EvanderHel
Zon, zee en...dekenki
Dat Zanzibar prachtige houten bewerkte deuren heeft wist ik wel. Dat ik die niet mee naar huis zou mogen nemen wist ik ook wel. Daabij is het natuurlijk best lullig als iemand opeens spontaan 'open huis' heeft door mijn toedoen. Dat ik dan iedere dag geconfronteerd werd met een eveneens prachtige houten bewerkte dekenkist, beslagen met tientallen koperen spijkers, vond ik wel een tikkie hardvochtig. Want deze kolos kon ook niet mee naar huis. Kwestie van geen ruimte in de koffer. Dat de koffer wel gemakkelijk in de dekenkist kon was geheel bijzaak, hoewel ik dat toch echt anders zag. Hij stond op wieltjes en dat vond ik dan wel raar. Waarom? Hoe vaak ga je wandelen met een dekenkist? Uiteindelijk kon ik na een paar dagen mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Voorzichtig maak ik het slot open en til het deksel omhoog, iets waarvoor je toch een paar keer spinazie moet eten. En dan? Vuile was! Hoe ordinair... toch zonde om dat in zo'n mooie dekenkist te deponeren? Als ik hem mee had mogen nemen had 'ie een prachtige prominente plaats in huis gekregen. Zeker niet op zolder bij de wasmachine, veel te zwaar trouwens om 2 verdiepingen omhoog te slepen ;-)
Historische pracht!
Het Praça do Comércio, dat onder de Lissabonners ook bekend staat als Terreiro do Paço, het Paleisplein, is een enorm plein vlakbij de Taag. Hier stond vier eeuwen lang het koninklijk paleis, tot het in 1511 van plaats veranderde. Het oorspronkelijke paleis werd verwoest tijdens de aardbeving van 1755, die vergezeld ging van een enorme vloedgolf en grote branden. De eerste minister van koning José I, de markies van Pombal, liet het plein heraanleggen en een nieuw paleis bouwen, dat er vandaag de dag nog steeds staat maar tegenwoordig dienst doet als regeringsgebouw. Aan drie zijden omringen schitterende hoge galerijen het enorme plein dat inmiddels weer 'leeg' is. Voorheen werd het gebruikt als parkeerplaats, eeuwig zonde lijkt me zo maar gelukkig is dat niet meer. Als het erg warm is kun je in de koelte van de galerijen genieten van het uitzicht op het ruiterstandbeeld midden op het plein, bij regen kun je er droog lopen, er zitten restaurants, terrassen, verliefde stelletjes trekken zich even terug in een schaduwhoekje van de galerij en doen alsof er geen enkele toerist loopt.
Licht in de duisterni
Het is rustig in de Brabantse Biesbosch. Het grote voordeel als je daar erg vroeg bent. Behalve het zachtjes klotsen van het water tegen de boot hoor ik vogelgeluiden. Ze maken zich met gekwetter, poetsen en eten op voor een nieuwe, zonnige dag. Hoe dieper je de Biesbosch ingaat, hoe smaller de kreekjes worden. De takken van de overhellende bomen strijken langs en over de boot. Hier is het donkerder, de zon heeft moeite om door te dringen. Een jong Knobbelzwanen gezin heeft wat licht gevonden. Van oudsher komt deze soort als wilde vogel in Nederland voor. Maar boeren hadden een grote hekel aan Knobbelzwanen op hun weilanden. Zij laten namelijk nogal, euh... stevige uitwerpselen achter. De Knobbelzwaan werd zo erg vervolgd dat de soort in Nederland helemaal werd uitgeroeid. Alleen in gevangenschap kwamen ze nog voor. Enkele van deze gevangen exemplaren wisten te ontsnappen, daardoor zag de Knobbelzwaan toch weer kans om in Nederland in het wild te broeden. Uit deze ontsnapte vogels is weer een totaal nieuwe wilde populatie ontstaan. De Knobbelzwaan is dus wel een inheemse soort maar de vogels die nu in Nederland voorkomen hebben allemaal tamme voorouders. Hoewel, echt heel tam zijn ze niet!
RR-dag locatie III
De plaats is (nog) onbekend... Parkeren is op ongelooflijke afstand... Openbaar vervoer is er niet... Carpoolen is niet mogelijk, bootpoolen wel... Lange afstandzwemmers redden het ook wel... Ruimte voldoende, tocht ook... Overnachten is geen probleem... Voor de prijs hoef je 't niet te laten... Horeca is er meer dan onvoldoende... Maar rust en fotogenieke uitzichten in overvloed! Ik wacht hier met smart op u... en op de appeltaart ;-)
He Tarzan, me not so.
In de jungle rondom Bukit Lawang leven veel apen, waaronder de Makaken. Brutale herrieschoppers maar wel erg leuk. Deze sprong vanaf het dak van het restaurant in de bomen en klauterde van liaan naar liaan. Lianen zijn houtige klimplanten die in de natuur normaal gesprokenl bomen als steun nodig hebben. Net zoals de tv held Tarzan onder wilde oerkreten zijn gymnastiekkunsten vertoonde in de jungle, zo doet deze Makaak hem na. Ik voel me echter niet geroepen om me door hem 'te laten redden'. Dus he Tarzan, prima. Maar me not so Jane ;-)
Toren van Belém
In de westelijke stadswijk Belém vind je de meest fraaie en belangrijke bouwwerken van de Portugese geschiedenis, waaronder de Toren van Belém. De toren is gebouwd tussen 1515 en 1521 en diende als uitkijkpost om vijandelijke schepen uit de haven te weren. De opdracht om de toren te bouwen kwam van koning Dom João II (1455-1495), maar helaas stierf hij voordat de eerste steen gelegd was. Zijn opvolger Dom Manuel I (1469-1521) liet de toren echt bouwen. Hij gaf de opdracht om de toren te ontwerpen aan architect en beeldhouwer Francisco Arruda. De toren is gebouwd in Renaissance- en Manuelstijl, met duidelijk zichtbare Moorse invloeden. Oorspronkelijk is de Toren van Belém midden in de Taag gebouwd maar door het verzanden van de rivier is hij verschoven en staat hij nu vlakbij de oever. Het is een toeristische trekpleister van formaat en je zult hier dus nooit de enige zijn om van dit bouwwerk te genieten maar het is zeer zeker de moeite van het bezoeken waard, een mooie herinnering aan de glorietijden van Portugal.
Woeste zeelui!
Al enige tijd geleden plaatste ik hier een tip over Pensão Amor, een uniek 18e eeuws pand in het voormalige red light district van Cais do Sobré. Hier sta ik nog op de begane grond, aan het begin van het trappenhuis wat me zo'n vijftal verdiepingen omhoog zal leiden. Door het gehele trappenhuis zie je sexy muurschilderingen die alles te maken hebben met de vroegere praktijken in dit geweldige pand. Als muren konden praten zouden we hier vast met rode oortjes zitten ;-)
Verboden te steppen?
Alfama is de oudste wijk van Lissabon, hier staat de Rooms-Katholieke Kathedraal van Lissabon (‘Sé de Lisboa’ of ‘Igreja de Santa Maria Maior’). Dit prachtige bouwwerk werd door Afonso I van Portugal gesticht in 1147. Hiermee is ze de oudste kathedraal van de stad. Op deze locatie stond vroeger de hoofdmoskee van Lissabon. Het is een toeristische trekpleister en dat is goed te merken als we de steile straatjes er naartoe beklimmen. Veel mensen staan buiten op de trappen en nog meer mensen lopen binnen rond. De enorme hoge deuren vind ik prachtig en wil ik graag op de foto zetten. Zonder toeristen. Dat wordt de uitdaging van de dag... Mensen staan verspreid op alle traptreden en voor de kleinere deuren in de grote deuren. Ze staan te wachten tot ze naar binnen kunnen. Want veel mensen komen ook weer naar buiten en dan wordt het toch krap als je er samen doorheen moet zien te wurmen. Na eindeloos veel geduld ruik ik mijn kans en richt mijn camera. Klik! Huh? Shit, waar komt dat ventje nou weer vandaan? En sinds wanneer is het toegestaan om te steppen in de kathedraal... ;-)
Antonio Ribeiro Chiad
De wijk Chiado is samen met de Baixa Pombalina, Alfama en de Bairro Alto het hart van het centrum van Lissabon. De historie van dit stadsdeel is groot en verschillende gebouwen en monumenten herinneren aan de rijke Portugese geschiedenis. Op 25 augustus 1988 ging een groot deel van de wijk in vlammen op toen in de Rua do Carmo brand uitbrak. Omdat de Rua do Carmo door de autoriteiten tot voetgangersgebied was gemaakt, was het voor de brandweer onmogelijk om de straat in te rijden. De brand kon om zich heen slaan waardoor zeventien panden werden verwoest. Gedurende de hele jaren negentig werd gewerkt aan de wederopbouw van dit deel van de stad. De bekende Portugese architect Siza Vieira was verantwoordelijk voor de restauratie en zorgde ervoor dat veel originele gevels werden behouden in het stadsbeeld. Op verschillende plekken in de wijk kom je beelden van schrijvers tegen. Op de foto staat het monument van de dichter António Ribeiro Chiado, een satirische schrijver uit de 16e eeuw. Hij woonde lange tijd in de Rua Almeida Garrett en werd ook wel “O Chiado” of “O Poeta Chiado” genoemd. 's Avonds zijn hier vele panden prachtig verlicht, een heerlijke en levendige wijk.
Ark van Noach
Gisteren zat ik op het terras van grandcafé Willaerts in Papendrecht, heerlijk in de zon en met een geweldig uitzicht over de rivier de Merwede. Aan de overzijde zag ik de Ark van Noach liggen die sinds kort officieel geopend is voor het grote publiek. Het lukte me niet om een geschikte foto ervan te maken dus ik besloot vandaag om er maar even heen te rijden, Dordrecht is toch altijd wel erg leuk om te zijn! Hoewel het zondag is en de Ark daarom gesloten, is alleen al de aanblik van het kolossale (30 meter breed, 23 meter hoog en 135 meter lang) schip de moeite waard. Van dichtbij kun je zien wat een werk erin is gaan zitten en de dieren houden de wacht op de Ark. Buiten op het dek staan aan weerszijden 2 grote giraffen en olifanten. Het is nog even worstelen om de Ark er in zijn geheel op te krijgen zonder hekwerken en borden van de parkeerplaats. Maar na door een zandbak te zijn gelopen en een heuveltje op te klauteren is het gelukt. De Ark van Noach, een replica van het oudste en tevens grootste houten schip ter wereld.
Rijksmonument in...Do
Deze scheepslift (of schroevendok) uit 1928, gesitueerd in de Wolwevershaven, is oorspronkelijk gebouwd ten behoeve van de tegenoverliggende Machinefabriek L. Straatman Ketelmakerij. Het dok werd gebruikt om schepen deels uit het water te lichten zodat vanaf drijvende, houten vlonders de scheepsroeren en schroeven gerepareerd of vervangen konden worden. De scheepslift heeft een geklonken stalen constructie met een dwarsverbinding in de vorm van een vakwerkspant met N-liggers. De takelwerken aan beide zijden worden beschermd door middel van een stalen omhuizing met een rondgebogen dak en met een stalen omloop. Tussen de vertikale pijlers hangt een gevlochten mat van touw (aan beide zijden nog net zichtbaar boven het water) waarop de romp van een schip kan rusten. Beide pijlers zijn aan de bovenzijde verbonden met een brede plaat waarop de firmanaam L. Straatman, Machinefabriek/Ketelmakerij en reparatie/nieuwbouw staan vermeld. De vroeg twintigste-eeuwse scheepslift is van algemeen belang, niet alleen vanwege de bouwhistorische waarde maar ook door de industrieel-archeologische waarde. Aan de overzijde van deze scheepslift zie je de Kuipershaven, een deel waar prachtige panden langs het water staan. Dit oude deel van Dordrecht vind ik heerlijk om doorheen te lopen, dan zie je ook de historische details op de huizen heel goed.
Dominicaanse Republiek • Santo Domingo
Dominicaanse Republiek • Santo Domingo
Liiiiiimonaduh!
Pffoei, wat een hitte in het centrum van Santo Domingo. Wel lekker dat zweten maar je krijgt er zo'n dorst van. En ook heb je wat vaker een deomomentje nodig (hoewel ik dat liever tegen sommige andere toeristen zou willen zeggen maar da's natuurlijk not done...). Terug naar de dorst dan maar. Laat ik nou geheel toevallig deze man tegen het brede lijf lopen. 'Koffie, thee (oh nee, dat had 'ie niet) en liiiiimonaduhhh!!' Ha, lekker. Maar dan komt mijn eigenste miss kieskeurig weer om de hoek kijken... jakkiebah, Pepsi. Vloeken in de kerk. 'Heeft u geen Coca Cola?' 'No, no hay' Zegt 'ie nou ei tegen me?? Beetje jammer dit. 'Heeft u dan misschien een fris sapje voor me?' 'Si, roze gummi-beren-bessensap'. Hhmmm... het ziet er behoorlijk zoet uit, het ruikt ook bijzonder zoet en volgens mij zit het 300% vol met kleurstoffen aangelengd met Bubblegum. Laat maar dan. Ik zie ook nog groene flessen en ik heb weer hoop. '7-Up?' 'No, Sprite'. Ik geef het op. Dan maar een slok uit mijn eigen waterflesje dat inmiddels het kookpunt bijna heeft bereikt. Zucht, het leven van een toerist is zo makkelijk nog niet ;-)
Opkomend water
Het wordt nu snel donker, de zon is al verdwenen en maakt straks ruimte voor een prachtige sterrenhemel. In de schemering is nu nog zichtbaar dat de tankers in de verte op zee liggen, zij pakken nog net een streepje licht mee. De kleinere vissersbootjes zijn slechts silhouetten, net als de twee jochies op het strand. Ze zoeken nog naar schelpen om mee naar huis te nemen. Het water achter ze komt al op en zal binnen no time de boel opslokken om het de andere dag weer uit te spugen. Het is een vast ritueel en prachtig om naar te kijken, deze enorme veranderingen in getijde. Voor degene die zich afvraagt of ik veel heb zitten frunniken aan deze foto: nope. Alleen het contrast wat aangezet maar verder niets. Zanzibar is een plaatje, zowel overdag als 's avonds!
Over en uit?
Wat een geluk dat ik dit voorjaar nog kon genieten van de dik 180 jaar oude beukenlaan aan de westkant van de Keukenhof. De kap van de ruim veertig woudreuzen, die eigenlijk voor de zomer van 2011 op de rol stond, wordt met minimaal een jaar uitgesteld. De reden? Er wonen vleermuizen in de bomen en daarom geeft het ministerie van LNV (Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit) nog geen toestemming. In de Keukenhof leven verschillende vleermuissoorten, onder andere grootoor-, water-, gewone en roze vleermuizen. Een aantal van die beestjes nestelen dus in deze beuken. Vanwege de aanwezigheid van de soms zeldzame zoogdiertjes moet de Keukenhof daarom een ontheffing aanvragen op de Flora en Faunawet voordat er mag worden gekapt. Op mijn beurt zeg ik wel kappen. Nu direct. En dan bedoel ik niet het omkappen van deze geweldige en majestueuze bomen maar met het hele idee om ze weg te halen...
Abroyos!
Vanaf de oudste bodega van Lanzarote, Bodega El Grifo (1775) heb je een magnifiek uitzicht over de zwarte vulkanische grond. Je ziet hier de eindeloze velden met 'hoyos' (kuilen) met daar omheen kleine lavastenen muurtjes (abroyos). Deze bieden de wijnstokken bescherming tegen de immer aanwezige uitdrogende wind. Dit gebied heet La Geria en El Grifo is gelegen langs de doorgaande weg tussen Masdache en El Islote. 'Grifo' betekent griffioen; de gestileerde versie van dit mythologische dier, dat in flinke afmetingen buiten bij het museum prijkt, maar ook de wijnetiketten siert, is een ontwerp van César Manrique. Bij de prachtige bodega kun je proeven van goede zoete wijn, maar is dit niet je ding dan kun je ook van het landschap genieten! Je wordt er alleen niet dronken van ;-)
Genieten!
Ik heb mijn eigen eilandje in zee gevonden. Geen mens te bekennen en alleen te bereiken wanneer het eb is. Bij Mangapwani beach is het vanaf het hotel eerst een kwartier lopen via een stoffige zandweg en daarna een stuk strand. Dan, als het strand is afgelopen, zet ik mijn voeten in het warme, ondiepe water. Vogels schrikken even op maar gaan daarna rustig verder met eten zoeken. Duizenden en duizenden piepkleine mooie schelpjes worden nu zichtbaar en het groene wier is spekglad. Visjes schieten schichtig weg en ik hoor alleen 't geplons van mijn voetstappen. In de verte wordt het al zichtbaar. Zacht, spierwit strand bij een verlaten grot. Een eenzaam paradijsje. Genieten!
(G)razende...reisrepo
Uw razende reisreporter trekt door stad en platteland en bevond zich gisteren in de Hollandse Biesbosch. Tot haar grote verbazing (en geluk) was het er bijzonder rustig. Halverwege de flinke wandeling (ze zet kleine stappen en dan lijkt het algauw alsof ze een héél eind heeft gelopen...) komt ze schaapherder Sjako van der Merwe tegen, die met zijn schaapskudde door het natuurgebied trekt. De kudde bestaat uit zo'n 40 tot 60 schapen en graast al het gras op de dijken rond de Hel- en Zuilespolder lekker kort. De schapen zijn zogeheten Schoonebekers. Wat u nog niet weet, en ik betwijfel of ze het leuk gaat vinden dat ik dit opschrijf, is dat er (buiten beeld) 2 hondjes bij deze kudde horen. Die samen een pijlsnelle actie beramen door de schapen in 1x naar beneden te drijven met een rotgang. Nu zat ze al een beetje instabiel in het gras tegen die helling aangeplakt maar daarna werd de situatie een stuk stabieler zeg maar. Als in dat ze in nauw contact stond met het gras... Aldus uw (g)razende reisreporter. Gelukkig niet midden in de schapenkeutels ;-)
Bijna voorbij
Bijna donker. Nog heel eventjes doet de zon haar best om het eiland in een warme gloed te dompelen. Ik ben inmiddels van de pier afgelopen en een stuk naar boven gegaan bij Mangapwani beach. De bootjes dommelen rustig op en neer, in afwachting van nieuwe gasten morgen. Hoog achter me klinkt geroezemoes van mensen die na een verfrissende douche om alle zweetdruppels weg te spoelen, nu trek hebben gekregen. Tinkelende glazen, flarden muziek maar ze moeten nog even op me wachten. Want de zonsondergang is bijna voorbij. Bijna.
Nog eventjes...
Kom je naast me zitten? Dan genieten we nog even van de laatste warmte van deze schitterende dag. Lekker koesteren in het zonnetje, weten dat er straks heerlijk eten voor je klaar zal staan. Deze avonden in Mangapwani, bij ons hotel, waren stuk voor stuk zalig. Na het eten nog een lekker drankje doen bij de bar en daarna tussen de koele lakens schuiven. Morgen weer zo'n dag? Zeker weten. En dan zal ik 's avonds weer hier gaan zitten om te genieten van de zonsondergang. Er is nog een plekje vrij...
? Come fly with me...
Vandaag lekker naar de Biesbosch geweest. Waar ik de hoofdpersoon in dit verhaal tegen ben gekomen, namelijk de blauwe reiger. De blauwe reiger is grijs van kleur. Da's logisch... De onderzijde is wit en de snavel is stevig, lang en recht. Via die snavel gaat het voedsel, bestaande uit vis en kleine dieren, naar binnen. Tijdens het jagen staat de vogel vaak stil in het water of op de oever, rustig wachtend tot een smakelijk hapje binnen het bereik komt. Deze wordt dan gevangen met een snelle stoot van de snavel. Ook wordt lopend gejaagd, waarbij de vogel met trage passen over het land of door ondiep water loopt. Nou weet ik niet hoe het bij u is maar je wilt niet weten hoeveel reigers ik zie hier in de polder en allemaal, stuk voor stuk, gaan ze er bij het minste geringste aan beweging van mijn persoontje al vandoor. Maar vandaag hoor ik een schreeuw in de lucht en zie hem aankomen. Die is van mij :-) In de vlucht houdt de blauwe reiger de lange hals opgevouwen in een S-vorm. De vogel heeft een trage vleugelslag, waarbij de vleugels voortdurend gebogen zijn. Op de foto kun je dit goed zien!
De jager op jacht
Ik zit in een moerbei. Nou ja, niet hoog in de top maar eronder, tussen het gebladerte. Ik ben op jacht maar de jager zelf is ook op jacht. Lastig zo'n achtervolging waarbij we allebei stil moeten zitten. Ik heb hem in het vizier maar aangezien hij zelf ook een uitstekend gezichtsvermogen heeft, is 'ie moeilijk te verrassen. Uiterste concentratie dus, stilte en vooral geduld. Dat mijn hond hele andere plannen heeft en al haar speelgoed naar buiten heeft gesleept om eens uitgebreid met het vrouwtje gek te doen helpt niet echt helemaal of geheel niet zeg maar... Wat het dan is waar ik naar op jacht ben? De 'snipvlieg'. Een geduldige jager op andere vliegen en miniscule vlindertjes. Deze snipvlieg heeft een geel gekleurd kegelvormig achterlijf met een zwarte vlekkenrij over de rug, brede gevlekte vleugels, lange sterke poten en een naar beneden gerichte snavelachtige zuiger. De vlekken op het achterlijf worden door sommige kenners beschouwd als een schriktekening. Voor de zekerheid gaan belagers deze wespen nabootsende insecten uit de weg. Laat ik dat ook maar doen dan. Stel je voor dat 'ie ondertussen z'n hele familie heeft ingeseind en de jacht op mij inzet...
Weekend!
We zijn hier in Bukit Lawang, bij de brug over de Sungai Bohorak rivier. Het is weekend en dan trekken alle mensen uit het dorp richting het water. De kinderen spelen dan in het water, de barbeque wordt aangestoken, de familie is gezellig met elkaar samen en de geiten lopen heen en weer te drentelen in de hoop wat left overs mee te kunnen pikken. Ik sta aan de kant van de brug waar de dame heen komt lopen. Geen idee wat ze komt doen of wie ze komt halen. Ze heeft alleen maar oog voor de wiebelende houten brug. Achter mij, zo'n 50 tot 100 meter lopen, begint het Gunung Leuser National Park. Dit is het leefgebied van de Orang Oetans en hier in de buurt zit ook nog een grote vleermuisgrot. Het is een geweldige plek midden in de natuur. Prima manier om hier je weekend te beginnen en ik doe daar graag aan mee: Goed weekend allemaal!
Innige band
Broer en zus. Ze staan nog voor hun huis in Stone Town en gaan straks naar school. Papa houdt vanaf de zijkant (niet zichtbaar op de foto) een oogje in het zeil. Ze hebben hun schoolkleding aan met het daarbij behorende identiteitskaartje om de nek. Een rood lintje voor de meisjes, blauw voor de jongens. De schooltassen zijn qua kleur precies andersom. Toeval wellicht? Ze stonden hier te kijken naar een andere toerist die ook een foto van ze wilde maken. Dat vonden ze wel erg leuk (en papa ook) maar ze werden er een beetje verlegen van. Broer houdt daarom het handje van zijn zus liefdevol en beschermend vast.
Streetlife
Zomaar een straatje in het doolhof van Stone Town. Zomaar het leven van alledag. Waar de muur laat zien waarom het Stone Town heet. Een prachtig bewerkte oude houten deur. Een kindje op de stoep, heel normaal. Mama en dochter binnen, in de koelte van de schaduw. Allemaal heel gemoedelijk en heel gewoon. Voor mij heel bijzonder.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
