Zoals heel veel mensen die landschappen fotograferen heb ik de neiging te wachten tot het landschap vrij is van mensen.
Niet zelden sta ik binnensmonds te mopperen als die ene figuur in dat felrode jack maar niet uit beeld wil verdwijnen!
Vorig jaar had ik een gesprek bij een organisatie waar ik wel eens voor fotografeer.
Zij zochten juist foto's van landschappen waarin de mens het referentiekader was om de grootsheid van het landschap aan te duiden.
Dit deed me op een andere manier kijken tijdens het fotograferen van een landschap.
Telkens opnieuw maakte ik de afweging.... zijn mensen hier van toegevoegde waarde of niet?
Heel vaak bleek het antwoord ...ja!
Bijgaande foto is gemaakt tijdens een hike over het gletschermassief van de Matanuschka in Alaska.
Het is denk ik een goed voorbeeld dat je door de aanwezigheid van mijn mede-bikers, die ik bewust vooruit heb laten lopen, kunt zien hoe groots en machtig de omgeving was ( en hoe nietig de mens!)