Rio Bravo Conservation and Management Area (de jungle)

Door: Suzydamman

Geplaatst op May 1, 2017

Waar waren we gebleven? Wel, de eerste twee nachten in Belize verbleven we in Almond Tree Resort. Een zeer sympathiek, mooi en vriendelijk hotelletje aan zee. Zoals ik al eerder vermelde werden we onthaald door Leslie, een rondborstige Amerikaanse. Terwijl Lyn, de eigenares in het buitenland is, neemt Leslie haar taak op zich. En dat doet ze met heel veel bravoure! Corozal zelf is helemaal geen toeristisch stadje en we gebruikten deze twee dagen dan ook om de reis een beetje uit te stippelen en te keuvelen met de andere gasten (een Belgische moeder met haar drie dochters). De eerste avond gingen we naar het dorpje om een kijkje te nemen op de plaatselijke Art Market. Daar kon je gerust uren zitten kijken hoe de inwoners van Corozal met elkaar leven: we zagen mensen uit alle windstreken (Aziaten, Afrikanen, Europeanen, Amerikanen en Belizianen) die van dit dorpje hun thuis gemaakt hebben (de dorpsidioten en mennonieten niet te vergeten) en die er heel gemoedelijk met elkaar samen leven. Terug in ons hotelletje trakteerde Leslie ons op een glas wijn (die ze meegesmokkeld had uit Mexico) en op haar uitbundige vertelsel over haar way of life. Ze bleek zelfs een lokale celebrity te zijn in Mongomery - Alabama waar ze haar eigen life style show presenteerde. Bij het ontbijt lag haar kookboek "Hey Leslie! What's cooking" op één van de tafels. Hilarisch! De rest van de dag spendeerden we aan en in het zwembad (want anders hou je het niet uit van de hitte) en naar de avond toe strekten we nog eens onze benen om wat inkopen te doen in het dorpje. Gisterenmorgen bracht Leslie ons naar het busstation waar ze met de nodige traantjes in haar ogen (Amerikanen doen toch zo aan overacting hé) afscheid van ons nam nadat ze ons haar business card had overhandigd.


Voor we het wisten zaten we terug op zo'n old American schoolbusje richting Belize City. We reden de rit op één van de twee hoofdwegen in Belize. Wat hier moet doorgaan voor een autostrade is eigenlijk bij ons een geplaveide landelijke weg. Aangezien we niet gans tot in Belize City moesten omdat we een auto gehuurd hebben, vroegen we de "conducteur" of het mogelijk was ons iets voor de stad langs de highway te droppen. Daar zou het bureau van Budget Cars moeten zijn. En zo geschiedde het... Drie uurtjes later stonden we bij een bolle rasta-Beliziaan aan zijn loket (nadat ze ons in het eerste bureau naar een ander bureau gebracht hadden want er was iets niet correct verlopen met de boeking). En daar zaten we dan, in onze 4x4 Suzuki Jimmy op weg naar de middle of nowhere... De 5 uur durende hobbelige rit langs smalle paadjes vol diepe putten zou ons naar Chan Chich Lodge moeten leiden in de Rio Bravo Conservation and Management Area (de jungle). De weg er naartoe was een avontuur op zich. We werden door elkaar geschud als op één of andere attractie in Walibi, we werden getrakteerd op gigantische donderslagen en bliksems die je af en toe tot op de grond zag flitsen (als het zicht wijds genoeg was) en we moesten zelfs eens op de rem gaan staan voor een hert dat op het gemakje het pad overstak. De adrenaline gierde door onze aders en op ons voorhoofd kon je af en toe een druppeltje zweet zien van de spanning... We passeerden twee wachthuisjes met een barriere over de weg. Daar moesten we onze toelating laten zien (die we van de lodge doorgemaild hadden gekregen) om verder te kunnen op dit privé terrein. Aan de laatste controlepost vertelde de man ons dat hij al gans de dag op ons zat te wachten en dat hij zelfs wat ongerust werd toen het begon te onweren. Hij herhaalde tot 3 maal hoe we nu verder moesten rijden zodat we voor het donker onze lodge zouden bereiken en dat hij de lodge zou verwittigen dat we op weg waren zodat ze ons konden komen zoeken moesten we verdwalen... maar een klein uurtje later reden we de 6 km lange oprijlaan van onze nieuwe verblijfplaats op! We werden hartelijk ontvangen met fresh lime juice en kregen een upgrade van onze standard cabana naar een deluxe, zomaar! Leuk hé! Eventjes later zaten we met onze voetjes onder tafel voor een heerlijk drie-gangen diner. Toen alles stil en donker werd, gingen we naar onze cabana. En toen begon het: Elke had een raar beest gespot in de kamer. Een kakkerlak? Nee. Een grote sprinkhaan? Nee. Ik beweerde dat het een verdroogde schorpioen was. Voor alle zekerheid trokken we onze wandelschoenen aan en wouden we het beest uit onze houten met riet bedekte kamer verwijderen. Eén tikje met een kaft bracht het unidentified animal op een mum van tijd in beweging. Niks verdroogd beest maar een levende, schichtige schorpioen! Bwaaaaaaa...


Nadat we van de schrik bekomen waren, beslisten we om het onze kamer uit te jagen! Yeah right! Iedere tik met de onthaalbrochure bracht het beestje verder van ons doel tot we het niet meer vonden! Wat nu? Geen telefoon op de kamer... geen levende (menselijke) ziel in de nabije omgeving... dus gewoon goed onder de lakens kruipen zeker! En toen werd het stil... nu ja, voor zover je van stil kan praten in een jungle! Kwam dat geluid nu van onder het bed, of liep er iets op het dak, ... toch won de slaap het van onze alertheid, voor twee uurtjes toch! Rond 2 uur werd ik gewekt door mijn reisgenote. Maar voor ik haar hoorde, werd ik het geluid van iets gans anders gewaar. Moest ik niet weten dat de dino's uitgestorven waren, zou ik er zeker van geweest zijn dat er een brullende dino voor onze deur stond. Maar niks was minder waar... Dit moeten de howler monkeys zijn, de brulapen! Wat een geluid... schitterend! To be continued...