Op een ochtend, als ik aanschuif op het terras van het lokale café bij mijn Canarische buurvrouw voor een kop koffie, raken we aan de praat. Min of meer dan, want het praten gaat met handen en voeten omdat mijn Spaans (nog) niet goed genoeg is. Uiteindelijk begrijp ik dat ze mij vraagt of ik mee wil lopen met een pelgrimstocht. Het is namelijk het jaar van de heilige San José, tevens beschermheilige van het dorp. Daarom gaan een aantal Canario’s uit het dorp de tocht maken van Fataga naar de kerk van San Bartholomé de Tirajana, waar ze de zegen kunnen krijgen van de bisschop, die speciaal daarvoor vanuit Las Palmas naar de kerk is gekomen. Nou, daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen! Samen met een tiental Canario’s van jong tot oud, verzamelen we aan het einde van de dag op het centrale plein van het dorp. Door in de namiddag te starten met de tocht vermijden we de hete zon. We lopen zelfs in de koelte van de nacht want we komen pas rond 20.00 uur in Tunte (zoals San Bartholomé de Tirajana ook wel genoemd wordt) in het donker aan.

In de groep schuifelt onder andere een oud manneke op zijn sloffen mee. Tijdens de wandeling liep ik regelmatig achter hem aan voor het geval hij hulp nodig had. Vooral als we berg op via allerlei oude paden van de Guanches (Canarische indianen) aan het klimmen waren. Maar vol respect heb ik naar hem gekeken, want opa liep de urenlange route met gemak, wat een conditie voor zo’n oude knakkerd!