Arctic Plunge

Door: EvanderHel

Geplaatst op May 12, 2014

Met een grijns staat de scheepsarts klaar, defibrillator stevig vast in de met dikke handschoenen bedekte handen.

'Eén voor één erin, niet allemaal tegelijk. Als er dan wat gebeurt moet ik kiezen wie ik ga redden'.

Een beetje schaapachtig kijken we hem aan. We lachen erom maar de ondertoon is serieus.

'Uitkleden, het water in, gelijk helemaal door, niet gaan poedelen, maximaal 4 slagen en dan er weer uit'.

Vanochtend ben ik wakker gemaakt door Jim, zijn stem schalt elke ochtend mega vrolijk door de speakers van het schip. Hij maakt dan bekend waar we zijn, hoe de nacht qua weer is geweest, zegt dat het ontbijt klaar staat, wat de weersverwachting is en wenst iedereen een goedemorgen. Later, tijdens de briefing, spreekt hij de woorden uit waar ik thuis al op gehoopt had maar wat niet altijd mogelijk is tijdens expeditiecruises naar Antarctica.

'Dames en heren, vandaag staat eerst een uitgebreide zodiaccruise op het programma, daarna gaan we een sneeuwschoenwandeling maken en dan... voor de die hards onder jullie is er, voor zover we nu kunnen zien wat het weer en de omstandigheden betreft, de mogelijkheid om een duik te nemen in het verfrissende water'.

Yes! Een grijns op mijn gezicht, een mix van verschrikte en enthousiaste reacties om me heen. Voor mij is het geen vraag, m'n bikini ligt al dagen te wachten tussen mijn warme thermokleding. Ik wil Antarctica ervaren op de meest intensieve en avontuurlijke manier. Anderen lopen te dubben, wisten helemaal niet dat dit kon, hebben geen zwemkleding bij zich en weer anderen weten het zeker. No way.

Na een fantastische zodiaccruise waarbij ik het instorten van een glacier heb mogen aanschouwen (stel een wonderlijk ruig en stil landschap voor, gekraak, het instorten van een mega grote ijsberg en een zodiac met 10 hysterisch gillende mensen vol met adrenaline, klikkende camera's die over de rooie gaan en één dame (it wasn't me) die naar huis wil...). Yihaah!

Na deze enerverende tocht is het de ijzers vastbinden onder de rubberen laarzen en een berg beklimmen. Het loopt wat raar moet ik zeggen, niet echt sexy. Daarna is het kiezen. Er is de mogelijkheid om terug aan boord te gaan waar een barbecue wacht op het dek buiten ter afscheid van deze laatste lange dag hier, of Antarctica voelen op je blote lijf. Van de 104 gasten gaat het overgrote deel terug naar het schip, ik blijf met een groepje van zo'n 19 jonge dwazen achter. De stemming is uitgelaten, zenuwachtig, ik hoor alleen maar 'Oh my god' om me heen als mensen hun handschoenen uittrekken en het water voelen. Tering... waarom doe ik dit? Ga ik dit echt doen? Hoezo? Voor wie?

'Okay mensen, tijd om uit te kleden. Handdoeken liggen klaar op de kant, er kan niets gebeuren want 3 expeditieleden en de leider houden toezicht, een blijft in de zodiac voor directe hulp in het water en we kunnen allemaal reanimeren'.

Uhhh...

In ons enthousiasme (of willen we er toch stiekem zo snel mogelijk klaar mee zijn?) kleden we ons allemaal tegelijkertijd uit. Ai, da's niet handig bedenken we al bibberend in ons kippenvelkleedje. Onder luid gejuich gaat de eerste erin. Geweldig, de mensen in hun warme jassen lachen zich een ongeluk om het verschrikte gezicht van de dappere zwemmert.
Dan is het mijn beurt. Ik loop over de rotsen heen en steek m'n voeten in het water. Whaah! Maar ik ben niet helemaal gek, in tegenstelling tot alle anderen houd ik lekker m'n warme muts op. Ik zet door, allemachtig, door het water heen snak ik naar adem, nog nooit in mijn hele leven heb ik zoiets ervaren. Maximaal 4 slagen? Bij 2 vind ik het prima en draai me om naar de kant. Gillend en klappertandend (geloof me, het kan echt tegelijk) wil ik op de rotsen klauteren. Maar waar zijn m'n tenen gebleven? Ik buk en zie ze wel maar voelen is een ander ding. Uit het water komen gaat dus op z'n zachtst gezegd niet elegant. Ergens in m'n rechteroor hoor ik een jongen lachen. Hij is me aan het filmen. Jammer dit. Dat gaat dus ergens de donkere spelonken in achter een slot en driedubbele grendel.

Aankleden gaat langzaam met bibberende handen en omdat de helft van m'n voeten nog steeds kwijt is, pleur ik bijna een paar keer om. Maar het lukt en een gelukzalig gevoel stroomt door mijn lijf. Sjeemig, wat ben ik trots dat ik het heb gedaan! Ik glunder van oor tot oor en m'n bevroren tenen jubelen stil onder mijn 3 paar sokken.

Wat een dag, wat een avontuur. In de zodiac, terug naar het schip, sla ik dit ongerepte continent als een warme deken om me heen en laat het nooit meer los.