Het was een sombere dag, beetje koud met een klein zonnetje - een eind gewandeld om de sfeer van de buitenwijken te proeven. Even later kwamen we bij het kerkhof aan. Wat een stilte maar ook wat een leegte.Nagenoeg alle graven waren kapot, scheef, overgroeid door takken van struiken of overdekt met een laag mos. De tragiek van deze periode werd erdoor benadrukt, de afwisseling met nieuwe gedenkstenen van mensen die het gered hebben en waren geëmigreerd kwamen hard binnen. En dan opeens een graf met een bos rode tulpen. Bijzonder om weer door de deur van de omheining naar buiten te stappen, het leven komt je dan ineens weer helemaal tegemoet. Ondanks alles moet je er geweest zijn, het is niet te beschrijven dit gevoel wat je overvalt als je daar rondloopt.