Tot op de bodem en dan weer terug

Door: Neretslok

Geplaatst op Nov 14, 2014

Ik zit in een busje in een schaars verlichte ondergrondse parkeergarage in Las Vegas. Het is ‘s morgens vroeg, vijf uur. Ik wacht……Het lijkt of ik een rol heb in een spannende Amerikaanse actiethriller, maar de werkelijkheid is ontnuchterend. We wachten op enkele gasten die meerijden naar Boulder City, waar zich een klein vliegveld bevindt. Vandaag vliegen we naar het westelijke deel van de Grand Canyon (West Rim).

We hebben maar een paar uur geslapen, maar ja, dit is Vegas. Hier pak je iedere minuut mee. Slapen is hier een beetje zonde van de tijd. De stad zelf lijkt echter om vijf uur wel in slaap gesukkeld te zijn: de meeste restaurants – niet alle - zijn dicht, de goktafels en gokautomaten in de hotels zijn nog wel in bedrijf - enkelen gokken nog lustig door - ,de lichten en neonreclames flikkeren - maar niet overtuigend meer - en verder is het tamelijk stil op straat. Een enkeling, nog niet uitgegokt of uitgedronken, zwalkt doelloos door de stad. Verder wat zwervers, onduidelijke figuren en dames die beroepsmatig op straat aanwezig zijn. Het is broeierig warm.

Jeff is de piloot van ons kleine toestel. Routineus stuurt hij het vliegtuig tot ongeveer 800 meter hoogte. We zien het weidse woestijnlandschap onder ons voorbij glijden, roodbruine bergen in de ochtendzon, de Hoover Dam en Lake Mead. Als een zilverblauwe slang kronkelt het meer, in feite een met water volgelopen canyon, door de geelbruine woestijn. Na 35 minuten landen we op het kleine vliegveldje van Grand Canyon. De helikopter even verderop gaat ons naar de bodem van de Canyon brengen!

De helikopter stijgt op en maakt een flauwe bocht richting de Canyon. We vliegen boven het vlakke land van de hoogvlakte en dan ineens duikt onze heli een gat in, een scheur van flink formaat in Moeder Aarde. Ik krijg een licht weeïg gevoel in de maag, dat al snel overgaat in een euforisch, gelukzalig en ‘licht’ gevoel. Als een vlinder zweven we naar beneden totdat we de bodem van de kloof raken. Overdonderd door deze afdaling stap ik uit en ik voel me nietig als ik opkijk naar de enorme wanden van de Canyon. We dalen nog iets verder af om de traag stromende Coloradorivier te gaan bevaren. Jimmy is onze bootsman.

Hij vertelt: “de bruine kleur van de Coloradorivier wordt veroorzaakt door klei, dat van de oevers van de rivier af komt. De kleiwand aan de oevers erodeert eigenlijk. In feite is zo de Canyon ontstaan: uitgesneden door dit kleine riviertje tot een canyon van 1500 meter diep, en op sommige plaatsen 20 kilometer breed. Het water in de rivier staat vijf meter lager dan enkele jaren geleden”. En terwijl Jimmy routineus zijn verhaal afsteekt neem ik deze grootse omgeving gulzig in me op. Rustig klotst het water als we over de rivier op de bodem van deze immense kloof verder varen. De wanden van de canyon links en rechts van ons zijn bijzonder imposant, de geërodeerde lagen zijn mooi te zien. Wat een schitterende plek om te zijn. Er zijn hier overigens weinig dieren: in het water vind je de meerval en de forel en op het land de ratelslang. Als hij je bijt, dan heb je 45 minuten om bij een ziekenhuis te komen. Gelukkig staat onze helikopter vlak bij….

Daarna gaan we weer omhoog met helikopter. En het is alweer een spectaculaire ervaring. Het is alsof je in razendsnel tempo de steile wand beklimt en er tegelijkertijd vlak langs scheurt in horizontale richting. Als een nietig insect langs een enorme rotswand vliegt onze heli, langzaam maar zeker steeds hoger. Dieper en dieper wordt het dal onder ons, totdat de top van de kloof is bereikt. Als de helikopter boven de canyon uitstijgt, vliegt hij in feite op de “ begane grond”. Een vlakke wereld in de wijde omgeving om ons heen. Een fascinerende overgang. Het IMAX- theater kan dit niet verbeteren….

Daarna gaan we naar de Skywalk. Een Amerikaanse zakenman kwam met het idee van de Skywalk: een hoefijzervormig glazen platform dat twintig meter van de canyonrand uitsteekt. Het kostte destijds aardig wat moeite om de Indianen van de Hualapaistam, op hun grondgebied moest deze Skywalk immers komen, te overtuigen. Daarna moest nog 30 miljoen gevonden worden om het geheel te financieren. Als je op het platform loopt zie je door het doorzichtige glazen pad van tien centimeter dik de bodem van de canyon, 1200 meter beneden je. Voor wie stalen zenuwen heeft, is dit een attractie die niet valt te missen.

De schoenen moeten uit, op onze sokken betreden wij het glazen platform. We schuifelen voorzichtig, alsof we bang zijn door het glas te zakken, iets dat – natuurlijk weten we dat – onmogelijk is. Het glas is berekend op een gewicht van 35.000 ton, dat is gelijk aan 72 volgeladen Boeings! Voorzichtig kijken we naar onze voeten en naar de peilloze diepte onder die voeten. Stalen zenuwen, ja, die moet je zeker hebben, vinden wij. Blij dat we dit hebben aangedurfd en hebben mogen meemaken nemen we daarna de lunch, een Indiaans gerecht: kruidig draadjesvlees, puree en groente. Daarna wandelen we nog wat langs de rand van de canyon. Dit is een minder bekend, maar zeker fascinerend deel van de Grand Canyon! Een vlucht van 35 minuten brengt ons tenslotte weer veilig terug in Las Vegas. Vegas moet verder ontdekt worden. De adrenaline van deze spannende dag zit nog steeds in ons lijf.

Amerikanen zijn terecht trots op ‘hun’ Grand Canyon. Ze beschouwen het als iets waar je een keer in je leven geweest moet zijn. Een Mekka voor iedere Amerikaan. De meesten van hen maken deze droom, het zien van deze canyon - die voor hen de grootsheid van Amerika bewijst - wel waar. Ik geef ze geen ongelijk. Ik zou eigenlijk alle Nederlanders hetzelfde advies willen geven: eerst de Grand Canyon zien en dan sterven. Dat laatste zou ik overigens zo lang mogelijk uitstellen. Het eerste niet.