Mi Barco es tu barco.
Westkust Mexico
Mexico
MathuBloom
Mi Barco es tu barco.
‘Mi barco es tu barco’ lees ik op een briefje dat aan de kajuitdeur zit geplakt. Benieuwd duw ik het luik naar achter en piep naar binnen.
De kussens op de bankjes zijn donkerblauw, een boekenrekje staat vol met exemplaren over zeilen, Spaanse les en ‘vissen van de zeeën’, twee olielampjes hangen aan scharniertjes om de schommeling van de zee te kunnen opvangen en een kachel laat blijken dat je ook in koudere klimaten behaaglijk binnen kunt zitten.
Voorzichtig snuffel ik overal tussendoor. De douch/wc is zoals altijd lekker compact en het bed voorin heeft een rare driehoeksvorm. Door de kleine raampjes zie ik de buurboten in deze marina en benen die over de steiger lopen.
De boot schommelt, daar is hij.
Een vol lichaam met daarop een rond hoofd met donker haar en kleine pret oogjes verschijnt in het achtersteven. Opdat hij ziet dat ik gearriveerd ben worden zijn wangen nog boller, breken zijn getuite smalle lippen in een rechte grijns en zet hij zijn zwarte zonnebril af: “He, I’m Ed.”
Ed kreeg een week geleden een email van vrienden: ‘Hi Ed, we met a girl from Holland those last days and she’s trying to find a boat to get to Mazatlan. Knowing you are still there we thought you guys should meet, being pretty likeminded and in for fun. You can already ‘meet’ her at mathubloom.blogspot.com and we will tell her to look for Ketavara once she gets there. Love Kat and Rob.’
Zijn nieuwsgierigheid is meteen geprikkeld dus surft hij door naar het blog van deze Hollandse om eens een kijkje te nemen wie ze is.
Nu staat ze in zijn boot en heeft hij het gevoel alsof hij een oude bekende weder ziet. “A cup of Earl Grey tea and some bread?” vraagt Ed. Ik sta perplexed, hoe weet deze man dat ik van thee en brood houd? Of is het toeval en heeft hij daar nu ook zin in?
Soms ontmoet je van die mensen die iets van jou snappen, die geïnteresseerd zijn, die luisteren en die een volgend verhaal al bedacht hebben als jou verhaal nog niet af is. Je kunt zo iemand niet zijn, zo iemand word je door de chemie met de ander. Wat hij/zij verteld word als boeiend beschouwd, de vragen zijn belangstellend en niet bemoeiend, je ziet dat diegene meer wilt horen van waar jij graag over verteld maar ondertussen kun je niet wachten om zijn belevenissen tot in detaille door te nemen.
Met 30graden, een kop thee en de geur van Bougainvillea's kijken we uit over de marina en de zee daarachter terwijl Ed rustig mijn vragen beantwoord. Hij is al 18 jaar een piloot en vliegt nu grote jets voor US Airways (Cool!) en al 16 jaar lang zeilt hij langs de West kust van Amerika en Canada in zijn vrije tijd. Dit is zijn achtste boot Ketevara, een mythische prinses die je moest verslaan met worstelen wilde je haar trouwen. Zijn enthousiasme word groter als ik vraag over de uren op zee, zeilend van baai naar baai. Dan zwiert hij met zijn armen en kijkt hij geconcentreerd naar de zeilen en het water om geen zuchtje wind te missen.
Ed houd van alles dat het leven hem kan geven en kan het zich ook veroorloven, Ketevara is zijn huis en naast een oude Volvo op zijn basis vliegveld in Phoenix bezit hij geen grootgoed. Zo vaak mogelijk neemt hij een maand vrij om met Ketevara te genieten van stranden, Margarita's en leuke restaurantjes..
Terwijl de dag afkoelt gaan wij ook over op gekoelde witte wijn met kaasblokjes (in Mexico!) en hoor ik van Ed dat hij al drie maanden op Kat en Rob wacht om samen met hun naar het zuiden te zeilen. Een beetje een naive man die te veel vertrouwen legt in de mens. Mijn mogelijke kans om te gaan zeilen schud hem wakker en die nacht wakkert het vlammetje voor een nieuwe uitvaart al groter en feller.
Ik vertel over het surfen van afgelopen week, mijn auto in Los Angeles, het Shambhala festival en mijn laatste vriend Graham terwijl Ed me in elk verhaal onderbreekt en zijn eigen interessante ideeën en meningen met me deelt.
Ik kijk toe hoe hij een salade klaar maakt in het mini keukentje en pas eieren begint te koken als aanvulling als de salade verder eigenlijk al helemaal klaar is.
De rust, tevredenheid en het geduld in deze 40-jarige man zijn prachtig en om kriebelig van te worden. Geen ergernis die hem doet sarren, geen haast die hem meester word. Door zijn gebrek aan mensen kennis heeft hij niets in de gaten en door zijn goedheid is iedereen zijn oprechte vriend.
De volgende dag zeilt hij weg uit Mazatlan met een Hollandse meid die hij 18uur en 56pagina’s met foto’s lang kent, want drie maanden wachten is lang genoeg en zij wilde wel mee.
Foto's
