Onze eerste dagen in Canada
British Columbia
Canada
Neretslok
Onze eerste dagen in Canada
We zoeven over het snelwegennet rond het stedelijk gebied van Vancouver. De stad is naar het oosten gekropen omdat in het westen (Stille Oceaan) geen plaats was voor uitbreiding. Namen schieten langs ons heen. Burnaby, Surrey, Langley. Vijftig kilometer grootstedelijk gebied en toch ervaar je het niet zo. In Canada wordt heel gespreid gebouwd, nooit dicht op elkaar, met veel ruimte voor groen. Na de stad Hope volgen we een kleine bergweg langs de woest stromende Fraser River tot aan een plek die Hell’s Gate heet. Ontdekkingsreiziger Simon Fraser stond hier in 1808 en zei hierover dat ze nu toch echt de poorten van de hel waren tegengekomen. Ook nu maakt de plek nog indruk. Ondanks de veilige Airtram, die je zo’n 200 meter lager naar de rivier in het dal brengt, en ondanks de stevige stalen brug over de kolkende rivier. Een woeste plek waar het water van de rivier zich door de smalle doorgang tussen de rotsen heen perst, met een ongelofelijke kracht. Een mooie onderbreking van een verder langdradige en bijzonder warme, slaapverwekkende rit naar Penticton.
In Penticton rijden we ’s avonds naar het centrum, als het die naam al mag hebben. Het is maandag en het is overal uitgestorven. We gaan op zoek naar een eetgelegenheid. Dat is nog niet zo eenvoudig. Alles dicht, behalve China Palace, ‘the best in town’ staat er bij. Als dit waar is, vragen we ons bezorgd af hoe het met de kwaliteit van de andere restaurants in de stad is gesteld. Misschien zijn ze daarom wel dicht, want deze ‘best in town Chinees’ serveert eten ‘that has no taste at all’. Lione zegt dat letterlijk en ronduit en voegt er aan toe: “ik neem ergens anders wel een lekkere wrap, want dit ga ik echt niet opeten”. Ze is altijd ontwapenend eerlijk, zeker als ze het gevoel heeft belazerd te worden, en ik voel zoals altijd dat ze het gevoel ook nu heeft. Ik wacht in spanning de gebeurtenissen af. De Chinese dame blijft echter onbewogen. Ze heeft het goed verstaan, maar het doet haar niets. Als er maar betaald wordt. Haar blik is kil, emotieloos en vasthoudend: de ware handelsgeest, die volgens mij het succes van de Chinezen verklaart.
We zitten in een slecht motel, gerund door een niet zo vriendelijk stel Indiërs. Ons overnachtingshok meet drie bij drie meter en vanwege de letterlijke en figuurlijke benauwdheid zit ik buiten op een stoepje met mijn tablet, bluetooth speaker er naast, volume luid en ik draai muziek af. Flesje bier er bij, kortom een favoriete bezigheid van mij in tijden van ontspanning. Verderop in een al even slechte kamer wonen drie jonge hippies, ze zitten ook buiten en ze kijken mijn kant op vanwege de goed hoorbare muziek. Een ‘oude’ man met rock muziek, dat lijkt interessant. De Indiase eigenaar loopt met een chagrijnig gezicht langs. Dat verklaart dan weer het succes van Indiërs denk ik bij mezelf, terwijl toevallig net onze eigen Golden Earring stevig de Canadese avond ingeslingerd wordt. Rotzooi verkopen, er veel voor vragen, en met een stoicijnse blik gewoon cashen!
We rijden langs het landschappelijk fraaie Okanagan Lake. Via Kelowna, een vrij grote stad, mooi aan het meer gelegen, komen we even later in het stadje Vernon, ook aan het Okanagan Lake gelegen. In Vernon (53.000 inwoners) vind je zeer grote ‘murals’ (wandschilderingen) in de oude binnenstad. Er zijn er zeker wel veertig. Ze beelden vaak het leven uit de pionierstijd uit en zijn soms tien meter lang en enkele meters hoog. Enthousiast beginnen we onze fototour langs de murals! En enthousiast over de geslaagde missie keren we terug naar onze SUV. Minder enthousiast zijn we over de parkeerbon. Niet zo slim om uitgerekend voor de deur van het gemeentehuis (dat door ons niet als zodanig werd herkend) fout te parkeren! Gelukkig kunnen we binnen meteen betalen, dan is het 15 dollar, anders wordt het 50. Goed geregeld daar! Ik zeg tegen de dame achter het betaalloket dat de bonnenkoers hier gunstig is. Ze kan er om glimlachen, zo lang er maar betaald wordt. Ik glimlach mee terwijl ik twee biljetten voor haar neerleg.
We hebben in Revelstoke een uitstekende motelkamer. Het motel wordt gerund door een vriendelijk ouder (voor de verandering nu eens geen Aziatisch) echtpaar. Als de WC niet blijkt te werken, krijgen we meteen een andere kamer en een fles wijn voor het ongemak! De man steekt zijn enthousiasme voor de Hollanders niet onder stoelen of banken: ze weten de weg over de wereld, ze weten veel van de wereld, je kunt er goed mee praten. Hij ziet ze graag! “Hij heeft het over ons”, denk ik! Kijk, zo veel hartverwarmends neem je dan toch weer even mee. Ik glimlach terug.
Bij vertrek uit Revelstoke zien we op een bord even buiten het dorp de waarschuwing dat er over 150 kilometer pas een tankstation is. We keren snel om en rijden terug naar het dorp. Paniek, want als we hier geen benzinepomp vinden hebben we - gezien onze meterstand - een probleem! We stoppen en vragen het met hoorbare schrik in onze stem op goed geluk aan een voorbij lopende vrouw. Zij zegt met een hartverwarmende Canadese glimlach: ‘u staat er precies voor!!’ Wij geven haar een bevrijdende glimlach terug.
Na enkele uren arriveren we in de stromende regen in Canmore. De temperatuur is snel zeker meer dan vijftien graden gezakt. Een schril contrast met de dertig graden die we net achter de rug hebben. Rillend stappen we de supermarkt binnen. We vragen aan een medewerkster welk soort bakboter ze hier gebruiken, omdat wij in onze hotels bijna overal zelf koken. We willen vlees bakken die avond. De vrouw kijkt niet begrijpend. Om een ei te bakken bij voorbeeld, verduidelijken wij. Dan antwoordt ze tot onze verbijstering dat zij dat van die ‘butter’ nog steeds niet begrijpt. Zij haalt de gebakken eieren uit een pakje! Tja, en dan laten ook de Nederlanders in al die plotselinge kou hun luide warme lach klinken.
Foto's
