Rudolph en zwemmen in de Barentszee
Noord
Noorwegen
TravelGoom
Rudolph en zwemmen in de Barentszee
-mijn autoroute-
Ik ben in trans. Mijn einddoel komt in zicht en ik wil er zijn. Nog een kleine 100km en dan ben ik in Kirkenes, vlakbij Murmansk zou je kunnen zeggen. Ruim 400km boven de poolcirkel, verder dan de noordkaap, met mijn kleine teen in Rusland. De adrenaline maakt de focus, de rechtervoet imiteert de cruise-control. Unstoppable, einde van de wereld (nou vooruit Europa), ik kom eraan.
Na 2 weken in de druppel van Noorwegen te hebben rondgereden begin bij Voss de klim omhoog. De E6 is de highway to the Northcape. In etappes van zo’n 400km per dag slinger ik langs het steeds kaler wordende landschap naar mijn einddoel. Kirkenes dus, Finland ligt er ver onder, ex-NAVO-basis en daarmee strategisch ooit van wereldbelang gezien de grote Russische marinehaven van Murmansk om de hoek. Hier was het echt koud in tijden van de koude oorlog. En daarom moet ik er zijn. Ik verwacht een dode stad tussen kale rotsheuvels. Een ultieme leegte waar eenzaamheid de zuurstof in de lucht vervangt. Kilte en een gure wind waarbij alleen nog dronken zwervers buiten zijn omdat een bankje hun huis is. Een haven met halfgezonken roestgekleurde mijnenvegers. Welke betekenis kan Kirkenes in godsnaam nog hebben? En waarom wil ik na weken van ongekende Noorse natuurpracht deze desolatie een hoogtepunt laten zijn? Ik weet het niet want ik ben in trans.
Ik wordt afgeleid. Slalommen tussen kuddes rendieren is een betere les dan welke slipcursus dan ook. De weg wordt versperd door een enorme kudde.
Ik ben er aan gewend geraakt en verliefd geraakt op deze beesten.
Twee dagen terug stond daar in de eeuwige oranje schemering van de midzomernacht ineens een flinke Rudolph op de weg. Geenzins van plan opzij te gaan, een trotse doch onzekere blik. De auto rolt uit en als ik rem sta ik op nog geen 10 meter bij hem vandaan. Rudolph kijkt en lijkt een stap opzij te doen. Maar waarom zou hij? Links en rechts enkel donkere naaldbossen waarin alleen hij de weg kent. Voor me een kilometers lange streep waarop in de verste verte geen ander voertuig is te zien. Achter me prikt de zon me scherp in de ogen, veel lager kan ze niet staan, het is bijna half 3 in de nacht. Rudolph en ik, niets en niemand anders, hij is de baas en ik wacht af.
Mijn raam is open en dat is doorgaans reden voor menig beest om snel het bos in te redden. Mijn aroma bevalt blijkbaar. Rudolph doet 2 stappen in mijn richting. Ik buig de auto iets naar rechts zodat ik in geval van nood alleen het gas hoef in te drukken. De rollende wielen en zijn voorzichtige stappen maken dat we even later naast elkaar staan. Rudolph op amper 1,5 meter van mijn autoraam. De blikken strak en alert op elkaar gericht. Zo blijft het stil op de zachte tonen van Melissa Etheridge na. Misschien wil Rudolph me wat vertellen.
-‘He, even onder ons, de kerstman bestaat niet hoor’.
Ik glimlach om mijn eigen fantasie maar voel ook dat ik de status quo wil doorbreken.
Langzaam laat ik de auto weer rollen. Rudolph voorbij, nauwlettend kijkend wat het prachtbeest doet. Hij draait zich om.
Met enkel snelle passen komt hij naast de auto lopen. Kort naast me met een bijna dansende tred.
Ik heb de volumeknop niet aangeraakt maar Melissa’s ‘Come to my window’ lijkt ineens door de omgeving te knallen.
Zo loopt Rudolph bijna 3 kilometer met me mee. Trots met afwisselend zijn blik op de weg en naar mij. Dan schiet hij links de naaldbomen in. Weg is Rudolph, zonder afscheid, mij achterlatend met de verering van dit machtige moment. Ik schakel en scheur met de volume knop op 10 weer verder.
Terug naar Kirkenes want deze ervaring helpt niet bij mijn beeld van een saaie, kale, koude, desolatie bestemming. Het weer werkt ook al niet mee. Al vanaf het moment dat ik de poolcirkel ben gepasseerd schijnt de zon volop. Reeds twee dagen zonder kap, in cabrio en in T-shirt met 20 graden richting de Barentszee waar Kirkenes aan ligt. Zelfs de nacht kan met een dunne trui.
De enorme kudde rendieren haalt me uit mijn trans. Ik had ze hier zo vlak aan de kust niet meer verwacht. Mooi moment voor een laatste pauze daar de billen de juiste houding niet meer weten te vinden. Ik loop vanaf de verhoogde weg een stuk naar beneden het mossige weiland in dat afloopt naar het water. Het weiland staat vol rendieren. Een aantal staat verderop tot hun buik in het zeewater van deze rustige baai aan de Barentszee. Er staat een hutje op het smalle strand en ik zie 2 kinderen kniediep in het water spelen. Moeders op de kant vermoed ik, ze zal mijn verbazing kunnen zien. Zwemmen in de Barentszee, tussen de rendieren…
De duik was heerlijk. Het water koud maar maar overleefbaar. Ik kom er kramploos uit.
Iets warmer aangekleed zet ik de laatste kilometers naar Kirkenes voort.
De stad moet verschrikkelijk zijn wil het de bijzondere ervaringen van noord-Noorwegen nog kunnen compenseren. Maar ik geloof er al niet meer in. Kirkenes zal wel meevallen, me verbazenen en doen genieten zoals de hele reis al heeft gedaan. Ik mag mijn einddoel na ruim 4000 kilometer dan bijna bereikt hebben. Aan de herinneringen en anekdotes zal nooit een einde komen. Trouwens, ik moet nog terug…
p.s. Kirkenes lag er zonnig en rustig bij, weten zij veel…
Foto's
