Tamarindo, overdag een surfparadijs, ‘s nachts een hel
Costa Rica
Noord en Midden Amerika
SourOnTour
Tamarindo, overdag een surfparadijs, ‘s nachts een hel
Er was eens een laidback surfdorpje, genaamd Tamarindo, aan de westkust van Costa Rica. Ow, stop! Dit lijkt op een sprookje en die lopen goed af. Overnieuw dus.
Tamarindo, als het donker is dood en doodeng
Pieke en ik zaten rond een uur of 6 bij het zwembad van ons hotelletje in Tamarindo een boek te lezen en het was al donker. Ineens hoorde we plonzen in t water en ook zagen we er wat in drijven. We zagen niet goed wat het was, maar het waren grote langwerpige beesten die de schoolslag aan het doen waren. Tot dusver niks aan de hand, dus wij weer verder lezen. Maar we hoorden steeds meer plonzen en geluid om ons heen. Ineens vloog er zo’n enorm beest richting Pieke, ze konden niet alleen zwemmen, maar dus ook vliegen, iiieeeuw! Wij zijn dus direct naar onze hotelkamer gevlucht.
Hotel Luna Llena in Tamarindo
Honger drijft ons uit de veilige hotelkamer
Omdat we toch honger kregen, moed bij elkaar verzameld en door de tuin met grote vliegende monsters naar de auto gelopen en naar een restaurant gereden. We bestellen ons een lekker koud biertje en bestuderen de menukaart…. Ineens landt er zo’n groot beest op de stoel aan onze tafel. Wij allebei panisch, dat beest daardoor natuurlijk ook. Dat vliegt tussen ons door, ik sla met de menukaart bijna mijn bier om en uiteindelijk lukt het ons om een bestelling te plaatsen bij de ober. Die man bleef trouwens tamelijk relaxt. Daarna hebben we ons verplaatst naar een tafeltje iets meer “binnen”. Daar super gespannen, maar lekker (en snel) gegeten zodat we ook snel weg konden. Daarna een drankje gedaan aan het strand waar die beesten (mega sprinkhanen blijkbaar) niet leken te zitten.
De 2e avond in Tamarindo
De dag erna moest er natuurlijk ook weer gegeten worden. Een tentje aan het strand leek ons een goede keus, want daar bleken deze reuze sprinkhanen niet te zitten. Eerst nog even naar de supermarkt voor wat flessen water. Zien we ineens de hele ruit van de supermarkt vol met die beesten zitten, gaver!
Zie de foto’s, best goed te zien aan de hand van het halve liter blik op de vensterbank hoe groot ze zijn. Dat water hebben we maar laten zitten dus. Stelletje scheiterds dat we zijn.
Hoe lang nog? Tot de hotelkamerdeur…
Na ons niet zo succesvolle supermarktbezoek zijn we naar het hotel gereden. Daar moesten we nog één keer van de auto, door de tuin met gemuteerde vliegende monsters, naar onze hotelkamer. Nog geen meter afgelegd en er vliegt zo’n beest vlak voor onze neus door. We springen allebei een halve meter de lucht in van schrik. De bewaker van ons hotel hoorden we nog lachen toen wij in sprint naar onze hotelkamer vertrokken. Pieke pakt de sleutel en ziet ineens zo’n beest op onze hotelkamerdeur zitten. Allebei schreeuwen en ik spring weg naar een veilige afstand en Pieke probeert het beest weg te jagen, held van mij! Dit lukt naar een aantal pogingen niet en toen kwam de bewaker op alle ophef af. Hij loopt rustig naar onze deur, pakt met zijn blote handen de reusachtige sprinkhaan en loopt weer weg. Binnen op de hotelkamer hebben we ons bescheurd van het lachen.
The day after
Het monster, brrrr
De volgende ochtend heeft iemand van het hotelpersoneel ons nog een sprinkhaan laten zien. Deze beesten vliegen en bewegen alleen maar in het donker, wát een geruststelling. Maar wat een hilariteit en angst om die rot beesten. Ze zijn ook maar één week per jaar, normaal rond kerst, aanwezig. Verder niet, dus wat een mazzel dat wij dit hebben mogen mee maken ;)
Foto's
