RoyanvanVelse
Metrokunst
In de metro van Sint Petersburg waan je je ook af en toe in een museum. Veel kunst aan de muren, zoals hier, maar ook mooie brede gangen die er bijna uitzien als galerijen van een paleis. Strikt verboden om daar te fotograferen, stond er in de reisgids. In de praktijk blijkt dat wel mee te valken.
Jaws
Als mens hebben we nog niet de kans gehad om te ontdekken wat er allemaal onder water leeft. Dicht bij de oppervlakte heb je in tropische zeeën weliswaar de mooiste koraalriffen en gekleurde vissen, maar dat er zoveel meer te zien is, dat hebben sommigen nog niet ervaren. Ook donker en groen water herbergt zo zijn schatten, Deze hondshaai heb ik gefotografeerd in Normandië, op een diepte van 20 meter. Maar deze ongevaarlijke Jaws leeft ook in de Noordzee en tref je zelfs in de Zeeuwse wateren. Hij is schuw en wordt zo'n meter lang.
Smolny monastyr
De Opstandingskathedraal, van het eind van de 19e eeuw. In dit kloostergebied bevond zich de zetel van de eerste Sovjetregering en hier hield Lenin zijn toespraken. Zijn huis van toen staat nog steeds in de tuinen en is op afspraak te bezichtigen.
Icoon van Sint...Pete
Je kunt niet naar deze stad reizen zonder ook de Hermitage te bezoeken. Dit tsarenpaleis uit de 18e eeuw herbergt een van de grootste kunstcollecties van de wereld. Te veel om allemaal te zien, en dat in een doolhof van gangen en zalen. Tip: koop via internet een toegang voor 2 dagen. De meerprijs is te verwaarlozen en je kunt dan op dag 1 het ene deel doen en op dag 2 de rest. Dan heb je meteen toegang tot het winterpaleisje van Peter de Grote en het gebouw van de Generale Staf.
Kleinere Sint Pieter
Deze kerk doet wat denken aan de Sint Pietersbasiliek in Rome. Maar deze kerk staat in Rusland en heet de kathedraal van Kazan. Dit gebouw vertegenwoordigt het hoogtepunt van het classicisme in Sint Petersburg.
Alles bevroren
Het is nog geen lente in Sint Petersburg. Het water ligt nog dicht en zelfs de vaargeul is weer dichtgevroren. In de winter heb je hier het gevoel dat je in het echte Rusland bent, met als bijkomend voordeel dat er heel wat minder toeristen zijn.
Izaäk kathedraal
Niet te missen in het stadsbeeld, en mooi te zien vanuit ons hotel. Een kathedraal die in de tijd van de Sovjet Unie het museum van het atheïsme herbergde maar nu weer in volle glorie en eer is hersteld als prachtige kerk.
Lentekriebels
Daar komen de lentekriebels al. Het kwik is weer even goed boven de 10 geweest, en opeens heb ik zin in nog meer: blauwe oceaan, witte stranden en wuivende palmen. Fotoherinneringen geven dan ook een warm gevoel.
Speelse girelles
De girelle is waarschijnlijk één van de meest speelse visjes van de Middellandse Zee. Hij is een nieuwsgierig aagje, erg snel en beweeglijk. ’s Nachts en in de wintermaanden verbergt hij zich onder het zand of een andere ondergrond om pas weer tevoorschijn te komen als het water zo’n 16 graden warm is. De girelle wordt geboren als vrouwtje en is in deze levensfase wat donkerder gekleurd: een bruine rug met een gele band langs de flanken. De girelle leeft in groepen met slechts één dominant mannetje. Wanneer het mannetje sterft of verdwijnt wordt één van de vrouwtjes op haar beurt mannetje en mag zich vanaf dat moment “koningsgirelle” noemen. Na de geslachtsverandering is hij kleurrijker geworden, met een groene rug en een prachtige rode of oranje streep op de flanken. Het mannetje wordt beduidend groter dan het vrouwtje. Veel kleurrijker nog is de pauwgirelle (thalassoma pavo), welke tot in de jaren ‘90 van de vorige eeuw weinig voorkwam in het noordelijke deel van de Middellandse Zee. De opwarming van het water heeft ervoor gezorgd dat dit dier met tropische kleuren tegenwoordig ook daar tussen de gewone girelles zwemt, vaak als eenling. Omdat de girelle in de warme maanden veel in ondiep water voorkomt, kom je hem vaak tegen met snorkelen en duiken. Hij is weliswaar wat voorzichtig, maar als je zijn aandacht hebt getrokken vergeet hij afstand te houden. Dit kan simpelweg al door met je blote vingers te bewegen. Het op en neer gaan van deze witte extremiteiten maakt dat hij altijd een kijkje komt nemen. Je moet er dus geen handschoenen bij aan hebben. Als je daarbij ook iets over de bodem krabt waardoor er wat sediment los komt, gaat hij beslist kijken of er iets te eten tussen zit en heb je binnen afzienbare tijd een zwerm van girelles voor je zwemmen. In de wintermaanden zie je de girelle niet. Hij duikt dan onder naar dieptes tot wel 120 meter om zich in te graven, in afwachting van warmere tijden. De girelle voedt zich voornamelijk met kleine diertjes. Iets grotere dieren als zee-egels vormen een ware lekkernij voor deze vis. Ze moeten uiteraard wel open zijn. Veel duikers sneden in het verleden dan ook zee-egels open om girelles te voeren en van het spektakel van die beweeglijke ineens handtamme visjes te genieten. Dit gebruik werd al snel een bedreiging voor deze zee-egels. In populaire duikgebieden stierven deze stekelhuidigen vrijwel uit. Beschermingsmaatregelen werden hierdoor noodzakelijk. Jonge girelles vinden hun eten vooral in het neptunusgras op de zandbodem, waar ze dan ook bij voorkeur verblijven. Op zijn beurt wordt de girelle ook gegeten. Hij vormt een dankbaar ingrediënt voor de bouillabaisse, een van oorsprong Zuidfrans gerecht van gekookte vis. De girelle is geslachtsrijp op de leeftijd van één jaar. Om het nageslacht zeker te stellen, worden in de zomermaanden eieren gelegd. Deze worden meegevoerd door de stroming en zweven dus in open zee alvorens ze uitkomen.
Verborgen graven
Wanneer je kijkt naar dit landschap, waar vele koningsgraven in verborgen waren en mogelijk nog steeds zijn, is het niet heel raar dat het zo lang geduurd heeft voordat men er iets ontdekte. Dat deze grond zo vol zit met schatten is wel heel bijzonder.
De hele wereld
Nonnen uit de hele wereld komen naar Rome. Niet alleen op pelgrimstocht, maar ook om de oudheden van de stad te bezoeken. Hier staat een groepje lieve dames te poseren in het Colosseum. Ze vinden het leuk. Veel hebben ze er niet aan want ik maak de foto en daarna gaan we weer uit elkaar. Het is de lol van (toch wel gewone) meiden onder en met elkaar.
Verborgen pareltje
De Wereldtentoonstelling van 1992 liet wat sporen achter in Sevilla. Deze expo werd gehouden in de Spaanse stad en in het Italiaanse Genua maar heeft beduidend minder indrukken achtergelaten dan die van 1929. Hierbij verschenen prachtige paleizen. Het terrein dat ervoor werd gebruikt was weliswaar erg groot, maar veel van de gebouwen zijn sindsdien in verval geraakt en liggen er hopeloos verlaten bij. Het “Paviljoen van de toekomst”, met aandacht voor onder andere de ruimtevaart, ziet er heden ten dage uit als een paviljoen van het verleden. De natuur lijkt zijn rechten terug te nemen. In het gebied waar de tentoonstelling plaats vond, staat nog wel een prachtige verrassing: het Monasterio de la Cartuja (zie foto). Het klooster werd gebouwd in de 15e eeuw en ooit lagen hier de stoffelijke resten van Christoffel Columbus. De Franse keizer Napoleon Bonaparte gebruikte het klooster als onderkomen voor zijn manschappen en later werd er een keramiekfabriek gevestigd, hetgeen nog te zien is aan de ovens met schoorstenen op het terrein. Tegenwoordig herbergt het oude gebouw het Andalusische centrum voor hedendaagse kunst.
São Roque
Gelet op de rooms-katholieke achtergrond van Portugal is het niet verrassend dat er veel koepels en façades van kerken uitsteken boven de skyline van Lissabon. De Graça kerk, uit de 13e eeuw, is één van de oudste kerken van de stad. Zij staat onder meer bekend om het bijzondere uitzicht dat geboden wordt wanneer je ervoor staat. De São Roque kerk (foto) daarentegen ziet er van buiten niet heel spectaculair uit en biedt ook geen adembenemende vergezichten maar kent van binnen een ongekende rijkdom van kunst en goud. Wanneer je deze kerk binnen treedt word je, gelovig of niet, vanzelf stil van overdondering.
Stoffel de...watersch
Ontmoetingen met schildpadden zijn niet heel zeldzaam in de Rode Zee. De groene zeeschildpad zwemt daarbij wat meer in het water, en deze grotere soort (op de foto) zie je eigenlijk alleen maar over de bodem lopen en grazen. Over het algemeen kun je deze leuke dieren goed benaderen, als je ze maar met rust laat. Deze schildpad geeft een lift aan remora's. Ze zetten zich met een zuignap vast aan zijn schild en eten wat de gastheer niet wil of ontdoen zijn schild van parasieten.
Auberge van Castilië
De kruisridders van de Johanniter Orde waren vanaf de 17e eeuw tot in 1798 de heersers over Malta. Na de Great Siege, een rampzalige oorlog tegen de Ottomanen die ze uiteindelijk wonnen, werd de hoofdstad Valletta gebouwd. De kruisridders waren afkomstig van 8 verschillende langues. Dat zijn eigenlijk afdelingen naar de geografische streken waar de leden vandaan kwamen. Per langue werd er een herberg gebouwd, die auberge werd genoemd. Die paleisjes staan er nog steeds, en de auberge van Castilië, hier op de foto, is de meest bekende. Toen Napoleon in 1798 Malta veroverde was het overigens gedaan met de ridderorde. Hij schopte de kruisridders zonder pardon van het eiland.
De brug en de Toren
Vanuit de heel erg oude Londense Tower, een mooi uitzicht over de eveneens oude maar toch een stuk recentere Bridge over de rivier de Theems.
Kilometers hoog
Kilometers hoog, in het zicht van de Mount Everest. IJskoud, wind, guur. Hoogteziekte ook nog. Allemaal vlaggetjes die vrolijk wapperen in de wind. En dan al die tekens in het Chinees die niet te ontcijferen zijn. En toch ... een geweldige ervaring.
Saint Elmo fort
Al ver voordat onze jaartelling begon werd Malta keer op keer veroverd en heroverd. De kleine eilandengroep in de Middellandse Zee heeft namelijk een bijzondere strategische ligging tussen het Europese vasteland, het Midden-Oosten en het noorden van Afrika. De kale en rotsachtige eilanden hadden zeker in die tijd ook niets anders te bieden dan die ligging. In 1530 werd het eiland door keizer Karel V geschonken aan de Johanniter Orde. In Europa bestonden al eeuwenlang verschillende ridderordes, waarvan de Tempeliers en de Johanniters de meest bekende waren. De ordes vochten mee tijdens de kruistochten naar het Heilige Land, maar zorgden ook voor de veiligheid en het welzijn van christelijke pelgrims die op bedevaartstocht waren naar dat Heilige Land. De Johanniters stonden vooral bekend als hospitaalridders. De ordes werden bemand door geestelijken met zwaarden die het voornamelijk opnamen tegen de islam en de Ottomanen. Nadat de Tempeliers waren verraden door zowel koning als paus en deze orde werd opgeheven, werden de Johanniters de erfgenamen van hun tegoeden. Maar in het door godsdienstoorlogen verscheurde Europa was geen plaats meer voor een ridderorde, en zo week de laatste van deze broederschappen uit naar het eiland Malta, waar de riddergemeenschap al snel de naam Maltezer Orde kreeg. Malta was een uitkomst, een overlevingskans voor de orde. Het eiland was echter niet bepaald vruchtbaar en er was weinig drinkwater voorhanden. Het hoofdstadje Mdina was slecht verdedigd, maar de ligging van Malta op de route naar het Heilige Land was voortreffelijk. Grootmeester L’Isle d’Adam nam de sleutels van de kleine hoofdstad Mdina in ontvangst maar gaf er de voorkeur aan om zijn orde aan zee te vestigen en daar een haven aan te leggen. Deze verscheen naast het gebied Birgu en kreeg de naam Grand Harbour. De volgende jaren werden besteed aan het verstevigen van zowel Mdina als Birgu. Aan de monding van de haven werd het Saint Elmo fort gebouwd en ter verdediging van Birgu werd het reeds bestaande fort Saint Angelo ingrijpend verstevigd. Ook breidden de riddermonniken hun vloot uit. Heel veel tijd kregen de kruisridders niet om alle bouwplannen uit te voeren. In 1565 viel het oppermachtige Ottomaanse rijk het eiland aan met een armada bestaande uit meer dan 190 schepen. Met een overmacht van 4 tegen 1 zetten de Turken de aanval in, verzekerd van een snelle overwinning. De toenmalige grootmeester Jean de la Valette bood fel verzet tegen de Turkse sultan Soleiman de Grote. De Ottomanen slaagden er uiteindelijk in om aan land te komen en het Saint Elmo fort kreeg het zwaar te verduren. De vesting kon in de nachtelijke uren heimelijk bevoorraad worden via de kleine Porta del Soccorso, maar het mocht niet baten. 18.000 kanonskogels, 6.000 Turkse slachtoffers en bijna een maand verder, viel het fort. De Turken wierpen zich vervolgens op Birgu. De situatie was hopeloos voor de ridders die letterlijk tot de laatste man vochten in deze strijd tussen christendom en islam. Na 4 maanden van strijd landde de Spaanse generaal Don Garcia met 8.000 soldaten in het noorden van Malta en schoot hij zijn christelijke broeders te hulp. De Ottomanen werden verslagen. Deze nederlaag was extra zwaar omdat het Turkse rijk tot dan als onoverwinnelijk werd gezien. Maar de tol was hoog: de bevolking van Malta was vrijwel uitgeroeid. Op de foto zie je één van de ingangen van het Saint Elmo fort. ik heb me lang afgevraagd wat die grote stenen op het plein voorstellen. En ik ben er achter. Het zijn deksels. Onder die stenen doppen bevinden zich kelders waarin graan kon worden opgeslagen. De voorraden werden bijna hermetisch afgesloten om langer bewaard te kunnen worden.
Koninklijke trappen
De trappen in het Alcazar, het koninklijk paleis van Sevilla, zijn beroemd om hun schoonheid. En ja, ze zijn ook prachtig en hele hordes toeristen komen er op af om ze te bekijken. Deze trappen tref je echter in de Casa de Pilatos, iets buiten het centrum van Sevilla. Ze zijn geheel bedekt met azulejos en, heel eerlijk gezegd: ze zijn veel mooier dan de trappen in het paleis!
Koninklijke garde
“Slottet” is het koninklijk paleis van Noorwegen. Het gebouw en het park eromheen stammen uit 1848. Hier woont koning Harald V. De paleiswachten die het slot bewaken zien er prachtig uitgedost uit en de ceremoniële wisseling van de wacht is een plezier voor het oog. De commandant van de koninklijke garde kan de wisseling overigens nooit zelf bijwonen. Deze tot generaal benoemde koningspinguïn met de naam Nils Olav III verblijft namelijk in de dierentuin van het Britse Edinburgh en is van daaruit de mascotte van de garde. De plechtigheid duurt niet al te lang en als toeschouwer mag je dicht in de buurt van de geüniformeerde mannen en de vrouwen komen, zolang je de overdracht maar niet verstoort.
De mijnen van Beringe
Werken in de mijnen was in de vorige eeuwen een hachelijke baan. Maar het werd goed betaald, waardoor er toch genoeg mensen bereid waren om een groot deel van hun leven onder de grond door te brengen. In Beringen in Belgisch Limburg werd de steenkolenmijn gesloten in 1989. In de jaren van productie, vanaf 1922, werd er 80 miljoen ton steenkool naar boven gehaald. Na de sluiting bleven er 100.000 m² aan gebouwen over die er nu nog steeds niet allemaal even florissant uitzien. Nog altijd zijn veel gebouwen vervuild en vervallen. Ze zijn getuigen van een tijd waar veel mijnwerkers toen eigenlijk geen afscheid van wilden nemen. De mijnen, de gebouwen, de schachten en de bijbehorende geschiedenis zijn onderdeel van het culturele erfgoed van deze streek. 20 jaar na de sluiting werd door de overheid besloten om de site te behouden en er een eerzame bestemming aan te geven. Onder de naam “Be-Mine” moest het gebied recreëren en wonen op harmonieuze en esthetische wijze bij elkaar brengen. Het Mijnmuseum ontstond al snel en is een niet te missen attractie, die voor zowel kinderen als volwassenen interessant is gemaakt. Je hebt hier de unieke kans om iets af te dalen in de mijnen. In de verdieping onder het museum dat bovenop de mijn staat, is een simulatie gebouwd. Gereedschappen, gebruiksvoorwerpen en mijngangen zijn hier samengebracht om bij schaars licht het ondergrondse werk en leven te ontdekken en iets te voelen van het verblijf in de mijnen. Dat voelen is slechts een voorzichtige kennismaking waarbij je beduidend minder merkt van de claustrofobische en gevaarlijke omstandigheden van weleer dan de mijnwerkers. In het echt werd je met collega’s in een klein liftje gepropt om vervolgens met een duizelingwekkende snelheid van 15 meter per seconde de donkere schacht in te worden gestuurd. Die lift kon tot op 789 meter diep gaan om daar mensen te laten graven naar steenkool. Wanneer je uit het gammele liftje stapte, was het aardedonker. Heel vroeger hadden de mijnwerkers lantaarntjes, wat later droegen ze lampen op hun helmen, maar op sommige plekken zag je maar weinig. De mannen die daar werkten konden niet overal staan en werkten soms urenlang op hun knieën of met gebogen rug in een temperatuur van 40 graden. Overal vloog er ongezond gruis en stof rond terwijl het lawaai oorverdovend was. Dat kabaal werd niet alleen veroorzaakt door gereedschappen als de piqueurs (drilboren die maar liefst 18 kilo wogen). Ook ventilatoren die af en toe aan gingen veroorzaakten lawaai, net als het dynamiet dat gebruikt werd om verdere openingen te maken, evenals alle overige apparatuur die onder de grond benodigd was. Voor niet ingewijden zou dit de hel op aarde zijn. Nieuwelingen kwamen na een eerste dag doodziek naar boven en het duurde een tijd voordat ze gewend waren aan deze loodzware omstandigheden. Het gevaar loerde overal onder aarde. Vrijgekomen mijngas kon in een moment van onoplettendheid een ontploffing veroorzaken. Sommige delen van de gangen stortten in tijdens het graven. Kameraadschap en een blind vertrouwen in je teamgenoten waren van levensbelang. In de 67 jaar dat de mijn operationeel was, zijn er los van de vele gewonden en zieken, 169 doden gevallen. Tegen het einde van de exploitatie van deze mijn werden de arbeidsomstandigheden iets beter. Er werd veel geïnvesteerd in de mechanisering van het proces. Dure apparatuur werd aangeschaft om de hele winning nog sneller en efficiënter te maken. Het uitbaten van deze mijn kostte daarbij een vermogen aan energie. 10 procent van de steenkolen die werden gewonnen had de mijn zelf nodig om in de eigen energiebehoefte te kunnen voorzien. Toen de mijn in 1989 gesloten werd, bleven alle dure investeringsgoederen in de mijn. Het was gewoonweg niet rendabel om deze weer naar boven te halen. In die schachten en gangen ligt nog voor miljoenen aan apparatuur. Nu de mijn niet meer in gebruik is, heeft grondwater bezit genomen van de ruimtes, waardoor alles thans onder water staat, onbereikbaarder dan ooit. Tegelijkertijd wordt hierdoor alles behouden en in zekere mate beschermd. Of iemand er ooit nog een kijkje zal nemen, is maar de vraag. Dat kijkje nemen doe je vooral boven of net iets onder de grond. Wanneer je het museum bezoekt, krijg je een erg gastvrij onthaal van mannen die daar ook echt gewerkt hebben. In het Vlaams vertellen ze je over toen. Des te meer vragen je stelt, des te enthousiaster ze worden en des te meer tijd ze voor je vrijmaken. De tentoonstelling in het gebouw doet je al kennis maken met het harde werken. Een film achter een maquette van het complex maakt het iets completer. Maar het is de afdaling die je pas echt doet beseffen hoe steenkool werd gewonnen, ten koste van de gezondheid van duizenden mannen. De gebouwen worden thans gerestaureerd of krijgen andere bestemmingen. De Belgische overheid heeft er bewust voor gekozen om alles te behouden opdat de ervaringen van toen nooit verloren gaan. In de voormalige indikkers ontstond een uniek project. Indikkers zijn gigantische bassins waarin het water wordt opgeslagen om er naderhand steenkool mee te wassen. Deze reservoirs zijn onder de naam TODI omgebouwd tot een groot zwembad met een diameter van 36 meter en een inhoud van 6.200.000 liter water. De watertemperatuur is 23 graden. De organisatie heeft hier 2000 (sub)tropische vissen in vrijgelaten en sportduikers kunnen nu genieten van deze bijzonder belevenis onder water. Wonen en recreëren zullen langzaamaan de overhand krijgen in Beringen. De pittige geschiedenis van de mijnbouw zal echter altijd het beeld blijven bepalen. Boven en onder de grond hoort dit bij deze streek en bij de 20e eeuw. Het museum nodigt je uit om voor even getuige te willen worden.
Alþing
De Vikingen verbleven honderden jaren geleden niet alleen in de hoofdstad van IJsland. In het natuurgebied Pingvillir, dat ook in de winter goed te bereiken is vanuit Reykjavik, werd in die tijd een soort parlement gehouden, Alþing genaamd. Dit was de eerste volksvertegenwoordiging ter wereld en vanaf een dominante rots (Lögberg) werden de wetten medegedeeld. De rotsen en de stenen die toen een rol speelden staan er nog steeds en worden gemarkeerd door een vlaggenmast. Ze liggen op de breuklijn tussen het Euraziatische en het Amerikaanse continent. Ieder jaar schuiven de tektonische platen zo’n 2 centimeter uit elkaar waardoor er een continentaal niemandsland ontstaat. Het is een prachtig wandelgebied dat bij de zogenaamde Golden Circle hoort. Het gebied speelt nog steeds een belangrijke rol bij bijzondere gelegenheden. Voorheen hoorde IJsland bij Denemarken en hier, op deze historische plek, werd in de vorige eeuw haar onafhankelijkheid uitgeroepen.
Casa de Pilatos
Sevilla, de stad in het zuidelijke zuiden van Spanje, staat mede bekend om haar mooie gebouwen. Het ene paleis is nog groter dan het andere en je kijkt je ogen uit, maar uiteindelijk gaat het niet alleen om de afmetingen. Iets ten noordoosten van het historische centrum, in de voormalige joodse wijk, staat een huis dat veel weg heeft van een paleis. Van buiten gezien zou je niet verwachten wat achter de muren ligt, en veel toeristen gaan er gewoon aan voorbij. Het heet de Casa de Pilatos en is vernoemd naar de Romeinse politicus Poncius Pilatus. Je komt binnen via een soort ingemetselde triomfboog waarna de belangrijkste binnenplaats van deze villa meer dan indrukwekkend is. Marmeren zuilen rondom de patio verlenen toegang tot een galerij waarin de borstbeelden van 24 Romeinse keizers staan. In de vier hoeken zijn antieke beelden opgesteld van godinnen: drie Romeinse en één Griekse. Een fontein in het midden maakt het plaatje compleet. De hele villa bestaat uit patio’s, twee tuinen, gangen en prachtige zalen en salons. De rijke bewoners van weleer hebben eeuwenoud beeldhouwwerk uit heel Europa verzameld in dit riante optrekje en al deze kunst wordt vandaag nog steeds getoond. Van de twee tuinen is de grootste tevens de oudste en deze is de afgelopen eeuwen vrijwel onberoerd gebleven. De tuin met sinaasappelbomen, palmen, jasmijn en magnolia’s wordt gedomineerd door loggia’s met bogen en antieke beelden. Het is een verrassende oase van rust in de 700.000 inwoners tellende stad. De salons zijn versierd met azulejos, kunstige keramieken tegeltjes die kenmerkend zijn voor de streek Andalusië. De verschillende ruimtes stralen hiermee een ongekende rijkdom uit. De Salón del Pretorio (op de foto) heeft een weelderig plafond waarin de wapenschilden van adellijke families zijn verwerkt. De muren zijn bedekt met azulejos. De kapel wordt gezien als één van de meesterstukken van de casa en de stijl ervan is sterk beïnvloed door de Gotiek. De trap die naar de eerste verdieping leidt is volledig bedekt met de traditionele tegeltjes, en is nog mooier dan die van het Alcazar, het koninklijk paleis. Op de eerste verdieping liggen vertrekken die nog volledig gemeubileerd zijn. Een rondleiding met gids doet je ze ontdekken. Ze zijn gedecoreerd met fresco’s, kostbare schilderijen en meubelstukken van verschillende generaties. De Casa de Pilatos is dan wel minder groot dan de koninklijke verblijfplaats Alcazar, maar de schoonheid ervan is beslist vergelijkbaar. Daarnaast is het zeker niet zo druk als in het grote paleis. Niet te missen dus, alhoewel velen dat uit onwetendheid wel doen.
Soldaat met verlof
Deze Albanese soldaat mag even naar huis. Hij zit aan boord van de pont die hem naar het noorden van Albanië brengt en heeft een sporttas bij zich. Op zijn muts prijkt het trotse wapen van het land: de tweekoppige adelaar. Dit was het familiewapen van de 15e eeuwse nationale held Skanderbeg.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
