Marksluijmers
Slow life in Salento
Hebben jullie dat ook? Ik voel me op dit moment een beetje zoals de man die rechts uit het raam hangt. Het idee dat we nu niet echt kunnen gaan en staan waar we willen, hakt er nu wel een beetje in. Aan de andere kant brengt dit langzame leven me ook in gedachten terug naar ons verblijf in Salento, Colombia. Salento is voor mij het archetype slaperige Latijns-Amerikaanse stadje. Hier gebeurt ogenschijnlijk niet veel - en dat vinden de bewoners eigenlijk ook wel best. Maar voor wie wat verder kijkt, is Salento eigenlijk een prima uitvalsbasis voor de nabij gelegen beroemde Valle de Cocora (bekend om de vele torenhoge waspalmen) en koffieplantages. Qua kleurrijkheid concurreert het stadje met de door toeristen onder de voet gelopen Guatapé. 's Avonds kun je terecht bij een van de talloze kleine restaurantjes en overdag cross je rond in een van de stoere jeeps met chauffeur. We sliepen niet zelf in Salento, maar in de prachtig gelegen finca Reserva Guadalajara van de uiterst vriendelijke Diego. Geen warm water, maar een des te warmer welkom en geweldige herinneringen.
Kleurrijke rotsen in.
In 2019 maakten we een camperroadtrip dwars door de Verenigde Staten. We maakten gebruik van een zogenaamde wegbrengsservice, waarbij we een gloednieuwe camper van de fabriek in Amish-gebied vlakbij Chicago naar de uiteindelijke verhuurlocatie in het mondaine Los Angeles reden - een goedkoop en avontuurlijk alternatief voor een reguliere campervakantie. De staat Utah maakte een enorme indruk op ons, met grillige rotsformaties, eindeloze vlakten, kilometers aan eenzame geasfalteerde wegen én bijzondere rotsformaties die elk moment van de dag leken te veranderen van kleur. Alles is daar groot, groter, grootst en een enorm gevoel van vrijheid overviel ons. Omdat we buiten het seizoen reisden, kwamen we maar een handjevol andere toeristen tegen. Campings waren vaak leeg en buiten de geijkte natuurparken en populaire snelwegen waren auto's een zeldzaamheid. Deze reis smaakte zeker naar meer, en we kunnen niet wachten tot we meer van de Verenigde Staten kunnen ontdekken.
Zo ver mogelijk het..
'Ik wil jullie even waarschuwen', zei onze gids toen we Inle Lake op voeren, 'de vissers die je als eerste gaat zien zijn acteurs.' En hij kon het weten, want hij was ook een van de Intha, de zonen van het meer. Ik had vooraf al de sprookjesachtige plaatjes op Instagram gezien en hoopte toen nog stiekem om een of twee van de beenroeiende vissers te kunnen verleiden tot een mooie geposeerde foto met ons. Maar toen we de acteurs de meest bizarre capriolen met hun ouderwetse visgerei zagen uithalen om ons in hun toeristenfuik te lokken, waren we daar al snel van genezen. Een heel stuk verder op het immense meer kwamen we de authentieke Intha-vissers tegen. In tegenstelling tot de acrobaten die we eerder zagen, waren deze vissers een toonbeeld van kalmte en ingetogenheid. Het beenroeien is door de tijd heen gebleven, maar de authentieke visfuiken zijn inmiddels vervangen door synthetische netten. We vonden dit duizend keer mooier.
Zussen op pad
Het mooiste aan Myanmar was het makkelijke contact met de mensen daar. Het kan misschien liggen aan het feit dat de meeste dorpelingen niet zo vaak een wit jongetje van vier jaar zien, maar telkens als we een dorp bezochten, werden we vrolijk zwaaiend welkom geheten. Toen we door een van de dorpjes rondom Hsipaw liepen, kwamen we deze twee zusjes tegen. De oudste van de twee voelde zich duidelijk verantwoordelijk voor haar jongere zusje. Toen ze na een kort verlegen gesprekje verder liepen, draaide ik me om en zag ik dit bijna sprookjesachtige tafereel.
Ooit een moordwijk, n
Na de dood van de Colombiaanse drugsbaron Pablo Escobar ging het goed loos in de wijk San Javier in Medellín. De straatarme wijk - ook wel bekend als Comuna 13 - werd het toneel van een bloedige strijd tussen (drugs)bendes, FARC en ELN. Een lange tijd was je daar als burger (laat staan toerist) je leven niet zeker. Maar de tijden zijn veranderd: sinds een aantal jaar heeft het bestuur van Medellín flink ingezet op transformatie. De ooit zo beruchte wijk is ontsloten door metrolijnen en kabelbanen en zelfs door roltrappen en de straten staan nu bol van de kleurrijke graffiti. Toegegeven: het is nog steeds een beetje oppassen geblazen. Maar omdat het aantal toeristen nu in rap tempo toeneemt, is er ook een mooie wisselwerking ontstaan tussen bevolking en bezoekers en ziet men ook in dat er op een heel andere, vriendelijker manier een slaatje te slaan valt uit de argeloze bezoeker die de wijkgrens over durft te stappen. Op deze foto stonden we op het punt met de wijk kennis te maken. Het jongetje op het fietsje volgde ons een tijdje en probeerde contact te maken met ons zoontje, wat door de taalbarrière en verlegenheid van onze zoon matig lukte. Totdat we op een prachtige tekening van een olifant stuitten, toevallig de lievelingsdier van beiden. We hebben destijds geen graffititour geboekt, maar dat loont zeker de moeite. Op eigen houtje zie je al heel veel, maar als je vervolgens foto's van anderen ziet, merk je dat er nog veel meer verborgen kunstschatten in de wijk te vinden zijn. Nog een tip: drink een kopje koffie bij Café Aroma de Barrio. Niet de beste koffie die je ooit gedronken hebt (zoals eigenlijk overal in Colombia, het beste bewaren ze voor de export), maar de enthousiaste eigenaresse maakt je pitstop een leuke beleving. Bovendien heb je een prachtig uitzicht over de wijk en de kleurrijke huisjes.
Drielandenpunt op de.
Ik heb van kleins af aan altijd al eens naar het Amazonegebied willen gaan. Ik stelde me oneindige oerwouden voor, met in elke boom een aap, papegaai of slang, lianen overal en kristalheldere rivieren en watervallen. In de werkelijkheid is de Amazone natuurlijk een troebele, bruinkleurige rivier en komt het regenwoud in vele vormen en gedaantes en is wildlife daar zo aangepast op hun woonomgeving, dat je van geluk mag spreken als je een spectaculair dier treft. Allemaal niet erg, want toen we in Colombia de kans kregen om een stukje Amazone mee te pakken, waande ik me nog steeds in het paradijs. Bij de Amazone denk je misschien meteen aan Brazilië, maar een andere leuke (en misschien ongerepter) optie is om de Amazone op te gaan vanuit het kleine plaatsje Leticia in Colombia. Een klein, rommelig stadje in het zuidelijkste puntje van Colombia, nagenoeg alleen met het vliegtuig te bereiken. Leuke bijkomstigheid is dat je je daar praktisch op het drielandenpunt bevindt. Je staat zo in het Braziliaanse plaatsje Tabatinga en ook in Peru kun je even een touchdown maken. De tocht over de Amazone onder leiding van een gids was het absolute hoogtepunt voor ons. We bezochten verschillende oeverdorpjes, maakten een tropische regenbui midden op de Amazone mee en konden diverse 'roze' dolfijnen spotten. Daar heb ik helaas geen goede foto's van, maar wél van dit idyllische plaatje van twee Amazonebewoners die rustig de rivier afzakken met hun kenmerkende bootjes.
Verdwalen in Alfama
In de oude straatjes en stegen van Alfama kun je heerlijk verdwalen. Alfama is de oudste wijk van Lissabon en stikt van de kerkjes, restaurantjes en cafeetjes. Maar ook liefhebbers van street art en mooie uitzichten komen hier aan hun trekken. Noem me ouderwets, maar ik was wel redelijk verbaasd toen ik het tafereel op deze foto tegenkwam in het katholieke Portugal. Zo zie je maar hoe je op reis soms met je vooroordelen wordt geconfronteerd. Tip: een wijk als Alfama wordt natuurlijk onder de voet gelopen door toeristen. Ga lekker vroeg in de morgen om een mooie zonsopgang mee te pakken en nog lekker rustig rond te banjeren. De hete middag is dan voor de andere toeristen.
Colombia • Santander Department
Colombia • Santander Department
Vrij als een vogel in
Wanneer je spanning zoekt in Colombia, dan kun je natuurlijk rondstruinen in een groezelige wijk in Bogotá of Medellín, maar voor wat veiliger avontuur kun je waarschijnlijk beter terecht in San Gil. San Gil is omgeven door bergen, groene dalen, rivieren en watervallen. Ideaal dus voor de outdoorliefhebber. Wij lieten ons ook - ondanks hoogtevrees - verleiden en besloten om te paragliden. Toegegeven, ik heb allerlei uitvluchten proberen te zoeken tijdens het busritje naar de vallei waar het allemaal ging gebeuren. Maar toen ik eenmaal zo vrij als een vogel boven de wolken zweefde, moest ik stiekem toch wel een traantje van geluk laten. Een leuke bijkomstigheid: omdat je deze activiteit doorgaans met een groep doet, kom je op een makkelijke manier in contact met andere reizigers uit verschillende landen. Je kunt natuurlijk op meerdere schitterende plekken op de wereld paragliden. Maar daar waar we op veel plekken echt bizarre bedragen voor een vlucht van ongeveer 20 minuten voorbij zagen komen, was het hier relatief goedkoop. Tip: zorg voor goede bescherming tegen de zon.
Met de boer naar het.
La Fortuna en de omgeving van de Arenal-vulkaan staan bekend om de avontuurlijke outdooractiviteiten die je in de omgeving kunt ondernemen. Ziplinen, raften, quadrijden, abseilen van een van de vele watervallen: bedenk het en het is daar mogelijk. Maar hoe leuk ook: al deze aciviteiten waren niet zo geschikt voor onze peuter. En inmiddels waren we na ons bezoek aan de nevelwouden in Monteverde ook wel een beetje hangbrugmoe geworden. Via Facebook kwamen we in contact met Jose Mario van Finca Loma Verde, een boerderij in de buurt van La Fortuna. We werden hartelijk ontvangen door Jose Mario, zijn ouders en zus. De ouders spraken geen Engels, maar vooral vader Joaquin had een klik met ons zoontje en haalde alles uit de kast om hem te vermaken. Later vertelde Jose Mario ons dat zijn vader al jaren wacht op kleinkinderen. Zonder succes, want zowel Jose Mario als zijn extreem verlegen zus waren nog vrijgezel. Onze zoon mocht helpen met de kalfjes voeden en mijn vriend en ik deden ons best om de koeien met de hand te melken. Maar het hoogtepunt was toch wel het ritje te paard naar het stuk regenwoud op het land van de finca. Dit stukje paradijs zagen we even niet aankomen. Het pad naar de waterval was hier en daar smal, onhandig en glibberig, soms ook wat vervallen. Maar vooral de oude vader Joaquin was extreem behendig in provisorische bruggetjes bouwen en onze zoon overpakken wanneer het maar even nodig was. We werden uiteindelijk beloond met een schitterend uitzicht op de vulkaan halverwege onze wandeling en een kletterende, frisse waterval aan het einde. Op de foto zie je Joaquin die fruit bij elkaar probeerde te sprokkelen in het bos, terwijl wij de supergroene omgeving nog op ons in aan het laten werken waren. Echt een van de hoogtepunten van onze reis door Costa Rica.
Intimiderende...rijst
We hadden de 'pech' dat het uitgerekend tijdens onze week op Bali regelmatig plensde van de regen. Pech tussen aanhalingstekens, want de tropische stortbuien duurden nooit heel lang en vormden een welkome afwisseling met de drukkende hitte. Bovendien leverde de dreigende luchten mooie beelden op, die haaks staan op wat je normaal associeert met een eiland als Bali. In de uitgestrekte rijstvelden van Jatiluwih doemden deze vogelverschrikkers regelmatig plotseling voor ons op. Ik snap nu wel waarom ze door Engelssprekenden 'scare crows' worden genoemd, want geen kraai die zich nu nog in de buurt van een van deze jongens waagde. Dat kwam goed uit, want het was net oogsttijd - wat te zien was aan de bedrijvigheid op de grasgroene velden. De vogelverschrikkers stonden erbij en keken ernaar. Hun werk zat er voorlopig op.
Genieten van de...zon
De camping waar we in Morro Bay met onze camper op verbleven, was net zo onooglijk als de meeste campings in de Verenigde Staten: een compleet dichtgeasfalteerde parkeerplaats met een sanitairgebouwtje – geflankeerd door twee palmbomen – in het midden van het terrein. Maar we hadden een gelukje. De camping stond pal aan het strand, met een sprookjesachtig uitzicht op Morro Rock. Morro Rock is een bijna 200 meter hoge vulkanische rots bij de ingang van de haven. Beklimmen mag niet, want het is een beschermd gebied. Maar er omheen kajakken mag wel. Omdat we de volgende morgen alweer op pad moesten, hadden we daar geen tijd voor. Maar we pakten gelukkig nog wel deze geweldige zonsondergang mee. Wijntje erbij en genieten maar!
Myanmar vanaf het...w
Op het geluid van de pruttelende motor van de boot na, was het rustig op het water van de Myitinge. We stapten in Hsipaw aan boord en voerden langs spelende kinderen aan de rivieroever, wassende moeders, runderen die verkoeling zochten en onverstoorbare vissers. Onderweg maakten we korte stops om een Boeddhistisch klooster te bezoeken en lunchten we aan de waterkant met een kom verse noedelsoep met uitzicht over de versnelling van de rivier. Na alle hectiek van Yangon waren we wel toe aan deze weldadige rust. Kon het leven maar altijd zo zijn...
Poorten naar andere..
De meest indrukwekkende tempels in Bagan worden ook het meest bezocht. Maar dat betekent nog niet dat je ze over hoeft te slaan. Niet alleen omdat je letterlijk een andere wereld instapt zodra je onder een van de vele tempelpoorten doorgaat. Soms is het namelijk ook heel leuk om 'mensen te kijken'. De toerist als vreemde diersoort, met bijzondere gedragingen. Zo was het heel leuk om het stelletje in het midden van deze foto te observeren. Voordat ik deze foto had gemaakt, hadden zij er er al een volledige fotoshoot opzitten. Waarschijnlijk voor Instagram, gezien de vele instaproof poses die zij aannamen.
Ontmoet locals in de.
Het is niet het meest comfortabele vervoermiddel in Myanmar, maar missschien wel - naast de lokale bus - het leukste vervoermiddel: de trein. Waarom? Omdat je hier de meest ongedwongen ontmoetingen hebt met locals. Op een van de stationnetjes stopte er een trein naast ons. Dit jongetje zat ons zoontje al heel de tijd aan te staren. Armpje over de vensterbank, kin leunend op zijn arm en zich niets aantrekkend van alle rumoer achter hem in de treincoupé. Toen ik hem mijn camera liet zien en al gebarend vroeg of ik een foto van hem mocht maken, stak hij heel kort even zijn duimpje op. Om daarna meteen weer op dezelfde gelaten manier naar ons te staren. Toen onze trein vertrok, moest hij even kort glimlachen.
Is er iemand thuis?
Hoewel een hoop van de duizenden tempels in Bagan vervallen zijn, worden ze nog altijd gezien als heilige grond. Dat betekent dus: schoenen en sokken uit voor je de tempel betreedt. Bagan is natuurlijk een toeristische trekpleister. En met een beetje pessimisme zou je dit tempelgebied als gebaand pad kunnen bestempelen. Maar wanneer je buiten het hoogseizoen gaat en als je een beetje tijd uittrekt om met je fiets of elektrische scooter de bekendere tempels voorbij te rijden, kom je nog best leuke pareltjes tegen, zoals deze op de foto. Bovendien maakte het ritje op de scooter en de grote avonturentocht die wij ervan maakten het voor onze kleuter ook een hoogtepunt tijdens deze reis. Wel een waarschuwing: controleer bij de rustiger tempels wel eerst waar je je blote voeten neerzet. Je zou zomaar een slang kunnen storen die in de tempel een koel heenkomen zag.
Onverwachte kleuren i
Hsipaw is een gezapig dorpje met vriendelijke inwoners. In de reisgidsen die wij lazen werden er dan ook niet veel woorden aan vuil gemaakt. Zonde, want waar de trekkingtochten in Kalaw inmiddels aardig platgetreden zijn, voelt de omgeving van Hsipaw authentieker aan. Als je van een relaxte kennismaking met het dorp en zijn inwoners houdt, is een boottochtje over de nabijgelegen rivier een aanrader. Deze boottochten nemen vaak een goed dagdeel of een hele dag in beslag, maar zorg ervoor dat je rond zonsondergang nog even gaat eten of drinken bij een van de restaurants: kleurenspektakel gegarandeerd!
Trekking langs...vers
Kalaw staat bekend om de vele trekkingmogelijkheden, al dan niet onder begeleiding van een lokale gids. Ondanks dat we deze reis met onze toen vierjarige zoon maakten, schatten we in dat zijn kleine beentjes dat best aankonden. Het werd weliswaar geen tocht van Kalaw naar Inle Lake, maar toch een goede 12 kilometer. Onderweg kom je door verschillende gebieden: akkerlanden, naaldbos, heuvellandschappen, lieflijke meertjes en andere watertjes en zelfs een stuk jungle. Op deze foto zie je twee boeren. Volgens onze gids waren ze illegaal aan het vissen met stroomstokken. Zoals je kunt zien deden ze niet erg veel moeite om ongezien hun gang te kunnen gaan. Een foto maken was dan ook geen enkel probleem.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
