Nattigheid op Mo’orea
Frans-Polynesië
Oceanië
Elleke
Nattigheid op Mo’orea
MO’OREA | Mo’orea is het laatste eiland van ons Polynesisch avontuur. Hoewel het eiland niet ver weg is van Taha’a, moeten we een serieuze détour maken om er te geraken. De vluchtjes komen namelijk nogal onhandig uit. Taha’a heeft geen eigen luchthaven, dus we moeten eerst per boot naar Raia’tea. Van Raia’tea vliegen we naar Bora Bora; dan zijn we er toch nog geweest. ;-) Van Bora Bora naar Huahine. Van Huahine naar Mo’orea.
Ons luxe-verblijf ruilen we in voor een hutje in iemands’ tuin dat meer bij ons budget past. Op zich niet slecht gelegen, want niet ver van het mooiste strand van Mo’orea, maar helaas is er voor de rest niet zo veel in de buurt. Het is in Europa toch ondenkbaar dat er bij het populairste strand geen cafeetje, restaurantje of winkeltje te bespeuren is? Wij zien hier weer vooral veel verdienmogelijkheden!
We beschikken wel over fietsen en dus besluiten we om ‘s avonds over het zandweggetje een paar kilometers te fietsen op zoek naar iets om te eten. Een supermarkt is ook niet echt in de buurt. We vinden iets dat open is: een foodtruck met pizza. Wanneer we naar huis rijden is het pikdonker en we worden achtervolgd door heel agressief blaffende honden. Ik doe het in m’n broek van de schrik. Wanneer we eindelijk ons huisje bereiken, sta ik nat in ‘t zweet. Angstzweet.
***
Ik weet, het is niet meer origineel, maar we hebben nog eens een lagoon cruise geboekt. Op de vorige boot- en snorkeltochtjes hebben we toch elke keer opnieuw weer andere koralen en vissen kunnen spotten. Dat is deze keer niet anders.
We vertrekken vanuit de Cooks Bay waar je goed zicht hebt op de steile bergtoppen en grillige rotsformaties van het eiland. Na niet zo heel lang varen, gooien we het anker uit om te snorkelen. We kijken van op de boot het water in en spotten grote pijlstaartroggen (of pastinaca ray; meer dan een meter doorsnede, dus aanzienlijk kleiner dan de reuzenmanta) en haaien.
Ik zie bij velen de aarzeling in de ogen. Maar deze haaien zijn vegetarisch, dus ik voel enige verbondenheid met hen. Not. Ze zien er, zoals elke haai, eng uit.
Wanneer ik er zo’n 8-tal tegelijkertijd op me zie afzwemmen, zou ik alweer in m’n broek kunnen doen van de schrik, ware het niet dat ik er niet zo goed in slaag om in het water te plassen. Al heb ik er wel op geoefend deze trip, haha!
De haaien komen wel heel dichtbij, maar ze raken je niet aan. De roggen daarentegen, die zwemmen ongegeneerd tussen en soms op de snorkelaars. Ze voelen heel zacht en glibberig. Weer een spectaculaire ervaring rijker! De lagooncruise wordt afgesloten met een traditionele lunch op een motu, inclusief een ‘hoe-knoop-ik-mijn-pareo’-demonstratie. Ladies, ik weet nu hoe het moet hè!
Voor onze laatste volledige dag op Mo’orea hebben we een hike met een gids geboekt. ‘s Nachts heeft het al flink geregend en de wolken zijn nog niet verdreven. Het begin van de hike lijkt dan ook het startschot te zijn voor een nieuwe tropische regenval van de categorie waarvan je binnen de vijf minuten tot op uw onderbroek nat bent, ook al loop je door een dicht bebost woud.
Helaas is de bui niet van die aard dat ze het na vijf minuten voor bekeken houdt. Oh nee, het blijft komen, gedurende de volgende 13 km van de hike. En zo bleef het de hele dag nog doorgaan. We zien eruit als twee verzopen waterkiekens. We nemen die dag beiden een warme douche, wat zulk een uitzonderlijke gebeurtenis is, dat het vernoemenswaardig genoeg is om in deze blog te verschijnen.
De dag erna nemen we weer het vliegtuig naar Tahiti. Een vlucht van wel tien minuten. Het stemt me een beetje triest, want de terugkeer naar Tahiti luidt het einde in van onze paradijselijke tijd van eilandhoppen in de Pacific. En ook omdat mijn gebruinde huid zal wegsmelten als sneeuw voor de zon. Ik ben namelijk nog nooit zo bruin geweest! Hoewel ik zeker uitkijk naar onze volgende stop (Japan) vind ik dat toch erg… spijtig, spijtig, spijtig.
Foto's
