Deel 2 van de avonturen van de amigos complicados in Cuba
Cuba
Noord en Midden Amerika
ALopezBlanco
Deel 2 van de avonturen van de amigos complicados in Cuba
Que paso?
De eerste paardrijtocht was er weer een met een momentje die in de boeken kan.
Wim was gelukkig wat opgeknapt zodat de amigos complicados compleet waren voor hun tocht. De verzamelplek was vlak bij het hotel. Het was een groep van 11 toeristen onder begeleiding van 2 rancheros.
Paardjes wat scharminkelig maar dat schijnt het ras, creolla, te zijn. Aan het uiterlijk kon je het niet zien, maar verbazingwekkend sterk. Dit was wel anders voor het minst scharminkelige paard, het beste paard van stal.....
De tocht door de vallei van Viñales was prachtig. Pablo de gids reed met mij op, met mij kon hij communiceren. Hij vertelde over de omgeving, over de natuur. Van de bloemen van een bepaalde plant maakte hij een fluit en floot een liedje, hij ging prachtig zingen....he wat gebeurt er in de voorhoede?
Wat doet Abby op de grond? Het paard van Abby, het beste paard van stal, was uitgegleden en zij gleed van het paard, pats in de modder! Pablo riep mij naar voren om te tolken. Que paso? Met een hele verbaasde blik, hoofdschuddend. Nee dat kon niet, het beste paard van stal glijd niet uit! Ik moest nog een keer vragen wat er gebeurd was. Que paso? Uiteraard het zelfde antwoord, nee dat kon echt niet er moest iets anders gebeurd zijn. Hij mompelde, bleef met zijn hoofdschudden, hij begreep er niets van en dacht er het zijne van.
Abby klom weer op haar paard en stapvoets gingen we verder door de mooie vallei.
De rest van de rit zonder brokken!
Dit tot aan de volgende paardrijtocht in Trinidad.
De chicas complicadas
In een redelijk armoedig uitziend deel van Trinidad zou onze tweede paardrijtocht starten.
We lieten de auto achter bij een tandloze oude man die over de auto zou waken.
Na ongeveer 10 minuten begonnen uit alle hoeken en gaten paarden te voorschijn te komen, alsof iemand een signaal had gegeven. Ze wisten precies waar ze heen moesten! Paarden werden gezadeld en daar gingen we.
Deze tocht was zeer afwisselend. Eerst over een smal pad stapvoets omhoog met een behoorlijke afgrond naast ons, hier gelukkig geen val moment!
Over de vlakke stukken in galop. Een stop bij een boerderijtje waar we guarapo kregen en door voor een zwemstop.
Een zwemstop?? Daar wisten we niets van!
Er was ons helemaal niet verteld dat er gezwommen kon worden. Deze stop duurde een uur, maar ja dat zonder zwemkleding. Abby en ik zagen dat niet zo zitten. Dan gingen we liever door, sowieso omdat de tocht ook al veel langer duurde dan ons was aangegeven. We waren al aardig verhit van de halve ochtend in de zon met weinig drinken.
Rodney ging aan de gids vragen of het mogelijk was dat de stop voor ons wat minder lang kon duren. Het gesprek ging in het spaans, de gids keek mij en Abby en aan keek terug naar Rodney en zei ‘chicas complicadas’. Wat?!? Deze Spaanse furie liet hem wel eens fijntjes weten dat ze zo niet aangesproken wenste te worden!!
Zo dat had hij volgens mij nog nooit meegemaakt een vrouw die zo tegen hem te keer ging! Oke, oke tranquila we konden een half uurtje blijven, de groep zou worden opgesplitst.
We zijn wel even gaan kijken bij de zwemplek, konden we even de benen strekken. Het was een riviertje met waterval en poeltje. Que paso? Daar lag Abby toch gedeeltelijk in het water. Het pad was een beetje glibberig. Nu kon het niet aan het paard liggen :-) .
De terugweg ging lekker vlot, groot deel in galop. Heerlijk.
Terug bij de auto, kregen de paarden een tik op hun bil en ze liepen uit zichzelf weer terug naar de hoeken en gaten waar ze ‘s ochtends ook uit waren gekomen.
Rodney zocht de sleutels. Wat bleek hij had ze in het contact laten zitten! Que complicado! Als we dit via het verhuurbedrijf moesten gaan regelen ging ons dat geld en tijd kosten.
Nee hoor geen probleem. De gids wist wel iemand. Een belletje gepleegd en na ongeveer 20 minuten kwam er iemand die met een ijzerdraadje een van de portiers wist te openen! Hoezo complicado!
La Ponchera
De volgende dag hadden we reisdag van Trinidad naar Camagüey. Eerst even tanken en de bandenspanning controleren want de banden zagen er niet echt oke uit. Ja hoor een lekke band! Reserveband er op die ook op was!
De lekke band konden we daar namelijk niet laten plakken. Dit kan bij een zogenaamde Ponchera. Waar er dan wel een was wisten ze ons niet te vertellen. Rijden dan maar en zien waar we er een tegenkomen. Na ongeveer een uur rijden zagen we eindelijk een ponchera.
Wim en ik waren al binnen. Ik voerde het gesprek. De man liep mee naar buiten naar de auto. Ik was nog met hem in gesprek totdat Rodney hem groette. Hij zag me niet meer staan en was schijnbaar erg blij dat hij met een man over autozaken kon praten!
Hij negeerde me opeens volkomen. Ik was woest en vooral verbouwereerd! Wat vrouwonvriendelijk! Abby moet nog vaak lachen over alle verwensingen die ik hem naar zijn hoofd slingerde in het Nederlands @##%#$^@!!!
Door de regen met een geplakte band reden we door naar Camagüey. Door het oponthoud kwamen we helaas laat in de middag aan en hadden we geen tijd meer om de stad te bezoeken.
De volgende dag moesten we alweer door naar St. de Cuba. Over onze belevenissen daar heb ik al een heel blog gewijd!
De verdere dagen van de rondreis waren er ook nog wat incidentjes, dat kan ook bijna niet anders in zo’n land als Cuba! Het ging misschien niet allemaal van een leien dakje maar dat hoort er misschien ook wel een beetje bij als je zelf rondreist in Cuba, dat maakt de vakantie ook wel speciaal.
Foto's
