10 seconden Rusland (mijn Grizzly Adams jongensboek) deel 1
Noord
Noorwegen
TravelGoom
10 seconden Rusland (mijn Grizzly Adams jongensboek) deel 1
Angstvallig houd ik de wachttorens in de gaten.
Zouden ze gaan schieten?
Nee toch, dat is niet van deze tijd.
Zie de krantenkoppen al ‘Nederlander doodgeschoten aan Russische grens’.
Ik ben hoog.
Flink hoog want veel verder dan Kirkenes in het uiterste puntje van Noorwegen kun je niet gaan.
Voorbij de Noordkaap zeg maar, ruim boven Finland, zowaar in T-shirt en korte broek al is dat voor dit avontuur volledig irrelevant.
Ben zo af en toe een man van doelen.
Niet teveel in het dagelijkse leven maar op de een of andere manier zitten mijn reizen er vol van.
Gelukkig kun je doelen dan gewoon uitdagingen noemen en zo’n uitdaging heb ik mezelf vandaag opgelegd.
Ik moet en zal namelijk voet zetten op Russische bodem en ik wil dat illegaal.
Goed, ik weet dat het ijzeren gordijn al lang geleden is opgetrokken en ga er dan ook maar vanuit dat alle mijnen zijn weggehaald.
Doch, een goede uitdaging kenmerkt zich door een stukje zelf opgelegde spanning.
Ik speel vandaag in mijn eigen gemaakte jongensboek.
U moet weten dat er ook een man was.
Niet zomaar een man maar een echte grote man.
Een man met dikke gebonte jas, dito muts, stevige kisten, grof postuur een dikke baard.
Grizzly Adams lijkt verdwaald of ze hebben de Madame Toussaud-versie batterijen gegeven.
De man kwam ik voor het eerst tegen op weg naar de grensovergang waar hij langs de weg liep.
Het jongensboek zou zeggen dat hij een Kalasjnikov op zijn rug had maar ik zag al snel dat het een knotsige wandelstok was.
‘Wat doet die man daar?,‘ was mijn gedachte.
Zijn aanwezigheid intrigeerde me.
Het was maar een korte overweging om de wachters bij de grensovergang aan te spreken en mijn wens tot voet in Rusland uit te leggen.
Niet meer dan 5 passen in het grote land, misschien een stempel en klus geklaard.
Maar het zou niet genoeg zijn, te dun, te makkelijk, spanningsloos.
De angst dat het me zou lukken was groter dan de kans tegen een dichte deur aan zou lopen.
Het zou een slap jongensboek zijn en zo bleef er niet echt een reden over om bij de grensovergang te kijken.
Sfeer proeven misschien, mijn kansen inschatten, een foto van de torens maar hier Rusland binnen gaan zou een teken van zwakte zijn.
Ik besloot om te keren.
De kaart die ik vanmorgen al uitvoerig had bekeken werd nu een strategisch studie-object.
Waar zou de grens verzwakt zijn, de bewaking nihil en zou ik mijn plan kunnen doen slagen?
Een geheim voetpad of misschien langs de oevers van een van de vele kleine meertjes.
Dit werd een missie, zoals het hoort in een steeds spannender wordend jongensboek.
Zuidwaarts wees de kaart en zo geschiedde.
De rivier Tana is lange tijd grensrivier tussen Noorwegen en Finland en het laatste stuk ook Rusland.
De kaart wijst me op twee plekken waar deze beste zalmrivier van Scandinavie afbuigt en even geen grens is.
Hier ga ik mijn poging wagen.
Doelgericht stuur ik mijn auto een half uurtje zuidelijker.
Het gebied van oneindige bossen met zo nu en dan een blik op de brede Tana.
Het besef dat de overkant Russisch grondgebied is geeft een kick.
Als het landschap zich opent en het sparrenbos plaats maakt voor een open veld zet ik de auto stil.
Het uitzicht is prachtig over de boomtoppen naar de rivier en daarachter de Russische mijnplaats Nikel.
Ik hoef me niet af te vragen wat ze daar boven de grond halen.
De blik door mijn verrekijker toont een tiental grauwe betonblokken, nog wat gewone huisjes en twee enorme fabrieken.
Daar omheen ligt niets, het landschap oogt geelgroen alsof het graanvelden zijn maar die kans acht ik klein zo’n 1200 kilometer boven de poolcirkel.
Het is een gifstad van amper 15.000 inwoners met een Siberische grauwheid, een plek waar ademhalen de gevaarlijkste bezigheid is.
Hier buigt de Tana om Nikel heen en loopt de grens een stuk landinwaarts aan deze westelijke oever.
Afdalend tussen de naaldbomen kom ik al snel bij een breed pad dat van rechtsboven naar beneden loopt.
Ik ben verrast en vrees dat dit geen stiekeme route kan zijn.
Een paar honderd meter verder stuit ik op een groot houten hek.
Links en rechts gaat het gaas 3 meter hoog de bossen in.
Ik kan niet verder en tuur teleurgesteld door de houten tralies voor me uit.
Dan zie ik in de verte wat beweging.
Dit is het dichtsbevolkte bruine beren gebied van Europa en een worst case scenario schiet door mijn hoofd.
Ik zit er niet ver naast al stelt de herkenning me gerust.
Hoewel…, met grote passen is het Grizzly Adams die deze kant op komt lopen.
Hij kijkt niet op al moet hij gezien hebben dat ik bij het hek sta.
Eenmaal dichtbij opent hij moeiteloos het hek, kijkt me kort aan en schud met zijn hoofd.
‘Control’, mompelt hij terwijl hij zijn pas voort zet.
Ik voel me dom dat ik dit hek zomaar mijn eindpunt heb laten zijn.
Dan draait de grote man zich om, bestudeert me van top tot teen en knikt met zijn hoofd in de richting van het omhoog lopende zandpad.
‘Come’, bromt hij.
Ben toch zelf geen kleine jongen.
Een kleine 2 meter en ook in de andere dimensies geen klein duimpje.
Maar het is zoals het in een jongensboek hoort te zijn.
Een grote onbekende, imponerende en geheimzinnige man die misschien wel het enige houvast is om mijn missie te voltooien.
Ik moet en zal illegaal voet zetten in Rusland vandaag.
Waarom?
Ik weet het niet maar ik vermoed inmiddels dat ik niet de enige ben met deze missie.
Het jongensboek gaat verder, ik volg Grizzly Adams terug omhoog.
- deel 2 volgt binnenkort -
Foto's
