Zoals bij de foto eerder op dag beloofd een foto van de broedende ooievaars de het lawaai, van de brekende golven voor lief nemen. Heel bijzonder om te zien, maar niet zomaar te vinden. Om deze ooievaars de spotten moest ik eerst een half uur wandelen door de duinen, helemaal geen straf. Maar om ook een blik te werpen over de klif, was het noodzakelijk om door de woeste begroeiing te gaan. Er was veel water en gemene prikkelstruiken en natuurlijk geen pad. Maar om daar op een steen te zitten, helemaal alleen en te kunnen genieten van de ooievaars is wel een paar schrammen waard. Hier kon geen terras met een koffie tegen op. Jammer genoeg had ik nog niet de lens die ik nu heb, dus de foto is nog niet zo mooi als ik had gewild.