Zeeland
Zeeland
Nederland
Doppie
Ik zou het van de daken schreeuwen.
Ik zou heel het dorp bij elkaar schreeuwen van uitzinnige vreugde.
Ik zou met slingers achter me aan naar buiten rennen en iedereen zoenen die ik tegenkwam, met buurman Ruk zou ik een regendans doen op een zonnige dag om zijn totempaal.
Ik zou mijn vrienden bellen en mijn moeder Twitteren, als zij wist wat dat was en ik zou weten hoe het moest.
Ik zou interviews geven voor het provinciale sukkeltje en ik zou Pim vragen om speciaal voor mij TV Walcheren weer nieuw leven in te blazen voor een exclusief portret, het Journaal zou even moeten wachten.
Ik zou mijn werkgever vragen wanneer hij mijn afscheidsreceptie gepland had en of de burgemeester al teruggeroepen was van vakantie om mij te huldigen.
Ik zou het aanbod van National Geographic om in dienst te treden terug sturen met nog wat aanvullende eisen.
Dat zou ik doen als 5 sterren zou betekenen: “Een plaat met eeuwigheidswaarde, een fotografisch hoogstandje wat slechts enkele keren per jaar voorbijkomt.”,
en ik 5 sterren had gekregen.
Ik zou breedglimlachend terugdenken aan dat unieke moment in de tijd waarop alles samen kwam, het complete multidimensionale samenspel wat een foto bijzonder maakt.
Ik zou de vervoering weer voelen die op dat magische moment door mij golfde, hoe het beeld wat mijn hersenen gezien hadden werd vertaald in ruwe sensordata.
Ik zou genieten van het nogmaals bekijken van die mooie scene waar een prachtige interactie van objecten een geheel opleverde wat meer was dan de som der delen.
Dat zou ik doen als 4 sterren zou betekenen: “Uniek beeld wat je niet vaak zo ziet, schitterend vastgelegd.”,
en ik 4 sterren had gekregen.
Ik zou de Exif-informatie er nog eens op naslaan, terughalen welke instellingen van diafragma en sluitertijd samen met precies de juiste Iso-waarde combineerden tot een hoogstandje op fotografiegebied.
Ik zou vertellen aan wie het wilde horen hoe ik na zorgvuldig bestuderen van de omstandigheden plaats en tijdstip had gekozen.
Ik zou voordoen hoe ik door de knieën was gegaan, plat op de grond was gaan liggen of aan één hand hangend in een boom de perfecte compositie had gevormd.
Ik zou de kramp in mijn kuiten weer voelen en de opbouwende pijn in mijn rug, wachtend op precies het juiste moment om af te drukken.
Dat zou ik doen als 3 sterren zou beteken: “Vakkundig gemaakt beeld wat door de fotografische kwaliteit en onderwerpkeuze uitstijgt boven de grote massa, een rode ster waardig.”,
en ik 3 sterren had gekregen.
Ik zou me afvragen hoe het zou zijn met die lieve mensen die mij welwillend tegemoet traden om even een deel van hun leven met mij te delen.
Ik zou een golf van warmte voelen opwellen bij de herinnering aan het vastleggen van die mooie scene, een scene die een verhaal vertelt, prachtig in zijn eenvoud of hartverscheurend van de pijn.
Ik zou in het commentaar schrijven hoe ik werd getroffen door dat bijzondere detail in het achterafstraatje, dat detail wat zo treffend een bestemming neerzet, dat detail wat velen zo vaak missen.
Ik zou glimmen van trots als het plaatje wat ik had geschoten op zou vallen omdat het aan een platgeslagen clichébeeld een draai had gegeven die we nog niet kenden.
Dat zou ik doen als 2 sterren zou betekenen: “Treffend beeld, een foto met karakter.”,
en ik 2 sterren had gekregen.
Ik zou met plezier je reactie lezen, je herinnering delen of je vraag beantwoorden.
Ik zou het heerlijk vinden als je deze bestemming aan je wensenlijst zou toevoegen, of misschien wel niet, de kracht van beelden heeft mij al naar heel wat plekjes op deze aardbol geleid.
Ik zou jouw in kleur gevatte herinnering gebruiken om mijn blik op de wereld nog verder te openen, je vreugde van jouw reizen met je te delen en als inspiratie voor de toekomst op te slaan.
Ik zou niet kunnen wachten om weer op weg te gaan om nieuwe plaatjes te verzamelen, hele gewone mooie plaatjes die het verhaal van onze reizen vertellen.
Dat zou ik doen als 1 ster zou betekenen: “Mooie reisfoto.”,
en ik van jou 1 ster had gekregen
en jij dat echt meende.