Bryce Canyon
Utah
Verenigde Staten
Kellybaetsen
Bryce Canyon
Vorig jaar was het de kameel en dit jaar is het …… een paard.
Jawel, deze stadse heeft een poging gedaan om paard te rijden. Na enige dagen van twijfel heeft Kyle de twijfel weg kunnen halen door me te overtuigen dat je voor deze tour echt geen paardrijervaring nodig had. Ik was enigszins bezorgd aangezien mijn enige 'paardrijdervaring' niet verder gaat dan pony rijden op de kermis als klein kind zijnde.
Rijden met die knol dan maar (sorry, paard). Rond de middag kwamen we aan in Bryce Canyon waar me meteen werden opgehaald door een personenbusje wat meer weg had van een paardentrailer (snif, snif).
Aankomend bij Red Canyon schrok ik enigszins van deze uit de kluit gewassen viervoeters. Dit was toch wel iets anders dan pony rijden op de kermis.
Paarden in de maten small, medium en large stonden keurig op een rij te wachten op de zoveelste ik-wil-cowboy-zijn-toerist.
Godzijdank kreeg ik ondanks mijn lengte een medium-size-paard toegewezen.
Het paard dat mij als eerste opviel werd toevallig ook mijn maatje voor de komende anderhalf uur: een schimmel genaamd Casper.
Geloof mij nou maar dat op een paard klimmen met spierpijn in je benen, heupen en kont niet meevalt! Met een beetje hulp van onze eigen cowboy klom ik alles behalve gracieus op mijn witte paard (zonder prins helaas).
In een rap tempo kreeg ik een mini-cursus paardrijden (links,rechts, stoppen, harder). Dat moet lukken toch? Helaas voor mij had mijn paard een eigen willetje en reed zonder toestemming maar gewoon aan. Hello, where is de manual of this horse???
Iedereen keek verbaasd op waar ik in hemelsnaam al naar toe ging maar Casper besloot maar zelf om al vast aan de wandel te gaan.
Het eerste half uur heb ik zweterig op mijn witte paard gezeten en me meerdere keren verbaasd waarom hij in hemelsnaam in galop ging terwijl ik daar helemaal niet om vroeg. Als een soort stuiterbal stuiterde ik door de Red Canyon heen wat er vast alles behalve professioneel uit moet hebben gezien. Ik wil niet weten wat dat paard zal hebben gedacht met mij op zijn rug (stomme toerist)
Achter mij galoppeerde de Italiaanse keurig zoals het hoort en daarachter bleken gelukkig meer stuiterende medereisgenoten te zitten.
Zo dapper als ik ben durfde ik na dat eerste half uur mijn camera te voorschijn te halen om een paar plaatjes te klikken en tegelijk mijn paard te ‘besturen’. Dat deed ie zelf toch wel, hij gaf immers toch niets om mijn aanwijzingen en stopte om de haverklap om te eten waardoor er een opstopping ontstond en nadien er weer galopperend met stuiterende Kelly van door ging.
Na bijna anderhalf uur mocht ik dan eindelijk weer met beiden benen op de grond staan. Doordat ik een verkeerde beweging maakte belande ik bijna onder mijn paard in plaats van naast mijn paard. Gelukkig kon onze cowboy nog net voorkomen dat ik onder aan mijn paard kwam te hangen. Door onze 11 mile durende hike en dit paardrijdavontuur kwam iedereen zeer krampachtig van zijn paard af. Het eerste kwartier heb ik met o-benen rondgelopen en mijn medereisgenoten deden daar ook aan mee.
Een erg leuke ervaring en erg goed voor de o zo moeilijk te trainen been en bilspieren (ik denk wel aan mijn trainingsprogramma hoor).
Na deze paardrijdpoging was het eindelijk tijd voor Bryce Canyon. Een anderhalf uur durende hike bracht ons door de Canyon heen. Uiteraard moest er weer het een en ander beklommen worden want die spieren moeten immers hard en pijnlijk blijven toch!?
Maar wat was het mooi! Het was de beklimming zeker waard want Bryce is toch zeker een van de hoogtepunten van deze vakantie geweest. Heel erg apart.
Kelly
Foto's
