligt de provincie Tropoja. Het gebied is ruig en wordt omgeven door bergen. Je kunt er het natuurpark Valbonë in, over een niet al te beste maar toch verharde weg. Deze voert je langs de ijskoude maar kraakheldere rivier de Valbonë om je uiteindelijk dit soort plekjes te doen ontdekken. Soms kom je er zelfs niemand tegen.
Háteigskirkja
Even naar de sneeuw van afgelopen winter om te ontsnappen aan de warmte van vandaag. De Hallgrimskirkja is waarschijnlijk de meest bekende kerk van Reykjavik. Dat is ook niet vreemd, want deze betonnen kolos is al van verre te zien. Dit kerkje, dat gebouwd werd aan het eind van de jaren 50 van de vorige eeuw, en dat de naam Háteigskirkja, vind ik ook zeer de moeite waard. Het is niet zo'n grote trekpleister, maar het ligt er heel mooi.
De bewaking van...Lis
De kleinschaligheid van de Portugese hoofdstad stad maakt dat de loopafstanden misschien niet zo groot zijn, maar door het vele klimmen worden de afstanden evenwel onderschat. De hoogteverschillen geven de hoofdstad een aparte schoonheid, omdat de stad hierdoor van bovenaf wordt gedomineerd door eeuwenoude bouwwerken als grote kerken of het van oorsprong Romeinse fort Castelo de São Jorge. Langs de muren van het fort staan nog steeds oude kanonnen opgesteld, en over de metalen lopen van deze oude vuurmonden heen kijkend heb je een adembenemend uitzicht over deze koloniaal en tropisch ogende hoofdstad. De vele grote pleinen, de overwegend oranje daken, reusachtige kerken en de brede rivier komen hier allemaal samen tot hun recht op één plaatje. Op wandelavontuur langs de kantelen van het fort bemerk je overigens hoe hachelijk het gesteld was met de veiligheid van soldaten in de tijd dat er om deze muren gevochten werd. Een misstap betekende een gewisse dood, hetgeen op sommige plaatsen voor bezoekers nog steeds een echt gevaar vormt.
Nederlandse Antillen • Bonaire
Nederlandse Antillen • Bonaire
Pelikaan in duikvluch
Prachtige dieren zijn dit. Vaak zie je deze grote vogels sierlijk zweven, of relaxed dobberen of lui aan de kant zitten. Maar soms nemen ze een duikvlucht boven de zee omdat ze een prooi gespot hebben, en dan veranderen ze in dynamische en snelle projectielen.
Boulevard la Corniche
Net buiten Casablanca begint de Boulevard la Corniche, een weg langs de oceaan met aangrenzend luxueuze panden die uit het koloniale tijdperk stammen of juist heel recent zijn gebouwd. Hierlangs liggen ook de stranden, de bars, de clubs en de restaurants. Jonge Marokkanen roepen dat dit dé plek is om uit te gaan ‘s avonds. Ook het meest moderne winkelcentrum uit de omgeving heeft hier onlangs zijn deuren geopend. De zandstranden zijn breed met her en der wat rotspartijen. Tussen de palmbomen in het zand verschijnen tuinen waarachter nieuwe, moderne en statige woningen worden gebouwd, de ene nog mooier dan de andere. Ze zijn spierwit met veel glas en staan vlak aan het water. (En ja, de horizon staat scheef. Maar anders stonden de palmbomen scheef ;) )
Dôme des Invalides
Deze dôme (op koepel) zie je van veel verschillen de plaatsen in Parijs. Hij is dominant aanwezig en zeer herkenbaar. Hieronder is het graf van Napoleon, de keizer die nog altijd wordt vereerd in Frankrijk. En ook in Nederland heeft hij sporen achtergelaten. De huidige wetboeken zijn gebaseerd op de Code Napoléon, de marechaussee werd door hem opgericht en de eerste koning van Nederland was niemand minder dan de broer van Napoleon. Meestal wordt de dôme van de andere kant gefotografeerd. Dat is ook wel logisch omdat je vaak aankomst vanaf de Champs-Elysées. Dan loop je eerst over de esplanade (plein), loop je de gebouwen binnen die bewaakt worden door oude kanonnen, steek je een binnenplaats over waar het beeld van Napoleon op je neerkijkt, neem je nog een gang om uiteindelijk bij de ingang te komen van dit gebouw. Slechts weinigen naderen het van de andere kant en vaak wordt niet gezien hoe het gebouw er uit ziet. Zo dus!
Mooie levensfilosofie
Een mooie levensfilosofie bij die Noren: geen eten zonder wijn. Je zou bijna denken dat het bord in de landen aan de Middellandse Zee staat. Maar nee, de Oslo-tijger op de achtergrond bewijst het tegendeel. Wijn bij een warme maaltijd smaakt inderdaad goed. In dit opzicht is het wel jammer dat in Noorwegen wijn (en andere alcohol) zo duur is.
Goud en blauw
Een laatste in de serie van mens en dier onder water. Gestreeld door het zonlicht laat een school goudgestreepte zeebrasems zich rustig gadeslaan door een duiker. Er is geen reden voor paniek. Omdat deze vis zich uitsluitend voedt met neptunusgras, is hij niet eetbaar. En dat lijkt hij te weten ook.
Epos van de tandbaars
De afgelopen zomer heb ik mij flink geconcentreerd op het maken van foto's van tandbaarzen met duikers. En dat valt nog niet mee. De duiker doet niet altijd wat je wilt onder water en de tandbaars al helemaal niet. Ook moet de duiker op het juiste moment niet net aan het uitademen zijn, waardoor zijn hele gezicht achter een stroom van luchtbellen verdwijnt. Deze foto vind ik één van de betere. De tandbaars is duidelijk in beweging en de duiker kan niets anders doen dan bewonderen. Zo'n 20 jaar geleden waren de tandbaarzen n dit gebied vrijwel uitgestorven. Er waren er nog maar een stuk of 15. Dankzij beschermingsmaatregelen zijn er nu meer dan 500 rond het eiland Port-Cros.
Doorzichtige Peugeot
Deze doorzichtige en futuristische maar ook weer wat oude Peugeot staat (of stond) in de Peugeot showroom op de Champs-Elysées. Wanneer je toch aan het flaneren bent over de mondaine boulevard zijn een tweetal showrooms echt de moeite waard. Die van Peugeot, omdat je er altijd wel wat bijzondere modellen hebt staan. En die van Renault, omdat je daar naast het bekijken van allerlei innovaties ook nog eens lekker kunt eten.
Tempel van de hemel
Bij de tempel van de hemel werden vroeger offers gebracht voor een goede oogst. Er staan verschillende gebouwen in het park. Vreemd genoeg vond ik de bijgebouwen (zoals dit) stuk voor stuk mooier dan de hoofdgebouwen.
Badeend en tandbaars
De mascotte van ons duikteam www.lespetitscanards.eu is een badeend. Ieder teamlid heeft dan ook een badeendje aan zijn vest hangen. Soms mag de grote eend ook mee op duikreis. Deze is al onder ijs geweest, heeft in Normandië gedoken op een diepte van 60 meter, en deze weken mag zij mee duiken in Zuid-Frankrijk. Vanochtend dook ze met barracuda's en met tandbaarzen, getuige één van de foto's die ik hier heb afgebeeld.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
