De Dinkel en Bijdinkel.

Als de herfst zoals nu weer in volle aantocht is denk ik nog steeds aan mijn oude Twente land,
De verlatenheid met zijn beginnende roestbruine kleuren van het loof aan het water,
Mistige achtergronden dichtbij of in de verte in een waas van de aankomende stille kilte.

Wazig en bleek in de morgen,
Vol in kleur in de middag zonder jas.

Dat geeft mij nog steeds het niet te verslijten gevoel,
Dat van die Dinkel en omliggende landerijen.

Maar het is echt vandaag,
Maar toch een oud gevoel.