MennoRietdijk
Verticale koeienvlaai
Ja, je ziet het goed. Deze Nepalese vrouw is koeienvlaaien op de gevel van haar huis aan het plakken! Nee, niet voor isolatie, maar om ze te drogen. Ze doen dit hier in de Tsum vallei in Nepal omdat de droge stront makkelijk aan te steken is en daarom goed als 'aanmaakhout' kan dienen voor de kachel. Mooi voorbeeld van recyclen en hele basic bio-brandstof!
Eenzame ezel
Het is op ruim 4.500 meter hoogte als ik even aan de kant stap om deze ezel te laten passeren. Ik kom afgedaald van de 5.106 meter hoge Larkya La pas in Nepal, waar hij naar toe onderweg is. Dat is dus nog een behoorlijk pittige klim, al lijkt deze ezel er schijnbaar weinig moeite mee te hebben. Hij is de eerste van een karavaan ezels die onderweg zijn om Dharamsala te bevoorraden. De rest ligt wat achterop en heeft het er zichtbaar moeilijker mee. Een tip is nog dat als je ezel karavanen in de bergen tegenkomt: altijd aan de bergzijde aan de kant gaan staan. Zo voorkom je dat je (per ongeluk) over het randje de afgrond in wordt geduwd.
Ochtendgebed
Het is nog 's ochtends vroeg als ik mag plaatsnemen langs de rand in de tempel van de Ribung Gompa bij Lho in Nepal. Het is een boeddhistisch monnikenklooster en het ochtendgebed is in volle gang. Binnen is het schemerdonker. Door de paar kleine, maar met mooi houtsnijwerk bewerkte raampjes vallen de stralen van de laagstaande zon naar binnen. Deze monnik wordt er van achteren prachtig door verlicht! Mocht je je afvragen wat hij aan het doen is: Het zwartkleurige, klarinetachtige instrument dat hij aan het bespelen is valt weg in zijn eigen schaduw.
Manaslu in...ochtendg
Een van de mooiste zonsopkomsten die ik ooit gezien heb! Vanuit het dorpje Lho in Nepal zie ik hoe Manaslu Himal een gouden gloed krijgt in de eerste zonnestralen. Met 8.163 meter de 8ste hoogte berg ter wereld is sowieso al een machtig mooie verschijning, maar in dit golden hour ochtendlicht echt subliem. Alleen al voor deze ervaring kan ik aanraden om de Manaslu circuit trekking te maken!
Om manipadmé hum
Het heeft toch altijd wel iets grappigs als je de 'voorkant' van je Lonely Planet in het echt tegenkomt. In dit geval was het stom toeval op de eerste verdieping van de Guru Lhakhang Monastery gelegen aan het plein waar de Bouddanath (of Bouddha stupa) staat in Kathmandu. Deze goudkleurige tempel kan je in en heeft een balkon (en dakterras) die mooi uitzicht bieden over het plein de n grote Bouddha stupa in het midden. Links naast het balkon is een ruimte van 3 bij 3 meter met een prayer wheel. En laat nou juist deze, van alle prayer wheels in Nepal, op de voorkant van de LP staan!
Op eenzame hoogte
Het weer is perfect. De 7.000+ meter witte sneeuwtoppen van de Gorkha Himal stralen in de zon. Na een lange daghike naar de Tibetaanse grens lopen we terug richting het dorpje Samdo en is dit ons uitzicht. Ondanks de hoogte (4.000+ meter) en de 8 uur lopen voelen we de vermoeidheid amper. Dit is zo onbeschrijfelijk mooi, groots, geweldig! Hier kan ik geen genoeg van krijgen!
Tsum vallei
Groot bekijken! Voor dit uitzicht moet je minstens 6 dagen hiken vanaf de dichtstbijzijnde weg waar gemotoriseerd vervoer kan komen. Het is het schitterende uitzicht vanaf het op 3700 meter hoogte gelegen boeddhistische monnikenklooster Mu Gompa in de Tsum vallei in Nepal. Zoals wel vaker met landschapsfotografie doet de foto het indrukwekkende uitzicht eigenlijk nog tekort.
Duimzuigend aapje
Swayambhunath stupa is gelegen op een heuvel in Kathmandu en biedt een schitterend uitzicht over de stad. Aanrader om dit als een van de eerste plekken te bezoeken als je hier aankomt. Het wordt ook wel 'Monkey temple' genoemd vanwege de vele apen die er zitten. Dit jonkie op de foto lijkt best menselijke trekjes te hebben: duimzuigend wordt ik met een bange nieuwsgierigheid aangekeken!
Yak karavaan
Het gesnuif is duidelijk hoorbaar als deze imposante yaks op slechts enkele meters langs komen lopen. Vanuit de verte zag de yak karavaan er nog klein uit, maar eenmaal dichtbij zijn het indrukwekkend grootste dieren met een prachtige langharige vacht die glanst in het zonlicht. Vanaf de Tibetaanse grens zijn ze met een voorraad hout op weg naar het dorpje Nile in de Tsum vallei. Dit is zo'n afgelegen plek in Nepal, dat het van de dichtstbijzijnde weg waar gemotoriseerd vervoer kan komen minstens 6 dagen lopen is. De bevoorrading wordt hier dan ook grotendeels vanuit Tibet ingevoerd, via ezel en yak karavanen, over passen van boven de 5.000 meter hoog.
Lichtspel
Het is 's ochtends vroeg op de derde dag van de Manaslu trekking in Nepal. Lopend tussen de rijstvelden door opent de vallei zich en weten de eerste zonnestralen het dal te bereiken. Heel in de verte, tussen de wolken, een glimp van de ruim 7.000 meter hoge top van de Shringi Himal. Zacht geruis van een beekje en verder even helemaal niets: alleen maar genieten!
Schaduw in de lucht
's Ochtends vroeg in Lokpa, in de Tsum valley in Nepal, doet zich een wonderbaarlijk natuurverschijnsel voor dat ik nog nooit eerder zo overweldigend had gezien. Bij zonsopkomst wordt door de zon de schaduw van een hoge berg in de lucht geprojecteerd! Vanwege de blijkbaar 'dubbele top' van de berg in kwestie heeft zijn schaduw in de lucht een hoog 'Batman' gehalte!
Ezels op hangbrug
Tijdens de eerste dag van de Manaslu trekking in Nepal kwam ik deze ezel karavaan tegen. Even wachten totdat ze de 100 meter lange (wiebelende) hangbrug gepasseerd waren! Hier is geen gemotoriseerd verkeer mogelijk, dus alle goederen worden met pakezels vervoerd. Deze ezels waren op de terugweg naar beneden en daarom vrijwel onbepakt (wellicht idee om dan afval mee terug te nemen uit de bergen...). Tip als je zo'n ezel karavaan tegen komt, altijd aan de bergkant stil gaan staan! Onze gids had een paar fraaie anekdotes van toeristen die door ezels van het pad af het ravijn in geduwd waren. Ik heb ook een blog geschreven over de eerste dag van de Manaslu trekking!
Onderweg naar de...Ti
De Manaslu circuit trekking in Nepal is een stuk minder bekend dat bijvoorbeeld de Annapurna trekking, maar inmiddels hebben toeristen Manaslu ook wel ontdekt. Het mooie is echter dat als je ergens niet de 'main trail' neemt, je ook praktisch niemand anders tegenkomt, echt off-the-beaten-track! Zo ben ik tijdens een 'rustdag' om te acclimatiseren vanuit Samdo (3.800 m) naar de Tibetaanse grens op de Lajyung La pas (4.998 m) gelopen (en weer terug). Een intensieve dagtocht, maar tijdens ca. 8 uur wandelen welgeteld 3 locals tegen gekomen! Waaronder dus deze meneer te paard. De grensovergang (op bijna 5 km hoogte) was trouwens 'gesloten', maar tevens ook onbewaakt. Voor de lokale handel mogen, volgens ons gids, Nepalese locals wel de grens over tot ca. 20 km ver in Tibet, om daar goederen te (ver)kopen.
Epische Manaslu...cir
Terug van een fantastische reis door Nepal, waar ik onder andere de epische 17-daagse Manaslu circuit & Tsum Valley trekking heb gemaakt. 275 km wandelen met daarbij ruim 18.000 hoogtemeters. Schitterende en veelzijdige natuur, beginnend in jungle op 500 meter hoogte, via alle klimaatzones tot het hoogtegebergte boven de 5.000 meter. Van zwetend in 35 graden Celsius tot koukleumend bij -10 graden 's ochtends vroeg onderweg naar de Larkya La pas op 5.106 meter hoogte! Onderweg de meest prachtige watervallen, authentieke boeddhistische dorpjes en magnifieke vergezichten op torenhoge besneeuwde toppen. 's Ochtends vroeg opstaan en het 'first light' op de bergtoppen zien te verschijnen: magisch! Binnenkort meer foto's, tips en blogs over deze geweldige trekking ervaring!
Wanneer te eten...tij
Tijdens een selfdrive safari in Etosha NP wil je het liefst van zonsopkomst tot zonsondergang zoveel mogelijk bij waterholes staan te genieten van al het prachtige wildlife. En eigenlijk ook nog vóór zonsopkomst en ná zonsondergang als je kan kamperen in het park (aanrader; wel tijdig boeken). Handig is dus om veel snacks in te slaan en die bij de hand te hebben in je auto. Een goede tip is om je 'grote maaltijd' (voor mij normaal gesproken het avondeten) als lunch te nuttigen. Midden op de dag zijn de dieren vaak het minst actief en heb je dus de minste kans dat je wat mist. 's ochtends en 's avonds iets snels klaarmaken om weer vlug bij de waterhole bij de camping te kunnen kijken wat zich daar afspeelt! Etosha is natuurlijk vooral bekend (en geliefd) vanwege de grote kans om veel groot wildlife te spotten. Maar kijk onderweg tussen waterholes (en bij waterholes) ook goed om je heen voor het kleinere wildlife, zoals deze grondeekhoorn die zijn prachtige pluimstaart sierlijk achter zich in de lucht steekt!
Goedkoop zwembad in..
’s Zomers kan het in Budapest erg warm worden (toen ik er was 40+ graden). Gelukkig zijn er vele prachtige badhuizen om verkoeling in te zoeken. Een van de bekendste zijn de Széchenyi-baden. Dit badhuis zie je hier op de foto, genomen vanuit de entreehal. Het is erg populair en daarom ook vaak druk. Toen ik er rond het middaguur aankwam was het dan ook al vol en mochten we niet meer naar binnen! Met wat speurwerk heb ik toen een alternatief zwembad gevonden dat een fractie van de prijs kostte, waar geen andere toeristen waren, wat wel een prachtig grasveld met voldoende schaduw had en ‘live entertainment’ bood! Het betreft het ‘Laky Károly Uszoda’ (zwembad van de BVSC waterpolovereniging) dat op 10 minuten lopen vanaf metrohalte Mexikói út ligt (dat is 1 halte verder op de M1 dan Széchenyi fürdõ bij de Széchenyi-baden). Voor slechts een paar euro konden we naar binnen en naast een aantal ‘standaard’ binnenbaden hebben ze 3 buitenbaden, waarvan er 1 zelfs overdekt is. Daarbij een schitterend groen en zacht grasveld met bomen die voor schaduw zorgen en voldoende vrije ligstoelen. Zelfs een kleine kiosk met versnaperingen! Hele gemoedelijke sfeer, met alleen maar Hongaren. Het ‘live entertainment’ betrof trouwens de waterpolotrainingen die in een deel van het overdekte buitenbad plaatsvonden. Kortom, geen statige grandeur en thermische baden, maar wel heerlijk ontspannen en genieten in een lokaal zwembad! Mijn camera lag in het kluisje, dus hier geen foto’s gemaakt. Vandaar het plaatje van de Széchenyi-baden, waarvoor de tip dus een lokaal alternatief is!
'Kleine draakjes'...s
Betty's Bay is een bekende plek langs de Zuid-Afrikaanse zuidkust om van dichtbij schattige pinguïns te bekijken. Bij Stony Point zijn hier ook dassies, verschillende vogels en de op de foto staande 'kleine draakjes' te zien. Het lijkt me een soort hagedis, maar de precieze naam weet ik niet. Dit draakje zat heerlijk te zonnen op een steen en trok zich weinig aan van de langs waggelende pinguïns. De kleurenschakering van de schubben is prachtig en het draakje kijkt je met een glimlach (of gemene grijns?) aan!
Surrealistisch...scho
Het weer is te slecht om een sneeuwscootertocht op de Mýrdalsjökull glacier te maken. Het is half maart in IJsland en het laaghangende wolkendek kleurt eentonig donkergrijs. Op de vraag wat we dan wel kunnen doen met dit weer trekt de jongen van de sneeuwscooterverhuur onzeker zijn schouders op: “op het strand ligt een vliegtuigwrak waar je heen zou kunnen lopen, maar het gaat straks wel flink stormen, dus ik weet niet of dat nou echt een goed idee is”. Aangezien we toch al onze skikleding aan hebben besluiten we een poging te wagen. We parkeren de auto bij het hek langs de ringroad zoals hij heeft aangegeven en we zijn het hek nog niet door of de eerste dikke sneeuwvlokken beginnen onze mutsen al wit te kleuren. Voor ons gaat het besneeuwde landschap naadloos over in de grijze lucht en de wind trekt onheilspellend aan. Dapper stappen we het desolate landschap in, op zoek naar een Amerikaans vliegtuigwrak uit 1973. We hoeven alleen maar een beetje schuin links aan te houden vanaf het hek… Na amper vijf minuten lopen kijk ik achterom, het hek is al uit het zicht verdwenen. Nergens om me heen nog enig herkenningspunt te zien. Met alleen de wetenschap dat ergens voor de zee moet liggen en daartussen ergens een vliegtuigwrak zetten we door. We lopen pal tegen de aanzwellende wind in, die de sneeuw inmiddels horizontaal over het landschap blaast. Ver voorovergebogen en regelmatig tot kniediep wegzakkend in de sneeuw strompelen we verder. De bewolking is inmiddels zo dik geworden dat het zicht amper nog 10 meter lijkt, maar er is dan ook niks te zien. Anderhalf uur lang zwoegen we zwijgend in ons eigen stormachtige cocon verder. Nog geen vliegtuigwrak, geen strand. We stoppen om te overleggen. De sneeuwval lijkt iets minder te worden en de lucht een grijstint lichter. We besluiten nog maximaal een kwartier door te lopen en als we dan nog niks zijn tegengekomen rechtsomkeert te maken. Van binnen krijgen we een warm gevoel als we niet veel later in de verte de branding horen. Zodra we de zee kunnen zien lopen we er parallel aan richting het oosten. Een goede keus, want al vrij snel zien we landinwaarts een schim. Het blijkt inderdaad het vliegtuigwrak te zijn waarvoor we deze barre tocht hebben ondernomen! Kunnen schuilen tegen de snijdende wind in een roestige vliegtuigromp was onze welkome beloning. Uiteraard zijn we hier volkomen alleen. Als we na ruim een half uur de moet hebben verzameld om de terugtocht in te zetten doemt er uit de verte plots een offroad jeep met enorme banden op. Een gids maakt een tocht met 2 Amerikanen die graag dit vliegtuigwrak wilden zien. Ze zijn net zo verbaasd als ons om hier andere mensen te zien. De gids kijkt om zich heen en vraagt ons dan hoe we hier zijn gekomen? Hij kijkt verschrikt als we bevestigen dat we lopend zijn. Staand op de treeplank aan de zijkant van de jeep en vasthoudend aan het frame krijgen we een adrenalinekick veroorzakende lift. Slechts 10 minuten later zijn we weer terug bij het hek. Deze foto is genomen met m’n mobiele telefoon, spiegelreflex durfde ik toen niet mee te nemen gezien de weersomstandigheden. Het is mijn meest zwartwitte niet zwart-wit foto als je snapt wat ik bedoel. Een zeer bijzondere ervaring om in de winter op IJsland de witte sneeuw op het pikzwarte vulkanische strand van Sólheimasandur te zien liggen!
Schitterende Stadsaal
Het Cederberg Wilderness area is een schitterend natuurgebied in het noordwesten van Zuid-Afrika (dichtstbijzijnde stad is Clanwilliam). Ik verbleef op de idyllische Algeria Campsite, vanaf waar het zeker de moeite waard is om in circa 1,5 uur naar een prachtige waterval toe te lopen. Toen ik er was liet het weer het helaas niet toe om de lange dag wandeling naar de Wolfberg Arch te maken en daarom ben ik als alternatief uitgeweken naar de Stadsaal rotsschilderingen en grotten. ‘Tickets’ kan je o.a. kopen bij Cederberg Private Cellar en daarvoor krijg je dan de code van het cijferslot om het hek van het weggetje naar de Stadsaal bezienswaardigheden te kunnen openen. Deze winefarm kom je vanzelf tegen aan de rechterkant van de weg als je vanaf Algeria in zuidelijke richting rijdt. De afslag (en het hek) is nog 5 minuten in zuidelijke richting verder langs dezelfde weg aan de rechterkant. De rotsschilderingen zijn aardig om te zien, met onder andere duidelijk herkenbare olifanten. De Stadsaal caves zijn een verzameling van bizarre rotsformaties, geschakeerd in alle tinten rood, oranje, geel en bruin. Fantastisch om te zien en door heen te lopen, na elke hoek weer wat nieuws! En ook erg fotogeniek, zeker als het zonnetje ook nog even doorbreekt zoals op deze foto!
Kolmanskop in Namibië
Kolmanskop is een verlaten diamantdorpje dat weer door de woestijn wordt overgenomen. Een zeer fotogenieke locatie met een intrigerende geschiedenis! Deze plek staat zeker mijn top 3 favoriete plekken in Namibië (samen met de Sossusvlei en Etosha NP). De intrigerende geschiedenis ontdekken is het leukst ter plaatse via de rondleiding en in het kleine museumpje. Dus richt ik me hier qua tips op fotografie. Omdat het spookdorp nog in het zogenoemde Sperrgebiet (verboden gebied) ligt heb je een permit nodig om het te bezoeken. Er is keuze uit een normaal permit en een fotografie permit. Het fotografie permit is ongeveer 3x zo duur als een normaal permit (ca. 15 om 5 euro), maar dan mag je wel met zonsopkomst al naar binnen, met een normaal permit pas vanaf 09.00 uur. In tegenstelling wat je bijna overal leest raad ik juist niet aan om het fotografie permit te nemen! Waarom niet dan? Ten eerste ligt Kolmanskop niet zo ver van de Atlantische oceaankust (vlak bij het plaatsje Luderitz, dat aan zee ligt). De koele oceaanlucht zorgt voor ochtendmist, dat weliswaar vrij snel oplost onder invloed van het zonlicht, maar er dus wel voor zorgt dat juist bij (en vlak na) zonsopkomst het licht in Kolmanskop nog niet zo mooi is. Ten tweede, ik was er stipt om 09.00 uur als eerste toerist en pas tegen half 10 kwam de volgende auto aan. Voor de start van de rondleiding om 10.00 uur heb ik bijna alle gebouwen kunnen bekijken en fotograferen zonder iemand anders tegen te komen! Toen ik aankwam was de mist al redelijk opgetrokken en zorgde het al wat krachtigere zonlicht voor hardere schaduwen, wat juist extra versterkend werk voor je foto’s in deze vervallen en verzande gebouwen. Mijn advies is dus gewoon een normaal permit te kopen bij de toerist info in Luderitz en zorgen dat je er stipt op tijd bent. Vooral doorkijkjes zoals op deze foto zijn prachtige stillevens van vergane glorie. De foto is trouwens genomen in het middelste van de drie langwerpige gebouwen, iets heuvelop en evenwijdig gelegen aan het ziekenhuis. Het oude ziekenhuis is ook zeer de moeite waard. Ik raad aan om hier als eerste heen te gaan (grootste kans dat je de lange gangen zonder andere mensen kunt fotograferen). Tot slot, het is verstandig om hoge wandelschoenen aan te trekken vanwege het mulle zand (en omdat er ook slangen zitten).
Tislit gorge, Marokko
Een verborgen pareltje in het Zuidelijke Atlasgebergte van Marokko, wat volgens mij in geen enkel reisboekje staat! Als je in de buurt van Taliouine bent is het bezoeken van deze schitterende gorge zeker de moeite waard (als je ‘m weet te vinden…). Ik verbleef in kashba Escale Rando in Taliouine (ook een aanrader trouwens) en vroeg bij het inchecken aan de eigenaar wat zijn favoriete plek in de omgeving is. Algemene tip: vraag een altijd local naar zijn of haar favoriete plek, soms levert het schitterende onontdekte plekken op, en bijna altijd wel een leuk gesprekje! In dit geval wees de eigenaar resoluut naar een vergeelde foto aan de muur, waar vaag nog wat rondgevormd gesteente op te zien was. Hoe er te komen, dat was te lastig uit te leggen, maar hij gaf ons wel de route naar een klein dorpje en dan moesten we daar maar de looproute aan de lokale kinderen vragen. Lang verhaal kort, na enig verkeerd rijden het juiste dorpje weten te vinden, looproute navragen, toch fout lopen, door een saffraan boertje bij hem thuis te lunch gevraagd (en gedaan natuurlijk) toch nog de Tislit gorge gevonden. Afgerond vulkanisch gesteente vormt hier een nauwe kloof waar het heerlijk door klimmen en klauteren is. Een fantastische plek en afgezien van wat geitjes heb je ‘m helemaal voor jezelf! Hoe vind je de Tislit gorge? (in ieder geval niet door het in Google Maps in te typen…) Het plaatsje Taliouine is gelegen aan de N10 tussen Agadir (200 km) en Ouarzazate (170 km). Vanuit Taliouine neem je de N10 richting Ouarzazate (en dichterbij gelegen Taznakht). Na ongeveer 25 km sla je linksaf een klein weggetje op (als je door Ighri komt ben je te ver doorgereden). Je rijdt de weg helemaal tot het einde (ca. 22 km), Souk Assais heet het. Daar een local de wandelroute vraag is aan te raden. Als je bij het dorpje aankomt rijden dan is aan de rechterkant van de weg een (droge) rivierbedding. Aan de andere kant daarvan zie een pad (karrespoor) de heuvel op lopen. Neem dit pad en volg het ongeveer anderhalve kilometer tot een T-splitsing en sla rechtsaf. Volg dit pad tussen de mooie saffraanvelden door voor ca. anderhalve kilometer en als het goed is kom je dan bij een aantal huizen uit die aan een klein riviertje gelegen zijn. Loop door de rivierbedding in oostelijke richting en na een paar honderd meter bereik je het begin van deze fantastische gorge! Enjoy! Mocht je toch wat meer zekerheid willen over waar je heen moet, dit zijn de coördinaten: 30°33'17.7"N 7°35'34.0"W.
Magisch Machu Picchu
Natuurlijk is Machu Picchu een gebaand pad waar dagelijks ruim 2000 toeristen doorheen banjeren. Toch is het ook zeker mogelijk om in relatieve rust de grootsheid van deze indrukwekkende plek op je in te laten werken. Mijn tip is om het pad richting de Sungate tot ongeveer 2/3 op te lopen en daar langs het pad te gaan zitten en in alle rust van het magnifieke uitzicht te genieten. Je hebt dan niet de mogelijke drukte bij de Sungate en je bent ver genoeg van Machu Picchu af dat de mensen daar zo klein als mieren lijken en niet storend zijn in het totaalbeeld. Bonus vind ik persoonlijk dat je vanaf hier een heel intrigerend perspectief op de ruïnes hebt en ook mooi kan zien hoe de setting ten opzichte van de omliggende bergen is! Deze foto is op ongeveer ¾ van het pad richting de Sungate genomen. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend en de zon kwam af en toe door het wolkendek heen. Ik zag een lichte vlek over de berg achter Machu Picchu richting de ruïnes schuiven en heb even gewacht totdat deze precies de oude Inca stad in het ochtendlicht deed opgloeien. Een betoverde ervaring die eigenlijk niet goed in een foto te vatten is! Nog een andere tip: als je net zoals ik via de Inca Trail (of een andere hike) naar Machu Picchu toe gaat, raad ik aan om van tevoren ook nog een ticket voor de dag erna te kopen. Je kan dan uitgerust (en schoon) nogmaals van deze bijzondere plek genieten en verschillende viewpoints aandoen. Tevens heb je een extra kans op goed weer mocht dat de eerste dag hebben tegengezeten. Ook is het ’s middags (zeker eind van de middag) aanmerkelijk rustiger dan ’s ochtends.
Op zoek naar een...le
Het is nog onder het vriespunt als we in de ochtendschemer de jeep instappen. Na een koude nacht in een zouthotel op bijna 4000 meter hoogte op de Boliviaanse Altiplano rijden we vandaag verder richting de grens met Chili. Het zonlicht onthult het desolate en kleurrijke landschap waar we door heen rijden. Onze locale gids en chauffeur Carloz stuurt behendig over de onverharde paden. Hij kent hier duidelijk de weg. Met mijn beperkte Spaans probeer ik hem te vragen waar hij hier het meest van geniet. Uit het ratelende Spaanse antwoord maak ik op: “bergmeertje … flamingo’s … hahaha … niet op het programma … detour … of we dat willen?” Of mijn vraag helemaal goed overgekomen is betwijfel ik, maar gezien zijn ogen glimmen van plezier stem ik meteen in met de detour. Ruim een uur later slaan we abrupt rechtsaf een nauwelijks zichtbaar pad op en hobbelen we een heuvel over. Aan de andere kant ontvouwt zich een schitterend meertje met flamingo’s. Door de nachtvorst is het oppervlak nog grotendeels bevroren en paraderen de flamingo’s op het ijs. Ik vraag Carloz waarom hij zo’n grote grijns op zijn gezicht heeft. Lachend wijst hij naar het meertje, “kijk, flamingo’s die door het ijs zakken!” Het is inderdaad een hilarisch schouwspel waarbij regelmatig ielige flamingopoten door het dunne ijslaagje heen verdwijnen. Carloz weet nog te melden dat ze dit expres doen om zo sneller bij hun algen ontbijtje te kunnen zijn… Voor deze foto ben ik een stukje om de Laguna Cañapa heen gelopen, om deze van de groep afgezonderde flamingo in een stukje ijsvrij water te portretteren tegen de dramatische achtergrond van de 5900 meter hoge Callejón Cañapa vulkaan. Het was onderweg tijdens een driedaagse tour met een 4x4 jeep van Unuyi in Bolivia naar San Pedro de Atacama in Chili. Naast het bekende Salar de Uyuni voert deze trip door het schitterende hoogland van de Boliviaanse Altiplano en zijn we daar amper nog andere toeristen tegengekomen.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
