Yellowstone National Park, met stip op nummer 1!

Door: Jdevaan

Geplaatst op Sep 8, 2010

In vijftien jaar tijd zijn we nu voor de 3e keer in Yellowstone National Park. En zoals het gaat met het ontdekken van een land, zo gaat het ook met het verkennen van een Nationaal Park.
De eerste keer dat je er komt, doe je alle bekende ‘highlights’ en stop je op uitzichtpunten van toeristische routes. Als je je bezoek niet te krap gepland hebt (je vergist je nog wel eens in de enorme afstanden) wandel je nog een enkele korte trail.
Pas op een volgend bezoek ga je op zoek naar de minder bekende plaatsen en kies je voor uitdagender wandelingen.

Bij ons tweede bezoek aan Yellowstone enkele jaren geleden, hadden we al ruimer de tijd ingepland. Vier overnachtingen zouden volgens ons wel genoeg zijn om rustiger en wat uitgebreider het park te bekijken.
Het liep anders, want hadden we de eerste dag nog prachtig weer, zon bij 28 graden, de drie dagen erna hadden we grijs druilerig weer met regen, mist en natte sneeuw en temperaturen rond het vriespunt. Geen wandelweer, ik was blij als ik wat op kon warmen in de auto, na een weggooifoto bij een low geworden highlight.
Dit jaar een herkansing met maar liefst 6 overnachtingen. Geen overbodige luxe bleek later, want de eerste twee dagen waren helaas weer grijs met regen. En zonder die mooie strakblauwe lucht ogen de thermische wateren met hun divers gekleurde bacteriën toch heel wat minder kleurrijk en verdwijnen de indrukwekkende spuithoogtes van de geisers in het grauwgrijs van de lucht.
Temperaturen ver beneden het vriespunt ‘s ochtends vroeg tot maximaal 9 graden overdag maakten dat we ons nog maar eens lekker omdraaiden in bed, in plaats van op te staan bij zonsopgang, zoals voorgenomen.

De derde dag zou echter goed zijn. En dus zaten we om 06.30 uur klaarwakker (het vroor 8 graden) in de auto op weg naar de eerste fotogelegenheid. Daar hebben we geen spijt van gekregen. Een prachtige rit langs de Yellowstone River, waar mistflarden een mysterieuze dans uitvoerden met het licht, naar een plekje aan het begin van Hayden Valley waar ganzen al snaterend hun veren poetsten tegen een decor van uit de mist opdoemende bomen op een landtong in de meanderende rivier…
In de verte het schrille geluid van burlende edelherten. Wat een magie!
Mijn handen vastgevroren aan het koude staal van mijn statief en camera bleven maar foto’s knippen. Totdat ik toch maar, om onderkoeling te voorkomen, terug ging naar de warmte van de auto en de gloeiende thee uit de thermobeker.
Een stuk verderop zagen we vijf wolven over de heuvels rennen, een bewijs van het succesvol herintroduceren van twee wolvenroedels in Yellowstone. Helaas op niet fotografeerbare afstand.
Op weg naar Fishing Bridge een angstig moment toen we ineens een enorme kudde woeste bizons op ons af zagen komen. Hadden we tot nu toe voornamelijk ‘solobizons’ gezien, nu versperde een kudde van honderden snuivende en grommende bizons ons de weg. Met de auto stil in de berm, hopend dat ze niet tegen ons op zouden knallen, ondergingen we deze invasie van woest kijkende stieren, ongecontroleerd hard lopende kalfjes en gedwee meerennende bizonkoeien. Het leek eeuwig te duren, achteraf bleken het maar een kleine 10 minuten. De bizons waren opgejaagd door ongeduldige automobilisten die door de kudde heen probeerden te rijden op weg naar Hayden Valley. Maar met aan de ene kant een dicht beboste steile helling en aan de andere kant een flinke afgrond, konden de bizons geen kant op behalve dan de onze.
Aardig verhit door deze ervaring vervolgden we onze zoektocht naar beren en elanden aan de oevers van Lake Yellowstone. Maar helaas, dat bleek toch teveel gevraagd.
Het magische ochtendlicht voorbij, was het toch nog genieten van de prachtige uitzichten over het meer.

Een bezoek aan de heetwaterbronnen en geisers van West Thumb aan de zuidkant van het meer, herinnert ons aan de gloeiende magmastromen die slechts een paar kilometer onder onze voeten stromen.
Yellowstone park ligt in de Caldera van een megavulkaan ontstaan uit één van de grootste explosies van het Amerikaanse continent.
640.000 jaar geleden was de laatste uitbarsting. Duizenden malen groter dan die van Mount St. Helens in 1980. Honderden kubieke kilometers aan lava kwamen daarbij vrij (bij Mount St. Helens slechts 0.4 km3). Wetenschappers houden het dan ook goed in de gaten. In het verleden barste deze supervulkaan gemiddeld eens in de 650.000 jaar uit! Hoop dat het nu nog even rustig blijft… De laatste jaren is er wel een sterke stijging van de bodem. Meer dan 7 cm in drie jaar tijd!
Het landschap is nog steeds aan veranderingen onderhevig. Dat is zelfs voor óns heel duidelijk te zien. Twee jaar geleden stroomde heet water over de terrassen van Mammoth Hot Springs en kleurden de diverse bacteriën de kalkafzettingen geel, oranje, bruin, groen en roze. Op een aantal van die plaatsen zijn de terrassen nu droog en grijzig wit.
Elders, waar ik nog foto’s gemaakt heb van een sappig groen landschap, zijn de bomen dood doordat hun wortels gekookt zijn in het hete opborrelende water.

Een dagafsluitende wandeling naar Storm Point, aan Yellowstone Lake, voerde ons door een afwisselend landschap. Langs de Indian Pond, door glooiende prairieheuvels naar de rotsachtige kust waar een kolonie Yellow Bellied Marmots zich gevestigd heeft.
Terug via een pad door een lodgepole-pinebos. Deze kaarsrechte bomen (die goed bestand zijn tegen bosbranden) werden door indianen al gebruikt voor hun teepees en door de pioniers voor hun hutten. Ook nu nog worden ze volop gebouwd voor cabins, huizen en telefoonpalen.
Nu, na dagen, kan ik er nog steeds geen genoeg van krijgen. Wat een fantastisch park. Het prachtige, afwisselende landschap, de thermische activiteiten, het uitbundige wildlife…
Van alle Amerikaanse Nationale Parken die ik gezien heb (ruim 20), staat Yellowstone met stip op nummer 1 !!!