Deze foto is genomen bij de skischans Holmenkollen in Oslo in Noorwegen, op zaterdag 16 augustus 2014 rond 12.30 uur.

`De bovengrondse metro stijgt en stijgt, rijdt alsmaar verder de bergen in. Met het oplopen van de hoogtemeters neemt ook mijn hartslag toe. En later vandaag ga ik mijn hart vol passie voor sport zo mogelijk nog harder laten kloppen. Ik kom aan op een locatie die zich op het hoogst mogelijke peil boven de stad verheft. Een plek van olympisch niveau. Al sinds 1892 meten wintersporters op deze skischans hun krachten met elkaar tijdens de allermooiste topwedstrijden, met als summum de Spelen van 1952. Het indrukwekkende monument van staal en beton kent al een grootse historie, en nog altijd hoop ik hier ooit terug te komen wanneer er een dik pak sneeuw ligt en de bankjes volledig bezet zijn met juichende mensen ingepakt in dikke mutsen en sjaals. Nu kijk ik uit over een lege arena. Ik verbaas me over de angstwekkende steilte van de springtoren. En vooral ook de helling van 35 graden aan het einde, waarop de atleten afremmen. Ik zou steil achterover vallen, maar sowieso waag ik me niet aan een sprong van zo’n onmetelijk level. Met de lift schiet ik naar het dak van de skischans. Vanaf hier is elk gebouw van Oslo te tellen. Achter dit palet aan onroerende goederen verscholen tussen naaldbomen ligt het fjord van de stad te blinken in de zon. Het dennenrijk aan de andere kant is zo mogelijk nog dichter begroeid, maar wel met hier en daar een schattig, typisch rood houten huisje. Het is het gevestigde beeld van Scandinavië dat me doet beseffen dat ik in Noorwegen ben. Zulke uitzichten wennen nooit en zijn om eindeloos naar te blijven kijken, zo mooi.’