Bekroond met een Traan

Door: Deerik

Geplaatst op Jul 27, 2015

Het is de 3e dag bij South Georgia. Als we opstaan ziet het er buiten heerlijk zonnig uit. Dan weet ik nog niet dat het een Top 10 dag uit mijn leven gaat worden....

Na het ontbijt landen we met de zodiacs op een baai bij Godthul, op het strand liggen de pelsrobben en de pinguïns al op ons te wachten. Wij nemen deel aan een wandeling richting een broed kolonie van de Gentoo Pinguïns. Het is een flinke klim omhoog, maar we worden al snel beloond door een enorme kudde rendieren die voor ons voorbij trekt. Ooit zijn deze hier, voor het vlees, door de Noorse walvisvaarders geïntroduceerd. Op een hoogvlakte staan vervolgens honderden Gentoo’s te broeden een prachtig gezicht zo op deze hoogte. Ik vraag me af waarom die kleine waggelaars hun nest zo nodig zo hoog moeten bouwen. Als we er een halfuurtje hebben rond gelopen, besluiten Lisette en ik aan de afdaling beginnen, we willen graag nog wat tijd op het strand doorbrengen, weg van de drukte. Het zonnetje doet nog steeds volop zijn best, het is eigenlijk best wel warm en met alleen een polo aan is het prima toeven op het strand. Heerlijk chillen aan de waterrand tussen de spelende zeehonden in het water en diverse soorten pinguïns op het strand. Dan opeens komt er een zeehond uit het water onze kant op, hij snuffelt uitvoerig aan mijn laarzen en besluit dat deze prima geschikt zijn om zijn nek lekker aan te krabben. Dan komt er een pinguïn aan schuifelen, kijkt mij wat vreemd aan, hupt over mijn benen en zet zijn weg voort, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat er zomaar een mens op het strand ligt. Wow... wat een momenten... zo puur!

Terug op het schip is alweer lunchtijd en vertellen we onze mede reizigers in geuren en kleuren over ons strandavontuur. Vanmiddag gaat het spannend worden, over 2 uur varen zullen we nl. St. Andrews Bay bereiken. Hier kan je alleen met ideale omstandigheden landen, de baai heeft totaal geen beschutting. We hebben geluk, de zee is super rustig en we gaan ervoor. Ondanks dat we niet als eerste zijn ingedeeld, gaan we toch snel met de eerste zodiac mee om optimaal van deze wonderlijke plek te kunnen genieten. Op St. Andrews Bay, zit namelijk de grootste Koningspinguïn kolonie ter wereld. 250.000 paartjes, totaal ruim 500.000 pinguïns. En dat in een schitterende omgeving, besneeuwde bergtoppen en gletsjer.
We kunnen vanwege de stroming/golven niet op de ideale plek landen, dat wordt wandelen dus. Ik speer als eerste, met een van de gidsen, in de richting van de pinguïns. Pfff ik kan niet wachten die broedkolonie te aanschouwen. Dan ineens wordt het pad onderbroken door een snel stromende rivier. De gids geeft aan te twijfelen of we wel door kunnen. Ik vraag 'm hoe diep het is en of ik een poging mag wagen... Op hoop van zegen doorwaad ik de bedding, het water komt wat hoger dan verwacht (net boven de knieën) en stroomt zo mijn laarzen in. Als ik bijna mijn evenwicht verlies, bedenk ik pas dat er een vermogen aan fotoapparatuur op mijn rug hangt... het gaat net goed... Ik banjer door, op naar mijn doel. Later hoor ik dat de gidsen een rijtje hebben gevormd, hand in hand, om de rest een veilige doorgang te bezorgen, het was inderdaad best wel tricky.
Als ik na een minuut of tien bovenop een heuvel aankom, is de beloning onvoorstelbaar mooi. Honderdduizenden Koningen die lekker in het zonnetje staan te poseren. Dit is met geen pen te omschrijven, zo gigantisch indrukwekkend. Daar sta ik dan, in mijn uppie, een brok in mijn keel. Hoe gaaf is dit!!!! Pas na een half uur komen er mede expeditieleden aanlopen. Ik schiet meer dan 1000 foto’s weg, kom echt ogen en oren te kort. We blijven er heel de middag, puur genieten, al helemaal onder de inmiddels strak blauwe lucht. Ik heb ook zeker een halfuur, gewoon op een rots in het zonnetje gezeten om alle indrukken een plek te geven. Als Lisette en ik teruglopen komt er nog een kudde rendieren voorbij rennen en hebben we enkele intieme momenten met een paar koningen. Zij hebben totaal geen notie van de 3 meter regel (de afstand tot wildlife die wij minimaal in acht moeten nemen) en komen gezellig naar ons toe.

In de Zodiac, op weg terug naar de Plancius, zie ik over de wangen van mijn buurvrouw een traan rollen. Ik schat deze Amerikaanse dame eind 60 en vraag bezorgd wat er is en of ik iets voor haar kan doen. Nee zegt ze, dan verteld ze me dat ze nu voor de 5e keer op South Georgia is en dat deze pure natuur nog altijd een onvoorstelbaar diepe indruk op haar maakt. Ik ben stil, denk, slik en voel met haar mee.... Ik besef dan intens hoe bevoorrecht we zijn, dit mee te mogen en kunnen maken.