Cape Breton

Door: Robvandemerwe

Geplaatst op Jul 13, 2011

Na een week in het enorm gezellige Halifax Backpackers Hostel te hebben vertoefd werd het tijd er weer eens op uit te gaan. Halifax heeft op mij een goede invloed achtergelaten. Als ik het zo hoor moet Montreal ook een erg mooie en leuke stad ijn, maar het moet wel erg goed zijn om mij te doen beslissen me niet in Halifax te vestigen voor de winter.

Maandagochtend kwam er wel een tijdelijk afscheid van de hostel. In Europa had ik al vaker een liftrace georganiseerd en aangeien het liften hier zo makkelijk gaat nam ik mij voor er ook in Nova Scotia een te organiseren, waar het minder comple en uitgebreid. Twee Duitse jongens die voor het eerst liftten wouden her graag proberen om geld te besparen en ik zou zelf gaan liften met Frankie, een Ierse liftster die ook geen ervaring had. Vroeg opgestaan die ochtend en vroeg aanwezig op het tankstation net buiten Halifax. Na een uur of twee doeloos langs de kant van de weg gestaan te hebben werden we dan toch opgepikt. Ondanks dat dit even veel minder makkelijk ging dan gepland mocht het de pret niet drukken. Terwijl we onderweg zijn zien we gelukkig dat de twee Duitse jongens, Samuel en Joachim, ook opgepikt worden. Ondanks dat het een race was wil je uiteraard wel dat ze het naar hun zin hebben. De eerste lift van ons was een grote truck, vele malen groter dan dat we gewend zijn in Nederland en Ierland. Al we vervolgens na een uur afgezet worden komen we tijdens de lunch in aanraking met een ouder koppel dat opweg was naar Cape Breton, het gebied waar onze eindbestemming ook lag. Zij kunnen ons meenemen voor ongeveer 250 van de 450 kilometer! Helemaal niet gek dus. Na al het geklaag en gesteun van de dame des huizes aangehoord te hebben kregen we een lift waar vooral Frankie erg blij mee was. Vanaf een tankstation in Baddeck weten we mee te liften met een busje vol houthakkers van onze leeftijd die net terug kwamen van een dag hard werken. Ja, Frankie was zeker in haar nopjes! Zij weten ons af te zetten bij de laatste afslag naar Breton Cove. Na 20 minuutjes wachten stopt er een auto voor ons. Op datzelfde moment komen de twee Duitsers terug rijden uit de richting van Breton Cove. Breton Cove ligt in de gemeente van St. Ann's Loop. Samuel had het adres opgeschreven op zijn hand, maar door het zweet was dat uitgelopen. Hij wist alleen nog dat het in St. Ann's Loop was. Gelukkig konden wij hem het adres geven en bleken zij al in het dorp geweest te zijn en konden ze nu weer terug liften! Twee uur later worden ze afgezet bij de B&B door de zelfde goedwillende chauffeur als wij hadden. De chauffeur, Robbie, was terug gereden om te kijken of de jongens er toevallig nog stonden!

J Kerr's hostel in Breton Cove valt aan iedereen AF te raden! Het B&B ligt op een schitterende locatie en laat de kosten van de accommodatie in handen van de reiziger. Schitterend en eerlijk systeem dat op gezet werd door mevrouw Kerr. Zij is helaas overleden en haar zoon heeft het overgenomen en wilt het commercialiseren. Tenminste dat wil zijn verloofde graag en door haar eindeloze geratel en geklaag waarmee ze de gasten, zonder overdrijven, 3 uur aan een stuk overspoelt zal zij ooit zorgen van dit ooit zo mooie concept... Wel goed ontbijt trouwens!

De volgende morgen vervolgd onze weg over Cape Breton. We volgen de Cabot Trail. Een schitterende kusttocht dwars door een adembenemend National Park wat echt aan iedereen aan te raden valt! Deze keer geen racen en wanneer de Duitsers een lift weten te krijgen nodigen ze ons in de grote SUV uit en lunchen we gezamelijk op een trap naar het strand van New Harbour. Opnieuw ontzettend mooi.

Die avond komen we aan in Pleasant Bay in de Cabot Trail Hostel van Hostelling International. Nou ben ik nooit echt een fan van de prijs-kwaliteit-verhouding van Hostelling International maar de behulpzaamheid en vriendelijkheid van de staf van de Cabot Trail Hostel was erg prettig. 's Middags slaan we wat blikvoer in. Bij J Kerr's konden we 's avonds niks in de buurt eten en daarom namen we het zekere voor het onzeker. Na een uitgebreid diner van blikvoer en wat geinternet volgen we een tourgroep naar het strand voor marschmellows bij een kampvuur op het strand. Mooie afsluiting van een 2 dagen samen liften.

Op woensdagochtend scheiden onze wegen. Joachim en Samuel gaan opweg naar Prince Edward Island en Frankie en ik gaan opweg naar Sydney waar we donderdagochtende boot naar Newfoundland zullen nemen! Die ochtend viel niet mee. Gelukkig hoefde Frankie en ik maar iets van 150km af te leggen maar onze vrienden moesten 400km afleggen. Dat was allemaal geen probleem geweest als er geen hele dikke mist hing waardoor liften ongeveer onmogelijk werd! Als wij het voor elkaar krijgen een liften van een grote wagen te krijgen, weten we one vrienden op te pikken en worden we gezamelijk afgezet in het Franse dorpje Cheticamp. De deuren van de auto gaan open en er komt ons een geur tegemoet waar elke Europese reiziger dol enthousiast van wordt! De geur van vers gebakken brood! Na een heerlijk croissantje en stokbroodje gaan onze wegen toch nog uit elkaar. Aan het einde van de dag zit Frankie er na 3 dagen liften volledig doorheen en worden we afgezet op de snelweg. Ik probeer Frankie vooral niet te doen realiseren hoe knudde dat is en stel voor haar handbaggage bij mij bepakking te nemen. Ik lift veel, maar ben pas drie keer afgezet op de snelweg, waar mensen hard rijden en zelde stoppen en je je meestal ook niet echt veilig voelt. Na stug doorlopen krijgen we in de inmiddels brandende zon na slechts 20 minuten een lift tot aan ons hotel. Dat viel mee, maar had veel langer kunnen duren!