RoyanvanVelse
Binnenkomer
Dit is de letterlijke binnenkomer van het Winterpaleis in Sint-Petersburg: de eretrap. De Hermitage zelf is één van de paleizen in de wereld die geen introductie meer behoeven. Het prachtige uit de 18e eeuw stammende Winterpaleis is onder tsarina Catharina de Grote uitgegroeid tot één van de grootste kunstmusea ter wereld. Maar feitelijk begon het veel kleiner. Tsaar Peter de Grote liet eerst een ander winterpaleis bouwen, veel bescheidener en intiemer dan wat na zijn dood verscheen. Het kleine winterpaleis is te bezoeken en vormt een contrast met de Hermitage zelf: de entree is klein, de kamers zijn bescheiden en het is er niet zo rijk en zo druk als in de andere gebouwen die tot het museumcomplex horen. De hoofdingang van de Hermitage bevindt zich aan het plein in het winterpaleis. De verschillende verdiepingen tonen veel kunst die door de eeuwen heen verzameld is, met onder andere een uitgebreide en unieke collectie Hollandse en Vlaamse meesters. Lopend door galerijen en staatsiezalen ontdek je hier tevens alle pracht en praal van het keizerrijk Rusland en het leven van de tsaren. Heel even waan je je meer dan honderd jaar terug, voordat de bolsjewieken een revolutie ontketenden en de macht grepen. In de loop van de jaren is het Winterpaleis uitgebreid met de Kleine Hermitage, de Nieuwe Hermitage en de Oude Hermitage. Deze paleizen doen niet onder voor het Winterpaleis en waren noodzakelijk om de groeiende collectie kunstwerken uit de hele wereld te kunnen herbergen. Het heeft overigens tot het midden van de 19e eeuw geduurd voordat ook het publiek deze schat aan kunstvoorwerpen kon aanschouwen. Uren en zelfs dagen kun je ronddolen door de vele gangen van de Hermitage. Er is zoveel te zien en te bewonderen dat je jezelf te kort doet met een toegangsbewijs voor slechts één dag. Alsof het allemaal nog niet genoeg is, staat aan de overkant van het Paleisplein met de Alexanderzuil het Gebouw van de Generale Staf. Dit tegenwoordige museum is gebouwd in de vorm van een halve cirkel met in het midden een triomfboog. Een deel van het museum is opmerkelijk modern en niet naar ieders smaak, maar in de lange gangen bevinden zich weer meesterlijke collecties van de afgelopen eeuwen, interieurs uit de tijd van Napoleon en ook een tentoonstelling over de juwelen en voorwerpen van Fabergé. Deze werd wereldberoemd als maker van de met juwelen bedekte Fabergé-eieren.
Nederlandse Antillen • Bonaire
Nederlandse Antillen • Bonaire
Rustig eten?
Rustig eten is er niet bij met zo'n schooiertje in de buurt. Maar of het heel erg is? Nee, bij lange na niet! Hoe leuk is het om een pelikaan aan tafel te krijgen!
Echte bergmeren
Deze meren bevinden zich niet heel ver van het dak van de wereld, langs de Friendship Highway, tussen de Kharola gletsjer en de stad Gyantse in. Die zogenaamde Highway die vooral hoog loopt maar niet veel op een snelweg lijkt, loopt van de Tibetaanse hoofdstad Lhasa naar de grens met Nepal. Onderweg kom je de meest prachtige boeddhistische kloosters tegen en ook de Mount Everest. Het is een prachtige tocht die in de wintermaanden ook nog eens erg koud is.
Haai in wording
Ook in de Middellandse Zee zwemmen haaien. Dat is niet heel verwonderlijk wanneer je de diepte en de temperatuur van de zee alsook de diversiteit en veelheid aan vissen in ogenschouw neemt. Ook uitheemse soorten zien soms de kans om binnen te dringen via de Straat van Gibraltar of het Suezkanaal. Gelukkig zijn lang niet alle haaiensoorten gevaarlijk. En om überhaupt een haai tegen te komen in die zee moet je al heel veel geluk hebben. De meeste houden zich op in open water, of op grote dieptes dicht bij de bodem. Zo ook de hondshaai, een kleine ongevaarlijke soort die bij voorkeur verblijft op de zandbodem en niet zo heel vaak het ruime sop kiest. Behalve in de Middellandse Zee komt hij ook voor van de kust van Noorwegen tot aan Afrika. Als je al de kans hebt om een haai te treffen, is het meestal een hondshaai. Deze soort is niet bepaald groot, maar met zijn vijf kieuwopeningen aan weerszijden van de kop wel degelijk herkenbaar als echte haai. De prooien waar hij op jaagt zijn schaaldieren, schelpdieren, wormen en af en toe kleine vissen. Jagen doet hij bij voorkeur in het donker of in de schemering, waardoor de kans om hem tegen te komen nog kleiner is. Wat je vaker dan de haai zelf tegenkomt zijn de eieren (zie foto). Deze witte rechthoekige eieren van zo’n 7 centimeter lang hangen in algen en waaierkoraal, wachtend tot ze uitkomen. De broedperiode duurt wel 200 dagen. Wanneer de moederhaai de eieren wil leggen zwemt ze rakelings langs koraal en algen. Aan de hoeken van het ei zitten weerhaken. Wanneer het ei met de achterkant uit het lichaam van de haai langs een obstakel sleept en de achterste weerhaken daarin verstrengeld raken, wordt het ei uit de haai getrokken en bevestigen de voorste haken zich vervolgens ook aan het obstakel. Het ei hangt vanaf dat moment stevig genoeg om de lange incubatie aan te gaan. Langzamerhand verschijnt het embryo in het ei, steeds herkenbaarder, zo ook op deze foto, en na ruim 100 dagen komt het in contact met zeewater. Dan duurt het nog eens ruim 100 dagen voordat het 10 centimeter lange hondshaaitje het 16 graden warme eitje verlaat en de zee in zwemt, zijn nieuwe leven tegemoet. Omdat de eieren vreemd afsteken tegen de omgeving denken mensen soms dat ze er niet thuishoren, of dat het oude visdobbers zijn. Te vaak worden de eieren dan meegenomen naar de oppervlakte als souvenir. Dit betekent een onherroepelijke dood voor het embryo. Voor alles onder water geldt feitelijk: kijken maar niet aankomen. Een andere bedreiging voor deze haaiensoort vormt de visvangst. De hondshaai is eetbaar en wordt om de consument niet af te schrikken geserveerd als zeepaling of zelfs zalm. Het leukst is deze vis uiteraard levend en onder water: nieuwsgierig, het kopje omhoog, met zijn vlekkenpatroon, rustend op het zand.
Trafalgar
In de Britse hoofdstad vond ik Trafalgar Square met op de achtergrond de National Gallery opvallend mooi. Wel erg druk, maar mooi en groots opgezet. Ik ben niet een heel grote fan van Londen, maar dit stukje vind ik toch echt wel het noemen waard.
Land van kansen
Angola is een land van mogelijkheden. Dat zou je misschien niet denken wanneer je deze foto ziet. Maar toch. De burgeroorlog is voorbij, de vele mijnenvelden worden langzaamaan geruimd, en soms verschijnen er zelfs weer wat wilde dieren in dit geteisterde land. De hoofdstad Luanda is inmiddels één van de duurste plaatsen om te wonen in Afrika. Echt toeristisch is het land nog zeker niet. Helemaal veilig ook niet, al was het maar om de vele mijnen. Maar er zit gelukkig vooruitgang in.
Het uitzicht van de..
Dit is het uitzicht dat de tsaar van Rusland had vanuit zijn Hermitage paleis. Een prachtig plein, daarachter het Gebouw van de Generale Staf, en vooral: de koets voor hem en de tsarina staant klaar voor vertrek.
De boeken van de tsaa
Als schrijver ben ik natuurlijk gek op boeken. Ik heb er nog maar 7 gepubliceerd dus deze bibliotheek ga ik niet vullen. Maar dit is wel het soort bibliotheek die ik thuis zou willen hebben. Zo prachtig. Deze behoorde toe aan de laatste tsaar van Rusland, Nicolaas II, die 100 jaar geleden vermoord werd door de boslsjewisten. Je kunt hem bekijken zoals hij was in de Hermitage.
Shrine of Remembrance
Dit grote monument staat in Melbourne en werd opgericht ter nagedachtenis aan de gevallenen tijdens de eerste wereldoorlog. Want ja, Australische soldaten vochten mee in de eerste wereldoorlog. Maar ook in de tweede wereldoorlog, de Korea oorlog, de Vietnam oorlog en de Golf oorlog. Velen weten dat niet eens. En tegenwoordig is dit monument ook een eerbetoon aan deze gesneuvelde militairen.
Getuige van Rwanda
En hoe lang geleden is het dat ik deze foto nam? 23 jaar geleden alweer. En is het nu een foto met journalistieke waarde of met reizigerswaarde? Buiten de gebaande paden is het zeker. Het is een getuigenis. Deze kinderen lachen, maar ze lachen alleen voor de foto. Want er valt niets te lachen. Of deze het hebben overleefd betwijfel ik. Een kans van 1 op 3 dat het zo is. De eerste schoten zijn net gelost, ik ben getuige geweest van de eerste aanslag, en getuige van die ontelbare doden en bijna doden op straat en in de velden. Getuige van Rwanda. Ik heb niet veel foto's van deze onbeschrijfelijke momenten. Een deel van de foto's is verloren gegaan, en vaak had ik niet het reflex om de camera te pakken. Op die momenten dat de ellende te groot was om aan te zien, of op die momenten dat ik zelf doelwit was. Getuige van Rwanda. Het zijn foto's die ik op een bepaalde manier niet wil delen. Maar het zijn ook foto's die de moderne mens eraan helpen herinneren dat zo'n genocide gewoonweg niet nog een keer mag Nergens ter wereld. Daarnaast verdient Rwanda een nieuwe kans als toeristisch land, met z'n wildparken en z'n zilverruggen. Het verleden kun je niet uitwissen maar het is goed om het land met andere ogen te zien. Toen ik er net aankwam, vlak voor de verschrikkelijke uitbarstingen van geweld, was het een land vol met vriendelijke en gastvrije mensen. En dat is het nu vast weer. Alleen ik, ik ga er niet meer heen. Er liggen te veel herinneringen die ik niet uit mijn geheugen kan wissen.
Enge beesten
De tropen zitten vol met enge beesten, dat weet ik inmiddels uit eigen ervaring. In de jaren dat ik in Afrikaanse landen woonde heb ik slangen, spinnen en schorpioenen in huis had, terwijl buiten nog grotere potentieel gevaarlijke dieren rondslopen. Maar ... een hagedis als deze, die rustig op de stam van een kokospalm zit, kan ik wel waarderen
010 en 020
De Amsterdamse Westerstraat met een tram van de RET. In het Arnhemse Openluchtmuseum kan het. Heel Nederland door de eeuwen heen wordt hier vertegenwoordigd in een park met een oppervlakte van 44 hectare. Aan een dag heb je niet genoeg. Er is zoveel te zien en te doen!
Zuil van Pompei
Een van de machtigste koningen aller tijden, de jonge Macedoniër Alexander de Grote, veroverde ruim driehonderd jaar voor Christus een groot deel van de bekende wereld. In de nieuwe gebieden stichtte hij bijna twintig steden die de naam Alexandrië kregen. Een daarvan ligt in het noorden van Egypte, aan de Middellandse Zee. De huidige miljoenenstad was een van de belangrijkste steden in het Romeinse Rijk, vormde eeuwenlang het wereldcentrum voor kennis en cultuur en was een millennium lang de hoofdstad van Egypte. Alexandrië stond voor prestige. Tegenwoordig is het vooral een grote stad met een groots verleden. In de stad staat trots de rode granieten zuil van Pompei. Al zeventien eeuwen houdt hij zich staande in een serapeum, dertig meter hoog en geflankeerd door sfinxen. Het serapeum, een tempel die gewijd is aan de hellenistische god Serapis, is grotendeels verwoest maar je kunt er nog doorheen lopen. Ook onder de grond. De granieten pilaar is puntgaaf en lijkt net als vele andere bouwwerken uit het oude Egypte de eeuwigheid uit te dagen. Daarnaast liggen de leeuwen met mensenhoofden al sinds mensenheugenis op wacht, vriendelijk kijkend en versteend.
Excelsior
Aan het begin van de 20e eeuw werd Marokko een Frans protectoraat hetgeen in de praktijk een eufemisme was voor het bezitten van een kolonie. Neergestreken Franse stadsarchitecten zorgden na de eerste wereldoorlog voor een herinrichting van Casablanca waarbij ze bevolkingsgroepen zoveel mogelijk wilden scheiden. Hierbij zetten ze prachtige gebouwen neer. De stad werd een proeftuin voor zowel bouw als kunst. Een van de gebouwen uit die tijd die nog steeds overeind staan is het oude hotel Excelsior. In dit witte pand in het oude centrum dat gekenmerkt wordt door een Moorse architectuur streken Franse kolonisten en hun gezinnen vroeger neer in afwachting van een woning. Soms duurde het jaren voordat er iets beschikbaar kwam voor ze.
Lower Barrakka
In een klein parkje in Valletta, in de Lower Barrakka gardens, staan wat monumenten. Eén ervan is dit gebouw, tussen de tropische begroeiing, en daarin staat het beeld van admiraal Alexander Ball, die in 1801 de eerste gouverneur van Malta werd.
Orthodoxe doop
Op een bevolking van 21 miljoen mensen in Roemenië kent de orthodoxe kerk ongeveer 18 miljoen gelovigen, hetgeen aangeeft hoeveel invloed deze godsdienst heeft in het land. In Boekarest staan dan ook overal kerken, en soms kun je getuige zijn van een huwelijk of, zoals hier, van een doop. Deze doop vindt plaats in de St Nicolae Vladica kerk. Mooi hier is dat je ook goed kunt zien welk een rijkdom zich in zo'n kerk bevindt. Goud is troef.
Close encounters
Het is vooral onder water dat je kans hebt op dit soort ontmoetingen. Een grote tandbaars die het eigenlijk wel prima vindt om omgeven te worden door duikers.
Nobelprijs voor de...
Aan de oevers van de Oslofjord zie je in Oslo een enigszins modern uit bakstenen opgetrokken gebouw met een wat controversiële architectuur. Dit is het in 1950 geopende stadhuis van Oslo. In het land van waaruit vroeger de Vikingen de ene na de andere oorlogsexpeditie organiseerden, wordt nu in dit pand jaarlijks de Nobelprijs voor de vrede uitgereikt. De prijs levert iedere keer weer evenveel discussie op als het uiterlijk van het gebouw waarin dit plaatsvindt. De prijs is in het leven geroepen door de Zweed Alfred Nobel die tevens de uitvinder was van het niet altijd even vreedzaam gebruikte dynamiet. In 1901 werd de eerste Nobelprijs voor de vrede overhandigd. Frédéric Passy en Henri Dunant waren toen de winnaars van deze onderscheiding. In de buurt van het gemeentehuis staat het Nobel Vredescentrum. De bouwstijl is dan wel klassiek, maar het is pas in 2005 geopend. Het herbergt een museum over de Nobelprijs en trekt ieder jaar rond de 225.000 bezoekers.
Lissabon aan Zee
Dit is het dan: het strand van Lissabon, gelegen tussen de prachtige en beroemde Praça do Comércio en de rivier de Taag. Gewoon in het centrum van deze hoofdstad. De Atlantische Oceaan ligt gelukkig niet heel ver van de stad, en daar kun je mooiere plekjes vinden om aan het water te recreëren.
De Verlosser buiten
Iets eerder plaatste ik een foto van de binnenkant van deze Verlosser op het bloed. Dat vraagt natuurlijk ook naar een buitenkant. En ook deze is zeer de moeite waard.
De Verlosser op het..
Op de plek waar in 1881 de Russische tsaar Alexander II werd vermoord tijdens een bomaanslag, verscheen in opdracht van zijn zoon en opvolger de kerk van de Verlosser op het Bloed. De buitenkant van dit gebouw is al erg bijzonder en gekleurd, maar de binnenkant is zeker zo fenomenaal. 7500 meter aan fijne mozaïeken bedekken de wanden en de koepels. De kerk heeft zwaar te lijden gehad onder het 900 dagen durende beleg van de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog. De restauratie is pas 20 jaar geleden afgerond. Het gebouw doet geen dienst meer als kerk, maar als museum.
Lege Trevi fontein
Niet alleen het water is hier uit de fontein verdwenen, maar ook de muntjes. Het was een dag voordat de fontein weer in gebruik werd genomen na een grondige restauratie. Muntjes in de fontein werpen levert van alles op. In ieder geval weet je dan zeker dat je nog eens terugkomt in Rome. Als je meer muntjes in het water gooit, ontmoet je er zelfs degene van wie je gaat houden. Per dag belandt er daarom het equivalent van zo'n 3.000 € in het water. De gemeente gebruikt dit voor goede doelen.
Plaza de España
Veel van de gebouwen in Sevilla lijken op paleizen. Het gemeentehuis heeft die uitstraling, en zelfs de voormalige tabaksfabriek heeft meer van een koninklijk verblijf dan van een industrieel pand. Tegenwoordig herbergt het stijlvolle gebouw de universiteit van Sevilla. Niet ver daarvandaan ligt een indrukwekkend paleis van nog geen 100 jaar oud (foto). Het werd gebouwd ter gelegenheid van de Wereldtentoonstelling van 1929. Met een doorsnede van 200 meter en in de vorm van een halve cirkel werd in het Marie Luisa park net buiten het centrum de Plaza de España opgericht. Het lijkt op een sprookjespaleis, met twee torens aan de uiteinden van de halve cirkel. Een plein met een fontein en een kanaal vullen de halve cirkel op, terwijl galerijen met zuilen het gebouw verfraaien. Aan de binnenkant van de halve maan zijn maar liefst 58 banken gebouwd, volledig bedekt met azulejos. Ze vertegenwoordigen de verschillende steden en provincies van het land.
IJsland voorop
Per vandaag ligt mijn nieuwste boek met reisverhalen bij de boekhandel. Dit keer gaat het over stedentrips, en voor de cover heb ik gekozen voor Reykjavik. Dit beeld, de Solar Voyager, staat op de cover. En dan niet gezien vanuit deze hoek, maar vanaf de straatkant. Dan zie je dat mooie beeld altijd zo mooi staan met op de achtergrond de zee en bergen bedekt met ijs. Nu zie je het letterlijk eens vanaf de andere kant.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
