Arizona
Arizona
Verenigde Staten
Dianethone
Muling the Grand Canyon!
Het was nog donker toen ik ontwaakte en met een klap wist ik het :het is zover! Maanden geleden geboekt en nu,eindelijk,het avontuur kon beginnen! Mules en Grand Canyon...we komen eraan!
Nochtans het ging niet zonder slag of stoot,gisteren moesten we ons aanmelden en bewijs leveren dat we de Engelse taal voldoende machtig waren.Mijn man zag er blijkbaar niet zo naar uit zoals ik en gewoon dat ie was dat ik het woord voerde weigerde hij om ook maar een woord engels te praten! Probleem natuurlijk,het mevrouwtje achter de balie vertrouwde het zaakje niet,ik praatte mijn lippen stuk om haar ervan te overtuigen dat hij wel degelijk verstond wat er gezegd werd! Enfin,ze gaf het een tweede kans,voor het vertrek moesten we terug opdraven en dan zou de beslissing vallen. Dat ik manlief ondertussen wel kon vermoorden hoeft geen betoog!
We gingen ontbijten,t.t.z.,we deden een poging tot,er geraakte niks door onze keel en ondertussen deed ik mijn best om mijn echtgenoot ervan te overtuigen om mee te werken.
Dus terug naar het mevrouwtje achter de balie en deze keer kwam het in orde,we mochten mee!
De afspraak was aan de kraal,er stonden al een hele hoop toeschouwers,het was een bedrijvigheid alom.De spanning steeg,de muilezels werden binnengebracht en een wrangler zette zich op de omheining om ons te briefen.Dat ging met de nodige hilariteit gepaard,het zouden geen Amerikanen zijn om er niet effe een showtje van te maken!
En dan was het zover,vanaf dan waren we 'dudes' en moesten we op een rij staan,er werd je een muilezel toebedeeld al naargelang je postuur en ik kreeg een onverschillig uitzien exemplaar dat Joe Bear heette!
Even vermelden dat muilezels eigenlijk het uitzicht van een paard hebben met als enige verschil dat hun oren veel langer zijn,ze gelijken in niets op ezels.
De stoet zette zich in beweging,het avontuur kon beginnen!
En ik kwam er direkt achter dat mijn veronderstelling van 'piece of cake'totaal verkeerd was.Om te beginnen worden de dieren geleerd om langs de rand te lopen,de hikers die ook van dat pad gebruik maken mochten de veilige binnenkant nemen,Joe Bear was een goede leerling,hij liep zodanig op de rand dat ik er danig ongerust van werd! Een blik achterom zegde me dat mijn man er ook niet blij om was,hij zag gewoon groen! Dus je zit daar op een rijdier waar je amper controle over hebt en die stapt daar op de uiterste rand van de afgrond...En het werd nog erger...! Af en toe mochten de mules rusten,en tijdens de rust draaiden ze zich zodanig dat ze met het hoofd richting canyon stonden,het werd hen zo geleerd zodat ze,moesten ze schrikken,zeker niet vooruit zouden springen! Ik was er niet meer gerust op en vreesde de momenten van rust! Ter informatie werd er meegedeeld :"never lost a dude!" Jaja,ja moet maar de eerste zijn.
Dus het duurde wel even voor ik Joe Bear vertrouwde en van het schouwspel kon genieten! Maar dan drong de overweldigende schoonheid van de canyon tot me door,het was eigenlijk een onbeschrijfelijke ervaring!Overal buttes,veel meer dan je op de rim kunt zien,de stilte zoals je ze niet kent...
En we daalden verder af,kwamen aan Indian Gardens,daar was er een pittstop,er werd wat gegeten,de waterkruiken werden bijgevuld en alvorens terug op te stappen werden we natgespoten want nu gingen we de inner gorge afdalen en daar heerst een woestijnklimaat!
En al vlug kwam de Colorado in zicht en ging het haarspeldebochtengewijs richting hangbrug om aan de overkant te geraken.
Er zijn daar twee hangbruggen over de rivier,alle materialen voor die bruggen zijn door de Havasupai Indianen met enkel maar mankracht tot daar gebracht!
Eenmaal aan de overkant ben je direkt aan Phantom Ranch waar je de nacht gaat doorbrengen,de mules krijgen hun welverdiende rust en zelf mag je de plaats gaan ontdekken nadat de verwittiging om op te passen voor ratelslangen in je oren blijft hangen.
Eten doe je in de eetzaal,met zijn allen aan één tafel,de schotels worden doorgegeven en de verhalen over pijnlijke achterwerken voeren de boventoon.
En de dag daarna is het al vlug tijd om aan de terugweg te beginnen! Waren we langs het Bright Angel trail afgedaald,de terugweg ging langs het South Kaibab trail.Korter maar wel steiler,de muilezels mochtten meerdere keren rusten.
En weer werd het spannend,bergop geeft nog meer een onveilig gevoel en toen we op een plek kwamen waar het pad smal en er zelfs langs beide kanten afgrond was heb ik mijn ogen gesloten en gedacht,dit wil ik niet zien!
Maar de muilezels doen hun werk,ze worden hiervoor speciaal uitgezocht en opgeleerd en ze zijn veel sterker dan een paard! En ook veel minder schrikachtig wat belangrijk is natuurlijk!
Dus allengs vertouw je je rijdier en geniet je van de omgeving en van het avontuur en als ten lange leste de rim opduikt en de tocht ten einde besef je wat een onvergetelijk avontuur dit was.
En twee weken nadien,ondertussen al terug thuis,geniet je nog na van je belevenis! In die zin dat je achterwerk nog pijnlijk is en mijn man ocharme,die had nog ergens anders averij!
Maar nu,na zeven jaar,geniet ik nog altijd van mijn mule trip en weet ik : zoiets onvergetelijks maak ik nooit meer mee!!!