Deel 3 Australië - The Great Ocean Road

Door: Ellen69

Geplaatst op Feb 21, 2020

Deze blog is deel 3 van de beschrijving van mijn rondreis door Australië, die ik met mijn lief maakte van maart tot juli 2019. Onze reis begint medio maart 2019 in Melbourne, en eindigt half juli in Perth. In elk deel van mijn blog neem ik je een stukje mee op onze reis.

Dinsdag 26 maart: van Melbourne naar Cumberland River

Die ochtend begeven we ons vanuit Melbourne richting Geelong, om van daaruit verder te rijden naar Torquay, het beginpunt van de Great Ocean Road. Deze weg volgt de ruige kust van Zuid-West Victoria over 250 kilometer, en biedt ons met diverse uitkijkpunten een blik op spectaculaire hoge kliffen, rotsformaties en strandjes enerzijds en op prachtige regenwouden anderzijds. Bij Anglesea houden we voor het eerst een stop bij de plaatselijke golfclub, waar naar verluidt honderden kangoeroes zich hebben gehuisvest. Wij zien er echter slechts 1 van, en een tour over het golfterrein (wat ter plekke te regelen is) hebben we er niet voor over. Ik verwacht de komende maanden toch wel kangoeroes te zullen zien. Dus rijden we verder, en houden we halt bij Aireys Inlet, waar zich bij het Split Point Lighthouse een mooie picknickplaats bevindt; dat is perfect getimed, want de klok en onze lege magen vertellen ons dat het lunchtijd is. We installeren ons aan de picknicktafel terwijl de zon zich vrolijk van haar beste kant laat zien. Opnieuw geniet ik voluit van dit moment. Als we daarna richting vuurtoren lopen, verleidt het daaronder gelegen strandje ons om daar de eerste rotsformaties in zee te bewonderen, die goudgeel oplichten in het zonlicht. We nemen de tijd ons uit te leven met camera c.q. go-pro, voor we de route vervolgen. Iets voorbij Lorne ligt het Cumberland River Holiday Park, prachtig gelegen aan de Cumberland River, aan de voet van de steile kliffen van (ik meen) Castle Rock. We besluiten hier onze tent op te zetten voor de komende twee dagen. Die avond bezoekt een familie Kangoeroe het kampeerterrein – tezamen met vele tientallen eenden die overduidelijk niet zelden beloond zijn voor hun stoutmoedige pogingen eten afhandig te maken van al dan niet vertederde campinggasten. Wij weten ze van onze couscoussalade af te houden, die we met veel smaak opeten, genietend van het kalmerende kabbelende riviertje.

Die nacht houdt de kou ons wakker; de gevoelstemperatuur is rond zes graden, en dat is niet voldoende om onze koude ledematen warm te houden.  Als ik desondanks wegdommel, schrik ik wakker van een mij onbekend geluid – een beest – het gromt. Vlakbij de tent.

De charme van kamperen is voor mij het feit dat ik me ècht verbonden voel met de natuur, slechts daarvan gescheiden door een dun canvas zeiltje. En tja, soms heeft dat een prijs die slaaptekort heet. Het gegrom, zo bedenk ik, kan niet anders dan van een kangoeroe zijn. Daarin voel ik me bevestigd als ik opnieuw een geluid hoor, vlakbij mijn linkeroor: ‘hop … hop…’. Dan verwijderen de sprongen zich van onze tent, en blijft slechts de koude, stille nacht over. Ook mijn lief doet geen oog dicht – hij krijgt zijn normaliter heerlijke, warme lichaam niet op temperatuur.

27 maart: Het Great Otway National Park

De camping heeft een fantastische douche – verschillende compleet ingerichte badkamertjes. Ik breng mijn onderkoelde lijf die ochtend weer op temperatuur met een heerlijke, warme douche – wat een weldaad! En terwijl mijn lief na mij in de badkamer ontdooit, strijkt een prachtige witte kaketoe neer op ons ontbijttafeltje waar de koffie reeds klaar staat. Hij kijkt keurend naar de uitgestalde producten op tafel (die gelukkig nog niet voor hem voor het grijpen liggen) en blijft gezellig even zitten. Wauw. Kangoeroes, kaketoes: dit is Australië. 

We trekken er die dag op uit om  watervallen te bekijken in het Great Otway National Park; achtereenvolgens zien we de Erskine Falls, de Cora Lynn Cascades, en als laatste de Sheoak Falls. Tegen mijn verwachting in vinden we de laatste het mooist – in een sprookjesachtige setting stroomt een wit oplichtende waterval tegen grijs granieten rotsformaties elegant een lieflijk kleine poel in. Daarvoor is een platformpje gebouwd met bank, waar mijn lief tot rust komt terwijl ik me uitleef met mijn camera. We zijn er in het laatste middaglicht en blijven er langere tijd heerlijk alleen. In het hele gebied is het hoogseizoen merkbaar voorbij nu het eind maart is. Onze lunch hebben we die middag genuttigd op de Blanket Leaf Picnic Area; een grote open plek in het bos met verschillende picknicktafels en banken, BBQ’s en een toilet. Toiletten vind je overigens op nagenoeg elke camp- en picknicksite, doorgaans schoon en compleet met toiletpapier. Met het heerlijke nazomerweer van die dag verwacht ik op zo’n plek veel mensen te zien, maar we hebben de plaats voor ons zelf. En terwijl we onze uitgebreide tonijnsalade bereiden genieten we van de vredige rust die hier heerst. We worden zelfs niet benaderd door enig diersoort om ons maal te delen! Hier zetten we na onze wandeling naar de Cora Lynn Cascades ook ons kopje koffie; wat een genot!

Eenmaal terug op de camping koken we een heerlijke maaltijd, en terwijl we dat doen strijkt een kookaburra neer op de tent. Gewapend met extra jassen en badlakens treden we die avond de koude nacht tegemoet.

28 maart: De 12 apostelen

Iets beter geslapen, maar toch te koud gebleven; dus opnieuw ontdooien we onder de douche (lekker!!). Mijn Lief heeft de tent al afgebroken als ik ben opgewarmd en opgefrist. We gebruiken ons ontbijt bij de centrale picknicktafel van de camping onder toeziend oog van kaketoes en eenden, en vervolgen onze route – de Great Ocean Road. Het is ongeveer 21 graden Celsius, de zon schijnt, en omdat voor de komende dagen regen is voorspeld willen we optimaal van deze dag genieten. Onze volgende stop is Port Campbell – waar we tegen lunchtijd aankomen. Opnieuw zien we picknicktafels aan een baaitje in het centrum van het dorp, waar we dit keer een heerlijke geitenkaas – walnotensalade prepareren. Ditmaal onder toeziend oog van hongerige meeuwen – tja, die hadden we nog niet gehad. Vanaf de picknickplaats hebben we gratis WIFI ontvangst van een nabij gelegen eetcafé, en dat komt goed uit – want zo kunnen we op zoek naar een betaalbaar hotel om de komende nachten door te brengen. Na twee gebroken ijskoude nachten, en regen op het programma voor de komende dagen, kiezen we voor een comfortabel alternatief. Het wordt het Portside Motel – waar we een werkelijk gezellig appartementje hebben, compleet met keukentje en twee persoons zitje. En een heerlijk bed! 

Die namiddag bekijken we tegen het avondlicht de 12 apostelen, die goed te zien zijn vanuit diverse uitkijkpunten aan een houten looproute vanaf het visitor center. De zonsondergang zet de horizon in een warme, oranje gloed terwijl de eerste wolken zich al boven de kliffen verzamelen ter voorbereiding op de weersverandering van morgen. We genieten van de prachtige avond en sluiten deze dag af met een ‘uit-etentje’ bij Waves, waar onze eerste steak sinds tijden verorberen.

29 maart: Prachtige uitzichten

Na een goede (!) nachtrust bekijken we ’s ochtends Loch Ard Gorge en de mooie Thunder cave, waar ik heerlijk met mijn camera aan de slag kan. Die ochtend houden de regenbuien zich nog even schuil achter het dikke wolkendek. Indrukwekkend is het aanschouwen van de woeste golven die zonder hapering inbeuken op de poreuze rotsformaties. Niet verwonderlijk dat dit prachtige landschap onderhevig is aan voortdurende hervormingen; rotspartijen verdwijnen in de oceaan, nieuwe worden gevormd. In 1990 stortte het deel van de ‘London Bridge Arch’ in dat de brug met het vasteland verbond; op moment van instorten bevonden zich twee mensen op het achterste deel van de Arch. Zij kregen de schrik van hun leven toen ze hun weg terug naar het vasteland in zee zagen storten, en maakten een paar angstige uren door voor ze door middel van een helikopter in veiligheid werden gebracht. We bekijken de volgende dag de overgebleven London Bridge, nu dus een geïsoleerde boog in zee. Desalniettemin erg mooi. 

De middagen brengen we door op de motelkamer, lekker droog terwijl buiten de koude regen tegen de ramen klettert J; we gaan met de auto snel een pizza halen die we oppeuzelen op onze kamer.