Carolienduistermaat
No stress
Hobbel je daar in het Zuiden van Ethiopië over die eindeloze zandwegen, waar je urenlang geen andere auto tegenkomt, moet je in de remmen voor een kudde geiten. Grappig vond ik steeds hoe laconiek daar door de locals mee omgegaan werd. De geitenhoeder die opkijkt en ziet, oh een auto, en vervolgens op zn dooie akkertje de kudde naar de kant loodst. De chauffeur die nog maar eens achterover zakt in de kussens van de auto en zn arm relaxed in het open raam legt. We hebben dit daar meerdere keren meegemaakt met zowel kuddes geiten als koeien en nooit werd er enige haast gemaakt.......no stress.
Offer
Een beeld dat we veelvuldig hebben gezien bij de tempels in Nepal; prachtig opgemaakte offerschaaltjes met mooi gekleurde bloemen en soms ook fruit. Deze man was bezig die schaaltjes op te maken, die je dan vervolgens kon kopen voor een bezoek aan de tempel. Persoonlijk vond ik zn werkplek er nogal rommelig uitzien.
Vol adoratie
Het is altijd leuk om bellenblaas mee te nemen op vakantie. Probleem in Ethiopië was wanneer kan ik het weggeven. Ik ben daar één keer op de onzalige gedachte gekomen ballonnen uit te delen op een markt, waarna ik vervolgens geen pas meer kon verzetten omdat er plotseling uit alle hoeken en gaten kinderen opdoken. Hier waren we bij een overnachtingsplaats waar 3 mannetjes rondliepen en ik het idee had dat er niet zo maar nog een stuk of 50 op konden duiken. Dit knappe koppie kijkt dan ook niet vol adoratie naar mij, maar naar één van zn net geblazen bellen.
Blue Chairs Vourliote
Als je Vourliotes googled, kom je vanzelf terecht bij de taverne Blue Chairs op het pleintje. Ieder jaar komen we hier wel een keer voor een kopje koffie of een lunch. Op dit plein zijn een stuk of vijf restaurantjes/tavernes, maar alle toeristen zitten altijd bij Blue Chairs. Bij de groene stoeltjes heb ik geloof ik nog nooit iemand zien zitten en bij het restaurantje in de hoek, met de bruine stoeltjes, zitten meestal een paar locals. Dit jaar was het opmerkelijk druk in het hoekje, heel veel lokale mensen in hun mooiste kleren en zelfs op het terras van Blue Chairs waren een aantal locals neergestreken. Eerst dachten we nog even aan een feestje, maar het bleek om een begrafenis te gaan. Dit werd duidelijk toen we langs de kerk terugliepen; de deksel van de kist met de naam van de overledene erop stond voor de kerk en mensen liepen de kerk in en uit. Verder stonden en lagen er heel veel "plastic" bloemen. Ik heb dit hier al vaker gezien op kerkhoven en heb me daar altijd over verwonderd. Een eiland met zoveel mooie bloemen, en mensen die je ook altijd bezig ziet met hun tuintjes en potten met planten, dat daar bij een begrafenis van die lelijke plastic dingen gebruikt worden.
Nieuwsgierig aagje
Bij de grensovergang tussen Tibet en Nepal hadden we nogal wat vertraging. We zouden aan de Nepalese kant opgepikt worden door een bus, maar op de smalle toegangsweg was een andere bus verongelukt. Later zagen we dat het allemaal nog net goed gegaan was, hij stond met zn voorwielen bijna over het randje van de afgrond, maar was gelukkig nog net blijven hangen. Hij stond echter wel dwars over de weg, dus er kon geen auto meer langs en het is daar niet even een kwestie van een sleepauto bellen, maar het ruimen ging puur met mankracht. Uiteindelijk hebben we dat stuk dan ook gelopen, maar voor het zover was hebben we een paar uur bij de grensovergang doorgebracht. Wat een drukte, veel mensen die over en weer de grens passeerden, maar ook heel veel mensen, die net als wij, een beetje doelloos rond leken te hangen. We hebben ons daar dan ook geen moment verveeld, want er was genoeg te zien en ook wijzelf waren voor heel veel mensen een bezienswaardigheid.
Vrolijke Hamar
Onderweg van Turmi naar de Omo-vallei kwamen we deze vrolijke groep Hamar tegen. De Hamar behoren tot de bekendste stammen uit dit deel van Afrika. Zij leven van de veeteelt en zijn wereldberoemd vanwege het 'bull-jumping', een oeroud ritueel waarbij een man die wil trouwen zich moet bewijzen. Hij moet zijn kracht tonen door over een aantal koeien te springen. De kleurrijke vrouwen gaan meestal gekleed in twee dierenvellen. Deze zijn uitbundig versierd met kralen en kaurischelpen. Zowel mannen als vrouwen smeren hun haar geregeld in met oker en vet. Meisjes dragen aluminium versieringen op het voorhoofd. De Hamar leven rond de Omo-rivier.
Meskel-festival Addis
We waren in Addis Abeba tijdens het Meskel-festival. Met dit festival wordt het vinden van het ware kruis gevierd, het kruis waaraan Jezus is gestorven. Er zijn veel gelovigen, pelgrims en priesters aanwezig. Alle mensen zijn bijna gekleed in typisch witte doeken. De priesters dragen grote kruizen van zilver of goud. Aan het eind wordt er een groot vuur aangestoken. Toen wij er waren regende het pijpestelen, maar dat mocht de pret niet drukken, ook niet bij deze twee die zich prima vermaakten.
Mooi ingevlochten...k
In Senegal hebben we een bezoek gebracht aan een familie in een klein dorpje; uiteraard hadden we van alles meegebracht (hoofdzakelijk levensmiddelen) en was het hele dorp uitgelopen. Alles was er echt behoorlijk basic. Zo was er achter een paar hutjes een buitendouche gemonteerd, die bestond uit een gieter die aan een paal was bevestigd. De w.c. was een gat in de grond waar, na gebruik, een steen overheen werd gelegd. Ik denk niet dat wij het lang vol zouden houden in zo'n dorpje. Toen ik mn foto's terugzag kwam ik verschillende meisjes en jonge vrouwen tegen met zo'n ingevlecht kapsel. Misschien was één van de inwoners wel kapster.
Chamomeer
Met een redelijk klein bootje zijn we het Chamomeer opgeweest. Het leefgebied van heel veel vogels, pelikanen, reigers, mariboes, maar ook van krokodillen en hippo's. Langs de oever, een beetje verscholen, zag ik deze mooi gekleurde reiger staan. Mijn eerste idee was dat dit wel een blauwe reiger zou zijn, maar ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten.
Vlooiende aapjes
We hadden een overnachting in het Parc National de Niokolo Koba. De lodge was prachtig gelegen aan de Gambia rivier. Langs het terras was een muur als afscheiding omdat de rivier een stuk lager lag. Op deze muur werden de hele dag apestreken uitgehaald, maar werden er ook serieuzere zaken afgehandeld, zoals op de foto te zien.
Drogenapstoren in de.
De Drogenapstoren, oorspronkelijk de Saltpoort (zoutpoort) genaamd, is gebouwd in 1444-1446 als stadspoort van Zutphen. Hij heeft maar kort als stadspoort dienst gedaan want hij werd in 1465 dichtgemetseld. Sindsdien draagt hij de naam Drogenapstoren, vernoemd naar de stadsmuzikant Tonis Drogenap. Tonis heette niet echt Drogenap, dat was maar een bijnaam. Waarschijnlijk werd hij zo genoemd omdat hij nogal veel dronk. Een nap is een soort drinkbeker. Een andere theorie is dat hij zo werd genoemd omdat hij heel arm was. Drogenap woonde in Zutphen rond 1555 en vernoemde de toren naar zichzelf. Vanwege zijn prominente plaats in de geschiedenis van Zutphen besloot de Stichting Drogenap in 1999 een standbeeld voor hem op te richten. Tijdens het ontstaan van het beeld was de werkplaats van beeldhouwer Oscar Rambonnet vrij toegankelijk voor publiek, dat het wordingsproces met grote belangstelling volgde. De kunstenaar koos ervoor om niet de figuur zelf, maar alleen diens kleding weer te geven. Omdat de sculptuur hol is en aan de achterzijde open, kan nu iedereen - letterlijk - in de huid van Drogenap kruipen. Kenmerkend aan het standbeeld en aan Drogenap was de trompet die hij altijd bij zich had.
Het Appense Schouwpad
Nog een foto van de Appense Dijk die rond 1435 werd aangelegd en waar nog sporen te ontdekken zijn van een lange strijd tegen het water. De Appense Dijk maakt deel uit van de Veluwse Bandijk, gelegen tussen Wapenveld en Klarenbeek. Je kunt hier een rondwandeling van 12 km. maken over het Appense Schouwpad, gelegen tussen Voorst en Klarenbeek. In de vorige eeuw is de Appense Dijk grotendeels afgedankt door de bouw van een dijk met gemaal in de uitmonding van de Voorsterbeek. Maar het middeleeuwse dijkje is nog wonderlijk goed bewaard gebleven. Zo ook de vele plassen -wielen- ontstaan als gevolg van het doorbreken of het doorsteken(!) van het dijkje. Verweerde schouwpaaltjes herinneren nog aan de tijd dat de dijkgraaf van het toenmalig polderdistrict Oost-Veluwe ieder jaar het dijkje inspecteerde. Sinds de 19e eeuw is het landschap rond de Appense Dijk compleet veranderd. Heide maakte plaats voor bos.
Ethiopisch landschap
Het noorden en het zuiden van Ethiopië zijn totaal verschillend van elkaar, zowel qua bevolking, klimaat, maar zeker ook qua landschap. Ik had aan het eind van de reis het gevoel dat ik in 2 verschillende landen was geweest. Tijdens onze reis door het noorden werden er dan ook regelmatig fotostops gemaakt, waarbij ik af en toe het idee had in een Alpenlandschap te staan i.p.v. in Ethiopië.
Tsamadou Beach
Het strand van Tsamadou ligt even buiten Kokkari in een prachtige baai. Het laatste stuk naar het strand moet je te voet afleggen via een vrij stijl weggetje naar beneden. Aan het strand zijn taverna's en zonnebedjes. Het strand bestaat voornamelijk uit keitjes en bij de zee loopt het stijl af. Wij hebben er alleen een lunch gebruikt, maar dan heb je wel dit uitzicht.
Lollipop
Dit kindje kwam ik tegen toen we het Drepungklooster hebben bezichtigd. Het Drepungklooster is een van de grote drie gelug-kloosteruniversiteiten van Tibet. De andere twee zijn Ganden en Sera. Drepung is het grootste klooster in Tibet en was het grootste klooster van alle religies in de wereld; het werd in 1416 gesticht. Het klooster bevindt zich op Gambo Utse-berg, 5 kilometer van de westelijke voorstad van Lhasa. Voor de invasie van Tibet in 1959 waren er 15.000 monniken in het klooster. Tegenwoordig is het klooster veel kleiner met een paar honderd monniken. Het klooster is doorgezet in Karnata, India op land die door minister-president Jawaharlal Nehru ter beschikking is gesteld aan de Tibetaanse gemeenschap in ballingschap. Dit klooster heeft ongeveer 10.000 monniken. Drepung staat sinds 1982 op de lijst van culturele erfgoederen in de Tibetaanse Autonome Regio.
Herfst op Bussloo
Bussloo is een recreatieplas in Bussloo in de Nederlandse provincie Gelderland. De plas bevindt zich in het midden van de Stedendriehoek tussen de steden Apeldoorn, Deventer en Zutphen. Het meer heeft een oppervlakte van 100 hectare en is ongeveer 12 meter diep. Het gehele recreatieterrein is ongeveer 300 hectare groot. De plas wordt beheerd en geëxploiteerd door Leisurelands. Het meer is ontstaan door zandafgraving ten behoeve van de snelweg A1. De afgraving begon in 1968 en werd afgerond in 1977; het jaar waarop het werd geopend voor recreatie. 's Zomers is het er druk met zwemmers en surfers, in deze tijd van het jaar heel veel wandelaars. Buiten het zomerseizoen zijn honden ook welkom.
Het Appense Schouwpad
Wandelen over het spannendste dijkje van Nederland. De wandelroute leidt door het landschap van een van de verrassendste dijken van Nederland: de Appense Dijk. Dit dijkje werd rond 1435 aangelegd. Het vertelt op een unieke manier over de geaardheid van het landschap rond de buurtschap Appen en de belangen die hier van oudsher speelden. De vele sporen van de strijd tegen het water zijn goed zichtbaar. Maar het dijkje biedt ook kans op ontdekking van zeldzame dieren en planten. We kwamen hier langs op weg naar Bussloo en zijn even een eindje langs de beek gelopen vanwege de mooie herfstkleuren. Toen zagen we dat daar een wandelpad was uitgezet. De wandeling was echter 12 km. en wij hadden andere plannen, maar dit gebied ligt nog geen 5 km. bij ons huis vandaan, dus die gaan we zeker een keer lopen. .
Herfst op De Voorst
Op Landgoed De Voorst kun je prachtig wandelen, zeker in deze tijd van het jaar. Gedeeltelijk loopt die route langs de Berkel, een rivier die in Duitsland ontspringt, in Nederland door de Achterhoek stroomt en bij Zutphen in de IJssel uitmondt. De totale lengte van de rivier is 110 kilometer. Na jarenlange voorbereidingen gaat het waterschap Rijn en IJssel in 2014 de rivier vanaf Almen naar Zutphen hermeanderen. Hierdoor moet het weer een dynamische rivier worden die, zoals vroeger, door het landschap slingert.
Berkelruïne
De Berkelruïne is misschien wel het meest geliefde onderwerp voor fotografen en beeldend kunstenaars in Zutphen. Hoe oud het voormalig vestingwerk precies is, blijft een geheim, omdat de archeologen de originele fundering niet wilden aantasten. Vast staat dat de Berkelpoort in 1424 voor het eerst wordt vermeld. De stadsmuur met poort was in de veertiende eeuw van groot strategisch belang om de vijand buiten de deur te houden. Soldaten verdedigden de stad vanaf de loopgangen tussen de ronde uitgekraagde torentjes. Die loopgangen zijn op dit moment niet toegankelijk voor bezoekers, maar wellicht wordt dit wel mogelijk. Rechts is nog net een stukje van het Leeuwenhuisje te zien. Het huisje is rond 1650 gebouwd, was vroeger o.a. een tuinhuisje, maar doet nu in de zomer dienst als kassa en kantine voor de fluisterbootschippers, die vanuit hier toeristen een onvergetelijke tocht over de Berkel laten meemaken.
Herfstplaatje...Walbu
Zicht op de Walburgkerk gezien vanaf één van de mooiste plekjes van Zutphen (vind ik). De Walburgiskerk, plaatselijk bekend als Walburgkerk, is een kerk aan het 's-Gravenhof in Zutphen. Het oudste deel van de kerk dateert uit de 11e eeuw. De kerk was eerst gewijd aan zowel Petrus als Walburga, maar de eerste verdween in de loop van de 12e eeuw uit beeld. De huidige kerk dateert voor het grootste deel uit de eerste helft van 13e eeuw; sinds de 16e eeuw heeft ze haar hedendaagse uiterlijk. De toren heeft een hoogte van 76 meter, maar was tot 1600 117 meter hoog. Hiermee was de toren hoger dan de Dom van Utrecht. Bij de kerk is de Librije, een oude kettingbibliotheek uit 1561 gevestigd.
Wandelen op De Voorst
Gisteren heb ik een foto geplaatst van "Huize de Voorst", waarbij ook een uitgestrekt landgoed ligt. Zeker in deze tijd van het jaar met zn prachtige herfstkleuren en alle soorten paddestoelen en het is ook nog eens zulk prachtig weer als gisteren, is dit een prima wandelgebied.
Grote Gracht Zutphen
Voor mij een nostalgisch stukje Zutphen. Langs deze gracht lag vroeger een vogelpark en een hertenkamp, waar ik in mijn eerste levensjaren vaak mee naar toe ben genomen door mijn ouders. Mijn Middelbare School lag tegen dat park aan, dus gedurende mijn tijd op die school, heb ik daar ook veel gewandeld in de pauzes. Inmiddels is er alleen nog een hertenkampje. Een groot gedeelte van het park heeft moeten wijken voor de uitbreiding van mijn oude school.
Landgoed Huis de...Vo
We wilden eigenlijk een paar dagen naar Huis ter Heide, o.a. vanwege de mooie foto's en verhalen van RRer JMoerkens, maar toen we wilden vertrekken deed de verwarming in de camper het niet. Daarom maar een mooie wandeling in ons eigen buurtje gezocht en zo kwamen we o.a. bij Landgoed "Huis de Voorst". 't Goet ter Voirst wordt voor het eerst vermeld in 1378 als Gerard ter Voirst het 'Oude Voorst' in leen ontvangt van hertog Willem I van Gelre. Het hoofdgebouw ging in 1943 door brand verloren. Landgoed en ruïne werden in 1951 gekocht door de Stichting Pensioenfonds van de Nederlandsche Heidemaatschappij die het huis in 1957 doorverkocht aan Stichting Vrienden der Geldersche Kasteelen. Deze liet het kasteel herbouwen/restaureren, wat in 1960 tot voltooiing kwam. In 1988 kon Geldersche Kasteelen een belangrijk deel van het omliggende landgoed aankopen. Inmiddels is Landgoed "Huis De Voorst" een geliefde trouwlokatie: de huwelijksvoltrekking, kerkelijke inzegening, receptie, diner en het feest kunnen allemaal in het landpaleis/kasteel plaatsvinden.
Volubilis
Volubilis was een Romeinse nederzetting in het noorden van het huidige Marokko. Vermoedelijk is de stad gebouwd op de resten van een eerdere stad van de Carthagers uit de 3e eeuw voor Chr. Anders dan in het geval van veel andere Romeinse steden werd Volubilis niet verlaten nadat de Romeinen in de 3e eeuw hun steunpunten in dit deel van Afrika waren kwijtgeraakt. Gedurende een periode van 1000 jaar bleven er mensen in Volubilis wonen. De stad werd pas in de 18e eeuw verlaten om te worden afgebroken en bouwmateriaal te leveren voor de constructie van de paleizen van Moulay Ismail in het nabijgelegen Meknes. Als deze afbraak niet had plaatsgevonden dan was Volubilis misschien een van de best bewaarde Romeinse locaties geweest. Desondanks zijn de ruïnes in goede staat en bevinden zo’n 30 mozaïeken van hoge kwaliteit zich nog op hun originele plaats. In 1997 is Volubilis toegevoegd aan de UNESCO Werelderfgoedlijst.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
