Wel en wee in the Wave
Wel en wee in the Wave
Na verscheidene foto's te hebben gezien op Webshots werd ik nieuwsgierig naar de locatie ervan. Enig speurwerk bracht aan het licht dat het de'Coyote Buttes North-The Wave' betrof. Verder google'en maakte me nog wat wijzer over het hoe en wat van deze magnifieke plek.Zo kwam ik erachter dat de Wave zich bevond op de grens tussen Arizona en Utah en ,en dat was minder plezant,dat je er een toelating voor nodig had om dit te bezoeken.En dat er maar 20 personen per dag werden toegelaten ,dit om de zandstenen formatie voor overmatig slijten te behoeden.
Ja,dat zag er tamelijk hopeloos uit...Verder lezen bracht aan het licht dat er 10 permissies werden verleend,4 maanden op voorhand,via een loterij per pc of brief! En die 10 andere gingen ter plaatse van der hand.Met zoiets van : dit is hopeloos maar je verliest er niks mee door mee te doen stuurden we toch 3 data in ....en 4 maand voor de 25e september kregen we een mail met daarin het grote nieuws..we hadden 4 permits gewonnen! Dat de vreugde groot was hoeft geen betoog!!!
Tot zover de permits!!
We hadden natuurlijk onze reis al van ver tevoren vastgelegd...vliegtickets al gekocht in het begin van het jaar en dan stelselmatig de rest geboekt.Dus die 25e moest ertussen geflanst worden...dat lukte met Capitol Reef te schrappen.
En nu was het zover...het highlight van onze reis...
We hadden een overnachting in Bluff(1e fout!) en moesten bijgevolg nog zo'n 4 uur rijden vooraleer we in de buurt waren ,dus we vertrokken voor dag en dauw.Toen we aankwamen stond de zon al hoog aan de hemel en was het smoorheet! Eerst nog rap een kleinigheidje gegeten(2e fout)en dan op weg met ieder 4 liter water in onze rugzak en verder niks anders dan een appel(3e fout) En dat terwijl ik toch best weet dat ge behalve drinken ook nog snacks moet bijhebben.
We gingen op weg,kwamen aan het meldingspunt waar we ons moesten inschrijven,gingen verder en namen prompt de verkeerde weg hetgeen we merkten toen het wel erg ruig begon te worden.Teruggekeerd,de juiste weg gevonden(er zijn geen wegwijzers,enkel maar steenhoopjes)en daar gingen we..met fikse tred! Een half uurtje later was er van die fikse tred niks meer over,alleen mijn zoon,vroeger nog paracommando geweest,was nog fris,de rest strompelde!
Ik had het bijzonder moeilijk met mijn man,door zijn ziekte had ik hem doorlopend aan mijn hand(anders bleef ie gewoon staan!)en moest ik hem eigenlijk voorttrekken,dat is niet erg op een gewoon begaanbare weg maar in die hitte en over dat soms zanderig terrein was dat geen kattepis,het putte me totaal uit!
Enfin,over die hike,waarover je normaal zo'n uurtje doet deden wij drie uur! Met het vooruitzicht van drie uur terug te moeten,(je wilt onder geen voorwaarde daar de nacht doorbrengen!)bleef er niet veel tijd over voor de Wave zelf.Nog een geluk dat het er niet zo heel erg groot is en je toch alleen maar foto's neemt!
Eenmaal in de Wave aanbeland vergeet je door de schoonheid van de plek alles behalve het feit van daar te zijn!
Maar al heel vlug moest de terugweg aangevat worden en die was zeker niet gemakkelijker dan voorheen! Ten lange leste kwam het meldingspunt weer in zicht waar we ons terug uit moesten schrijven en dan een beetje verder was de parking met de auto's!
Onze volgende overnachting was in Escalante, zo'n 4 a 5 uur rijden,dus dat was weer fout..In het pikdonker langs de highway 12(scenic road maar erg kronkelend) Net toen ik begon te overwegen om een nachtje in de auto te slapen kwamen we op onze bestemming aan! Opluchting alom!
Terugkijkend op deze dag zou ik willen zeggen dat: het tegen alle regels is om : op het heetste van de dag ,zonder noemenswaardig te hebben gegeten en zonder iets van een zoute snack bij te hebben ,aan dit soort hike te beginnen! En als je daar dan nog de kilometers bijvoegd die we ervoor en erna dienden te rijden dan ben je toch een echte mafkees??Maar het is er zo onvergetelijk mooi dat je zo weer terug wilt!!
Misschien toch nog eens meedoen met die loterij???
Website www.zionnational-park.com/coyote-buttes-paria.ht