The Wave - één van de mooiste plekken op aarde
Arizona
Verenigde Staten
MKamman
The Wave - één van de mooiste plekken op aarde
Een dag voor onze reis naar de VS zou gaan beginnen zagen we toevallig ergens een foto van The Wave, een adembenemende rotsformatie op de grens van Utah en Arizona. Dat zag er gaaf uit! Na een beetje googelen kwamen we erachter dat er maar 30 mensen per dag heen mogen en dat het vier maanden voor de tijd al volgeboekt is. Het enige lichtpuntje was dat je een dag van tevoren naar het BLM Office kon gaan omdat daar de laatste tien permits worden verloot. Op goed geluk gingen we naar het kantoor in Kanab, zonder enige verwachting dat het zou gaan lukken. Na even zoeken kwamen we bij een laag gebouw waar één auto geparkeerd stond (van twee Aziaten). Binnen vroegen we of dit het BLM Office was. Het eerste wat de beste man vroeg: “Oh, so you guys wanna go to the Wave? No problem, here you have two permits”. Na betaling en een uitleg over hoe er te komen stonden we binnen 15 minuten weer buiten met twee permits in onze handen, totaal onverwacht! Ons grote geluk was dat het half december was en geen hond die kant op wilde.
Het is verplicht om een 4WD te hebben, omdat je een stuk off-road moet. Dus de volgende dag reden we drie kwartier over de hoofdweg in de richting van Page en bij een bepaald hectometerpaaltje moesten we rechts van de weg af en zag je een vage dirt road. We moesten voor 10:00 aan het einde van die dirt road zijn, omdat de weg dan nog bevroren was. Dit was een must, want de dag ervoor werd ons verteld dat ze meerdere mensen hebben moeten redden die vast kwamen te zitten in de dikke rode klei waarin de weg verandert als de zon erop heeft gestaan. Na driekwart over de dirt road gehobbeld te hebben kwamen we de Aziaten wederom tegen. Ze reden zo langzaam dat ze bijna stil stonden, dus toen het even mogelijk was hebben we ze snel ingehaald. Onderweg kwamen we nog een Hummer tegen die 45 graden over de afgrond van 2-3 meter helde. Nog even gecheckt dat er niemand meer bij de auto was en niet veel later kwamen we op de parkeerplaats. Hier stond één auto geparkeerd van twee Amerikaanse jongens, een fotograaf en een beeldhouwer, samen met hun hondje. Het klikte goed en we besloten samen te lopen. Niet veel later stopte er nog een auto van een Spaanse jongen, ook een creatieveling, en ook hij sloot zich bij ons aan. Vlak daarna kwamen eindelijk de Aziaten ook aan, maar zij besloten met z’n tweeën te lopen. Ze liepen direct de verkeerde kant op, dus we hebben ze maar even in de juiste richting gewezen.
We begonnen aan de 2,5 uur durende hike naar het “piece de restistance”. We hadden twee A4 met wat foto’s en een omschrijving van de route meegekregen in het BLM Office, in de sfeer van ‘bij het stuk prikkeldraad moet je naar rechts’. Zo liepen we een tijd door een prachtig rood en geel maanlandschap. Het was ons aangeraden om af en toe wat foto’s te maken van het landschap achter ons, zodat we die op de terugweg konden gebruiken om weer bij de auto te komen, want alles, maar dan ook werkelijk alles lijkt op elkaar. Op de beschrijving stonden ook nog wat coördinaten zodat als het echt niet lukte, we op die manier weer terug konden komen. We kwamen al snel de Aziaten weer tegen die de weg weer eens kwijt waren en sindsdien zijn ze ons met een beetje afstand blijven volgen.
En dan kom je bij de ‘ingang’ van the Wave, overal lag nog wat sneeuw, want de dagen ervoor had het in de hele regio flink gesneeuwd. Je loopt om de hoek en dat is al fantastisch. Maar dan loop je nog iets verder, keer je om, en zie je één van de meest mooie rotsformaties die je ooit in je leven zult zien. Ik snap wel dat ze dit goed willen bewaren en dat er maar zo weinig mensen heen mogen! De Aziaten kwamen vlak na ons ook aan, maakten een paar foto’s, en gingen daarna weer weg. Onbegrijpelijk… Wij hebben daar uren gezeten, rondgelopen, foto’s gemaakt, nog meer foto’s en nog meer… Een nadeel van de winter is dat de zon niet heel hoog aan de hemel staat en je niet het hele plaatje zonder schaduw ziet. Maar het contrast met de witte sneeuw, de blauwe lucht en het rode/oranje/gele gesteente is ook een fantastische combinatie! Je blijft steeds weer nieuwe invalshoeken en details zien, het is moeilijk om er weg te gaan.
Nadat we met z’n vijven met de zelfontspanner en sportstand nog even ‘de wave’ hebben gedaan, begonnen we aan onze terugtocht naar de parkeerplaats. De mannen van het BLM Office hadden niet gelogen over het maken van foto’s van de terugweg op de heenweg, want werkelijk alles lijkt op elkaar. Uiteindelijk zijn we via een iets andere route weer bij de auto aangekomen en hadden we twee keuzes. Net zoals dat we op de heenweg waren aangeraden om voor 10:00 bij de parkeerplaats te zijn, werd ons ook aangeraden om de terugweg pas te beginnen nadat de dirt road weer was opgevroren. Dat betekende nog heel wat uurtjes wachten… Eigenwijs als we waren zijn we toch gaan rijden. De Spanjaard voorop, wij middenin en de Amerikanen achterop omdat zij ook een tow bar hadden waarmee ze eventueel auto’s los konden trekken voor het geval ze vast kwamen te zitten. Ik zal je zeggen: dit waren de 10 langste mijlen die ik ooit gereden heb. Met zweethandjes glibberden en gleden we door de dikke rode klei langs de afgrond naast ons. Eén moment gleden we bijna weg, maar gelukkig ging dat net goed. Eenmaal aangekomen bij de hoofdweg stapten we uit en hebben we nog net niet het asfalt gekust. Wat fijn om weer vaste grond onder de voeten te hebben! Een onvergetelijke ervaring!
Foto's
