Gevaarlijke beesten in de jungle?
Queensland
Australië
Jeannette67
Gevaarlijke beesten in de jungle?
Op weg naar onze volgende accommodatie tijdens onze rondreis in Queensland zien we dat het landschap binnen 30 km verandert van tropisch naar supertropisch wat erg bijzonder is. Het aantal palmbomen groeit gestaag en even hebben we het gevoel dat we op Bali rijden. Slechts de rijstvelden ontbreken nog. De paar dorpjes die we doorkruisen zijn op 1 hand te tellen en doen ons nog het meest denken aan westernstadjes met saloons en barbershops. Daar waar de rivieren de Billabong en Mosman elkaar kruisen, slaan we linksaf en rijden langs kilometers suikerriet naar onze exotische bestemming midden in het tropische regenwoud.
We worden uitermate enthousiast (tikje overdreven) begroet aan de receptie van Silky Oaks Lodge in Mosman. Het wordt ons meest luxueuze verblijf in Australie. We are ready for our rainforest resort experience (zoals zij het mooi verwoorden op hun website)!
We mogen onze sleutels inleveren van de huurauto want dan kan de portier onze koffers naar onze lodge brengen. Daar begin ik wat tegen te sputteren want WAT neemt de portier dan wel niet allemaal mee uit de auto? Achterin staan namelijk ook een doos wijn en een doos bier die we onderweg bij de groothandel (bottleshop) heel economisch hebben ingeslagen omdat we niet van plan zijn de hele vakantie 8 dollar per glas uit te geven (sorry wij zijn echte Hollanders). Affijn na enig geharrewar toch maar de sleutels meegegeven en wij mogen wachten in de lounge. Het uitzicht vanuit deze openluchtlounge is geweldig. We kijken uit op een natuurlijk gevormde groene lagune omringt door exotische plantengroei en worden voorzien van een fruitig drankje geserveerd door een jonge alleraardigste ober. Het duurt even voor we worden begeleid naar onze vrijstaande lodge maar we begrijpen even later waarom want als we de deur openen ruiken we de bedwelmde geur van wierrook en zien we overal kaarsjes branden. Het geluid van een digareedoo klinkt zacht op de achtergrond en de gehaakte hangmat wappert uitnodigend in een zacht junglebriesje op ons balkon. Wederom ohhs en ahhs als we de badkamer inlopen en de garderobekamer....en aargh...in de hoek staan netjes onze dozen wijn en bier. Mijn vriend lachen, ik bijt bijna mijn tong af van schaamte.
In een hangmat liggen is leuk voor 5 minuten. Het wordt weer tijd voor actie en aldus trekken we de wandelschoenen aan om de jungle te ontdekken. Via een smal kronkelig paadje dalen we af naar de Billabong (zijtak van de Mosmanrivier) want daar zou zich een waterval bevinden. Op het steile paadje liggen veel stenen en rotsen en struikel je regelmatig over de wortels van de bomen als je niet goed uit kijkt. We zijn al een eind op weg als plots een zwaar gedreun uit de verte klinkt. Ik kijk mijn vriend aan en vraag wat dat dan wel niet kan zijn; we zijn helemaal alleen, ver van de bewoonde wereld. Het gebonk nadert rap en alle grote beesten die hier in de jungle zouden kunnen leven flitsen aan me voorbij. Behalve een cassowary kan ik me geen enkel ander beest bedenken wat ons in dit tempo zo rap nadert. Plots schiet tussen het dichte gebladerte de jonge barman tevoorschijn die ons hardlopend voorbij flitst en als een hinde tussen de rotsen en wortels naar beneden rent. Voor we van de schrik bekomen zijn is hij alweer uit het zicht verdwenen. Gezien de staat van het pad vinden we deze snelheid ongelooflijk en 's avonds tijdens het eten hebben we het er nog over!
Als we na een gezellige en smakelijke avond van het restaurant naar onze logde teruglopen, verdwalen we hopeloos. De nacht is inktzwart en de paden zijn romantisch dus matig verlicht. Alle lodges zien er hetzelfde uit, ai! Na een kwartier rondjes te hebben gelopen komt uit het niets een elektrische golfkar aangereden met, jawel, daar is hij weer, de barman achter het stuur. Hij vraagt of hij ons kan helpen en we vertellen hem dat we helaas onze lodge niet kunnen vinden. Lachend vertelt hij dat hij de nieuwe bagagetransporter aan het uittesten is en of we misschien een lift willen. Ja natuurlijk willen we dat! We gaan met onze ruggen naar hem toe op het achterbankje zitten en gas geeft hij! Hij manoeuvreert het karretje over de smalle kronkelige paadjes over houten bruggetjes door tientallen bochten. Het voelt alsof we in een achtbaan zitten en ik gil het uit. Hoe harder ik gil, hoe harder hij lacht en hoe scherper de bochten worden. Uiteindelijk komen we toch veilig aan bij onze lodge en vol adrenaline bedanken we de barman hartelijk voor dit nachtelijke (hachelijke) avontuur. We vragen of hij nog wat wil drinken bij ons maar dat weigert hij beleeft. Toch is er een klik en raken we met hem aan de praat voor de deur van onze lodge. Hij vertelt over zijn dagelijkse hardlooproute in de jungle (17 minuten t.o.v. het anderhalf uur wat wij er over gedaan hebben) over zijn werk, jeugd (zijn moeder is Aboriginal) en het reilen en zeilen in Australië. Pas een uur en 2 drankjes verder (gewoon voor de deur opgedronken want binnenkomen wilde hij pertinent niet) neemt hij afscheid van ons en laat hij een diepe indruk op ons achter. Het is onze meest bijzondere ontmoeting met een Australiër geweest; hebben hem helaas niet op de foto maar wel diep gegrift in ons geheugen.
Foto's
