Tijdens onze wandeling met vogelaar Jos, komen we in de duinen van Texel ook dit jonge kuiken tegen. We hebben allemaal een verrekijker van Swarovski Optik meegekregen om de vogels goed te kunnen zien. Maar hier hebben we die niet nodig, want het kuiken zit vlak bij het wandelpad.

Pa en ma Grauwe Gans zien we nergens en het kuikentje vraagt piepend of we zijn mama zijn. Het komt namelijk ons achterna waggelen als we verder willen lopen. Voor onze dochter is dit een moeilijk moment; zo lief klein beestje moederziel alleen achterlaten met de kans dat het een lekker hapje voor de meeuw of een andere vogel wordt.

Jos adviseert ons om het kuiken niet aan te raken want dan denkt hij dat je zijn moeder bent. En als hij de geur van de mens heeft zal moeder Gans hem ook niet meer accepteren als haar kuiken. Het kuiken is ongeveer een week oud en kan voor zichzelf zorgen, ook als pa en ma hem niet meer terug vinden. Zolang hij zich maar blijft verstoppen in het gras. Met die gedachte lopen we, toch ietwat positief en tegelijkertijd bezorgd, weer door. Het leven is soms hard. Een uurtje later komen we op de terugweg weer langs dezelfde plek. Zou het kuiken weer terug bij zijn ouders zijn of heeft hij het niet overleeft?

Ook een vogelexcursie boeken? Vraag dan naar ranger Mark Plomp van het Vogelinformatiecentrum "De Verrekieker" in Cocksdorp op Texel.

(zie ook mijn blog "het harde leven van een kuiken")