Bij de vorige foto vertelde ik dat het eten van het Jacobskruiskruid voor veel dieren op een ramp kan uitlopen en dat ze er aan dood kunnen gaan. Zelfs dieren als een rund en een paard moeten er soms aan geloven. Toch zijn er dieren die er wel pap van lusten. Een van die dieren is de rups van de Sint Jacobsvlinder. Een nachtvlindertje waarvan het voortbestaan zelfs afhankelijk is van deze plant. We noemen zo’n plant een waardplant. Vandaar ook die naam. De rups van deze vlinder, die vanwege zijn uiterlijk Zebrarups wordt genoemd, heeft het Jacobskruiskruid namelijk nodig als voedselbron.

Nou vraag je je natuurlijk af, waarom die rups dat sterke vergif wel kan verdragen? Daar heeft de natuur een schitterende oplossing voor. Als de rups van de plant eet, komt het gif namelijk niet in zijn spijsverteringskanaal terecht, maar wordt door de huid opgenomen. Aangezien de huid van een rups niet meegroeit tijdens de groei, moet hij een aantal keren een groter “jasje” aan doen. Dat doet hij door te vervellen; door de oude huid dus af te werpen en een nieuwe huid te krijgen. Door het afwerpen van zijn velletje raakt ie meteen ook het dodelijke gif kwijt. En zeg nu maar eens dat de natuur niet schitterend in elkaar zit…………