hoover dam en de historic route 66 (dag 22 - 24 van onze wereldreis)
Arizona
Verenigde Staten
Ronny2x4
hoover dam en de historic route 66 (dag 22 - 24 van onze wereldreis)
30 mei, dag 22 (35 graden met zon)
Na onze ochtenddouche zijn we in het hotel wezen eten na de goede ervaring van de dag ervoor. En idd, het ontbijt was ook prima voor elkaar, maar wel druk. Er stonden koks die een eitje voor je bakten, salades, toetjes enz. enz. Na onze buiken rond te hebben gegeten zijn hebben we uitgecheckt via een formuliertje die je in een brievenbus kan deponeren in het hotel. Lekker makkelijk. Op weg naar de hoover dam en de historic route 66.
Onze tomtom liet ons weer niet in de steek en gidste ons keurig de goede kant op. Vanaf de snelweg keken we na een kwartiertje al uit op lake mead. Dit is het meer dat door de hoover dam is ontstaan. (hoover was in 1921 de minister van handel van de vs) De dam is aangelegd om de rivier de Colorado te bedwingen. Wat een mooi gezicht. De snelweg ging toen al snel over in een bochtige bergweg en we stonden in de file. Wij konden er gelukkig snel vanaf, omdat we de auto moesten parkeren. 7 usd. betaald en per voet over de hoover dam gelopen. Wat een bouwwerk! Het is nu de tweede hoogste dam van de vs.
We hebben de auto weer opgezocht en zijn over de dam gereden naar de andere kant. Hier begint de staat Arizona en het is het een uur later. We slingerden omhoog langs ongeveer 20 gratis parkeergebieden en bogen af naar het zuiden. Hier zijn we na ongeveer 100 km de snelweg afgegaan om de oude route 66 te volgen. De snelweg is pas veel later aangelegd en volgt de route niet.
We worden gelijk geconfronteerd met het zo karakteristieke symbool welke op de weg is geschilderd. Weten we gelijk dat we goed zitten. De eerste tijd loopt de weg door een woestijnvlakte, maar gaat gelijdelijk over in een bergweg. Het ene uitzicht nog mooier dan het andere. Wat een genot. Ongeveer op het hoogste punt rijden we het plaatsje Oatman binnen. Thuis zag dit plaatsje er nostalgisch uit met saloons en cowboys. Misschien een beetje naïef gedacht, maar ik had het idee dat het zo nog zou zijn. We worden gemaand te stoppen en de motor uit te zetten. We stappen midden in het dorpje uit de auto en zijn toeschouwers van een opgevoerde act van 4 cowboys die elkaar overhoop schieten. Hierna wordt met de hoed rondgegaan voor een donatie. Er stonden ongeveer 30 veel te dikke Amerikanen omheen die nogal genoten van het toneelstukje en gaven grif.
Na deze wat domme act zijn we door het dorpje gelopen en hebben de ezeltjes gevoerd. Die lopen gewoon los op straat. Na nog een paar winkeltjes binnen te zijn gelopen en ons weer een weg teruggebaand te hebben tussen de toeristen door zijn we snel weer weggegaan. Veel te toeristisch in het ‘wilde westen’.
Vanaf hier ging de weg alleen nog bergafwaarts en kwamen we de snelweg weer tegen. Deze hebben we gevolgd door de Mojave dessert tot downtown LA. Hier waren we weer blij met de tomtom, maar evengoed pakten we een verkeerde afslag een wijk in. Hier heb ik even snel een plasplek gevonden en zijn we heeeel snel de snelweg weer op gaan zoeken. Alle huizen hadden grote afsluitbare hekken om de tuinen heen en de auto’s waren ons een beetje te duur voor het type wijk en het begon al te schemeren…...
Door naar het Hilton, want daar zouden we de laatste nacht doorbrengen vlakbij het vliegveld. Het hotel konden we natuurlijk weer niet vinden, want er bleken 2 hotels te zitten van het Hilton en de tomtom stuurde ons telkens naar de verkeerde. Het was al donker en in deze wijk wil je ook niet verdwalen nadat de zon z’n rustplaats weer heeft gevonden. Na een kwartier of 3 rondgereden te hebben kwamen we rond 21 uur aan bij ons laatste hotel. Hier hebben we nog wat gegeten en zijn we ons klaar gaan maken voor de laatste nacht.
31 mei, dag 23 (20 graden met zon)
Na het ontbijt wilden we eerst een internetcafé opzoeken voor ons laatste sterke verhaal. Deze hebben we niet kunnen vinden en we zijn maar weer naar het hotel gegaan en hebben uitgecheckt. Op LAX hebben we de auto weer ingeleverd en het laatste wachten kon beginnen. Het was 12:30 en de vlucht zou 16:30 pas vertrekken. De incheckbalies waren nog niet open en er zijn nergens winkeltjes. Wat een saai en ingewikkeld vliegveld.
Achter de douane (beveiligingsniveau viel erg mee) hebben we een hapje gegeten en gewacht. Op een gegeven moment liep ik naar het toilet dacht ik toch dan onze namen omgeroepen werden (het was redelijk slecht te verstaan). Bij terugkomst dacht Patries hetzelfde. Wij op zoek naar een balie. Niet te vinden. Dan maar naar de balie van Air New Zealand. Hier hebben we gevraagd of wij omgeroepen werden. En idd, ze hadden andere boardingpassen voor ons. Tijdens het inchecken had ik weer om 3 stoelen gevraagd. Deze hadden we niet gekregen, ondanks een paar zeer onschuldige, zielige en vragende blikken. De mevrouw is daar toch gevoelig voor geweest, omdat we toch 3 stoelen toch hadden gekregen.
In het vliegtuig gingen de luiken van de ramen al snel dicht en de lange nacht begon voor de vierde keer. De hele vlucht is het buiten niet donker geweest, omdat we over Groenland zijn gevlogen.
1 juni, dag 24 (18 graden en straalbewolkt in london)
Aangekomen op LHR zijn we naar de balie van BMI gelopen om te vragen of we een vlucht eerder mee zouden kunnen. Dat was geen enkel probleem voor een luttele 300 euro. Het ticket had 175 euro gekost. Dan maar 5 uur wachten. Hier ben ik op wat bankjes in slaap gevallen en dus duurde voor mij het wachten niet zo lang.
Door het spitsuur van LHR hadden we 50 min vertraging. Op schiphol werden we opgewacht door ongeveer 20 uitzinnigen en zijn we met de auto teruggereden naar huis. Hier wachtten 4 flessen champagne en een kratje bier ons op en hebben we even een feestje gebouwd. Gelukkig waren we niet zo moe en hadden we daar nou net nog zin in… Evengoed was het gezellig. Totdat ik me bedacht om me even op te frissen en ik de slaapkamer binnenkwam. Hadden ze 400 ballonnen opgeblazen en in de slaapkamer gedaan. Wat een gigantisch kolerewerk moet dat geweest zijn. Iedereen z’n vingers stuk van het pompen of het knopen. Aaaah, wat zielig ….. :)
Groetjes,
Patricia en Ronald den Breejen
Foto's
