Kakkerlakken en nóg meer WC-papier
Kakkerlakken en nóg meer WC-papier
Het is mij in de loop der jaren opgevallen dat er tijdens vakanties bepaalde thema's zijn die veelvuldig terugkeren, al dan niet voorzien van kleine variaties.
Wie zich ooit heeft ingeschreven voor een groepsreis bijvoorbeeld, en dat heb ik járen met groot plezier gedaan, herkent ongetwijfeld de immer aanwezige GroepsKneus.
Iemand waarvan je vurig hoopt dat je hem of haar -na het horen van de gemaakte kamerindeling- kunt zeggen: ".....jij boft maar met het oneven aantal reizigers! Heerlijk toch, een kamer voor jou alléén!...."
Een ander opvallend terugkerend thema is ook de uitwisseling omtrent de darm(on)gesteldheid binnen groepsreizigers.
De GroepsKneus wordt hierin (zoals reeds verwacht) meestal niet betrokken.
Naarmate de te maken reis qua kilometers verder verwijderd is van Nederlands grondgebied, stijgen zowel de intensiteit van, als de intieme details aangaande bovengenoemde rapportage. Het is bijzonder hoe begaan je plotsklaps kunt zijn met je betrekkelijke onbekende mede-reiziger, vooral als je je bedenkt dat je het normaal gesproken niet in je hoofd zou halen om -bij wijze van spreken 's morgens vroeg bij het doen van de boodschappen- aan de slager te vragen of de consistentie van zijn stoelgang weer wat vastere vormen heeft aangenomen? Gesprekken die tijdens een groepsreis werkelijk de normaalste zaak van de wereld zijn.
En dan niet te vergeten de kakkerlak! Al in een eerdere blog uitgebreid aan bod gekomen, maar helaas komt dat vermaledijde beest zo eens in de paar jaar voorbij.
Opmerkelijk is dat altijd als ik een kakkerlak zie, hij minstens 11 of 12 cm groot is, ongeacht het continent waar de ontmoeting plaatsvindt.
Onderstaand verhaal speelde zich af in de zomer van 2009, in een hotelkamer op het Azoorse eiland São Jorge.
Ik lag samen met mijn kamergenoot heerlijk te slapen, toen ik wakker werd van een raar knisperend geluid. Ik deed het licht aan en probeerde te ontdekken wat de reden was van deze ongewenste nachtrustverstoring en liep in de richting van het gekraak.
Ik wist niet hoe snel ik het bed weer in moest rennen, want op het bureautje was een riant kakkerlak-exemplaar bezig om met zijn kaken onze nog ingepakte liga-koeken te inspecteren.
Mijn kamergenoot werd wakker en vroeg slaperig wat er was. Zonder iets te zeggen, wees ik naar het bureau.
Na veel wederzijdse aansporingen in de trant van "Haal 'm weg!", "Doe het zelf!", ben ik (mijn stoere chick-reputatie hooghoudend) uit bed gestapt en heb de kakkerlak ...... gefotografeerd. (zie niet geheel scherpe -kun je het me kwalijk nemen op dat onchristelijke uur?- foto 1)
Vervolgens liep ik gewapend met camera en gekleed in mijn nachtgewaad naar de receptie.
Ik hield het cameraschermpje voor de neus van de nachtwaker:
"Good morning! Is this a cockroach?"
"Yes, that's a cockroach."
"Are you afraid of cockroaches?"
"No, I'm not"
"Could you please take this cockroach out of our room?"
Dus liep hij mee terug naar onze hotelkamer, waar mijn kamergenoot de opdracht had om de kakkerlak vooral niet uit het oog te verliezen.
Vervolgens ontspon zich een enigszins chaotisch tafereel waarbij wij staand op het bed, (zie kamergenoot op foto 2) -al kreten slakend om zijn heroïsche "Jacht Op De Kakkerlak" kracht bij te zetten- toekeken hoe hij deze achterna zat, hem klem zette achter de prullenbak en hem ving (hoera!) met een prop WC-papier.
Deze heugelijke vangst, moest natuurlijk even vastgelegd worden! Zie de triomfantelijke glimlach van de nachtwaker. (foto 3)
Wat de reden is dat kakkerlakken mij altijd twee keer in een etmaal ongevraagd verblijden met hun aanwezigheid, weet ik niet, noch is het met zekerheid vast te stellen dat die daaropvolgende nacht onze kamer bezocht werd door exact hetzelfde exemplaar of wellicht een oudere broer of zus, maar dat ook nu de geschiedenis zich op dezelfde wijze herhaalde is een feit, inclusief de hernieuwde poging van de nachtwaker om ons uit ons lijden te verlossen (zie foto 4), waarbij helaas het einde allerminst gelukkig te noemen is:
"Where's the cockroach?"
"It's gone, I'm sorry."
"And now what?!"
"Now you go to sleep."
(.....)