Je zou er maar naast zitten in een vliegtuig

Door: Jeannette67

Geplaatst op Nov 1, 2014

De laatste dag van onze fantastische rondreis door Australië is toch echt aangebroken en alhoewel ik bewust de gedachte aan de lange terugvlucht ver naar het achterste gedeelte van mijn hersenpan heb verdrongen, is het vandaag toch echt zo ver. Vanuit Cairns 7 uur vliegen naar Hong Kong, daar 6 uur wachten en dan nog eens 12,5 uur naar Amsterdam. Ach de heenweg naar Sydney was nog langer dus het zal allemaal wel meevallen. Eenmaal in het vliegtuig besluit ik dan ook de vakantie nog even verder te vieren en bestel een lekkere Chardonnay bij de stewardess. Ik heb nog geen slok genomen als een medepassagier voor mij, abrupt zijn stoel naar achteren gooit zodat de inhoud van het glas volledig in mijn schoot valt. Ik voel de wijn door mijn jurkje langs mijn benen op de zitting van de stoel druppen. Mopperend wurm ik me tussen de stoel uit om naar het toilet te lopen. Lang leve de economy class! De bewuste stoelenwerper ligt stoïcijns, met gesloten ogen, te rusten. Hij is zich van geen kwaad bewust.
Op het toilet constateer ik dat mijn onderbroek en legging echt drijfnat zijn. Tevens besef ik dat ik geen reservekleding bij heb in de handbagage, hoe stom kun je zijn. Op de heenreis was ik zo goed voorbereid! Dan maar zonder onderbroek de reis naar Hong Kong airport voortzetten en daar op het vliegveld een nieuw exemplaar kopen. Het zit redelijk oncomfortabel die 7 uur naar Hong Kong met een natte legging op de klamme zitting en de zure lucht van de wijn blijft om me heen zweven.

Eenmaal op het vliegveld aangekomen begin ik enthousiast te shoppen. Ellenlange gangen van de ene terminal naar de andere en heel, heel veel winkels maar geen ondergoed bij Prada, Chanel, Gucci of Victoria Secrets. Na 5 km struinen begin ik wanhopig te worden en mijn vriend raakt het beu. Ik laat hem achter in een terminal en ga, na wat gegoogeld te hebben op de website van de airport, nogmaals alleen op pad. Na anderhalf uur zoeken vind ik uiteindelijk een winkeltje waar ze heren boxershorts verkopen van Calvin klein. Alhoewel het een raar satijnen gevalletje is betaal ik graag 30 euro voor dit godsgeschenk. Wat zit dat heerlijk!

Met in ons achterhoofd de waarschuwing van een kennis die een salmonella vergiftiging had opgelopen van het eten op Hong Kong airport, eten we een 'normale' sandwich voor we boarden in het vliegtuig naar Amsterdam. De sandwich smaakt naar niets en de slablaadjes hebben bruine randjes bah! Eenmaal in het vliegtuig krijgen we direct weer de menukaart aangereikt (het is middernacht). Alhoewel ik helemaal geen trek heb leert een snelle rekensom mij dat het nog 9 a 10 uur duurt voor we ontbijt geserveerd krijgen. Ik besluit dus toch de vegetarische pasta te eten.
Kort daarna doven de lichten en daalt de rust neer in het vliegtuig. Heel snel voel ik dan dat mijn maag enorm begint te protesteren. We zitten in de middelste rij, links van mij een chinees en mijn slapende vriend aan de buitenkant. Een snelle sprint naar het toilet is dus onmogelijk. Ik stoot mijn vriend wakker en gil om het kotszakje onderwijl mijn handen in een kom onder mijn mond houdend. In het duister tast hij met bibberende handen naar het zakje - waar is dat ding als je het nodig hebt - om het uiteindelijk te vinden maar het helaas niet op tijd open te krijgen. Mijn handen lopen al vol en de pasta vindt zijn weg naar de schoot van mijn jurkje. Stewardessen komen aangesneld met tientallen verfrissingsdoekjes maar het mag helaas niet baten. Ik heb er een grote rotzooi van gemaakt. Zo goed als mogelijk was ik mezelf op het toilet maar de zure lucht blijft om me heen hangen. Nog maar 11 uur vliegen....en wat schaam ik me voor mijn medepassagiers die vlak bij mij zitten en deze lucht moeten ontberen.

Zodra we op Schiphol de koffers weer in handen krijgen snel ik naar het toilet om schone kleren aan te trekken. Nooit heb ik me zo vies gevoeld. De moraal van het verhaal hoef ik hier niet meer uit te leggen denk ik....