Bye bye Roadhouse!

Door: Reefje

Geplaatst op Jun 18, 2012

Na 6 weken ‘zwoegen’ (soms dan) in de Roadhouse, komt ook hier weer een einde aan. Het was zeker een leuke ervaring en ook hier leer je weer nieuwe dingen van. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat ik nooit een keukenprinses zal worden in een of ander restaurant. In een keuken draait het vooral om goede planning en organisatie. Hoewel ik beide kenmerken de baas ben op mijn eigen werkgebied, spreken we hier over hele andere koek. Aan de andere kant blijkt, dat ik goed ben in schoonmaken/opruimen en inzicht heb in het creëren van een verkoopinrichting. In de console stapelt Karissa alles zowat op elkaar, zodat de klanten geen overzicht hebben in wat er allemaal te koop is. Na wat kleine aanpassingen (die Karissa en Tammy meteen opmerking!) ziet de kleine winkel er meteen een stuk netter uit.

Tijdens onze laatste vrije dag, besluiten Quentin en ik een dirt road track te volgen. Onze reis zal voornamelijk uit onverharde wegen bestaan en het lijkt ons daarom een goed idee om de auto eens te testen. Volgens ons informatieboekje begint het pad net buiten het centrum van Augathella. We rijden een stoffig paadje in, op naar het tweede herkenningspunt op mijn lijst. Na 5 minuten rijden heb ik al drie punten, die op mijn lijst staan, gemist. Zitten we wel op de goede route? Na 3 keer op hetzelfde punt te zijn gestart, besluiten we gewoon rondjes te rijden in 4 wheel drive. Het verschil is duidelijk merkbaar (van 2 wheel naar 4 wheel), wanneer we over de zanderige paadjes met stenen en hout, heen hobbelen. Je hebt toch iets meer grip op de weg via deze manier. De natuur in Augathella is kurkdroog (typerend voor de outback in Australië). Het zand kleurt al een beetje rood en hier en daar zien we nog wat groen. Onderweg stuiten we op wildlife (kangaroes en paarden), die nogal nieuwsgierig naar ons staan te kijken.

Zondag is onze laatste werkdag en tevens Quentin’s 27e verjaardag. Als onze shift er op zit, genieten we van een stukje chocolade cake (vers gebakken door moi). Vervolgens stuur ik Quentin het huis uit om mijn verassing voor te bereiden. Met zijn favoriete snoepjes ‘red clouds’, leg ik verschillende sporen door het huis. Als hij deze volgt, vind hij 4 ingepakte cadeaus die voorzien zijn van een rijmpje. Na 15 minuten kan de speurtocht beginnen. Hij opent zijn kaart waar de instructies in staan. Lachend loopt hij door het huis. Na een kleine 10 minuten en een hint van mij, heeft hij alle cadeaus gevonden. Hij neemt plaats op de bank en leest geduldig eerst de rijmpjes en opent daarna de pakjes. Als hij uiteindelijk omringd is door het verkreukelt inpakpapier, bedankt hij mij en krijg ik een kus. Toch wel lastig om iemand te surprisen terwijl diegene altijd bij je is. Maar het Zoo York t-shirt, Volcom portemonnee, Times magazine en de bak vol red clouds snoepjes (zorgvuldig gekozen), hebben hem zeker verrast. Als Quentin ‘s avonds de nodige buitenlandse telefoontjes krijgt, is zijn verjaardag compleet.

Maandagochtend pakken we de laatste spullen in en laten we een verlaten huis achter. We leveren de sleutels bij Karissa in en nemen afscheid van onze collega’s. “Willen jullie echt niet nog een paar dagen blijven?”, probeert Karissa nog een keer. Na 6 weken blijkt dat we onze taken goed volbracht hebben. Vanochtend heeft ze Kirsty nog van haar laundry duty ontdaan en haar de deur gewezen. Quentin en ik zijn maar al te blij dat we weer verder kunnen reizen en moeten Karissa helaas teleurstellen. Ik zal nog vaak aan de Augathellans terug denken. Die ene vrouwelijke sloeber, die eruit ziet (en ruikt!) alsof ze het harde leven van de straat kent. Of Greg die altijd vrolijk voorbijkomt op zijn pushbike (fiets) en graag een praatje met mij maakt. Behalve dan die ene keer toen hij beschaamd een pornoblaadje kwam kopen en als een hond met zijn staart tussen zijn benen, afdroop.