A Coruña, een roman als gids
Galicia
Spanje
Marjolijn
A Coruña, een roman als gids
A Coruña, een roman als gids.
Boeken branden slecht, volg straatfotograaf Hercules door A Coruña.
Je kunt natuurlijk een “gewone” reisgids kopen, maar soms is een roman de betere keus. Voor mij was “Boeken branden slecht”, van Manuel Rivas, zo’n vondst. Wat een geweldig en aangrijpend boek over het trauma van de Spaanse Burgeroorlog en zijn gevolgen. En ook: wat een prachtige manier om de stad A Coruña te leren kennen. Volg straatfotograaf Vicente Curtis, alias Hercules, met zijn houten paard op zijn tochten door A Coruña, en de stad komt al in je verbeelding tot leven. Eénmaal ter plekke zijn de flyers van Turismo da Coruña nuttig. Je haalt ze bij de Oficina de Turismo op Praza de María Pita, direct achter de haven. Daar, bij het dok (Dársena) en op het plein, begint ook de roman van Rivas, in 1936, met een boekverbranding door de falangisten, kleverige rook hangt om het standbeeld van María Pita, de Spaanse Kenau Simonsdochter Hasselaer, volksheldin uit de strijd tegen de Engelse kaper-admiraal Francis Drake. Bij een kop koffie in een barretje onder de arcaden plan ik met de flyers “Monumental route”, “Old Town Route”, en “Gastronomic route” een wandeling. (www.turismocoruna.com).
De kristallen stad.
Havenstad La Coruña, op zijn Galicisch A Coruña, kortweg Coruña, staat bekend als de glazen, of kristallen, stad, vanwege de glazen erkers aan de huizen. Deze erkers bieden tegelijkertijd een goede lichtinval in de huizen én beschutting tegen de wind. Je kunt ze bewonderen aan de havenkant, aan de Avenida da Marina, de toegang tot de huizen is aan de Praza de María Pita. Vanaf Praza de María Pita loop je oostwaarts direct de oude stad in. Een wirwar van steile straatjes, leuke pleintjes, historische huizen en oude kloosters en kerkjes, afgewisseld door winkeltjes, bars en restaurantjes. Voor mij springt vooral de oude kerk van Santiago (Sint Jacobus) eruit, in maritieme gotiek, als het ware een omgekeerd schip. Opvallend zijn een zwangere en een zogende Maria. Verder vooral ook Praza das Barbaras/Plazuela de Santa Bárbara, een besloten plein dat afgeschermd lijkt te worden van de buitenwereld door het klooster van Santa Bárbara. Ik begrijp dat hier in augustus recitals en kamermuziekconcerten gegeven worden; helaas, ik ben hier in september. De toegang tot de haven wordt gedomineerd door het Castillo de San Anton, fort uit de tijd van Filips II, nu Archeologisch en Historisch Museum. De wandeling er naar toe voert door de Jardin de San Carlos, ooit ook onderdeel van de vestingwerken, maar ontmanteld en als park opgenomen in de stad. Engelsen bezoeken hier de tombe van generaal Sir John Moore, held uit de slag bij Elviña/Coruña, tegen Napoleon.
Panadeiras 12, Casa Casares Quiroga.
Terug op Praza de María Pita loop ik, achter het stadhuis, omhoog, langs de Mercado de S.Agustin (richting Museo de Belas Artes). Onze gids Hercules keek vanuit zijn zolderraam in Papagayo uit op de tuin van Santiago Casares Quiroga, jurist en republikeins politicus. Casares Quiroga was korte tijd (1936) premier van de linkse Volksfrontregering, voordat hij in ballingschap ging. Bij de boekverbranding sneuvelt ook de uitgebreide bibliotheek van Casares Quiroga, op zijn adres, Panadeiras 12, is nu een klein museum ingericht. Met een prominente plaats voor de lege boekenkasten….. Een paar huisnummers verder geniet ik van een goede lunch.
Torre de Hercules.
Boeken branden slecht is het verhaal van de fotograaf Hercules en zijn vriendengroep. Of is het toch de roman van de vuurtoren Hercules, plaats van handeling en stem die het verhaal vertelt? De Torre de Hercules is het handelsmerk van de stad, de oudste nog werkende vuurtoren ter wereld, gebouwd door de Romeinen en tegenwoordig opgenomen op de UNESCO Werelderfgoedlijst. De toren, ruim 100 meter boven zeeniveau (57 meter rots, 55 meter toren), ligt een dikke 2 kilometer buiten het centrum, dus neem de bus. Normaal gesproken is de toren toegankelijk, maar in dit deel van Spanje kan het behoorlijk spoken, niet voor niets heet de kust ten westen van Coruña Costa da Morte! Als we tegen de wind in over de rots naar boven zijn gelopen blijkt de toren gesloten. En dan gaat het ook nog heel hard regenen, als verzopen katten komen we weer beneden. Veel gezien van A Coruña, veel ook nog niet, maar we “moeten” verder, naar Santiago de Compostela. Coruña, ik kom zeker nog eens terug!
Foto's
