Grand canyon in hiken via Bright angel trail.
Arizona
Verenigde Staten
Guidowater
Grand canyon in hiken via Bright angel trail.
Tijdens elke grote reis die we gemaakt hebben maken we wel ergens een lange hike. De prekistolen in Noorwegen, De tafelberg in Zuid-Afrika en Chinque terre in Italie. Voor onze reis naar de verenigde staten hadden wij de grand canyon met hoofdletters op de agenda geschreven.
Na veel zoeken op internet besloten we om voor de "Bright angel trail" te kiezen. De avond voor onze hike zaten we naar de zonsondergang te kijken en gaf iemand ons de tip om vroeg te vertrekken omdat het ontzettend warm zou worden. De bright angel trail ligt volledig in de zon en je wilt dan ook een groot deel afgelegd hebben voor de zon opkomt.
Wij besloten dus de wekker om 4 uur te zetten zodat we op tijd bij de trail zouden zijn. Nou begon de dag al goed.... de wekker ging niet af! Gelukkig werd ik rond een uur of 5 uit mezelf wakker! Snel opstaan en rond een uur of half 7 waren we bij de start van de trail.
Bij de start stond een ranger die ons vroeg wat de plannen waren. Wij vertelde dat we eigenlijk naar de rivier wilde lopen en de ranger vertelde ons meteen dat dit onmogelijk was. Hij rade ons plateau point aan ongeveer halverwege. Vanaf dit punt kan je de rivier namelijk wel zien liggen en dus kan je daar pas echt zien hoe diep de canyon is. Ook vroeg de ranger of hij in onze tas mocht kijken wat we bij hadden. Hij toverde er 2 blikken redbull uit en verbood ons om deze mee te nemen. Door het drinken van red bull schijn je sneller uit te drogen en met de verwachte hitte was dit echt een slecht idee. Water en zoute koekjes dat was wat we wel mee mochten nemen.
We begonnen aan de hike die werkelijk adembenemend was. Met elke meter die we omlaag liepen werd de canyon steeds indrukwekkender! Na ongeveer 1 mijl lopen kwamen we weer een ranger tegen. Die stelde dezelfde vragen als de eerste ranger en vertelde daar ook nog een verhaal bij over mensen die waren overleden door hitte! Een lekker gevoel kregen we niet van deze gesprekjes en we liepen weer verder. Inmddels was de zon tevoorschijn gekomen en de hitte begon zoals verwacht verschrikkelijk te worden. Bij het eerste resthouse was een kraantje waar we water konden bijvullen en dat was wel nodig!
Vanaf dat punt werd de tocht erg vervelend. Overal langs de trail lagen mensen uitgeput aan de rand van de trail en de mensen die nog liepen waren totaal uitgeput. Na wat vragen bleken dit allemaal mensen te zijn die hadden overnacht op de bodem van de canyon en dus onderweg naar boven waren. Zij waren dus al minste 4 uur onderweg en waren totaal uitgeput door de hitte.
Hoe dieper we in de canyon kwamen hoe warmer het ook werd. Uiteindelijk begon de hitte bij ons ook toe te slaan en bij het 3 mile resthouse lagen zoveel mensen langs het pad dat we ernstige twijfels kregen of we door moesten gaan. Als we omdraaiden konden we ook precies zien waar we heen moesten op de terugweg. We waren inmiddels zo diep de canyon in dat we er een slecht gevoel bij kregen om door te lopen. We spraken iemand met een thermometer en die gaf 45 graden aan. Op dat moment kwam er een ranger het resthouse in en die rade iedereen aan om niet verder te gaan en terug omhoog te lopen. Er moesten nu al mensen uit de canyon gehaald worden door de rangers die zelf niet meer omhoog konden. Sommige mensen sloegen het advies in de wind en liepen toch verder. Eerlijk is eerlijk wij durfden gewoon niet meer verder. Het was pas 10 uur 's ochtends en het was nu al zo heet! Verder hoorde we dat er geen kraantjes meer waren voorlopig om water bij te vullen.
Met een dubbel gevoel besloten we dus terug omhoog te lopen. Nu begonnen we ook pas te snappen hoe de mensen die langs het pad lagen zich voelde. De weg omhoog was 100x zwaarder dan de weg naar beneden. Het duurde dan ook niet lang voor ook wij langs het pad moesten gaan liggen. De enkele struik die een klein beetje schaduw gaf was dan ook vaak al bezet. We liepen van bocht naar bocht en gingen dan weer even zitten. Het duurde dan ook een eeuwigheid voordat we uiteindelijk weer bij de start van de trail aankwamen.
We hadden eigenlijk meer het gevoel dat we het hadden overleeft dan dat we een mooie dag gehad hadden. We reden dan ook totaal uitgeput naar ons hotel waar we de hele middag verder in het zwembad gelegen hebben. Pas 's avonds begon het besef door te dringen wat we gedaan en gezien hadden. Een verschrikkelijke tocht door één van de mooiste plekken op aarde. De grand canyon kent geen genade en dat hebben wij aan de lijve ondervonden.
Advies voor iedereen die deze toch wilt maken : Zorg dat je je goed voorbereid! Neem veel water mee, veel zoute koekjes en begin zo vroeg mogelijk!
En als belangrijkste tip, ga niet in juli of augustus! De tampraturen zijn gewoon veel te extreem voor dit soort hikes.
Wij komen zeker ooit terug om de tocht helemaal af te ronden maar dan wel in mei of september!
Foto's
